Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα

(έκδ. 4η, εκδ. Α. Καραβία, Αθήνα 1946)

Ο "αδέκαστος" Θέμος Κορνάρος χωρίς μάσκα και τα ψεύδη του για το Άγιο Όρος

Papyrus 52

Η διαφήμιση είναι ένας τρόπος για να γνωρίζεις νέα προϊόντα. Εμείς πάντως μέσω της διαδικτυακής διαφήμισης γνωρίσαμε ένα αρκετά παλαιό προϊόν, που κάποιοι το θεώρησαν αξιόλογο ώστε να μας το ξαναπαρουσιάσουν. Ασφαλώς, είχαμε την περιέργεια να δούμε γιατί.

Πρόκειται για το βιβλιαράκι «Οι Άγιοι Χωρίς Μάσκα», το οποίο αφορά στο Άγιο Όρος, γράφτηκε στα 1933 και κυκλοφόρησε σε 4^η έκδοση στα 1946, οπότε ο συγγραφέας του, μας επιβεβαίωσε ότι εξακολουθεί να ισχύει το αρχικό περιεχόμενο του βιβλίου του, προσθέτοντας μάλιστα έναν επιπλέον αριθμό ύβρεων κατά του Αγίου Όρους, πέρα των αρχικών (σελ. 48 και εξής στο PDF αρχείο).

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η έκδοση που γνωρίζουμε, είναι αυτή που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και αποτελείται από ένα ψηφιοποιημένο κείμενο 61 σελίδων, σε μορφή PDF, το περιεχόμενο του οποίου έγραψε ο Θέμος Κορνάρος, ένας μάλλον ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ λογοτέχνης αν κρίνουμε (και θα το κρίνουμε) από τις ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ αναφορές στο πρόσωπό του σε «Ιστορίες της Λογοτεχνίας» και Εγκυκλοπαίδειες.

Περί τίνος πρόκειται λοιπόν;

Όπως γράφει ο Ιω. Χατζηφώτης, το Άγιο Όρος...

«...γνώρισε κι αυτό τη διαβολή και τη συκοφαντία. Μετά το ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟ ΛΙΒΕΛΛΟΓΡΑΦΗΜΑ του Θέμου Κορνάρου 'Οι Άγιοι δίχως μάσκα'... μερικοί πήραν φόρα κι άρχισαν να γράφουν ό,τι τους κατεβή στο κεφάλι...» [1]!

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ιωάννης Χατζηφώτης δεν αντιμετωπίζει κάποιου είδους προκατάληψη με τα βιβλία. Όποιος γνωρίζει το συγγραφικό του έργο,  το ξέρει καλά. Τρανή απόδειξη γι’ αυτό, αποτελεί το γεγονός ότι παραθέτει από το βιβλίο του Κορνάρου, όχι φυσικά τις ύβρεις του, αλλά τα στοιχεία οδοιπορικού που περιέχει, μέσα στο δικό του βιβλίο που έχει γράψει για το Άγιο Όρος και μεταξύ άλλων, σημειώνει:

«Τη φοβερή εμπειρία του στη Γουρνοσκήτη - σήμερα είναι ακατοίκητη, η τελευταία φορά που κατοικήθηκε ήταν από τη συνοδία του Στέφανου Λάχανη - διηγείται ο Θέμος Κορνάρος στο βιβλίο του Άγιον Όρος - Οι Άγιοι χωρίς μάσκα. Πήγε εκεί (ήταν ρουμάνικη σκήτη αφιερωμένη στον Πρόδρομο) με τα πόδια, για να δουλέψει ως εργάτης» [2].

Σημειωτέον ότι μετρήσαμε τουλάχιστον 6-7 παραπομπές του Χατζηφώτη προς το βιβλίο του Κορνάρου! Αυτή η απουσία προκατάληψης, δικαιώνει την κριτική του Χατζηφώτη, και θα το διαπιστώσουμε εύκολα με τα όσα θα γράψουμε αναλυτικότερα παρακάτω.

