Περιεχόμενα

• 1. Προλεγόμενα για τις μη θρησκευτικές δεισιδαιμονίες
• 2. Ένα παράδειγμα
• 3. Πηγές
• 4. Συνωμοσία αρ. 1: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «μετά τις πρώτες νίκες έγιναν τουλάχιστον δύο (!) εμφύλιοι πόλεμοι»
• 5. Συνωμοσία αρ. 2: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «η επανάσταση πέτυχε, τελικά, μάλλον χάρη στις ξένες δυνάμεις»
• 6. Συνωμοσία αρ. 3: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «οι επαναστάτες αφορίστηκαν»
• 7. Συνωμοσία αρ. 4: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «ο Θρύλος της Αγίας Λαύρας είχε συγκεκριμένο σκοπό»
• 8. Επίλογος

1. Προλεγόμενα για τις μη θρησκευτικές δεισιδαιμονίες

Εάν ρωτούσαμε έναν μέσο άνθρωπο να μας εξηγήσει το περιεχόμενο της λέξης «δεισιδαιμονία», θα μας έλεγε πιθανόν ότι έχει σχέση με παράλογους φόβους θρησκευόμενων ανθρώπων. Και όμως, αν προεκτείνουμε τους ορισμούς των λεξικών, που περιγράφουν την «δεισιδαιμονία» και ως έναν παράλογο φόβο για μυστηριώδεις ή ανεξήγητες δυνάμεις, θα καταλάβουμε ότι οι θρησκευόμενοι δεν έχουν το μονοπώλιο στις δεισιδαιμονίες, αντιθέτως μάλιστα, ως τέτοιες θα μπορούσαν να εκληφθούν κάθε είδους γραφικές συνωμοσιολογίες που αφορούν τους μη θρησκευόμενους, τύπου «Zeitgeist» ή άλλων παρόμοιων. Για παράδειγμα, η πίστη σε μια δήθεν «μεθοδευμένη» από «σκοτεινά κέντρα» εξάπλωση των... θρησκειών, είναι μια αντίληψη που δεν διαφέρει σε τίποτα από την πίστη στους αεροψεκασμούς με κατασταλτικά χημικά.

Το τραγικό βεβαίως της υπόθεσης είναι ότι οι δήθεν «ψαγμένοι» συνωμοσιολόγοι νομίζουν ότι διαφέρουν από τον κλασικό «ψεκασμένο» του καφενείου. Για τον λόγο αυτό, παρουσιάζουν τις δεισιδαιμονίες τους με άνεση μοναδική, όπως έγινε και στο συγκεκριμένο άρθρο στον ιστότοπο «LIFO» όπου ο κειμενογράφος Άρης Δημοκίδης, ούτε λίγο ούτε πολύ, περιγράφει κάτι που μοιάζει με μια εγχώρια συνωμοσία, που ενδεχομένως «εξαφάνιζε» ιστορικές πληροφορίες από τα… σχολεία ή τα σχολικά βιβλία.

Προφανώς, ο συντάκτης δεν έχει αντιληφθεί, πως αν δεν θέλουμε το κείμενο μας να μοιάζει με έκφραση κλασικής συνωμοσιολογίας, θα πρέπει να περιέχει και κάποια αναφορά σε αντικειμενική, μετρήσιμη διαπίστωση. Αντί αυτού, βλέπουμε ότι ο Άρης Δημοκίδης δεν είχε καμία όρεξη να διαψεύσει την ιδέα που μπήκε στο μυαλό του, και απλά στο «επικό» φινάλε του κειμένου προσπαθεί να κρύψει την βαριεστιμάρα του να ερευνήσει το θέμα, πίσω από την εξής φράση: «ακόμα κι ΑΝ κάποια απ' αυτά υπήρχαν σε [σχολικά] βιβλία…»!

Το πιστεύετε ότι έγραψε το παραπάνω; Δηλαδή μας λέει, «βαριέμαι να ψάξω μεν, αλλά όπως και να’ χει, είτε τα γράφουν είτε δεν τα γράφουν, εγώ έχω δίκιο», και το βασίζει στην καλή μας προαίρεση να δεχτούμε ότι του έκαναν στο σχολείο, όπως γράφει… «πλύση εγκεφάλου»!

Καλέ μου άνθρωπε, όπως ο ίδιος μας πληροφορείς κοντεύεις 40 χρόνων και δεν μπορείς να κατανοήσεις σε ποια βαθμίδα στην κλίμακα της φαιδρότητας μπορεί να καταταχτεί ένα κείμενο, αν αποδειχθεί ότι μιλάει κάποιος για δήθεν «εξαφανισμένη» από τα σχολεία γνώση, και την ίδια στιγμή αυτή είναι καταγεγραμμένη με κάθε λεπτομέρεια επί δεκαετίες στα σχολικά βιβλία και του Δημοτικού ακόμα;!

Είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα αν τα σχολικά εγχειρίδια αναφέρουν όλα όσα εσύ θεωρείς ότι σου τα «έκρυψαν» και διαφορετικό αν λείπουν εντελώς τα κεφάλαια αυτά από τα βιβλία. Διότι, αν τα κεφάλαια αυτά υπάρχουν στα βιβλία, τότε μιλάμε για «συνωμοσία» τύπου… Λιακόπουλου, όπου τα «σκοτεινά κέντρα» υποτίθεται εξαφανίζουν με κάθε κόστος την «απαγορευμένη» γνώση, όμως σαν να μην τρέχει τίποτα εμφανίζεται ο Λιακόπουλος κάθε βράδυ στην τηλεόραση και λέει χαρτί και καλαμάρι στους πάντες ποια είναι αυτή η… «απαγορευμένη» γνώση, που κατά τα άλλα, την «κρύβουν» τα ανελέητα «σκοτεινά κέντρα»!

Όταν λοιπόν γράφεις άρθρο για κάτι που μοιάζει με «συνωμοσία της εκπαίδευσης» θα πρέπει να δώσεις κάποια στοιχεία για το θέμα που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς σου.

2. Ένα παράδειγμα

Αν και θα δούμε ένα-ένα τα θέματα που θέτει ο Δημοκίδης, εντούτοις δεν θα ήταν άστοχο να δείξουμε την προχειρότητα με την οποία γράφονται δεκάδες παρόμοια άρθρα σε κάθε επέτειο του 1821, ως επίδειξη «εξυπνάδας» αυτών που δήθεν «γνωρίζουν», προς εμάς τους υπόλοιπους που δήθεν μας «κοροϊδεύει το σύστημα»…

Φυσικά, αυτοί που νομίζουν ότι «ξέρουν», το μόνο που ξέρουν είναι κάποιες ατάκες που άκουσαν (Αγία Λαύρα, Κρυφό Σχολειό, Πατριαρχικός αφορισμός κ.λπ.), όμως δεν γνωρίζουν ότι οι ατάκες αυτές έχουν περιεχόμενο καθαρά ιδεολογικό, είναι δηλαδή κάποια ιδεολογικά στερεότυπα τόσο ευάλωτα όμως, που δεν σου δίνουν την παραμικρή ελπίδα να δευτερολογήσεις αν σε περιλάβει κάποιος που ξέρει τα γεγονότα σε βάθος με βάση τις ιστορικές πηγές. Γι’ αυτό άλλωστε, μας έχουν χαρίσει πλήθος ευκαιρίες όπου αποδείξαμε πως αυτοί που νομίζουν ότι «ξέρουν», στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι τους γίνεται…

Ως πρώτο παράδειγμα, βλέπουμε ότι στο σημερινό βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου, αν και το κεφάλαιο είναι πολύ συνοπτικό, ο αφορισμός που ο Δημοκίδης «δεν έμαθε στο σχολείο», αναφέρεται κανονικά:

«Ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ πιεζόμενος από τον σουλτάνο αφόρισε όσους συμμετείχαν στο κίνημα».

Η αναφορά είναι σύμφωνη με τις πηγές, καθώς η προκήρυξη (yafta) που εξέδωσε ο Σουλτάνος για τον Πατριάρχη στις 22 Απριλίου 1821 αναφέρει ότι ο αφορισμός εκδόθηκε κατόπιν διαταγής:

«… η Υψηλή Πύλη … απηύθυνε διαταγήν προς τον πατριάρχην … να εκδώση ανάθεμα προς όλας τας επαρχίας … οίτινες θα εκηρύσσοντο εις κατάστασιν επαναστάσεως»[1].

Περιθώρια όμως για δήθεν «αντεθνικές» δράσεις δεν αφήνουν οι πηγές. Οι Τούρκοι στην προκήρυξη ομολογούν ότι εκτέλεσαν τον Πατριάρχη επειδή έδινε «πλαστά δείγματα αφοσιώσεως» διότι ήταν αδύνατον «να αγνοή την συνωμοσίαν της επαναστάσεως του έθνους του», και έτσι, δρώντας «όπισθεν των παρασκηνίων» δεν «επετίμησε τους αφελείς [επαναστάτες]» γινόμενος «αιτία όλων των ταραχών» που έθεσαν «εις κίνδυνον την δημοσίαν τάξιν και γαλήνην» και γι’ αυτό «ήτο αναγκαίον η ρυπαρά ύπαρξις του [Πατριάρχη] να εκλείψη από της γης … ίνα χρησιμεύση προς παραδειγματισμόν των άλλων»[2].

