Θέμα μεγάλης συζητήσεως έγινε η καύση των νεκρών στην Ελλάδα. Η γνώμη μου είναι ότι χαλάμε φαιά ουσία συζητώντας για λάθος πράγματα.

Η πολιτεία καλά κάνει και δίνει την δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν να αποτεφρώνουν τα νεκρά σώματά τους.

Η Εκκλησία καλά κάνει και υπενθυμίζει πως για τους Χριστιανούς ο μόνος αποδεκτός τρόπος διαχειρήσεως του νεκρού σώματος είναι η ταφή.

Αν κάποιοι Χριστιανοί επιθυμούν την αποτέφρωση του σώματός τους και αντιδρούν στην παράδοση της Εκκλησίας είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιθυμούν αλλά εκτός του εκκλησιαστικού σώματος.

Η Εκκλησία έχει λύσει αυτό το πρόβλημα ήδη από τα αποστολικά χρόνια.

Δεν θα παραθέσω επιχειρήματα διότι όλοι τα γνωρίζουμε. Και όσοι λόγω ελλιπούς κατηχήσεως δεν τα γνωρίζουν, μπορούν εύκολα να τα πληροφορηθούν με μια επίσκεψη στον ιερέα της ενορίας τους.

Θυμίζω μόνο ότι οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων χρησιμοποίησαν τις κατακόμβες για να θάβουν τους κεκοιμημένους Χριστιανούς.

Οι Κατακόμβες δεν ήταν Χριστιανική ιδέα. Οι Εβραίοι τις δημιούργησαν για να θάβουν τους νεκρούς τους αφού και αυτοί δεν αποδέχονται την αποτέφρωση.

Οι Χριστιανοί υιοθέτησαν την ιδέα και την αξιοποίησαν. Υπήρχε και ειδικό τάγμα κατώτερων κληρικών οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τις ταφές στις κατακόμβες.

Νομίζουμε ότι στις κατακόμβες κατέφευγαν οι Χριστιανοί για να κρυφτούν από τους διώκτες Ρωμαίους. Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Υπήρχαν χώροι όπου τελούνταν οι ακολουθίες. Στις κατακόμβες έθαβαν τους κεκοιμημένους και συναθροίζονταν για να τελέσουν την θεία Λειτουργία στις μνήμες των μαρτύρων ή για να τελέσουν το μνημόσυνο κάποιου κεκοιμημένου Χριστιανού.

Η πρακτική αυτή σε συνδυασμό με την πρακτική των ειδωλολατρών να καίνε τα σώματα των μαρτύρων διότι φοβόντουσαν μήπως και αναστηθούν, είναι οι μάρτυρες για τη θέση που υιοθέτησε η Εκκλησία από πολύ νωρίς όσον αφορά τη διαχείρηση του νεκρού σώματος.

Έγραψα όμως ότι συζητούμε για λάθος πράγματα. Αναφέρομαι σε εμάς τους εκκλησιαστικούς. Η Κυβέρνηση και οι πολιτικοί μπορούν να λένε και να κάμουν ό,τι θέλουνε. Φυσικά και δεν μπορούν να μας επιβάλλουν την δική τους θέληση. Μπορούν οι πολιτικοί να μας επιβάλλουν πως θα διαχειρισθούμε τους κεκοιμημένους ή αν η Εκκλησία θα τελέσει την τάδε ή δείνα Ακολουθία;

Ή μήπως μπορούν;

Και εδώ πρέπει να αρχίσει μια άλλου είδους συζήτηση. Ως κληρικός είχα την ευλογία να διακονήσω και σε ενορίες. Δεν ήμουν μόνο ο άγαμος περαστικός ιεροκήρυκας. Υπήρξα και κανονικός εφημέριος. Γι' αυτό και είμαι της γνώμης οι άγαμοι κληρικοί πριν λάβουν το οποιοδήποτε οφίκιο να διακονήσουν ως εφημέριοι σε ενορίες. Άλλη συζήτηση, για άλλη φορά.

Ως εφημέριος λοιπόν αντιμετώπισα και γνώρισα πολλές περίεργες καταστάσεις. Πρώτα - πρώτα κατάλαβα ότι για την άγνοια των λαϊκών σε θέματα που αφορούν την εκκλησία ευθυνόμαστε εμείς οι κληρικοί κατά 90%. Και τούτο διότι δεν είναι πρώτο μέλημά μας η διδασκαλία, η κατήχηση. Έχουμε κάνει τις ενορίες δημόσιες υπηρεσίες και τις ακολουθίες ωραίες θεατρικές παραστάσεις.

Επίσης γνώρισα και δύο περίεργες κατηγορίες κληρικών.

Στην πρώτη ανήκουν οι κληρικοί που θέλουν να τα έχουν με όλους καλά. Με την αρρωστημένη έννοια. Δεν χαλάνε χατήρι. Κάμουν ό,τι παράδοξο τους ζητηθεί. Μόνο και μόνο για να μην ακουσθεί κακός λόγος γι' αυτούς. Για να μην χαλάσουν το προφίλ τους!

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν όσοι άγονται και φέρονται από τα χρήματα. Θυμάμαι σε μία ενορία δημιουργήθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα με υπαλλήλους γραφείου κηδειών. Τους κάλεσα στο γραφείο και τους εξήγησα με τρόπο ευγενικό ότι δεν μπορούμε εμείς οι ιερείς να συναινέσουμε σε όσα απαράδεκτα ζητούσαν και ήθελαν να κάμουν. Ο ένας υπάλληλος με κοίταξε με βλέμμα σαρκαστικό και με αναίδεια μου είπε: "-Δεν ξέρω τι λες εσύ αλλά οι άλλοι ιερείς εδώ μέσα θα κάμουν ό,τι λέω εγώ". Τόλμησα να ρωτήσω πώς είναι τόσο σίγουρος. Η απάντηση με άφησε ...άγαλμα: "-Τους έχωσα από ένα πεντοχίλιαρο στην τσέπη..."

Ναι, μην το ψάχνετε. Το πεντοχίλιαρο νίκησε...

Δεν τα γράφω αυτά για να κατηγορήσω ανθρώπους και μάλιστα κληρικούς. Τα γράφω μήπως και τελικά οι κληρικοί στην Ελλάδα καταλάβουν πως έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσουν κάποιες οδυνηρές συζητήσεις.