Δυστυχώς λοιπόν για τους υπερασπιστές του, το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου είναι ένα αντικληρικό λιβελλογράφημα. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Γεώργιος Μεταλληνός, τα λιβελλογραφήματα δεν είναι αμιγώς ιστορικά έργα, αφού…

…«τις λίγες αλήθειες αναμιγνύουν με πλήθος αναληθειών και πολύ πάθος […] Η χρήση τους […] απαιτεί προσοχή και πάντοτε διασταύρωση των ειδήσεων» [3].

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του λιβελλογραφήματος, υιοθετεί στο βιβλίο του ο Θέμος Κορνάρος. Ένα βιβλίο που ακόμη κι αν δεχτούμε ότι κομίζει κάποιες αλήθειες, χάνει το δίκιο του μέσα σε ένα ανεπανάληπτο, ακραίο και ισοπεδωτικό υβρεολόγιο.

Ασφαλώς και δεν θα λέγαμε ότι ο Κορνάρος οπωσδήποτε είχε μια ιδεολογική προκατάληψη κατά του χριστιανικού κλήρου μόνο και μόνο επειδή ήταν ενταγμένος στο αριστερό κίνημα, σε μια εποχή με πολύ ισχυρά ιδεολογικά τραντάγματα.

Σύμφωνα πάντως με το άρθρο που αφιερώνει στον συγγραφέα η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», (τόμ. 35),  «το καθαυτό συγγραφικό του έργο ΑΡΧΙΖΕΙ με τα πεζογραφήματα-ντοκουμέντα Το Άγιον Όρος (1933) και Σπιναλόγκα (1933)», και κατά τη γνώμη μας δείχνει έναν ιδεολογικό προσανατολισμό το να ξεκινάς το γράψιμό σου με αντικληρικαλικό περιεχόμενο.

Επιπλέον, ο Αλέξανδρος Αργυρίου, ο οποίος έγραψε το εν λόγω άρθρο, σημειώνει ότι τα γραπτά του Θέμου Κορνάρου είναι «ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΘΕΣΗ η οποία περισσότερο ονομάζεται παρά υποβάλλεται, με αποτέλεσμα ΝΑ ΠΕΙΘΕΤΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ».

Αυτά τα κείμενα, έπρεπε να τα γνωρίσουμε. Λένε λοιπόν, ότι «οι βιβλιοθήκες είναι η μνήμη της ανθρωπότητος» [4] και έχουν δίκιο, διότι έτσι μπορέσαμε να αναζητήσουμε και άλλα έργα του Θέμου Κορνάρου για να τα μελετήσουμε. Θα μπορούσαμε έτσι να διαπιστώσουμε: είναι άραγε ο συγγραφέας καταγγελτικός απέναντι σε κάθε είδους παθογένεια ή είναι «επιλεκτικά» λιβελογραφικός και ταυτόχρονα προστατευτικός, απέναντι σε κάθε τι που συμπίπτει με τυχόν ιδεολογικές του εμμονές;

Ο Θέμος Κορνάρος «χωρίς μάσκα»…

Από τα βιβλία του Κορνάρου που είδαμε, μας κίνησε την περιέργεια ένα βιβλίο ταξιδιωτικού περιεχομένου, που αφορούσε σε οδοιπορικό του στη Λαϊκή Κίνα του Μάο Τσε-τουνγκ στα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Περισσότερο μας τράβηξε την προσοχή επειδή η έκδοση έγινε τον Μάρτιο του 1959, εποχή όπου εξακολουθούσε η δικτατορία[5] του Μάο, η οποία ως γνωστόν προκάλεσε αρκετά εκατομμύρια θανάτους στην Κίνα[6].

ΟΜΩΣ…

…με το πρώτο ξεφύλλισμα, αντικρίσαμε κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που εικόνιζαν καταστάσεις οι οποίες καταπατούσαν κάθε ιστορική λογική και γνώση για τη ζωή της πλειοψηφίας των Κινέζων της εποχής:

Τι φωτογραφίες με όμορφα καλοθρεμμένα και καλοντυμένα κινεζάκια να παίζουν αμέριμνα σε ολοκαίνουριους, ηλιόλουστους παιδικούς σταθμούς, τι φωτογραφίες των νεόχτιστων εργατικών κατοικιών σε ειδυλλιακά τοπία που θα ζήλευε και το …Γκστάαντ, τι φωτογραφίες γεροδεμένων και χαμογελαστών, νεαρών Κινέζων εργατών (που έμοιαζαν περισσότερο με φωτομοντέλα…) να δουλεύουν στον …τόρνο με τόση χαρά σαν να ήθελαν περισσότερο να βρίσκονται στο εργοστάσιο παρά στο σπίτι τους!

