Υπάρχουν από την εποχή της Εύας μεταπτωτικά αισθήματα μειονεκτικότητας στη γυναικεία ψυχολογία. Εξαιρείται η Εύα, γιατί σε εκείνη επιβλήθηκαν μόνο οι κυρώσεις από την παρακοή της, αλλά οι απόγονοί της φέρουν βαθιά χαραγμένη μέσα τους αυτή τη νοσηρή κληρονομιά.

Ό, τι εργάζεται ο άνδρας θέλει να εργασθεί και η γυναίκα μιμούμενη αυτόν, γιατί αισθάνεται ότι μειονεκτεί έναντί του. Ο Θεός είπε στην Εύα: «Αφού στάθηκες απρόσεκτη και δεν είδες πως έπρεπε να συμπεριφερθείς, ο άνδρας σου θα είναι κύριός σου». (Γένεσις γ, 16)  Προηγουμένως όμως βλέπουμε στα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως ότι το κυριαρχικό δικαίωμα το οποίο είχε και η Εύα και ο Αδάμ, τους το έδωσε ο Θεός για να κατακυριεύσουν την γη. Όλα μπορούσαν να τα κατακυριεύσουν. Όμως ποτέ δεν θα κατακυρίευε ο άνδρας τη γυναίκα, ή η γυναίκα τον άνδρα. Αυτό δεν ήταν στο σχέδιο του Θεού. Θα ήταν ανόητο και ανάποδο πράγμα σε σχέση με όσα εντέλλεται ο Θεός.

Το ότι ο Θεός επέτρεψε ο άνδρας να κυριεύσει τη γυναίκα, έκανε την ίδια να το φέρει βαρέως. Βαθιά μέσα στην ψυχολογία της υποφέρει και από τότε κάθε γυναίκα δεν μπορεί να ησυχάσει, να υπερνικήσει αυτό το αίσθημα μειονεκτικότητας. Προσπαθεί εναγώνια να το ξεπεράσει, φτάνει ως και να εκδικείται. Αυτή όμως η κατακυρίευση της γυναίκας έγινε με πολύ βάρβαρο τρόπο, όλοι οι λαοί μεταχειρίστηκαν τη γυναίκα ως «ρες» (πράγμα). Κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και μάλιστα με τον πιο ύπουλο αλλά και ταπεινωτικό τρόπο, αφού η ίδια πια από μόνη της πείθεται μέσα από λάθος πρότυπα, ώστε να ατιμάζει τον εαυτό της.

Έρχεται λοιπόν το Ευαγγέλιο και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Λέγει ότι ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναικός, αλλά δεν κατακυριεύει τη γυναίκα με την έννοια να την έχει δούλη. Αντίθετα πρέπει να την αγαπά, τόσο όσο και τον εαυτό του, το «ίδιον σώμα» του, να της αποδίδει την οφειλόμενη εύνοια με ό,τι συνεπάγεται αυτό και σε όλες τις πτυχές των σχέσεών τους (Α΄ Κορινθ. ζ΄ 3). Κι έτσι η γυναίκα να αισθάνεται σε αυτό το κλίμα αγάπης μιαν άνεση προς τον άνδρα. Αυτή η άνεση είναι δυνατόν να οφείλεται στην ευγένεια και στον καλό χαρακτήρα του, χωρίς να το εκμεταλλεύεται η γυναίκα. Της το παράγγειλε ο Απόστολος Παύλος: «Η δε γυναίκα παραγγέλλω να σέβεται και να τιμά τον άνδρα της» (Εφεσ. ε΄ 33).  Στο βάθος όμως πάντα παραμένει αυτό το αίσθημα της μειονεκτικότητας. Προσπαθεί λοιπόν να μιμηθεί τον άνδρα στα έργα του, στη συμπεριφορά του. Από αυτό το σημείο αρχίζει η καταστροφική πορεία. Οικειώνεται την ανδρική ενδυμασία γιατί αισθάνεται μια παρηγοριά ότι τάχα εξομοιώνεται με τον άνδρα.

