Ο φεμινισμός γεννήθηκε στη Δύση από την αριστερή εκδοχή τού υλιστικού Διαφωτισμού, ως κίνημα για την ισότητα τών φύλων. Έθεσε ως δεδομένο ότι οι γυναίκες, «θύματα» τής ανά τους αιώνες συστημικής ανδροκρατίας, βιώνουν άδικο «κοινωνικό αποκλεισμό».

Στην πορεία, θα προβάλει αξιώσεις επανεκτίμησης τής ίδιας τής ψυχοσωματικής λειτουργίας τών φύλων: στον ακτιβισμό του, υφέρπει όντως «οργή» για το ότι, ενώ τα δύο φύλα εισφέρουν εξ ίσου στη σύσταση τού γονιδιώματος τού νέου ανθρώπου, στη συνέχεια ο άνδρας-πατέρας «αποσύρεται» και είναι η γυναίκα-μητέρα εκείνη, που σηκώνει τα βάρη εγκυμοσύνης, τοκετού, λοχείας, θηλασμού και τις συναφείς φροντίδες, μέχρις ότου το νέο πλάσμα αυτονομηθεί βιολογικά. Με δεδομένη αυτή την «σεξιστική» διάκριση (την οποία το έμφυτο μητρικό φίλτρο αδυνατεί πλέον να νομιμοποιήσει πλήρως ως «αυτονόητη») ο φεμινισμός διεκδικεί για τη γυναίκα, τρόπον τινά, «αντισταθμιστικά οφέλη»: τον πρώτο λόγο στην τεκνογονία, δηλαδή, κατά τη λειτουργία αυτή, να προτάσσει τα δικά της ενδιαφέροντα, πριν απ’ οτιδήποτε άλλο.

Οι παραδοσιακές βέβαια κοινωνίες μόνο με στρέβλωση τής εννοίας τών όρων θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως συστημικές «αυταρχικές ανδροκρατίες»: παρά τα συχνά φαινόμενα ανδρικού αυταρχισμού ή «φυγής», που παρατηρούνται και κατακρίνονται ως εκτροπές¹, ο ρόλος τού άνδρα-πατέρα δεν τελειώνει με την παροχή γονιδίων. Στην έννοια τής γνήσιας πατριαρχίας ενυπάρχει αυτονόητη η κύρια ευθύνη τού άνδρα για το «ζην» και μάλιστα το «ευ ζην» τής οικογένειας και κατά προτεραιότητα τής γυναίκας, την οποία στηρίζει αγαπητικά και προστατεύει θυσιαστικά, γιατί είναι εκείνη, που, εκτός από συνοδοιπόρος του στη ζωή, αναλαμβάνει τα βάρη τής νέας ζωής· εκείνη, που πρέπει να ζήσει προς χάριν αυτής. Κι’ αν πρέπει κάποιος να θυσιαστεί, αυτός είναι ο πατέρας. Η νέα ζωή μπορεί να συνεχισθεί και χωρίς αυτόν.

Αυτά, ο φεμινισμός τα θεωρεί επαχθή «έμφυλα στερεότυπα» πατριαρχικών «αγκυλώσεων», που θέτουν την ανανέωση τών κοινωνιών υπεράνω δικαιωμάτων καταξίωσης και ευδαιμονισμού τών μελών τους, ιδίως τών γυναικών. Προβάλλει δε ένα lifestyle, όπου γυναίκες και άνδρες διαγωνίζονται, ως ίσοι προς ίσους, στον κοινωνικό στίβο. Εκεί η γυναίκα, παρότι φορτωμένη με τα βάρη τής μητρότητας, συναντά τον άνδρα όχι συνυπεύθυνο-προστάτη, αλλ’ ανταγωνιστή. Αν δε αναδειχθεί νικήτρια… Πλήρης δικαίωση!...

