Εορτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου σήμερα, αγαπητοί αδελφοί, και χαιρόμαστε, διότι εορτάζουμε την Μητέρα τού Θεού, την «Αγίαν Παρθένον Θεοτόκον», όπως την αποκαλεί, μεταξύ τών άλλων, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Την τιμάμε, διότι από αυτήν προσέλαβε ο Υιος και Λόγος τού Θεού την ανθρώπινη φύση και από αυτήν γεννήθηκε, κατά άνθρωπον, για να μάς αναγεννήση πνευματικά.

Σήμερα όλα είναι χαρούμενα και ευλογημένα, καταυγαζόμενα από την Χάρη τού Θεού και όλα θεολογούν. Η θεολογία δεν είναι μια διανοητική γνώση, αλλά η εμπειρία τού ζώντος Θεού. Και αυτός που γεύεται τής χαράς τού Θεού δεν αναπαύεται στα σωματικά και τα κοσμικά, τα οποία έρχονται και παρέρχονται και προκαλούν θλίψη.

Στα γραπτά κηρύγματα που γίνονται κάθε Κυριακή αυτήν περίοδο παρουσιάσαμε τον εβδομαδιαίο εορταστικό κύκλο, δηλαδή την εορταστική θεματολογία κάθε ημέρας τής εβδομάδος. Γνωρίζουμε από την παράδοσή μας ότι την Κυριακή εορτάζουμε την Ανάσταση τού Χριστού, την Δευτέρα τους Αγγέλους, την Τρίτη τον Τίμιο Πρόδρομο, την Τετάρτη θυμόμαστε την απόφαση τών Εβραίων να συλλάβουν τον Χριστό, και την προδοσία τού Ιούδα, την Πέμπτη εορτάζουμε τους αγίους Αποστόλους μαζί με τον άγιο Νικόλαο, την Παρασκευή θυμόμαστε τα Πάθη, τον Σταυρό και τον θάνατο τού Χριστού, το Σάββατο εορτάζουμε όλους τους αγίους τής Εκκλησίας και ενθυμούμαστε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας.

Όμως, την Υπεραγία Θεοτόκο την εορτάζουμε όλον τον χρόνο, όλες τις ημέρες τής εβδομάδος με τα τροπάρια που αναφέρονται σε αυτήν, με την θεολογία τής Εκκλησίας. Θα έχετε, ασφαλώς, προσέξει ότι κάθε φορά που κάνουμε εμείς οι Κληρικοί την απόλυση τής θείας Λειτουργίας και τών άλλων ακολουθιών θέτουμε την Υπεραγία Θεοτόκο αμέσως μετά τον Χριστό και πριν από όλους τους Αγίους. Λέμε:

«Χριστός ο αληθινός Θεός ημών, ταις πρεσβείαις τής παναχράντου και παναμώμου αγίας Αυτού Μητρός· δυνάμει τού τιμίου και ζωοποιού Σταυρού· προστασίαις τών τιμίων επουρανίων δυνάμεων ασωμάτων, ικεσίαις τού τιμίου και ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου· τών αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων· τών αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων, τών οσίων και Θεοφόρων Πατέρων, τών αγίων και δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης (τού αγίου τής ημέρας) και πάντων τών αγίων ελεήσαι και σώσαι ημάς, ως αγαθός και φιλάνθρωπος».

Βλέπετε, λοιπόν, την δόξα και την υπεροχή τής Υπεραγίας Θεοτόκου, που βρίσκεται μεταξύ τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και όλων τών Αγίων. Κανένας άλλος δεν έχει τόση μεγάλη τιμή όση έχει η Υπεραγία Θεοτόκος ως Μητέρα τού Χριστού. Μάλιστα, στις προσευχές που απευθύνουμε στον Θεό και κατά την διάρκεια τής θείας Λειτουργίας και σε άλλες ιερές Ακολουθίες λέμε: «Τής Παναγίας Αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων τών Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Αυτή είναι η υπέρτατη θεολογία τής Εκκλησίας μας, το να παραθέτουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και όλη την ζωή μας στον Χριστό, τον Θεό μας, αφού ζητήσουμε τις πρεσβείες τής Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων τών Αγίων. Δεν μειώνεται ο Χριστός από αυτήν την προσευχή στην Παναγία, διότι ο Ίδιος ο Χριστός αγαπά την Παναγία ως Μητέρα Του. Αυτή είναι Άχραντη, Υπερευλογημένη, Δέσποινα, Θεοτόκος και Αειπάρθενος. Κανένας άλλος, μετά τον Χριστό, δεν έχει τέτοια μεγάλη αγιότητα και Χάρη.

