Ατομοκεντρισμός εναντίον Δημοκρατίας

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Κοινωνία και Πολιτική

H δημοκρατία είναι κοινωνικό κατόρθωμα, όχι ιδεολογική συνταγή. Για την ιδεολογική συνταγή βεβαίως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, οι ιδεολογίες προσχεδιάζουν συνήθως παραδείσους. Eνώ το κοινωνικό κατόρθωμα προϋποθέτει εξ ορισμού και το ενδεχόμενο του μη κατορθώματος, της αποτυχίας ή της ανικανότητας.

Oταν μια συλλογικότητα αποτυγχάνει ή δεν είναι ικανή να κατορθώσει τη δημοκρατία (δεν διαθέτει την απαιτούμενη κατά κεφαλήν καλλιέργεια), τότε πρέπει κάπως αλλιώς να εξασφαλιστεί η διαφορά της κοινωνίας των αναγκών από τη θηριωδία της ζούγκλας. Συνήθως αυτόν τον ρόλο σπεύδουν να τον αναλάβουν αυτεπάγγελτοι «σωτήρες» – σατραπικά άτομα ή συμμορίες εξουσιολάγνων. Mιλάμε τότε για «αυταρχικά καθεστώτα», που περιορίζουν τα ατομικά δικαιώματα (συνήθως με τρόπο αυθαίρετο) προκειμένου να αποτρέψουν τη γενικευμένη αυθαιρεσία των νόμων της ζούγκλας.

Για να επιβληθεί ένα αυταρχικό καθεστώς πρέπει (κατά κανόνα) να ασκήσει βία. Σε εποχές όχι και πολύ μακρινές την αποτελεσματικότερη βία μπορούσαν να την ασκήσουν οι εξ επαγγέλματος ένοπλοι πολίτες (στρατιωτικοί, αστυνομικοί). Eνα στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν η φυσιολογική κατάληξη πολύχρονων αποτυχημένων προσπαθειών να κατορθωθεί η δημοκρατία, κατάληξη της υποβαθμισμένης κατά κεφαλήν καλλιέργειας που διαστρέφει τη συνταγή της δημοκρατίας σε πρόσχημα συντεχνιακών αυθαιρεσιών. Λειτουργούσαν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σαν δικλίδες βραχυχρόνιας εκτόνωσης της δυσαρέσκειας για την αποτυχία ή την ανικανότητα και επέτρεπαν, μετά το «διάλειμμα», την επανεκκίνηση της προσπάθειας μήπως και κατορθωθεί δημοκρατία.

Σήμερα, για λόγους που απαιτούν μακρά ανάλυση (πολύ ενδιαφέρουσα), η αποτελεσματικότερη βία δεν ασκείται με τα όπλα, ακόμα και τα όπλα τα ελέγχουν μεθοδικά στημένοι μηχανισμοί της οικονομίας. Αυτοί που σήμερα αποφασίζουν αυθαίρετα και επιβάλλουν εκβιαστικά τα ποσοστά των καταδικασμένων στην απόγνωση της ανεργίας, την εξευτελιστική της ανθρωπιάς του ανθρώπου μείωση μισθών και συντάξεων, αυτοί οι δυνάστες λαών σήμερα δεν φοράνε στολές και πηλήκια, παράσημα και ξίφη, δεν τιτλοφορούνται δικτάτορες ή στρατιωτικοί πραξικοπηματίες. Είναι κοστουμαρισμένοι κοινότοπα υπάλληλοι ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης κρατικών οικονομιών», στελέχη διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών ή παντοδύναμων στον διεθνή τζόγο Τραπεζών. Και εκτελεστές των αποφάσεων αυτών των τυράννων καριέρας, πειθήνιες ορντινάντσες (όσο ποτέ λοχίας σε στρατιωτική δικτατορία ή λακές γόνων κληρονομικής ηγεμονίας), είναι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας κρατών αποτυχημένων ή ανίκανων να κατορθώσουν τη δημοκρατία.

Διότι η δημοκρατία, όταν είναι κοινωνικό κατόρθωμα και όχι χρησιμοθηρική συνταγή, είναι αποδεδειγμένα το ισχυρότερο ανάχωμα στη βία, την ένοπλη ή του δόλιου τζόγου. Αν ο μαρξισμός και τα εφιαλτικά του έκγονα (λενινισμός - σταλινισμός, μαοϊσμός και τα συναφή) αγνόησαν το άθλημα της δημοκρατίας και σημάδεψαν την Ιστορία με φρίκη ολοκληρωτισμού, είναι γιατί ξεκινούσαν από την ίδια με τον καπιταλισμό εκδοχή της συλλογικότητας ως societas: «εταιρισμού επί κοινώ συμφέροντι». Και ο ατομοκεντρισμός του συμφέροντος αποκλείει τη δημοκρατία ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας. Μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, να την αλλοτριώνει σε συνταγή - σύμβαση με νομικούς, χρησιμοθηρικούς όρους. Αλλά τότε εκδικείται ο ρεαλιστικότερος δείχτης γνησιότητας ή αλλοτρίωσης των σχέσεων κοινωνίας: η οικονομία. Αυτονομείται η οικονομία από την κοινωνία των αναγκών, μεταβάλλεται σε μέσο ή όπλο για την άσκηση βίας, υποτάσσεται σε μεθοδικά στημένους εργαλειακούς μηχανισμούς.