Το φεμινιστικό κήρυγμα έχει δεχθεί την ώσμωση και άλλων αφηγήσεων (φυσιολατρία, ζωοφιλία, κτλ.) και έχουν διαμορφωθεί ετερόκλητα μίγματα νοοτροπιών. Παράδειγμα τέτοιου «αχταρμά» δίνει η συμμετοχή μιας «ευαίσθητης» κυρίας σε συζήτηση μετά από δημοσίευμα περί ζωοφιλίας στον ιστότοπο ΑΝΤΙΦΩΝΟ (10/11/2015). Έγραφε: «Εγώ δεν ήθελα παιδιά από φόβο γι’ αυτά που τραβάνε οι γυναίκες με τις εγκυμοσύνες, γέννες κτλ. Παντρεύτηκα με το σκεπτικό να μην αποκτήσω παιδιά. Όμως ήλθε στη ζωή μου ένα αγαπημένο γατάκι και μού άλλαξε τον ψυχισμό. Η φροντίδα ενός μικρού πλάσματος και η τρυφερότητα, με οδήγησαν στο να γίνω μητέρα τριών χαριτωμένων παιδιών, … όμως παράλληλα και πάντοτε έχω γάτες και τις αγαπώ τρελλά. Είναι η επιτομή τής ομορφιάς και τής χάριτος· πώς να το κάνουμε; Αγαπώ τρελλά τα παιδιά μου, αγαπώ και τα γατιά μου, το καθένα ιεραρχικά. Αλλά σπίτι χωρίς γάτα μού φαίνεται άδειο και ζωή χωρίς γάτα ψυχρή…»! Η μητρότητα λοιπόν θεμελιωμένη στον περιστασιακό «ψυχισμό» τής γυναίκας-μητέρας, στον οποίο ούτε ο άνδρας-πατέρας, ούτε η οικογένεια, ούτε η κοινωνία, ούτε η φυσική τάξη τού «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι»², έχουν λόγο! Τώρα, πώς ωριμάζουν τα παιδιά όταν νιώθουν ότι αιτία τής ύπαρξής τους ήταν, π.χ., ένα γατάκι, ο καταλύτης στον ψυχισμό τής μητέρας, που τα έφερε στον κόσμο, ως τα ανώτερα μέλη μιας «ιεραρχίας» οικόσιτων ζώων, είναι ερώτημα, που δεν έχει πια θέση. Ο άνθρωπος, διακηρύσσεται, δεν είναι παρά ένα ον παράλληλο με τα ζώα!...

Υπάρχουν ακόμα «νέας κοπής» φεμινίστριες, οι οποίες μαζί με άλλα «εξισωτικά» κινήματα, συγκροτούν κοινό μέτωπο με στόχο την εξάλειψη, κατά τις διακηρύξεις τους, τού «κοινωνικού αποκλεισμού» ανθρώπων, με βάση δεδομένα «σεξουαλικού προσανατολισμού». Ζητούν την απάμβλυνση τής διαφοράς τών φύλων και προσβλέπουν σ’ ένα νέο κόσμο, «άφυλο». Τι κόσμο; Ο Κ. Ζουράρις, Υπουργός ων τότε, που υπερψήφισε το «σύμφωνο συμβίωσης» ομοφυλοφίλων, εξέφρασε σε ραδιοφωνικό σταθμό την εκτίμηση ότι κάποτε η επιστήμη θα μετασκευάσει άνδρες, έτσι ώστε να … γεννάνε και αυτοί· όχι μόνο οι γυναίκες³! Να είναι άραγε ο νέος «άφυλος κόσμος» προάγγελος ενός κόσμου βιοτεχνολογικώς μεταλλαγμένων … «μετανθρώπων»⁴;…