Στο σημείο αυτό μάλιστα θα ήταν χρήσιμο να παραθέσουμε και την έκθεση του Ολλανδού επιτετραμμένου στην Κων/πολη που έζησε από κοντά τα γεγονότα και μεταφέρει προς την κυβέρνηση του όσα γνωρίζει σχετικά με τον Πατριάρχη. Όπως βλέπουμε στο παρακάτω τεκμήριο, ο αξιωματούχος καταγράφει ότι υπήρχαν πληροφορίες και έγγραφα που έδειχναν πως ο Γρηγόριος Ε΄ ήταν εξαρχής γνώστης του επαναστατικού κινήματος και επιπλέον συνδεόταν με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον οποίο ο Ολλανδός αναφέρει ως «υποκινητή της επανάστασης στην Πελοπόννησο»:

[Ζώρας Γεώργιος, «Ο Απαγχονισμός του πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως», Παρνασσός ΙΗ΄, τεύχ. 1 (1976), σελ. 137-138]

Καλό είναι λοιπόν να θυμόμαστε τι λένε οι πηγές, ως απάντηση σε κάποιους που για ιδεολογικούς λόγους σακατεύουν την ιστορική πραγματικότητα, και ισχυρίζονται ότι χρειαζόταν ένας… ζωγραφικός πίνακας για να συνδέσει την Εκκλησία με την Επανάσταση. 

Εδώ να προσθέσουμε ότι ο Δημοκίδης γράφει το αμίμητο ότι ο πίνακας με τον Γερμανό στην Αγία Λαύρα, χρησίμευσε για να «ταυτίσει την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα»!

Ενημερώνουμε απλά ότι όποιος λέει κάτι τέτοιο, προφανώς βαδίζει σε παράλληλους δρόμους με την ιστορική γνώση και δεν πρόκειται να συναντηθεί μαζί της ποτέ… Διότι έχουμε στα «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» 25 (26) τόμους με 9.500 σελίδες γεμάτες με αμέτρητα ιστορικά τεκμήρια από την Επανάσταση του 1821, όπου η εθνική με τη θρησκευτική ταυτότητα είναι απολύτως συνδεδεμένες. Όχι μόνο ο Αγώνας για την Ελευθερία περιγράφεται με θρησκευτικούς όρους (‘’μεταξύ Ιησού Χριστού και ψευδοπροφήτου Μωάμεθ συμβιβασμός και ειρήνη δεν γίνεται’’) και ως Αγώνας υπέρ της πίστης ενάντια στο «θηρίον της Αποκαλύψεως», επιπλέον όμως, αυτοί που έκαναν την Επανάσταση δηλώνουν την απόλυτη ταύτιση εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας:

«Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες» (βλ. στο τέλος της σελίδας).

Ας αναλογιστούν λοιπόν οι αναγνώστες για τη σοβαρότητα της συζήτησης με κάποιον που ισχυρίζεται ότι χρειαζόταν ο… Πουκεβίλ ή ο ζωγραφικός πίνακας με τον Π.Π. Γερμανό, για να συνδεθεί η εθνική με τη θρησκευτική ταυτότητα… Αυτό είναι άλλωστε το επίπεδο των «ψαγμένων» συνωμοσιολόγων που αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα χρόνια.

3. Πηγές

Όταν γράφτηκε το άρθρο στην LIFO, γνωρίζουμε ότι το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.) είχε ήδη υλοποιήσει ένα σημαντικό έργο ψηφιοποίησης και διάθεσης μέσω του διαδικτύου, 6.000 περίπου σχολικών εγχειριδίων που έχουν χρησιμοποιηθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία από το 1831 έως το 1982. Και μάλιστα, το υλικό αυτό κύριο σκοπό έχει την έρευνα και τη μελέτη επάνω σε θέματα εκπαίδευσης. Έτσι, κι αν ακόμα δεν έχουμε τα σχολικά βιβλία της εποχής Δημοκίδη, τουλάχιστον όμως μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για την σχολική διδασκαλία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης κι αν αυτή επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς του. Διότι ο Δημοκίδης, πίσω από τον πονηρό τίτλο με την προσωπική αντωνυμία στο πρώτο ενικό (‘’ΠΟΤΕ δεν μου έμαθαν στο σχολείο’’), δεν γράφει κάποιο προσωπικό βίωμα, αλλά επεκτείνει την δήθεν συνωμοσία προς όλους τους αναγνώστες του, επαναλαμβάνοντας φράσεις όπως: «στο σχολείο μάθαμε», «να διδαχθούμε» κ.λπ. Κατά συνέπεια, θεωρεί ότι και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα πρέπει εξίσου να ασπάζονται τις δεισιδαιμονίες του περί σκοτεινών κέντρων που βάζουν εμπόδια στη σχολική ιστορική γνώση.

