1. Έτσι, λοιπόν, έπρεπε ο Θεός να αναστήσει από τους λίθους τέκνα για τον Αβραάμ¹ και να τα παρουσίαση σε αυτόν, αφού έγινε αρχηγός και προάγγελος της πίστεώς μας. Ο Αβραάμ έλαβε τη διαθήκη της περιτομής μετά από τη δικαίωση της πίστεώς του στην ακροβυστία². Σε αυτόν πρωτυπώνονται οι δύο διαθήκες³, για να γίνει πατήρ όλων εκείνων που ακολουθούν τον λόγο του Θεού και υπομένουν την ξενιτειά σε αυτόν τον κόσμο, δηλαδή των πιστών από την περιτομή και από την ακροβυστία. Όπως και ο Χριστός «ο λίθος ο μέγιστος και ακρογωνιαίος»⁴ τα ανέχθηκε όλα και συγκέντρωσε στη μία πίστη του Αβραάμ όσους από τις δύο διαθήκες προσαρμόσθηκαν στο οικοδόμημα του Θεού. Αλλά η πίστη στην ακροβυστία, επειδή ακριβώς συνδέει το τέλος με την αρχή, έγινε η πρώτη και η τελευταία, καθότι υπήρχε πριν από την περιτομή στον Αβραάμ και στους άλλους δικαίους, οι οποίοι ευηρέστησαν στον Θεό, όπως αναφέραμε⁵. Και πάλι, όμως, αναφάνηκε κατά τους εσχάτους καιρούς στο ανθρώπινο γένος με την έλευση του Κυρίου, ενώ η περιτομή και ο νόμος των έργων κράτησαν την ενδιάμεση περίοδο.

2. Αυτό πρωτυπώνεται και με πολλά άλλα, ήδη, όμως, και με τη Θάμαρ, τη νύμφη του Ιούδα⁶. Όταν, δηλαδή, γεννούσε τα δίδυμα, το ένα από αυτά έβγαλε πρώτο το χέρι του. Και η μαία, επειδή νόμισε ότι αυτό είναι το πρωτότοκο, του έδεσε το χέρι με κόκκινη κλωστή για σημάδι. Όταν. Όμως, έγινε αυτό, τράβηξε το χέρι του και πρώτος βγήκε ο αδελφός του ο Φαρές. Έτσι, δεύτερος βγήκε ο Ζαρά, που είχε την κόκκινη κλωστή. Δείχνει, δηλαδή, φανερά η Γραφή ότι ο λαός, που έχει το κόκκινο σημάδι, δηλαδή, την πίστη της ακροβυστίας, φανερώθηκε, βεβαίως, πρώτος με τους πατριάρχες, αλλά έπειτα υποχώρησε για να γεννηθεί ο αδελφός του⁷. Ύστερα, αυτός, που ήταν πρώτος, γεννήθηκε δεύτερος, γνωστός από το κόκκινο σημάδι που είχε. Και αυτό το κόκκινο σημάδι είναι το πάθος του Δικαίου, που απ' αρχής πρωτυπώθηκε στον Άβελ⁸, το περιέγραψαν οι Προφήται και τελειοποιήθηκε κατά τους εσχάτους καιρούς στον Υιό του Θεού.

3. Έπρεπε, λοιπόν, μερικά μεν να προφητεύουν οι πατέρες, όπως αξίζει βεβαίως σε αυτούς, μερικά δε να προτυπώνουν με το νόμο οι Προφήται, μερικά πάλι, να αποτυπώνωνται σύμφωνα με τη μορφή του Χριστού από αυτούς που πήραν την υιοθεσία. Όλα, όμως, φανερώνουν έναν Θεό. Ενώ, λοιπόν, ήταν ένας ο Αβραάμ, μόνος του προτύπωνε τις δύο διαθήκες, στις οποίες άλλοι, βεβαίως, έσπειραν και άλλοι θέρισαν. «Εν γαρ τούτω ο λόγος εστίν ο αληθινός, ότι άλλος εστίν ο σπείρων» λαός, «και άλλος ο θερίζων»⁹. Ένας όμως, είναι ο Θεός, ο οποίος παρέχει και στους δύο ό,τι τους ταιριάζει· το σπόρο μεν σε αυτόν που σπέρνει, το ψωμί δε σε αυτόν που θερίζει για να το φάει¹⁰. Όπως άλλος είναι αυτός που φυτεύει και άλλος αυτός που ποτίζει, ένας όμως, είναι εκείνος που δίδει την αύξηση, δηλαδή, ο Θεός¹¹. Οι πατριάρχες και οι Προφήται διέσπειραν το λόγο περί του Χριστού. Η Εκκλησία, όμως, θέρισε, δηλαδή, πήρε τον καρπό. Γι' αυτό και εκείνοι εύχονται να έχουν σκηνή σε αυτήν, όπως λέγει ο Ιερεμίας: «Τις δώη μοι εν τη ερήμω σταθμόν έσχατον;»¹², ώστε και αυτός που σπείρει και αυτός που θερίζει να χαίρονται μαζί¹³ στη βασιλεία του Χριστού, ο οποίος είναι μαζί με όλους, για όσους εξ αρχής ευδόκησε ο Θεός να βρίσκεται ανάμεσα τους ο Λόγος του.

Σημειώσεις

1.  Ματθαίος 3,9.

2. Ρωμαίους 4,11.

3. Γαλάτας 4,24.

4. Ησαΐας 28,16· Εφεσίους 2,20.

5. Βλέπε Κεφ. 16.

6. Γένεση 38,27-30.

7. Παράβαλλε Ι. Χρυσοστόμου· «Φασί τίνες των ταύτα ακριβώς εξητακότων ότι των δύο λαών τύπος εστί ταύτα τα παιδία» (PG 57. 35Β).

8. Γένεσις 4,8.

9.  Ιωάννης 4,37.

10. Β΄ Κορινθίους 9,10 Ησαΐας 55,10.

11. Α' Κορινθίους 3,7.

12. Ιερεμίας 9,2.

13. Ιωάννης 4,36.