Αλλά υπάρχει και η αιματηρή «εξισωτική» παρέμβαση τού φεμινισμού. Αφορά τη διαχείριση «ατυχημάτων», δηλαδή, ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών. Πρόκειται για την εξόντωση τού «παρείσακτου» εμβρύου, την άμβλωση. Τη δυνατότητα αυτή, ο φεμινισμός εξ αρχής την ενέταξε στα δικαιώματα τής γυναίκας, τα σχετικά με τη διάθεση τού σώματός της. Κατάφερε να την εδραιώσει στην κοινωνία, αρχικά σαν αθρόα πράξη λαθραίας ρουτίνας (συχνά κάτω από άθλιες και επικίνδυνες για τη γυναίκα συνθήκες), που μετά νομιμοποιήθηκε ως «ώριμο κοινωνικό αίτημα για την προστασία τού γυναικείου πληθυσμού»! Είχε βέβαια προηγηθεί «πλύση εγκεφάλου» τής κοινής γνώμης με επιστημονικοφανείς ορισμούς ότι το έμβρυο είναι απλά μια «παρασιτική κυτταρική μάζα»· όχι άνθρωπος σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης. «Άσε τι λένε οι ηθικολόγοι και οι παπάδες»!...

Στην επιχείρηση αυτή ο φεμινισμός έχει, εκτός τών άλλων, δύο αβανταδόρους: α΄) Τον πανικό, που προκαλεί στην κοινωνία η αλματώδης αύξηση τών εν λόγω «ατυχημάτων», ως επακόλουθο τής νεωτερικής σεξουαλικής ασυδοσίας, κυρίως στους νέους και β΄) Τα οικονομικά ενδιαφέροντα: τώρα οι χώροι εργασίας είναι γεμάτοι από γυναίκες, μισθωτό προσωπικό ή επιχειρηματίες· οι επιχειρήσεις όμως δεν έχουν τα περιθώρια να παρέχουν αφειδώς άδειες μητρότητας. Το σκληρό διακύβευμα λοιπόν για την σύγχρονη γυναίκα, μισθωτή ή ελεύθερη επαγγελματία, συχνά ανομολόγητο αλλ’ οδυνηρά αυτονόητο, είναι: άμβλωση (γενικά αποφυγή τεκνογονίας) ή απόλυση και ανεργία. Στην ουσία, δηλαδή, μιλάμε για κατάθεση από τη γυναίκα τής μητρότητας ως «ενεχείρου» στην εργοδοσία-πελατεία προκειμένου να εξασφαλίσει η «εργαζόμενη» μεροκάματο και να καλύψει ανάγκες υπηρεσιών και επιχειρήσεων!... Σκληρό ακούγεται, όμως, πρόκειται για κραυγαλέα αντίφαση τού φεμινιστικού «ιδεώδους»: ενώ με τα προγράμματα τού κινήματος στηρίζει τη μητρότητα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, την υπονομεύει με τις μορφές βίου, που προτάσσει για τη γυναίκα!…

Η νοοτροπία τής δια τής καριέρας απεξάρτησης τής γυναίκας από τον άνδρα και τα «δεσμά» τής οικογένειας, έχει γερά ριζώσει στην κοινωνία, διαμορφώνοντας τη σύγχρονη χειραφετημένη γυναίκα, η οποία κατά κανόνα δεν είναι φεμινίστρια. Συχνά είναι και θρησκευόμενη. Πάντως, αν κάποια, ιδίως νέα κοπέλα, κλίνει προς πιο παραδοσιακά πρότυπα ζωής, θα θεωρηθεί μειονεκτική, σχεδόν απ’ όλους γύρω της, αν δε έχει χαρίσματα, αξιολύπητη, γιατί τα «χαραμίζει» στο σπίτι της και στα παιδιά της! Είναι αυτή τώρα, που θα βιώσει την αίσθηση τού «κοινωνικού αποκλεισμού». Η φεμινιστική νοοτροπία, (άλλη μια αντίφαση!), που επαγγέλθηκε την εξάλειψή του, δεν ανέχεται απόψεις αποκλίνουσες! Πρόκειται για άτεγκτο «ολοκληρωτισμό»!