Η έρευνα μας ήταν αρκετά κοπιαστική και χρονοβόρα, τουλάχιστον όμως έχουμε κάποιες απαντήσεις που δείχνουν σαφώς ότι καμία «εξαφανισμένη γνώση» δεν υπήρξε, ούτε καν στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης που η ευαισθησία επάνω στα εθνικά και εκκλησιαστικά ζητήματα ήταν μεγάλη.

Ειδικά για τα τρία από τα τέσσερα ζητήματα που βάζει ο Δημοκίδης, δεν τίθεται θέμα: το ζήτημα της απελευθέρωσης με την βοήθεια των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, οι δύο εμφύλιοι με όλες τις ανατριχιαστικές τους λεπτομέρειες και ο αφορισμός του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη, αναφέρονται κανονικότατα στα σχολικά βιβλία όλου του 20^ου αιώνα.

Μόνο ο θρύλος της Αγίας Λαύρας παρέμεινε ισχυρός, αλλά όπως θα δούμε στα τεκμήρια παρακάτω, μετά την Χούντα και αυτός σταδιακά εγκαταλείπεται. Το γεγονός ότι στα 1976 και 1979 βρήκαμε σχολικά βιβλία που δεν αναφέρουν πλέον ως ιστορικό γεγονός τον Π. Π. Γερμανό στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου, μας προκαλεί την περιέργεια για τους ισχυρισμούς του Δημοκίδη.

Επ’ αυτού όμως να πούμε δυο πράγματα:

1) Εάν είχε ρεαλιστική βάση η άποψη ότι ο θρύλος της Αγίας Λαύρας αποτελούσε ζήτημα κατευθυνόμενης ιδεολογικής κατήχησης, τότε θα έπρεπε να απουσιάζει από τα σχολικά βιβλία και ο αφορισμός της Επανάστασης διότι δημιουργεί απείρως χειρότερες εντυπώσεις για την Εκκλησία. Όταν όμως βλέπουμε από τις αρχές του 20^ου αιώνα ο αφορισμός να αναφέρεται κανονικά σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες (παρακάτω δίνουμε τεκμήρια από το 1922 και εξής), τότε αποδυναμώνεται και η κατά φαντασία επιχειρηματολογία Δημοκίδη. Απλά η εικόνα της Αγίας Λαύρας ήταν πολύ αγαπητή για να φύγει έτσι εύκολα. Αν όμως υπήρχε «συνωμοσία», τότε πάνω απ’ όλα θα είχε φροντίσει να εξαφανίσει από τα βιβλία και το ζήτημα του αφορισμού…

2) Όμως, ο θρύλος της Αγίας Λαύρας, βασίζεται εντούτοις σε ιστορικά γεγονότα. Όσοι αναφέρονται με τον γνωστό λαϊκισμό στην Αγία Λαύρα, μόνο απορία και λύπη για το βάθος της άγνοιας τους προκαλούν. Διότι δεν έχουν καταλάβει ότι η εικόνα που παρουσίασε και διάνθισε με φανταστικές λεπτομέρειες ο Πουκεβίλ, ήταν απλώς όσα συνέβησαν στις 22 Μαρτίου στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Πάτρας, με πρωταγωνιστή τον Π.Π. Γερμανό.

Όπως αναφέρουν πλήθος πηγών, ο επίσκοπος στην Πάτρα έκανε την πρώτη σε ελληνικό έδαφος διακήρυξη της Επανάστασης και μπροστά στον Σταυρό, ευλόγησε, εξομολόγησε, όρκισε τους Επαναστάτες κ.λπ. κ.λπ[3]. Απλώς ο Πουκεβίλ πήρε τα γεγονότα της Πάτρας και τα τοποθέτησε στην Αγία Λαύρα διανθίζοντας τα με δικές του προσθήκες[4]. Μάλιστα, τα γεγονότα της Πάτρας, αποτελούν όντως την πρώτη μεγάλη συλλογική θρησκευτική ορκωμοσία του επαναστατημένου λαού στην Ελλάδα, αφού το μοναδικό πολεμικό συμβάν έως τότε, πέρα από μια μικρή συμπλοκή στην Πάτρα, ήταν μια σχεδόν αναίμακτη πολιορκία στα Καλάβρυτα από τις 17 έως τις 21 Μαρτίου[5]. Είναι λοιπόν να τραβάει τα μαλλιά του κανείς, όταν βλέπει ότι σε αυτή την λαϊκίστικη εθνοφοβική κατήχηση έχουν ως μοναδικό τους επιχείρημα έναν ζωγραφικό πίνακα, και το επιχείρημα αυτό διαλύεται αν πάρουμε τη γνωστή εικόνα και από κάτω αντί να βάλουμε τίτλο «Αγία Λαύρα, 25 Μαρτίου», βάλουμε τον τίτλο… «Πάτρα, 22 Μαρτίου»!

