Η κατοχή πλούτου δεν είναι αμιγώς κάτι καλό ή κακό· η αξία του έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος τον αξιοποιεί και κατά πόσο επιτρέπει στην κατοχή του να συμβάλλει στην πνευματική του βελτίωση.

Εάν κάτι ο Χριστός κατακρίνει έντονα, είναι η κατοχή του πλούτου, όταν εκείνη σκοτίζει του νου, τη διανοητική καθαρότητα και απομακρύνει τον άνθρωπο από τα έργα της φιλανθρωπίας και την αγάπη στο Θεό.

Εξετάζοντας δύο διαφορετικά περιστατικά, μπορούμε να συναγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα για τη στάση μας απέναντι στον πλούτο.

Στην περίπτωση του πλούσιου νέου, ο Χριστός εμφανίζεται ιδιαίτερα αυστηρός και απαιτητικός; στο κεφάλαιο ιθ' του Ματθαίου και στίχους 16-26, βλέπουμε ότι ο ίδιος απαιτεί από αυτό το νέο με τις τόσο μεγάλες πνευματικές αναζητήσεις ότι πρέπει "να πουλήσει όλη του την περιουσία και να δώσει τα υπάρχοντά του στους φτωχούς".

Εδώ ο Χριστός προγνωρίζοντας ότι ο νέος δε θα ξεκολλούσε από την αγάπη του στα γήινα αγαθά και θα βρισκόταν σε ένα ασφυκτικά πιεστικό δίλημμα, τον φέρνει στο άκρο. Του ζητάει να δώσει τα πάντα για να τον δοκιμάσει, για να βοηθήσει τον ίδιο να αντιληφθεί αν θα καταφέρει να περάσει την κόκκινη γραμμή και ξεπεράσει τη φιλαργυρία του. Δεν υπονοεί ότι η κατοχή του πλούτου είναι κάτι κακό, αλλά ο νέος είχε την καρδιά του αφοσιωμένη σε αυτόν.

Για αυτό και ο Χριστός τον φέρνει μπροστά σε μία απαίτηση που θα τον πίεζε να αλλάξει ολοκληρωτικά τρόπος ζωής και σκέψης.

Ο Ζακχαίος, από την άλλη, μετανοεί ριζικά. Ο ίδιος ήταν αρχιτελώνης, δηλαδή κατάφερε να πλουτίσει με πλήθος θεμιτών και αθέμιτων τρόπων και εις βάρος του φτωχού Ιουδαϊκού λαού της εποχής.

Ο ίδιος, διψασμένος πνευματικά, θέλει να αλλάξει τρόπο ζωής και για αυτό επιθυμεί να γνωρίσει το Χριστό. Ο Χριστός βλέπει την ανάγκη του και αποφασίζει να μείνει στο σπίτι του εκείνη την ημέρα.

Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι ο Ζακχαίος θα δώσει το μισό μερίδιο της περιουσίας του στους φτωχούς και σε όποιους συκοφάντησε για να καταχραστεί τα χρήματά του, θα τα αποδώσει στο τετραπλάσιο.

Εδώ, ο Χριστός δεν επεμβαίνει, δεν απαιτεί από τον ίδιο να διαθέσει ολόκληρη την περιουσία του. Διότι γνωρίζει ότι ο Ζακχαίος αποκολλήθηκε από την πίστη στο χρήμα, άλλαξε.

Το κακό στις περιπτώσεις των δύο ανθρώπων δεν ήταν ο πλούτος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι δύο άνδρες στάθηκαν απέναντι σε αυτόν.

Ο Χριστός δεν απαιτεί την παντελή απόρριψη του πλούτου, ούτε αποζητά να ζει ο άνθρωπος σε εξουθενωτική στέρηση· απαιτεί να μην καταλαμβάνει ο πλούτος χώρο στην καρδιά του ανθρώπου, η αγάπη για αυτόν να μην κυριεύει την καρδιά του, να μη σκοτίζει τη σχέση με τους συνανθρώπους του.

Άλλο χρειάζομαι το χρήμα, άλλο στηρίζω την πίστη μου σε αυτό. Δεν ψέγεται το να έχεις, αλλά το πώς αξιοποιείς και σε ποια θέση τοποθετείς την κατοχή των υλικών αγαθών στη ζωή σου.