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας την χαρακτηρίζει ως «σεμνόν κειμήλιον απάσης τής οικουμένης», «Αγία Εκκλησία», «πολυΰμνητον Μαρίαν», «σκήπτρον τής Ορθοδοξίας», «χωρίον τού αχωρήτου». Σε κείμενό του γράφει: «Χαίροις Μαρία Θεοτόκε, δι’ ην προφήται κελαδούσιν... ποιμένες δοξολογούσιν... άγγελοι χορεύουσιν, αρχάγγελοι σκιρτώσι, φρικωδεστάτους ύμνους αναπέμποντες,... μάγοι προσκυνούσιν... το δωδεκάκτινον κάλλος τών αποστόλων εκλέλεκται... Ιωάννης έτι ων εν τη κοιλία τής μητρός αυτού εσκίρτησεν και προσεκύνησεν ο λύχνος τω φωτί τω ακοιμήτω... δι’ ης προήλθεν η χάρις η ανεκλάλητος... δι’ ης προήλθε το φως το αληθινόν, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός».

Βλέπετε την μεγάλη τιμή και δόξα που έχει η Θεοτόκος Παρθένος, διότι υπήρξε η γυναίκα εκείνη από την οποία προσέλαβε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση, και μάς ελευθέρωσε από τα δεσμά τής αμαρτίας, τού διαβόλου και τού θανάτου. Αυτό σημαίνει ότι δεν χαιρόμαστε σήμερα για τις διακοπές τού Καλοκαιριού, για την δυνατότητα που μάς δίνεται να περάσουμε μερικές ημέρες στην ελληνική φύση για ξεκούραση και αναψυχή, αλλά χαιρόμαστε για την αιτία τής σωτηρίας μας, γι’ αυτήν που έγινε «αιτία τής τών πάντων θεώσεως».

Εορτάζουμε θεολογικά και όχι κοσμικά, θεϊκά και όχι ανθρώπινα, πνευματικά και όχι απλώς σωματικά. Και η Υπεραγία Θεοτόκος προσεύχεται γι’ αυτούς που την τιμούν, ως προετοιμασία για την εορτή, με νηστεία, προσευχή, μετάνοια και εξομολόγηση και συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες, κυρίως στην θεία Λειτουργία, και στην θεία Κοινωνία τού Σώματος και τού Αίματος τού Χριστού. Έτσι εορτάζουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και έτσι τιμούμε τον Χριστό, τον Κύριο τού ουρανού και τής γης, και την αγία Μητέρα Του. Κάθε άλλος εορτασμός είναι ελλειμματικός και δεν αναπαύει την ψυχή μας, η οποία αναζητά αληθινή ειρήνη, αληθινή αγάπη, αληθινή ευαισθησία και αληθινή ελευθερία. Κάθε άλλη αναζήτηση είναι ψευδής και δεν αναπαύει την ψυχή τού ανθρώπου.

Πρέπει δε να γνωρίζουμε ότι το μίσος, που το συναντάμε συχνά στην ζωή μας, δεν είναι αντίθετον τής αγάπης, αφού αυτό που προσδιορίζουμε ως μίσος είναι εμπαθής και ιδιοτελής αγάπη, ενώ η πραγματική αγάπη είναι ανιδιοτελής. Η βία, οι φόνοι είναι εκφράσεις μιας ιδιοτελούς αγάπης που εξελίσσεται σε μίσος. Οπότε, οι εορτές τής Εκκλησίας μας προσφέρονται για να αποκτήσουμε ανιδιοτελή και καθαρή αγάπη.

Εύχομαι έτη πολλά και ευλογημένα, η Υπεραγία Θεοτόκος, «η Αγία Παρθένος Θεοτόκος», να πρεσβεύη στον Κύριό της και Θεό της για όλους μας να έχουμε υγεία σωματική και ψυχική.