Την ιστορική παραφωνία συμπλήρωνε το γεγονός ότι οι Κινέζοι προπαγανδιστές που έδωσαν στον Κορνάρο τις φωτογραφίες, ξέχασαν να λερώσουν έστω και λίγο τον «εργάτη» ο οποίος ήταν τόσο καθαρός και φρεσκολουσμένος, που το μαλλί του έλαμπε στο φως του φλας με τη χωρίστρα ανέγγιχτη!

Το χειρότερο όμως είναι ότι όσο περισσότερο διαβάζαμε, τόσο περισσότερο νιώθαμε μια ακατανίκητη διάθεση να είχαμε μια μηχανή του χρόνου για να γίνουμε …Κινέζοι στην «τέλεια» Κίνα της εποχής του Μάο!

Η αρχική όμως έκπληξη, άρχισε να μετατρέπεται σε θυμό και το όλο πράγμα είχε αρχίσει να μην είναι πια τόσο αστείο, όταν διαβάσαμε από το χέρι του Κορνάρου τα εξής γλυκανάλατα:

«Εξακόσια πενήντα εκατομμύρια ρουθούνια ανασαίνουνε με τον ίδιο ρυθμό, για να κινηθούνε ταυτόχρονα οι μύες ενός χεριού που είναι κολλημένο σ' ένα κορμί, δυναμικού 650 εκατομμυρίων κορμιών! Και το ένα και μοναδικό σφυρί που σηκώνεται από κείνο το πανίσχυρο χέρι με τους 650 εκατομμύρια μύες, πέφτει σε βουνά και τα διαλύει, τα λειώνει, τα κάνει λάβα και σίδερο, κι ατσάλι κι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» (σελ. 97-98)! 

Και:

«Κάθε άλλο γεγονός στον κόσμο […] περνάει σε δεύτερη σειρά όταν συγκριθεί μ’ αυτό το γιγάντιο ‘άλμα προς τα εμπρός’[7] της Λαϊκής Κίνας» (σελ. 133)!

Και:

«Συνεργεία επιβλέπουνε την τροφή του Κινέζου στη ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ κοινή τραπεζαρία της Κοινότητας […] ο κανονισμός έγινε αυστηρός, σωστός νόμος του κράτους: ‘’ΘΑ ΤΡΩΤΕ ΟΣΟ ΘΕΛΕΤΕ. Θα παίρνετε όσο ύφασμα χρειάζεστε. Έχουμε πια! ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, παιδιά, σ' αυτά […] Για πρώτη φορά στη ζωή του Κινέζου αγρότη μένουνε οι βραδινές ώρες για συγκέντρωση της οικογένειας πλάι στο ζεστό τζάκι, να παίξει, ν' αστειευτεί, να διαβάσει, να πει παραμύθια» (σελ. 126)!

Προφανώς όμως, ο Θέμος Κορνάρος εννοεί ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ σαν αυτά που μας περιγράφει!

Διότι γνωρίζουμε πως «η πλειονότητα του κινεζικού λαού ήταν δυσαρεστημένοι με τα πεπραγμένα του Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός» [8], ότι το όλο εγχείρημα ήταν μια «οδυνηρή αποτυχία» [9] η οποία «σε συνδυασμό με μια σειρά από θεομηνίες, είχε επίσης ως συνέπεια μεγάλη ανεπάρκεια τροφίμων» [10] και «δεκάδες εκατομμύρια» θανάτους[11], αφού ήταν «ο χειρότερος λιμός οφειλόμενος σε ανθρωπογενή αίτια στην ιστορία» [12]  και «ο ακριβής αριθμός των θυμάτων λόγω της ασιτίας μπορεί να μη γίνει ποτέ γνωστός, όμως ο πιο αξιόπιστος υπολογισμός ανέρχεται σε τριάντα εκατομμύρια ανθρώπους» [13]!

