Παρακολουθούμε όλοι τις συζητήσεις για την πέμπτη δόση του δανείου που θέλουμε να εισπράξουμε από την Τρόϊκα, προκειμένου να μη καταρρεύση η οικονομία της Πατρίδας μας.

Κατ’ αρχάς, παρατηρούμε ευχάριστα ότι όλοι μιλούν για την Πατρίδα και την σωτηρία της, μια έννοια που τον τελευταίο καιρό είχε ατονίσει χάριν της παγκοσμιοποίησης και των αγαθών της.

Χωρίς να παραμελούμε την οικουμενικότητα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της Πατρίδος.

Έπειτα, τα σχετικά με την πέμπτη δόση του δανείου μου υπενθύμισαν τη δόση του «ναρκωτικού» που αναμένει με πολύ μεγάλη επιθυμία ο εξαρτημένος, την οποία δόση πρέπει να λαμβάνει κατά διαστήματα για να μην εμφανισθούν τα συμπτώματα της στέρησης, αλλά αυτό τον αφήνει μέσα στον κλοιό της δουλείας.

Ο καθηγητής Αντώνιος Κουτσελίνης δίνοντας τον ορισμό της εξάρτησης γράφει ότι ως εξάρτηση «νοείται μια κατάσταση ψυχική ή και φυσική («σωματική») που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της επίδρασης ενός φαρμάκου σ’ ένα ζωντανό οργανισμό και χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία εκδηλώσεων, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται πάντοτε η διάθεση για την συνέχιση λήψης του φαρμάκου, με σκοπό την επανεκδήλωση των φαρμακολογικών ενεργειών του ή αντίθετα την αποφυγή δυσάρεστων συμπτωμάτων που μπορεί να εκδηλωθούν, όταν δεν ληφθεί».

Δεδομένου ότι η εξάρτηση είναι σωματική, ψυχολογική και ιδεολογική, σκέφθηκα ότι η ελπίδα και η επιδίωξη της λήψης της πέμπτης δόσης θυμίζει έναν εξαρτημένο οργανισμό, που είναι εθισμένος στα ψευδαισθησιογόνα-παραισθησιογόνα «ναρκωτικά», τα οποία «προκαλούν διαταραχές της αντίληψης του επιπέδου συνείδησης και του θυμικού».

Έτσι, η αναμενόμενη οικονομική δόση υπενθυμίζει την κατάσταση ενός λαού που είναι εξαρτημένος, που έχει εθισθεί στο φάρμακο και όταν του το παίρνουν αντιμετωπίζει τα συμπτώματα της στέρησης. Για να θυμηθώ τον Μαρκούζε, αυτό παραπέμπει στον «μονοδιάστατο άνθρωπο» και τη «μονοδιάστατη κοινωνία», η οποία παραθεωρεί το «ουσιώδες» του βίου που έχει σχέση με το νόημα ζωής, που δεν στηρίζεται στην πλαστικότητα των αναγκών και την δουλοπρέπεια.

Τα ερωτήματα είναι πολλά: τόσα χρόνια, λοιπόν, ως λαός και ως κοινωνία έχουμε υποστεί εξάρτηση σε τέτοιες ανούσιες «ουσίες» που προκαλούν ψευδαισθήσεις και χρειαζόμαστε αλλεπάλληλες δόσεις; Και θα περιμένουμε πάντοτε από τους παγκόσμιους εμπόρους των «ναρκωτικών ουσιών» να μας δίνουν τις δόσεις για να μην υποστούμε τις συνέπειες της στέρησης;

Το πρόβλημα είναι οι δόσεις ή η απεξάρτηση και η θεραπεία από την αναζήτηση ψευδαισθήσεων, παραισθήσεων μιάς ευτυχισμένης ζωής; Τελικά, χρειαζόμαστε «ευτυχία ή ελευθερία»;

Βλέπω την αντίδραση των «αγανακτισμένων», αλλά και «εξαγριωμένων» πολιτών και δεν θέλω να την ερμηνεύσω μέσα από την διαδικασία της στέρησης, αλλά μέσα από την διαδικασία της ελευθέρωσης από ποικίλες εξαρτήσεις που μας επιβάλλουν ξένα και ντόπια οικονομικά κέντρα συμφερόντων και ποικιλόμορφοι μηχανισμοί. Νομίζω ότι αναζητείται η ελευθερία από τον φαύλο κύκλο του ψεύδους, των υποσχέσεων μιας ευτυχισμένης ζωής, που και αυτή δεν έρχεται.