Κατά συνέπεια, η δήθεν «μυθική» εικόνα του Π.Π. Γερμανού μόνο μυθική δεν είναι, αφού πηγάζει από τα, πανθομολογούμενα από πλήθος πηγών και απομνημονευμάτων, γεγονότα της Πάτρας στις 22 Μαρτίου 1821. Η Αγία Λαύρα αποτελεί απλώς ένα περιεκτικό σύμβολο το οποίο όμως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ιδέες και πρόσωπα. Δηλαδή, το μοναδικό «επιχείρημα» που τους έχει απομείνει, είναι στην πραγματικότητα μια μπαρούφα ολκής…

4. Συνωμοσία αρ. 1: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «μετά τις πρώτες νίκες έγιναν τουλάχιστον δύο (!) εμφύλιοι πόλεμοι»

Ξεκινάμε λοιπόν την διάψευση των ισχυρισμών του Δημοκίδη. Πράγματι, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Θα δείξουμε με εικόνες την ποιότητα της ετησίως επαναλαμβανόμενης εξυπναδίστικης αρθρογραφίας για το 1821.

[Τάδε έφη Άρης Δημοκίδης…]

[Αν και του Δημοκίδη «δεν του τα έμαθαν ποτέ στο σχολείο», εδώ βλέπουμε ότι τα παιδιά της Γ΄ Γυμνασίου του 1982 μάθαιναν κανονικότατα για τους εμφυλίους και τις τραγικές τους συνέπειες… Γεωργία Π. Κουλικούρδη, «Νεώτερη Ευρωπαϊκή Ιστορία από τον 15αι. ως σήμερα», σελ. 223-224]

[Επίσης, τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου του 1981 μάθαιναν ότι Στερεοελλαδίτες και Πελοποννήσιοι, μέσα στην Επανάσταση, συμπεριφέρθηκαν μεταξύ τους σαν εχθροί… Χ. Θεοδωρίδης, Αναστάσιος Λαζάρου, «Ιστορία ελληνική και ευρωπαϊκή των νέων χρόνων», σελ. 237-239]

[Ακόμα και τα παιδάκια της ΣΤ΄ του Δημοτικού ήξεραν για τους εμφυλίους, αυτά δηλ. που ο Δημοκίδης «δεν έμαθε ΠΟΤΕ» στο σχολείο… Ν. Διαμαντόπουλος, Α. Κυριαζόπουλος, «Ελληνική ιστορία των νεοτέρων χρόνων», σελ. 145-146]

Τα λόγια είναι περιττά που λέει και το τραγούδι… Όλες οι δήθεν «κρυμμένες» πληροφορίες υπήρχαν μέσα στα σχολικά βιβλία ακόμα και του Δημοτικού…

Και προχωρούμε στη δεύτερη διάψευση.

5. Συνωμοσία αρ. 2: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «η επανάσταση πέτυχε, τελικά, μάλλον χάρη στις ξένες δυνάμεις»

Το άλλο μεγάλο «μυστικό» που είχε επιβάλει η «εκπαιδευτική συνωμοσία» αφορά την παρέμβαση των ξένων για την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας. Άραγε, ο Δημοκίδης δεν είχε ακούσει ποτέ στο σχολείο για την δημιουργία των κομμάτων που στηρίζονταν στις μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία; Είναι σαφές ότι η μικρή Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή ζητούσε την παρέμβαση των ξένων Δυνάμεων αφού ήξερε ότι ελάχιστη τύχη θα είχε απέναντι σε αυτό το οθωμανικό μεγαθήριο της εποχής. Οι ελληνικές θυσίες όμως ήταν αυτές που προκάλεσαν το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης με αποτέλεσμα να πιέζονται οι κυβερνήσεις τους, οι οποίες άλλο που δεν ήθελαν, να κερδίσουν ψήφους και νέες σφαίρες επιρροής. Και πάλι, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους…