Το βιβλίο του Κορνάρου, αναφέρει ότι εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1959, ενώ από το περιεχόμενο φαίνεται να γνωρίζει όλα τα γεγονότα του 1958. Παρά ταύτα, δεν αναφέρει πουθενά ότι είχε γίνει ήδη αντιληπτή η πορεία αποτυχίας του «Μεγάλου άλματος» από την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 1958, όπου φάνηκε η πρώτη μείωση στις διαθέσιμες τροφές, με παράλληλες εκδηλώσεις δυσφορίας από τον λαό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκκλήσεις για έκτακτα μέτρα από τον Φλεβάρη του 1959[14].

Μα ο Κορνάρος ζει σε έναν δικό του κόσμο:

«Απόφαση του λαού είναι και οι λαϊκές κοινότητες και οι ρυθμοί ιλίγγου της παραγωγής και του μετασχηματισμού της χώρας. Όλα τ’ άλλα που λέγονται περί κοινοβίων και δυσαρεσκειών, είναι αποτελέσματα του πανικού που έχει κυριέψει τους τοκογλύφους και τους μαυραγορίτες του καπιταλιστικού κόσμου» (σελ. 137).

Ακόμη και να ήθελε κάποιος να δικαιολογήσει τον Κορνάρο για τις προπαγανδιστικές του εικόνες και περιγραφές, και να πει ότι πλανήθηκε από εκείνους που τον ξενάγησαν, γιατί άραγε μέχρι τον θάνατό του το 1970, δεν προέβη σε μια διορθωμένη, νέα έκδοση του βιβλίου του όπου θα αποκηρύσσει το πρότερο περιεχομένο;

Όμως, δεν υπάρχουν δικαιολογίες γιατί δεν είναι μόνον αυτά.

Στο βιβλίο του ο Κορνάρος μας λέει καθαρά πως ήξερε τα αποτελέσματα της προσπάθειας του Μάο από τον Απρίλιο του 1957, να δείξει ένα περισσότερο ανεκτικό προφίλ. Είναι η εποχή που «κάλεσε τους ανθρώπους να εκφράσουν την κριτική τους προς την κρατική πολιτική» όμως τελικά, το μόνο που έγινε ήταν ότι «η έκφραση της δυσαρέσκειας γιγαντώθηκε» [15]. Μην περιμένοντας τέτοια  αποτελέσματα, «η αντίδραση του Μάο ήταν αυστηρή και λίαν κατασταλτική […] σκόπευε να ξεριζώσει τα κακά στοιχεία από το κόμμα και το κράτος […] Στόχο αποτέλεσαν όσοι είχαν εκφραστεί απροκάλυπτα κατά του κόμματος και της πολιτικής του. Επιτελέστηκε κάθαρση και στο κόμμα […] Επεκτάθηκε στη δίωξη ανθρώπων που πρόσκεινταν σε άλλα πολιτικά κόμματα, ανθρώπων της παλαιάς διοίκησης ή της οικονομικής και πολιτισμικής ελίτ. Οι κατηγορίες κατά πολιτών συγκεντρώνονταν με θαυμαστό ζήλο από τις υπηρεσίες ασφαλείας. Η κομματική ηγεσία επεξέτεινε το υφιστάμενο δίκτυο στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας (λαογκάι) με την ίδρυση κέντρων «αναμόρφωσης μέσω της εργασίας» (λαοτζιάο), όπου η διαφορά μεταξύ των δύο ειδών σωφρονιστικών εγκαταστάσεων ήταν αμελητέα. Οι οικογένειες των θυμάτων τελούσαν υπό καθεστώς ανείπωτου τρόμου, οι γυναίκες χώριζαν τους άντρες τους και τα παιδιά αποκήρυσσαν τους γονείς τους. Εντός των στρατοπέδων, επικρατούσε έντονη πίεση, που εκφραζόταν με ψυχολογικό και σωματικό βασανισμό, προκειμένου οι έγκλειστοι να ομολογήσουν την ενοχή τους» [16].