Η μονολιθική «επιστημονική» αυθεντία είναι, για τον φεμινισμό, η προίκα, που κουβαλάει, από τις υλιστικές αριστερές καταβολές του. Και έχει τρόπους να επιβάλλεται⁵. Θα αναφέρουμε τρεις: α) Ο φόβος ότι, αν και οι δύο σύζυγοι δεν ασκούν επάγγελμα, οι οικογένειες δεν τα βγάζουν πέρα οικονομικώς. β) Η αίσθηση ανασφάλειας τής γυναίκας μέσα στην όποια συζυγία τών σημερινών ανθρώπων, όπου το διαζύγιο είναι η πρώτη επιλογή στην παραμικρή δυσκολία στις σχέσεις τους. γ) Η αίγλη τής χειραφέτησης: τώρα η γυναίκα μπορεί να γεύεται την «ολοκλήρωση, καταξίωση και ανάδειξή» της, απερίσπαστη από «στερεότυπες» δεσμεύσεις και «χωρίς άνδρα στο κεφάλι της», ακόμα και μέσα σε πολλούς κατ’ ευφημισμό γάμους τών καιρών μας!

Μεγάλα σύγχρονα θέματα, η διαπραγμάτευση τών οποίων ξεφεύγει από τα όρια αυτού τού άρθρου. Θα λέγαμε μόνο ότι γεννιούνται μέσα στη νοοτροπία τών καιρών μας, στην κουλτούρα τού νεωτερικού ανθρώπου, γυναίκας ή άνδρα. Ανθρώπου, που βαυκαλίζεται με χαρίσματα και ικανότητες, που δήθεν διαθέτει, και λιώνει για προβολή και αναγνώρισή τους μέσα σε φαντασιακούς κόσμους επιτυχίας και λάμψης· που νομίζει ότι δεν έχει ανάγκη κανένα, (αλλά συνάμα υποπτεύεται και φοβάται «ακόμα και τον ίσκιο του»). Μόνη του ελπίδα και στήριγμα το πορτοφόλι για ασφάλεια, πρεστίζ, απολαύσεις, υλικές και «πνευματικές», τις οποίες «βλέπει» απλωμένες μπροστά στα πόδια του «χυμώδεις» και προκλητικές να τις γευθεί όλες «εδώ και τώρα». Λοιδορεί δε και θεωρεί ανάξια τής «μεγαλοσύνης» του την κρυφή χαρά και εσωτερική ειρήνη, που βιώνει όποιος σηκώνει με υπομονή το έμπονο «χρέος τής ζωής», πέρα από την άμεση και εφήμερη τέρψη⁶, για τις γενιές, που έρχονται, για ένα πανανθρώπινο αύριο, άσχετα πότε αυτό θα έρθει.

Σίγουρα, αυτή η λοιδορούμενη σήμερα «χαρά τού χρέους τής ζωής», η κρυμμένη στα βάθη τής ύπαρξης τού ανθρώπου, είναι αυτή, που κράτησε ζωντανές και δημιουργικές τις γιαγιάδες μας στα βασανισμένα χρόνια τού πρώτου μισού τού 20ου αιώνα (για να μη πάμε πιο πίσω), όταν οι άνδρες πολεμούσαν επί δεκαετίες: βαλκανικοί και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εκστρατείες, μικρασιατική καταστροφή, προσφυγιά, ξενική κατοχή και αντίσταση, εμφύλιες συρράξεις, κτλ, κτλ. Αυτές οι γυναίκες, υπερπολύτεκνες κατά κανόνα, σήκωσαν στους ώμους τους τις κοινωνίες, το έθνος ολόκληρο. Τις δικές μας γενιές, εμάς, που ζούμε εδώ και 70 τόσα χρόνια «ειρηνικά». Εμάς, που δυστυχώς διατρέχουμε σαν έθνος τον έσχατο κίνδυνο δημογραφικού, και όχι μόνο, αφανισμού μέσα στην κατάθλιψη και την παρακμή, κυνηγώντας χίμαιρες δικαιωματικής «αυτοπραγμάτωσης», ευημερίας και ευδαιμονισμού, που ουδέποτε έρχονται!...