[Τάδε έφη Άρης Δημοκίδης…]

[Τα παιδάκια της ΣΤ΄ Δημοτικού του 1981, γνώριζαν όσα αγνοεί ο Δημοκίδης, ότι δηλ. η ανεξαρτησία της Ελλάδας συνδέεται με τις ενέργειες των ξένων Δυνάμεων. Ν. Διαμαντόπουλος, Α. Κυριαζόπουλος, «Ελληνική ιστορία των νεοτέρων χρόνων», σελ. 140,142]

[Την «κρυφή γνώση» για τη σημασία της ξένης παρέμβασης και της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου πληροφορούνται και οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου του 1982… Φ. Κ. Βώρος και άλλοι, «Ιστορία ύλη επιλογής», 1982, σελ. 219, 224]

[Ως εκ «θαύματος», και οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου του 1982 γνώριζαν ότι και τα σύνορα ακόμα χαράχτηκαν με την συμμετοχή των ξένων δυνάμεων… Γεωργία Π. Κουλικούρδη, «Νεώτερη Ευρωπαϊκή Ιστορία από τον 15αι. Μ.Χ ως σήμερα», 1982, σελ. 240]

Αφού διαπιστώσαμε ότι το Υπουργείο Παιδείας είχε δώσει… «ειδική» εντολή να μάθουν όλα τα παιδιά από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο την ιστορική αλήθεια, εκτός από τον… Δημοκίδη, προχωρούμε στην τρίτη διάψευση.

6. Συνωμοσία αρ. 3: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «οι επαναστάτες αφορίστηκαν»

Στην αρχή του άρθρου μας είδαμε κάποια στοιχεία για τον πατριαρχικό αφορισμό, ο οποίος, όπως και κάθε εντολή που συνδεόταν με τα καθήκοντα του Πατριάρχη ήταν υποχρεωτικός μέχρι θανάτου. Όπως δείξαμε στο άρθρο για τις Αλλαξοπατριαρχίες, η Τουρκοκρατία ήταν ένα δολοφονικό καθεστώς που δεν άφηνε επιλογές επάνω σε ζητήματα που οι Τούρκοι θεωρούσαν αδιαπραγμάτευτα: κάθε διαφωνία επέφερε από εκτέλεση ή δολοφονία, μέχρι φυλάκιση ή -στην καλύτερη περίπτωση- εξορία, είτε για τον Πατριάρχη είτε για κάθε έναν που έθετε εμπόδια, όποια θέση κι αν κατείχε. Και βεβαίως, ουδεμία αντίρρηση θα είχε ποτέ αποτέλεσμα σε ζητήματα αδιαπραγμάτευτα, αφού όπως έκανε αμέτρητες φορές ο Σουλτάνος στην Τουρκοκρατία, θα έβρισκε κάποιον να βάλει διά της βίας στη θέση του Πατριάρχη για να εκτελέσει τις εντολές. Κατά συνέπεια, αν οι Τούρκοι ήθελαν πατριαρχικό αφορισμό, αυτός δεν μπορούσε να αποφευχθεί ποτέ.

Τα λέμε αυτά διότι με την νέα ιστοριογραφία περί δήθεν «ανεκτικών» Τούρκων, που προωθείται και με βιβλία ιστορίας αλλά και με άλλα εργαλεία όπως π.χ. η απίθανη σειρά «1821» του ΣΚΑΪ, έχουμε μια πραγματικά κατευθυνόμενη προσπάθεια συλλογικής αμνησίας, με αποτέλεσμα κάποιοι να μην γνωρίζουν τι ακριβώς εστί Τουρκοκρατία.

Το σημαντικό όμως είναι άλλο: υπήρχε κάποια λογική, η οποία να επιβάλλει την άρνηση του αφορισμού;

Σήμερα, οι επιχειρηματολογίες τύπου Δημοκίδη περί «αντεθνικής δράσης» δεν αποτελούν σοβαρές συζητήσεις αλλά πυροτεχνήματα ιδεολογικά για να περνά η ώρα στο διαδίκτυο. Οι ανελέητες σφαγές αθώων από τους Τούρκους μετά τα Ορλωφικά (1770) είναι η προφανής απόδειξη ότι αν το Πατριαρχείο δεν καταδίκαζε τους επαναστάτες, αυτό θα ισοδυναμούσε με επίσημη αναγνώριση ότι οι Ορθόδοξοι αποτελούν επαναστατημένο έθνος, τα αντίποινα θα ήταν φρικιαστικά και το μόνο αποτέλεσμα αυτού του «ηρωισμού» θα ήταν να στρωθούν τα πάντα με πτώματα γερόντων, γυναικών και παιδιών. Άραγε, η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (Εκδοτικής Αθηνών) που ανέθεσε στον Άλκη Αγγέλου να επιτεθεί στο «Κρυφό Σχολειό» (τόμ. Ι΄, σελ. 366-367), είχε καμιά ανάγκη να υμνήσει την εκκλησία; Κι όμως, γράφει ότι ο αφορισμός της Επανάστασης ήταν μονόδρομος:

