Υπάρχουν μερικοί που κατηγορούν τους μοναχούς, και κυρίως τους ησυχαστές, ότι συνετέλεσαν στην πτώση της Κωνσταντινούπολης. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί υπάρχει διαφορά μεταξύ πολιτικής και θεολογίας, όπως υπάρχει διαφορά μεταξύ πολιτικής και ιατρικής επιστήμης. Τα νοσοκομεία και οι ιατροί σε όλες τις πολιτικές καταστάσεις εξακολουθούν να θεραπεύουν. Άλλωστε, ο ησυχασμός ήταν εκείνος που διατήρησε την Ορθόδοξη διδασκαλία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

«Υπάρχουν εκείνοι, οι οποίοι λένε ότι φταίνε οι καλόγεροι διότι έπεσε η αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως. "Οι καλόγεροι κατέστρεψαν το Βυζάντιο. Οι καλόγεροι φταίνε για όλα τα κακά, που επισωρεύθησαν στο έθνος κ.ο.κ." Αυτό είναι σαν να λέμε, ότι αυτοί οι παληοί γιατροί, οι οποίοι είχαν βρει την θεραπεία του καρκίνου, είχαν βρει την θεραπεία της φυματιώσεως, είχαν βρει την θεραπεία τόσων πολλών νόσων πριν πέση η Κωνσταντινούπολη, αυτοί φταίνε διότι έπεσε η Κωνσταντινούπολη.

Ένα λεπτό, βρε. Τι σχέση έχει η ιατρική επιστήμη με την πολιτική; Άλλο είναι η ιατρική επιστήμη και άλλο η πολιτική. Η μια δεν έχει καμιά σχέση με την άλλη. Βέβαια, οι ιατροί είχαν πέσει με τα μούτρα να σωθεί η αυτοκρατορία, αλλά είχε φθάσει η αυτοκρατορία σε τέτοιο σημείο, που δεν εσώζετο. Αλλ' όμως, η ιατρική επιστήμη σώθηκε. Και διατηρήθηκε όλα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Και το παράδοξο είναι ότι το ελληνικό Κράτος κατέστρεψε επίσης την ιατρική επιστήμη, που είχε τόση μεγάλη επιτυχία τόσα χρόνια». 

Όταν γίνεται λόγος για πνευματική ιατρική επιστήμη, εννοείται η μέθοδος της Ορθοδόξου ευσεβείας, η ησυχαστική παράδοση. Όμως, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από την τουρκική σκλαβιά, επιχειρήθηκε η εκρίζωση του πατερικού μοναχισμού και η εισαγωγή ενός ξένου προς την Ορθόδοξη παράδοση μοναχισμού, του λεγομένου δυτικού μοναχισμού.

«Μερικοί από τους συντηρητικούς νεοέλληνες έχουν στραφεί υπέρ του μοναχισμού. Αλλ' αυτοί, όταν στρέφονται υπέρ του μοναχισμού, στρέφονται υπέρ του μοναχισμού δυτικού τύπου και όχι υπέρ του πατερικού μοναχισμού. Βέβαια, λένε ότι είναι υπέρ του πατερικού μοναχισμού, διότι φαντάζονται τους αρχαίους Πατέρες να έχουν μοναχισμό που μοιάζει περισσότερο με τον δυτικό σημερινό μοναχισμό, παρά με τον μοναχισμό που ήταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Οπότε, λένε, ότι ο μοναχισμός της Τουρκοκρατίας και της υπόδουλης Κωνσταντινουπόλεως και του ησυχασμού, αυτός πρέπει να εκριζωθεί, για να επανέλθουμε στον αρχαίο μοναχισμό του Μεγάλου Βασιλείου και του Χρυσοστόμου, που είναι περίπου αυτό που έχουν οι Δυτικοί, κατ' αυτούς τους βλάκες με τα νοσοκομεία κλπ. Βέβαια, κάνανε οι αρχαίοι μοναχοί και νοσοκομεία, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του μοναχισμού. Γίνεται ένα κομφούζιο, εδώ στην Ελλάδα, εξ αιτίας του Κοραή».

Μέσα σε αυτήν την προοπτική πρέπει να ενταχθεί και η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος και η απόφαση της Πανορθοδόξου Διάσκεψης του 1930, προκειμένου να χρησιμοποιηθή ο μοναχισμός για κοινωνικό φιλανθρωπικό έργο.

«Είναι γνωστή η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος του έτους 1930 να προτείνει στην πανορθόδοξη Διάσκεψη των Ορθοδόξων Εκκλησιών -που; Στο άγιον Όροςότι πρέπει να καταργήσουμε οι Ορθόδοξοι τον παραδοσιακό μοναχισμό και να δεχθούμε μοναχισμό δυτικού τύπου. Αυτοί ήταν θεόπνευστοι; Ήταν από θεοπνεύστους Πατέρας, αφού απεφάσισαν, με άλλα λόγια, την κατάργηση της θεοπνευστίας; Γιατί; Διότι, για τους Πατέρες της Εκκλησίας θεοπνευστία είναι η αδιάλειπτη προσευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Αυτός είναι ο σκοπός του Ορθοδόξου μοναχισμού και οι Επίσκοποι αυτοί απεφάσισαν τι; να καταργήσουν την Ορθόδοξη θεολογία. Αυτό απεφάσισαν, με άλλα λόγια. Γιατί να καταργήσουν την Ορθόδοξη θεολογία; Απεφάσισαν να καταργήσουν την θεραπεία. Απεφάσισαν να καταργήσουν την διάγνωση την πατερική, την αγιογραφική».

Έτσι, εκείνος που είναι πολέμιος του Ορθοδόξου μοναχισμού είναι πολέμιος της Ορθοδοξίας.

«Είτε μιλήσει κανείς εναντίον του μοναχισμού είτε μιλήσει εναντίον των Ιερών λειψάνων σημαίνει ότι είναι πολέμιος της Ορθοδοξίας».