Όπως έχουν τα πράγματα, δεν φαίνεται διέξοδος για τους σημερινούς Έλληνες, άλλη από το να «ματώσουμε» στην αντίσταση, «εθνική αντίσταση», και ανάταση· «τού Κυρίου συνεργούντος»! Αντίσταση, που ευτυχώς, δεν εξέλιπε παντελώς στις μέρες μας. Τη βλέπουμε στα πρόσωπα αρκετών γυναικών δίπλα μας, μερικές από τις οποίες εξαιρετικά ταλαντούχες, που δεν περιφρόνησαν, αλλά αγάπησαν τον ανηφορικό μοναχικό δρόμο τής κρυφής «χαράς τού χρέους τής ζωής»! Εννοούμε, πρώτ’ απ’ όλα, αλλ’ όχι μόνο, τις σύγχρονες μάνες, και μάλιστα τις πολύτεκνες …

Σημειώσεις

1. Κλασικό παράδειγμα ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που δημοσίως και ενώπιον τού Αυτοκράτορα και τών αρχών τής Αυτοκρατορίας το 381 μ. Χ. απέρριψε τη νομοθεσία τους και τους κατηγόρησε ότι επειδή αυτοί, οι νομοθετούντες, είναι άνδρες νομοθετούν σε βάρος τών γυναικών! Αιτία ήταν νόμος, που είχαν νομοθετήσει και προέβλεπε για το αυτό παράπτωμα, πολύ βαρύτερες ποινές για τις γυναίκες απ’ ότι για τους άνδρες.

2. Γεν. α΄ 28.

3. Αυτήκοος μάρτυς ο συγγραφέας.

4. Έχουμε ήδη κάποιες προϊδεάσεις ενός τέτοιου σεναρίου. Πρόσφατα σε παρέλαση ΛΟΑΤ, εμφανίστηκε υψηλόσωμο άτομο με έντονα ανδροπρεπή χαρακτηριστικά, (εξογκωμένους μύες, μούσι, κτλ.) να ποζάρει επιδεικτικά σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης· προφανώς επρόκειτο για έγκυο τράνς μετά από ορμονοθεραπεία «ανδροποιήσεως»!… Έχουμε βέβαια από το 1994 και την χολυγουντιανή κωμωδία «Junior» όπου, κατά το σενάριο, ο πρωταγωνιστής (Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, γνωστός ηθοποιός με τον έντονα ανδροπρεπή σωματότυπο), μέλος ομάδας επιστημόνων (γιατρών, γενετιστών, κτλ.) δέχεται να υποβληθεί σε πειραματική δοκιμασία νέου φαρμάκου για τη γονιμότητα. Αποτέλεσμα: μένει … έγκυος, γεννά, και μάλιστα, νιώθει ευφρόσυνα το … «μητρικό» φίλτρο!...

5. Αναφερόμαστε σε «επιβολή», που γίνεται ελεύθερα αποδεκτή. Υπάρχει και ο εξαναγκασμός, που εφάρμοσε η σοβιετική εκδοχή τής αριστεράς: «τον Ιούλιο τού 1931, η [σοβιετική] κυβέρνηση «κινητοποίησε» 1.600.000 γυναίκες για να αντικαταστήσουν τους άντρες στις βιομηχανικές επιχειρήσεις». (Οι άντρες είχαν «εξαναγκαστεί να επανδρώσουν «τα ανθρακωρυχεία, τα μεταλλεία και ορισμένες νέες βιομηχανικές εγκαταστάσεις στην Κεντρική Ασία»). Βλ. Κ. Παπαϊωάννου «Η Γένεση τού Ολοκληρωτισμού», Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2017, σελ. 525.

6. Πρβλ. Διάλεξη Καθ. ΕΚΠΑ Β. Καραποστόλη «Η Ελλάδα και ο νέος της μόχθος», βίντεο στο http://ardin-rixi.gr/archives/206292, κυρίως βίντεο 2 από το 22΄ μέχρι 31΄.