«Θα ήταν εντελώς παράλογη και ανεύθυνη διαφορετική απόφαση. Αν δεν γινόταν ο αφορισμός, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα εξοντώνονταν εκατοντάδες χιλιάδων ορθοδόξων χριστιανών» (ΙΕΕ, τ. ΙΒ΄, σελ. 36α).

Είναι λοιπόν γελοίο, η μοναδική επιλογή που υπήρχε για την Εκκλησία και τον Πατριάρχη απέναντι σε ένα καθεστώς φονιάδων και μακελάρηδων, να χρησιμοποιείται για μια φαιδρή, αντιθρησκευτική κατήχηση…

Και προχωρούμε στην τρίτη διάψευση του Δημοκίδη.

[Τάδε έφη Άρης Δημοκίδης…]

[Ακόμα και στα 1922 τα παιδιά του σχολείου είχαν μάθει για τον αφορισμό από τον Πατριάρχη Αντώνιος Ν. Χωραφάς, «Ελληνική ιστορία από της Αλώσεως της Κων/πόλεως», 1922, σελ. 75]

[Εδώ βλέπουμε ότι η «εκπαιδευτική συνωμοσία» δεν κατάφερε να κρύψει από τα σχολικά βιβλία του 1947 τον αφορισμό του Πατριαρχείου… Αναστάσιος Λαζάρου, «Ιστορία των νεώτατων χρόνων», 1947, σελ. 20]

[Οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου ακόμα και στην περίοδο της Χούντας μαθαίνουν ότι ο Πατριάρχης αφόρισε το κίνημα του Υψηλάντη. Α. Ματαράσης, Σ. Παπασταματίου, «Ιστορία των Νεωτέρων και Νεώτατων Χρόνων», 1973, σελ. 105]

[Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού όχι μόνο γνωρίζουν για τον αφορισμό, αλλά τους δίδεται και ως πρόταση για εργασία η ανάγνωση του… αφοριστικού κειμένου! Μόνο ο Δημοκίδης έμεινε απληροφόρητος… Γ. Καφεντζής, «Ιστορία των Νεώτερων Χρόνων», 1977, σελ. 43-44]

[Οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου το 1977 μαθαίνουν κανονικά το γεγονός του αφορισμού και τις συνέπειες του. Χ. Θεοδωρίδης, Αναστάσιος Λαζάρου, «Ιστορία Ελληνική και Ευρωπαϊκή των νέων χρόνων», 1977, σελ. 194]

Όπως είδαμε, ο αφορισμός διδάσκεται στον 20^ο αιώνα σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και έτσι καταλάβαμε ότι η δήθεν «εκπαιδευτική συνωμοσία απόκρυψης» του αφορισμού βρίσκεται μόνο στη φαντασία κάποιων…

7. Συνωμοσία αρ. 4: Μας είχαν κρύψει στο σχολείο ότι «ο Θρύλος της Αγίας Λαύρας είχε συγκεκριμένο σκοπό»

Όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο θρύλος της Αγίας Λαύρας είναι ένα σύμβολο που έχει φτιαχτεί με απολύτως πραγματικά υλικά, πρόσωπα και ιδέες. Άρα, ο ισχυρισμός Δημοκίδη ότι δήθεν «ο Θρύλος της Αγίας Λαύρας είχε συγκεκριμένο σκοπό» είναι ανιστόρητος. Δεν υπήρχε καν λόγος να προσπαθήσει κάποιος να φτιάξει μια πλαστή πραγματικότητα σύνδεσης Εκκλησίας, θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας και Επανάστασης. Όπως δείξαμε, στα ντοκουμέντα των «Αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» είναι σαφής η σύνδεση έως και ταύτιση θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας.

Άρα, οι ιστορικές πηγές αποδεικνύουν ότι ο θρύλος της Αγίας Λαύρας εδραιώθηκε και διαδόθηκε επειδή συμπύκνωνε την πραγματικότητα σε ένα σύμβολο.

