(Παρά την περίοδο υφέσεως που προκάλεσαν τα προβλήματα τής αυτοκρατορίας κατά τον 7ο και 8ο αιώνα), οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες δεν έπαυσαν κατά το διάστημα αυτό να ενδιαφέρονται για τη διάδοση του Χριστιανισμού.

Χαρακτηριστικές είναι οι ιεραποστολικές προσπάθειες για τον εκχριστιανισμό των σλαβικών φύλων, τα οποία ήδη την 6η εκατονταετηρίδα, επί Ιουστινιανού (539) ή Μαυρίκιου (589), εγκαταστάθηκαν στον βορρά του βυζαντινού κράτους, από την Αδριατική μέχρι τον Εύξεινο (Νοτιοσλάβοι).

Παρά την απορρόφησή του από τους πολέμους κατά των Περσών, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641) ενδιαφέρθηκε πολύ για τη διάδοση του ευαγγελίου στον σλαβικό κόσμο. Όπως σημειώνει ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, «ο βασιλεύς Ηράκλειος, αποστείλας και από Ρώμης αγαγών Ιερείς και εξ αυτών ποιήσας αρχιεπίσκοπον και επίσκοπον και πρεσβυτέρους και διακόνους, τους Χρωβάτους εβάπτισεν». Και πιο κάτω, «ους ο βασιλεύς πρεσβύτας από Ρώμης αγαγών εβάπτισεν, και διδάξας αυτούς τα της ευσεβείας τελείν καλώς, αυτοίς την των Χριστιανών πίστιν εξέθετο» (Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, "Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν", PG 113. 284-292).

Ο Ηράκλειος απευθύνθηκε στη Ρώμη, διότι ολόκληρη η περιοχή του Ιλλυρικού, μέχρι την εποχή του Λέοντος του Ισαύρου (714-741), υπαγόταν στη ρωμαϊκή δικαιοδοσία (732-733), κατά την εποχή της ευλογημένης ενότητος της Εκκλησίας. Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες δεν δίσταζαν να προτρέψουν την Εκκλησία της Ρώμης να εργασθεί ιεραποστολικά στην περιοχή των συνόρων του Βυζαντίου. Άλλωστε και φλογεροί Έλληνες κληρικοί με ενθουσιασμό ανελάμβαναν να εργασθούν για τη διάδοση του Χριστιανισμού στις περιοχές της ρωμαϊκής δικαιοδοσίας, όπως είδαμε προηγουμένως στο παράδειγμα των δύο Ελλήνων ιεραποστόλων της Αγγλίας.

Εκτός από εκείνους που εγκαταστάθηκαν πέραν των συνόρων του Βυζαντίου, αρκετοί Σλάβοι (Παράβαλλε Γ. Π. Κονιδάρη, Εκκλ. Ιστορία, Α΄ Αθήνα 1960) εισήλθαν στην αυτοκρατορία και έφθασαν μέχρι την Πελοπόννησο, μένοντας πολιτικά ανεξάρτητοι και πιστοί στην πατροπαράδοτη θρησκεία τους. Η υποταγή τους αλλά και η προσέλευσή τους στον Χριστιανισμό απασχόλησε πολύ τους Βυζαντινούς. Το 783, με τον στρατηγό Σταυράκιο, επιχειρήθηκε η υποταγή των Σλάβων της Ελλάδος, χωρίς όμως εξαιρετικά αποτελέσματα.

Αργότερα οι Σλάβοι της Πελοποννήσου επαναστάτησαν και πολιόρκησαν την Πάτρα (805), τελικά όμως ηττήθηκαν και άρχισαν περισσότερο να επηρεάζονται από το Χριστιανικό περιβάλλον. Στη Μακεδονία η διάδοση του Χριστιανισμού μεταξύ των Σλάβων, που είχαν εισδύσει εκεί, πραγματοποιήθηκε ταχύτερα, πριν από το τέλος της 9ης εκατονταετηρίδας (Ιωάν. Καμηνιάτης, εκδ. Βόννης, σ. 495).

Πολύ βοήθησε στον εκχριστιανισμό των σλαβικών φύλων η επαφή τους με τους παλαιούς κατοίκους, οι οποίοι ήσαν ήδη Χριστιανοί, η υπάρχουσα εκκλησιαστική διοργάνωση, καθώς και η ίδρυση μονών σε διάφορες περιοχές. Η δημιουργία ζώντων κέντρων λατρείας και αδελφοσύνης υπήρξε πάντοτε βασικός παράγοντας Ιεραποστολής και η σημασία που έχει για το παρόν και το μέλλον παραμένει αμείωτη.

Αλλά και προς την Κεντρική Ασία συνεχίσθηκαν κατ’ αυτή την περίοδο οι διεισδύσεις της Χριστιανικής πίστεως. Στις αρχές του 8ου αιώνα αναφέρεται ότι ο πρίγκιπας του Κασγκάρ ήταν Χριστιανός και είχε το ελληνικό όνομα Σεργιανός (Ε. Tisserant, «L’Eglise Nestorienne», Dictionnaire de Theologie Catholique. Τόμ. VI, στ. 209). Ο τρόπος όμως και οι παράγοντες της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι εξακριβωμένοι.