Όλες οι φεμινιστικές οργανώσεις τής Δύσης, αποβλέπουν στην εξομοίωση αυτή. Στην σύσταση του πολιτικού γάμου οι φεμινίστριες διακήρυτταν: «επιτέλους δεν θα ακούει η γυναίκα εκείνο το φοβερό του Παύλου ότι η γυναίκα πρέπει να υποτάσσεται στον άνδρα». (Εφεσ. ε΄ 22) Τα κοσμικά και ανθρώπινα κριτήρια δεν τις άφησαν να δουν το πνεύμα του ιερού κειμένου που σε κάθε στίχο με την έκφραση «εν φόβω Χριστού» καταργεί κάθε τάση φιλαρχίας και φιλοπρωτίας. Κάθε λεπτομέρεια στη ζωή των συζύγων εντάσσεται στο μυστήριο της θείας αγάπης. Αυτό το μυστήριο είναι που ανακαινίζει ανεξάντλητα τις μεταξύ τους σχέσεις. Το νόημα των ηχηρών λέξεων «υποταγή» και «φόβος» δεν είναι αυτό που έχουμε σήμερα. Το νόημά του περικλείεται στα εξής λόγια του Αποστόλου: «Να φέρεσθε ο ένας στον άλλο με κάθε ταπεινοφροσύνη και κάθε πραότητα και κάθε μεγαλόψυχη υπομονή, ανεχόμενοι εξαιτίας της αγάπης ο ένας τα ελαττώματα του άλλου» (Εφεσ. δ΄ 2).

Αγωνίζονται οι γυναίκες για την ισότητα. Υπάρχει όμως; Υπάρχει σε ένα μόνο σημείο. Στη σωτηρία. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτή τη θέση. Θα σωθούν και τα δύο φύλα. Παρόλο που η γυναίκα πασχίζει να αποδείξει πως είναι ομότιμη με τον άνδρα, πράγμα αληθινό και αυταπόδεικτο, ξεχνά την πιο σημαντική της ιδιότητα και υποχρέωση: να παραμένει ΓΥΝΑΙΚΑ.

Με όλη τη συμπεριφορά της να αποδεικνύει την αξία της προσφέροντας την ισχυρή προσωπικότητά της και τα ιδιαίτερα χαρίσματά της για την ωφέλεια της κοινωνίας και της οικογένειας. Έχει προικισθεί από τον Θεό με ιδιότητες που σε ορισμένα θέματα την τοποθετούν πολύ ανώτερη από τον άνδρα. Η μητρότητα είναι δικό της ιδίωμα και χάρισμα, και μάλιστα μέσα από αυτήν χαλκεύονται γενεές ανδρών με ιδανικές προσωπικότητες αν η ίδια το θελήσει. Η γυναίκα δεν είναι κατώτερη από τον άνδρα, αλλά δεν είναι και ίδια με αυτόν. Οι ικανότητές της δημιουργούν τεράστιες ευθύνες, όπως και αυτές του άνδρα μια και είναι θεόδοτες. Μπορεί να είναι τα πάντα, πολιτικός, επιστήμονας, εργάτρια, διαδηλώτρια, μπορεί να επιστρατευθεί παντού όταν και αν αυτό επιτάσσεται. Ωστόσο, πρώτα από όλα είναι πλασμένη για το ιερό άδυτο της οικογένειας, δίπλα στους αναφαίρετους και αμύθητους θησαυρούς της- τα παιδιά της. Όποιος της αφαιρεί ή της στερεί αυτόν τον ιερό ρόλο, ανατρέπει τη θεόδοτη αυτή τάξη και κινείται ενάντια στη θέληση του Δημιουργού. Καταργεί τον πλούσιο συναισθηματικό γυναικείο κόσμο και υπονομεύει την ατομική και κοινωνική ζωή. "Η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση· όμως, θα σωθεί διαμέσου τής τεκνογονίας" (Α΄ Τιμόθεον 2: 14,15).

Με μεγάλη λύπη διαπιστώνει κανείς ότι κάθε κίνηση που αφορμάται από το αίσθημα της μειονεκτικότητας που αισθάνεται η μεταπτωτική γυναίκα και από όσους το εκμεταλλεύονται, οδήγησε σε έναν γενικότερο εκφυλισμό της κοινωνίας μας, όσο χρόνο κι αν χρειάστηκε αυτό ιστορικά, μια κοινωνία που παρουσιάζει τρομακτική κατάπτωση σαν εκείνη των Σοδόμων.