Έχει κουρασθεί ο κόσμος από την απόκρυψη της αλήθειας που γίνεται από αυτούς που έπρεπε να ενημερώνουν πλήρως τον λαό, αλλά και από την ανεργία και την στέρηση των αναγκαίων για την βιολογική ζωή.

Πάσχει, όμως, και η κοινωνία μας. Η διαφθορά έγινε μέρος του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και δεν φαίνεται ελπίδα διόρθωσης.

Γνωρίζω ότι στο μέσον της οικονομικής κρίσης δεν γίνονται οικονομικοί έλεγχοι, οι οποίοι έχουν διαταχθεί προ πολλών ετών, δεν καταβάλλονται οφειλόμενα-πρόστιμα στο Κράτος, μηνύονται στα δικαστήρια έντιμοι υπάλληλοι που τόλμησαν να αποδώσουν ευθύνες, ενώ άλλοι υπάλληλοι που έκαναν τα πάντα να μην επιστραφεί στο Κράτος ΦΠΑ επιβραβεύωνται με θέσεις για να εισπράξουν τους φόρους από τον λαό! Ζούμε σε μια κοινωνία που κολυμπάει στο ψέμα και την υποκρισία.

Τιμωρούνται απλοί πολίτες που οφείλουν ελάχιστα ποσά και παραμένουν ατιμώρητοι και ελεύθεροι όσοι υπήρξαν αιτία να δαπανηθεί το δημόσιο χρήμα.

Από την άλλη πλευρά μερικοί πολιτικοί σκέπτονται ακόμη το πολιτικό κόστος. Εδώ καταρρέει ο οικονομικός και κονωνικός ιστός της Πατρίδας μας και ακόμη οι πολίτες υπολογίζονται ως ψήφοι.

Σκέπτομαι, όμως, με απλότητα και, ενδεχομένως, με αφέλεια: Γιατί η υπεύθυνη κυβέρνηση δεν καλεί σε συναγερμό όσους γνωρίζουν την οικονομική κατάσταση της χώρας, δηλαδή τους πρώην πρωθυπουργούς, τους πρώην υπουργούς Οικονομικών, τους πρώην διευθυντές τραπεζών, τους ειδήμονες καθηγητές, επιτυχημένους επαγγελματίες κλπ., ώστε να βρεθεί διέξοδος από την κρίση με γνώση, αποφασιστικότητα, δικαιοσύνη και ρεαλισμό;

Στην περίπτωση του πολέμου γίνονται επιστρατεύσεις όσων μπορούν να φέρουν όπλα. Στην δική μας περίπτωση δεν πρέπει να γίνει το ίδιο;

Επειδή άρχισα το άρθρο αυτό με το παράδειγμα του εξαρτημένου στις εξαρτησιογόνες ουσίες μπορώ να το κλείσω με την σκέψη ότι η εξάρτηση δεν αντιμετωπίζεται με δόσεις, αλλά με μέτρα καταστολής που πρέπει να ληφθούν εναντίον των εμπόρων των «ναρκωτικών», που αφιονίζουν τον λαό με στόχους ευημερίας, με τη συνεχή θεραπεία απεξάρτησης των εξαρτημένων από πλαστικές και ψεύτικες ανάγκες και με τον αγώνα για δικαιοσύνη και κοινωνική επανένταξή τους, δηλαδή την δημιουργία μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην αλήθεια, την ελευθερία και την δικαιοσύνη.

Και, κυρίως, απαιτείται προσπάθεια απομάκρυνσης όλων από ποικιλόμορφες παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις, έστω και αν αυτό κοστίζει.

Πάντως, σήμερα υπάρχει αγωνία στον λαό, όχι μόνον από τις επιπτώσεις της κρίσης, αλλά και από την απόκρυψη της αλήθειας. Αν κάποιος παρακολουθεί όλες τις δηλώσεις των πολιτικών και τις καταγράφει ισχυρώς στην μνήμη του, θα διαπιστώσει ότι πάσχουν από αλήθεια, γιατί λέγονται εντελώς αντίθετα πράγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

Γι’ αυτό σήμερα χρειάζονται ηγέτες που με θάρρος να λένε την αλήθεια στον λαό και όχι να τον παραμυθιάζουν και να τον εμπαίζουν, να προτείνουν λύσεις με εντιμότητα και να αντιμετωπίσουν με γενναιότητα τα θέματα που συνδέονται με την κρίση. Ισχύει και εδώ το ρητό: «η αλήθεια μεγάλη και ισχυροτέρα παρά πάντα» (Α’ Έσδρα, δ’, 35).–