1. Ανόητοι είναι και όσοι λέγουν ότι ο Θεός ήλθε σε ξένα πράγματα, σαν να επιθυμούσε αυτά που δεν είναι δικά του, ώστε τον άνθρωπο που πλάσθηκε από άλλον να τον δώσει στον θεό, ο οποίος ούτε έκανε ούτε δημιούργησε, αλλά απομονώθηκε εξ αρχής από τη δική του δημιουργία των ανθρώπων. Δεν είναι, λοιπόν, δίκαιη κατά τη γνώμη τους η έλευση αυτού, ο οποίος ήλθε σε ξένα πράγματα. Ούτε μας εξαγόρασε πραγματικά με το αίμα του^[1], αν δεν έγινε πραγματικά άνθρωπος, επαναφέροντας στο πλάσμα του αυτό που ειπώθηκε στην αρχή. Το ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος πλάσθηκε «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν»^[2] Θεού. Δεν άρπαξε ο Λόγος τα ξένα με δόλο. Αλλά πήρε τα δικά του δικαίως και καλώς. Δικαίως, όσο μεν αφορά στην Αποστασία, διότι μας εξαγόρασε με το αίμα του από αυτήν^[3]. Καλώς, όσον αφορά σε εμάς που μας εξαγόρασε. Τίποτε δεν του δώσαμε από πρίν^[4], ούτε επιθυμεί κάτι από εμάς, σαν να το χρειάζεται. Εμείς έχουμε ανάγκη από την επικοινωνία με αυτόν. Και γι' αυτό ως ευεργέτης έδωσε τον εαυτό του, για να μας συγκέντρωση στον κόλπο του Πατρός^[5].

2. Είναι τελείως ανόητοι όσοι περιφρονούν την όλη οικονομία του Θεού και αρνούνται τη σωτηρία του σώματος και παραβλέπουν την αναγεννησή του, λέγοντας ότι αυτό δεν είναι δεκτικό αφθαρσίας. Αλλά, εάν δεν σώζεται το σώμα, είναι φανερόν ότι ούτε ο Κύριος μας λύτρωσε με το αίμα του· ούτε το ποτήριο της θείας ευχαριστίας είναι κοινωνία του αίματός του, ούτε ο άρτος, τον οποίο «κλώμεν», είναι κοινωνία του σώματός του^[6]. Διότι το αίμα βγαίνει μόνον από φλέβες και σάρκες και την υπόλοιπη ανθρώπινη υπόσταση. Πραγματικά έγινε άνθρωπος ο Λόγος του Θεού και μας εξαγόρασε με το αίμα του, όπως λέγει και ο Απόστολος: «εν ω έχομεν την απολύτρωσιν, την άφεσιν των αμαρτιών δια του αίματος αυτού»^[7]. [Επειδή είμαστε δικά του μέλη^[8] και τρεφόμαστε με τη δημιουργία, που ο ίδιος μας παρέχει ανατέλλοντας τον ήλιό του και στέλνοντας τη βροχή, όπως θέλει^[9], ομολόγησε ότι το θείο ποτήριο που παίρνουμε από την κτίση, είναι δικό του αίμα^[10], με το οποίο ποτίζει το δικό μας αίμα. Και το ψωμί, που παίρνουμε από τη δημιουργία, μας διαβεβαίωσε ότι είναι το σώμα του^[11], με το οποίο αυξάνουν τα δικά μας σώματα.

3. Όταν, λοιπόν, και το ποτήριο, στο οποίο ενώνεται το κρασί με το νερό, και ο άρτος, επιδέχωνται το λόγο του Θεού, τότε γίνεται η Θεία Ευχαριστία, το αίμα και το σώμα του Χριστού, από τα οποία αυξάνει και συνίσταται η υπόσταση του σώματός μας. Επομένως, πώς λέγουν ότι το σώμα μας δεν μπορεί να δεχθεί τη δωρεά του Θεού, που είναι η αιώνια ζωή, αφού αυτό τρέφεται από το σώμα και το αίμα του Κυρίου και είναι δικό του μέλος; Έτσι λέγει ο μακάριος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή: «Ότι μέλη εσμέν του σώματος εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού»^[12]. Δεν τα λέγει αυτά για κάποιον πνευματικό και αόρατο άνθρωπο, «το γαρ πνεύμα ούτε οστέα ούτε σάρκα έχει»^[13], αλλά για την οικονομία αληθινού ανθρώπου με σάρκα και νεύρα και οστά. Που τρέφεται από το ποτήριο του Χριστού, δηλαδή, το αίμα του, και αυξάνει από τον άρτο, δηλαδή, το σώμα του.

Το ξύλο της αμπέλου, όταν γείρει στη γη, καρποφορεί στον καιρό του και ο κόκκος του σίτου, όταν πέσει στη γη και διαλυθεί, υψώνεται πολλαπλάσιος με το Πνεύμα του Θεού που συνέχει τα πάντα· έπειτα με τη σοφία του Θεού τα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και επιδεχόμενα το λόγο του Θεού γίνονται ευχαριστία, δηλαδή, σώμα και αίμα Χριστού. Έτσι και τα σώματα μας, που τρέφονται από αυτήν την ευχαριστία και τίθενται στη γη και διαλύονται μέσα σε αυτήν, θα αναστηθούν στον καιρό τους, διότι ο Λόγος του Θεού τους χαρίζει την ανάσταση για τη δόξα του Θεού και Πατρός. Αυτός ο Θεός και Πατήρ, πράγματι, στο θνητό δίδει την αθανασία και στο φθαρτό χαρίζει την αφθαρσία^[14], διότι η δύναμη του Θεού τελειοποιείται στην αδυναμία^[15].

Έτσι δεν πρέπει να αλαζονευθούμε και να υπερηφανευθούμε ποτέ κατά του Θεού και να σκεφθούμε κάτι αχάριστο, ότι τάχα από μόνοι μας έχουμε τη ζωή. Και αφού μάθαμε με την πείρα μας ότι από τη δική του υπεροχή και όχι από τη δική μας φύση έχουμε την αιώνια παραμονή, να μη αστοχήσωμε από τη δόξα του Θεού. Όσο, βεβαίως, μπορούμε, ούτε να αγνοήσωμε τη φύση μας· αλλά να δούμε τι δύναται ο Θεός και τι ευεργετείται ο άνθρωπος και να μη σφάλωμε ποτέ στην αληθινή αντίληψή μας για την ύπαρξη του Θεού και του ανθρώπου. Και μήπως ο Θεός, όπως είπαμε πριν, και γι' αυτό ακόμη ανέχθηκε την αναχώρησή μας στη γη^[16] για να μάθωμε με όλα και στο μέλλον να είμαστε ακριβείς σε όλα και μήτε τον Θεό μήτε τον εαυτό μας να αγνοούμε;

Σημειώσεις