Προσέξτε τι είχε να πει ο Κορνάρος για όλη αυτή τη φρίκη, πιεζόμενος προφανώς από τον κίνδυνο να γελοιοποιηθεί δημόσια αν τα απόκρυπτε εντελώς. Σαν το όλο πρόβλημα να ήταν ότι είχε φυλακιστεί ΕΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ, γράφει:

«Γιατί δεν αφήνετε τον συνάδερφο σας, τον Κου Φου, να τραγουδάει τις ιδεαλιστικές του παρεκκλίσεις, μα μου τόνε χώνετε στη φυλακή; [...] που είναι αυτή η ελευθερία της σκέψης και του λόγου, όταν περιορίζετε τις εκδηλώσεις που είναι αντίθετες με τις επίσημες θέσεις της Πολιτείας;» (σελ. 93)!

Και του απαντάνε:

«Για ποια ελευθερία λέτε; Μια ελευθερία έχει και χρέος και δικαίωμα ν' ασκήσει ό άνθρωπος: Αυτή που ευνοεί την πρόοδο της ζωής και την ανάταση των ψυχών. Τη θανατοφιλία και τις εκδηλώσεις του ξεπεσμού τις πολεμάμε. Δεν είναι αυτές ελευθερία, αλλά ΑΛΗΤΕΙΑ του πνεύματος στις περιοχές του θανάτου και στις ΚΟΠΡΙΕΣ της ζωής. Κι έχουμε χρέος να βοηθήσουμε τον άνθρωπο που παραπλανάται σ' αυτά τ' αδιέξοδα. Αυτό δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ της ελευθερίας, αλλά ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ που είσαι εγκληματίας απέναντι στον πάσχοντα αν δεν την εφαρμόσεις!». (σελ. 94-95)

Και ιδού η χαριτωμένη κριτική του «αδέκαστου» Κορνάρου, για την φασιστική νοοτροπία του καθεστώτος και την καθύβριση της ελευθερίας έκφρασης ως ΑΛΗΤΕΙΑ και ΚΟΠΡΙΑ:

«Με πόση ευκολία κι απλότητα μιλάνε για τα λάθη και τις παραλείψεις τους! Πολλές φορές αγγίζουνε τα σύνορα της αφέλειας» (σελ. 96)!

Ο Κορνάρος δηλ., τις ομολογίες των αξιωματούχων που τον συνοδεύουν, ότι καλώς κλείνουν ανθρώπους σε μπουντρούμια, ΔΕΝ τις ονομάζει φασιστική ΚΥΝΙΚΟΤΗΤΑ, αλλά απλώς …ΑΦΕΛΕΙΑ! Και βέβαια, την μεθοδευμένη και συνειδητή καταδίκη ανθρώπων για ιδεολογικούς σκοπούς, την ονομάζει απλά «λάθος» ή «παράλειψη»!

Και ο Θέμος Κορνάρος τα γράφει αυτά χωρίς ίχνος ντροπής!

Χωρίς ντροπή υμνεί και τον Μάο, ο μιλιταρισμός του οποίου και τα show σε στιλ χούντας, εμπνέουν θαυμασμό στον Κορνάρο:

«Είναι ο αρχηγός και η ψυχή του λαού τούτου. Ο Μάο Τσε Τουγκ […] Κάποια στιγμή τεντώνει με μια στέρεη κίνηση το χέρι του σε χαιρετισμό. Και η ψυχή από τα 650 εκατομμύρια της Κίνας έβγαλε έναν αλαλαγμό που σείστηκε η γη. Βροντήξανε τα τύμπανα, κι ο αέρας γέμισε σημαίες, στεφάνια πολύχρωμα, τραγούδια και ζητωκραυγές. Τα πλήθη της Κίνας χαιρετάνε τον Ηγέτη που τα οδήγησε από νίκη σε νίκη, από την αφάνεια και την περιφρόνηση στην πλατεία της Ελευθερίας. Στην Πλατεία της ελεύθερης πια Κίνας» (σελ. 184)!