Όσο για τα πρόσωπα, τι να πει κανείς; Ήρωες και προδότες, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα: και λαϊκοί και κληρικοί και οπλαρχηγοί και προεστοί και μοναχοί. Σε όλες τις επαναστατημένες ομάδες υπήρχαν πατριώτες και καταδότες, αγωνιστές και δειλοί, ατρόμητοι και φοβισμένοι, συμφεροντολόγοι ή ιδεαλιστές. Και εφόσον κρίνουν κάποιοι αρνητικά τον θρύλο της Αγίας Λαύρας, τι να πούμε για τις θρυλικές γελοιότητες του μαρξιστή ιστορικού Γιάννη Κορδάτου που αναμασώνται έως σήμερα, και αναφέρονται μονοδιάστατα σε «ηρωικούς χωρικούς» και «προδότες κοτζαμπάσηδες», όταν ξέρουμε πόσοι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) έχασαν ζωές και περιουσίες για τον Αγώνα[6] και ταυτόχρονα, ο Κολοκοτρώνης απειλούσε τους… «ηρωικούς χωρικούς» με φωτιά και τσεκούρι επειδή φοβόντουσαν να μπουν στην Επανάσταση;

Πάντως, για να επιστρέψουμε στην Αγία Λαύρα, στα παρακάτω τεκμήρια βλέπουμε ότι μετά τη Χούντα, στα σχολικά βιβλία αρχίζει να εκλείπει σταδιακά ο θρύλος αυτός:

[Τα παιδιά της Γ΄ Γυμνασίου μαθαίνουν τα ιστορικά γεγονότα και πλέον ο Π.Π. Γερμανός βρίσκεται στην Πάτρα και όχι στην Αγία Λαύρα. Γεωρ. Π. Κουλικούρδη, Νεώτερη Ευρωπαϊκή Ιστορία από τον 15ο αιώνα μ.Χ. ως σήμερα, 1976, σελ. 202]

[Ακόμα και τα παιδάκια της ΣΤ΄ του Δημοτικού, παρά τις όποιες ανακρίβειες, διδάσκονται πως η έναρξη της επανάστασης τοποθετείται στις 21 Μαρτίου, ο Π.Π. Γερμανός βρίσκεται στην Πάτρα και όχι στην Αγία Λαύρα η οποία μετατρέπεται πλέον σε σύμβολο, ενώ η λοιπή διήγηση για το κανόνι και το λάβαρο (που τοποθετείται πλέον στα χέρια των λαϊκών και όχι του Κλήρου) ακολουθεί περίπου τον Διον. Κόκκινο. Ν. Διαμαντόπουλος, Α. Κυριαζόπουλος, «Ελληνική ιστορία των νεωτέρων χρόνων», 1979, σελ. 61-64]

Και όπως αναφέραμε πιο πριν και όπως δείχνουν τα παρακάτω τεκμήρια, ουδεμία ψευδής εικόνα του Π.Π. Γερμανού υφίσταται, αφού αυτά που συνέβησαν στην Πάτρα στις 22 Μαρτίου είναι απολύτως πραγματικά και αποτέλεσαν την αφορμή για την λογοτεχνική διήγηση του Πουκεβίλ:

[Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας. Θρύλος και πραγματικότης», ΕΕΦΣΠΑ 12 (1961-1962), σελ. 21-22]

[Τα γεγονότα στις 22 Μαρτίου: Χέρτσβεργ Γουσταύος Φρειδερίκος, «Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως», τόμ. 1, εκδ. Γεωργίου Φέξη, εν Αθήναις 1916, σελ. 58]

[Τα γεγονότα στις 22 Μαρτίου: Τρικούπης Σπυρίδων, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», έκδ. 2^η, τόμ. 1, εν Λονδίνω 1860, σελ. 61-62]

8. Επίλογος

Όπως είδαμε, πήρε την απάντηση του άλλο ένα «επετειακό» άρθρο για το 1821, της καθιερωμένης πλέον συνωμοσιολογικής αρθογραφίας που κάθε χρόνο μας «μαθαίνει» όσα δήθεν «μας έχει κρύψει το σύστημα»…

Είναι πράγματι αστεία η προτροπή Δημοκίδη προς εμάς, να… «μάθουμε την αληθινή ιστορία», από κάποιον που προφανώς δεν έχει διαβάσει ποτέ στη ζωή του τις ιστορικές πηγές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διακρίνει την αληθινή ιστορία από τα παραμύθια της Χαλιμάς ή να το πούμε αλλιώς, από τα χιλιοπαιγμένα εθνοφοβικά Hoaxes των τελευταίων ετών…