Τα προσωπεία της «επιτυχίας» των αυτόκλητων «χαρισματικών»

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας	Πεντηκοστιανισμός

    Όσο μεγαλύτερο κενό και αδυναμία υπάρχει μέσα μας, τόσο πιο δυνατοί και σημαντικοί θέλουμε να δείχνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που φαίνονται χαρισματικοί, που με ευκολία κερδίζουν την αποδοχή ή την αναγνώριση των άλλων.

    Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πώς να κινηθούν και να πετύχουν το στόχο τους, που είναι να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ανθρώπων που τους περιβάλλουν.

    Μέσα τους όμως υπάρχει ερημιά, σύγχυση και μειονεξία. Οι σχέσεις μας είναι ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης και εξέλιξης, αλλά και ο καθρέφτης της εσωτερικής μας ισορροπίας. Όταν αποφασίσουμε να σεβαστούμε την καρδιά μας και με αυτοκριτική που έχει μέσα της ελπίδα και χαρά, να ελέγξουμε τα πάθη μας και τις άτακτες εσωτερικές κινήσεις, που προσδιορίζουν έναν άρρωστο ναρκισσισμό, τότε έχουμε τη δυνατότητα να κατανοούμε και τις πράξεις και τις ενέργειες μας που αφορούν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

    Αν δεν μάθουμε να ζούμε με σιωπή, με προσευχή, θα είμαστε ακοινώνητοι, χωρίς να μετέχουμε με χαρά στη ζωή και απλώς θα θορυβούμε για να εντυπωσιάζουμε. Είναι δύσκολο να διαγνώσουμε το ψέμα που κρύβει η εικόνα μας. Ας δούμε κάποια πρακτικά παραδείγματα του ψεύδους που κρύβουν κάποια προσωπεία. Η λύπη μας για τα πάθη και τα λάθη μας κρύβει τον εγωσμό μας, ο οποίος δεν αντέχει το είδωλο του εαυτού μας γκρεμισμένο.

    Θεραπευτική λύπη έχω για τα πάθη μου, όχι γιατί έπαυσα πλέον να είμαι ο καλός που φανταζόμουν, αλλά γιατί προσβάλλω με τη ζωή μου τη σχέση. Όμως η αναγνώριση και η μετάνοια την αποκαθιστά, γι' αυτό η λύπη μετατρέπεται σε χαρά.

    Την κατάκριση, τη συκοφαντία, το κουτσομπολιό, για να τα δικαιολογήσουμε ως ηθικά, τα ονομάζουμε ενδιαφέρον και προβληματισμό για τους "αγαπημένους" μας φίλους και αδελφούς. Χάσαμε την ευθύτητα και την αμεσότητα στις σχέσεις μας, γιατί δεν έχουμε υγιή επαφή με τον εαυτό μας.

    Οι πιο συνηθισμένες ασχολίες των "χριστιανών" είναι το προαναφερόμενο τρίπτυχο και αυτό γιατί δεν έχουμε αληθινή, ζωντανή πίστη και σχέση με το Χριστό και το θέλημα Του, αλλά είμαστε γεμάτοι απωθημένα, γιατί η "πνευματική μας ζωή" δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας άλλος τρόπος αυτοδικαίωσης και ναρκισσισμού. Αυτόκλητοι σωτήρες κατακρεουργούν ταλαίπωρους φανταστικούς ή πραγματικούς αμαρτωλούς.

    Ο καθένας μας βγάζει το περιεχόμενο και το περίσσευμα της καρδιάς του ή της φαντασίας του. Η απώλεια της εσωτερικής μας συνοχής ως απομάκρυνση από το ενοποιών πνεύμα, εξωτερικεύεται στις συγκρούσεις με τους συνανθρώπους μας με διάφορα προσχήματα αλλά με πραγματική αιτία τη διεκδίκηση των πρωτείων και της κυριαρχίας, για να αποδειχθεί ο εαυτός μας νικητής.