Αυτά γράφει ο Κορνάρος για τον πρωτεργάτη που οδήγησε την Κίνα σε τραγική κατάντια, καθώς…

…«οι στόχοι της αναμόρφωσης της οικονομίας έπρεπε να επιτευχθούν με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα [...] Η δραστηριότητα ήταν φρενήρης και λάμβανε χώρα σε περιβάλλον εκφοβισμού [...] Η επιζήσασα Μπιάν Σαο-φένγκ περιέγραψε το αποτέλεσμα: «'Οταν πεινούσες, μπορούσες να φας οτιδήποτε. Τρώγαμε αγριόχορτα, άγριες ρίζες, φύλλα κολοκύθας και κελύφη φιστικιών. Τρώγαμε σκουλήκια, βατραχάκια, γυρίνους, ακόμη και αρουραίους, αν κατορθώναμε να πιάσουμε κανέναν, συχνά όμως ήμασταν πολύ αδύναμοι για να το κατορθώσουμε» [...] Οι άνθρωποι δε δήλωναν τους θανάτους, ώστε να εξακολουθούν να λαμβάνουν τις μερίδες των αποθανόντων. Οι γονείς κρατούσαν τα πτώματα των παιδιών τους, ενώ ο κανιβαλισμός αποτελούσε εκτεταμένο φαινόμενο» [17].

Ο Κορνάρος αδιαφορεί για τα πάντα, εκτός από την παραγωγή. Τον εντυπωσιάζει μόνο…

…«η παραγωγή μπαμπακιού […] χιλιάδες τόννους! Ξεπέρασε δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες […] βλέπεις το χάλυβα […] χιλιάδες τόννους […] εκατομμύρια τόννους κάρβουνο […] εγκαταστάσεις  φορητών υψικαμίνων […] τεράστια εργοστασιακά συγκροτήματα […] δισεκατομμύρια μέτρα ύφασμα […] Οι υπουργοί δεν κάθονται στα γραφεία. Θα τους συναντήσεις σ’ αυτούς τους δρόμους, στα έργα ανάμεσα, σκονισμένους σαν τους εργάτες, ΓΕΛΑΣΤΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ της Κίνας» (σελ. 131-142).

(πάλι οι …«γελαστοί» εργαζόμενοι, αυτή τη φορά παρέα με τους «γελαστούς» υπουργούς…)

Στο αποκορύφωμα, αποκρύπτει και τις γνωστές ανωμαλίες του Μάο. Μας γράφει ο Κορνάρος:

«Τότε πέρασε ένας άλλος στρατός μ' έναν άλλο «στρατηγό» που χάιδευε τα παιδάκια, κοίταζε τη συμφορά, ΕΚΛΑΙΓΕ και ΜΟΙΡΑΖΕ από το λίγο ρύζι που κρατούσε αντί να πάρει το δικό τους. Είπε πως δεν είτανε στρατηγός, πως τόνε λέγανε Μάο […] Αυτός δεν τους γέλασε» (σελ. 122).

Πολύ συγκινητικό, αλλά δυστυχώς, ΜΟΝΟ για σενάριο σαπουνόπερας.

Διότι, κάνοντας λογοπαίγνιο με την αναφορά του Κορνάρου στο ότι ο Μάο «χάιδευε τα παιδάκια», θα αναφερθούμε στο γνωστότατο, ότι Κινέζος δικτάτορας «παρενοχλούσε σεξουαλικά μικρά κορίτσια» [18] και ότι «για τις ιδιωτικές του στιγμές, δεν επιθυμούσε διάσημες ηθοποιούς και τραγουδίστριες, αλλά άπειρες χωριατοπούλες, στο 1/3 της ηλικίας του» [19].

Ο Μάο «είχε μια προτίμηση στα νέα, αφελή και ελάχιστα μορφωμένα κορίτσια. Σύμφωνα με το γιατρό του, ο Μάο γευόταν τα κορίτσια σύμφωνα με τις διατροφικές του συνήθειες. Όταν του άρεσε ένα συγκεκριμένο πιάτο θα το γευόταν μέχρι να το βαρεθεί. Κατόπιν, θα το έσπρωχνε μακριά του και θα δοκίμαζε άλλο» [20].

Κι όμως, ο «αδέκαστος κριτής» Θέμος Κορνάρος, ούτε άκουσε, ούτε είδε τίποτα για το μεγάλο πορνείο του παλατιού, όπου με τη δύναμη της εξουσίας του ο «φιλεύσπλαχνος» Μάο εκμεταλλευόταν σεξουαλικά μέχρι να τις βαρεθεί, τις αθώες έφηβες χωριατοπούλες της πατρίδας του…

Ο Θέμος Κορνάρος ως …κριτής του Αγίου Όρους…

Στο 61σέλιδο PDF αρχείο με το περιεχόμενο του βιβλίου του Θέμου Κορνάρου «Άγιον Όρος: Οι Άγιοι Χωρίς Μάσκα», υπάρχει ενσωματωμένη μια επιφυλλίδα του Φώτου Πολίτη, δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Πρωΐα», της 15^ης Γενάρη του 1934.

Εκεί λοιπόν, ο Φώτος Πολίτης υπεραμύνεται του κειμένου του Κορνάρου, αλλά ανάμεσα στην επιχειρηματολογία του αναφέρει και τα εξής (σελ. 59-60 του PDF αρχείου):

«Η κακή κριτική μπορεί να ‘ναι δυο ειδών: ειλικρινής, τίμια και δίκαιη, ή μωρή, συκοφαντική, κακόπιστη και μεροληπτική […] Ένας κακόπιστος και μωρός επικριτής δεν μας αγγίζει καθόλου. Μας είναι εξαιρετικά εύκολο να νοιώσουμε πόσο περιορισμένο είναι το μυαλό του, πόσο ελλιπείς οι γνώσεις του, πόσο ταπεινός ο χαρακτήρας του. Στην Ελλάδα μάλιστα, όπου η πνευματική ζωή είναι πολύ στενή, ξέρουμε συνήθως και τα ελατήρια ακόμα μιας κακόπιστης κριτικής. Καθόλου δύσκολο δεν είναι δηλαδή, να παραλάβουμε τον επικριτή μας και, να τον χτυπήσουμε κάτω σα χταπόδι».

Δυστυχώς, ο Φώτος Πολίτης δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο προφητική ήταν η δήλωσή του, επειδή δεν φανταζόταν ότι ο Θέμος Κορνάρος θα μας έδινε με το μεταγενέστερο συγγραφικό του έργο, όλες τις αποδείξεις για να καταλάβουμε πόσο ταπεινός ήταν ο χαρακτήρας του, ώστε να κάνει στο Άγιο Όρος μια κριτική «μωρή, συκοφαντική, κακόπιστη και μεροληπτική»!

Διότι, πόσο παράδοξο…

ο άνθρωπος που δεν μπόρεσε να δει εκατομμύρια νεκρούς Κινέζους (ξαναγράφοντας από την αρχή, έστω και καθυστερημένα το βιβλίο του),

ο άνθρωπος που μας μιλάει για τους γελαστούς εργάτες και βάζει στο βιβλίο του φωτογραφία Κινέζου εργάτη πιο καθαρού κι απ’ το να τον βάζαμε στο πλυντήριο,

ο άνθρωπος που δεν είδε διώξεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, σωφρονιστήρια χιλιάδων αντιφρονούντων,

ο άνθρωπος που ανέχτηκε να ονομάζουν μπροστά του το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης ως ΑΛΗΤΕΙΑ και ΚΟΠΡΙΑ,

ο άνθρωπος που δεν είδε ότι ο διεστραμμένος Μάο «αγαπούσε» τόσο πολύ τον λαό του, που αποφάσισε να μετατρέψει το παλάτι του σε πορνείο για να διασκεδάζει με τα δύστυχα κοριτσάκια τους,

πήγε στο Άγιο Όρος και τι λέτε να είδε; Είναι αληθινά εντυπωσιακό:

όπου κι αν ταξίδεψε και όποιον κι αν συνάντησε από τους μοναχούς που κατοικούσαν εκεί, κατά «σύμπτωση», ανήκε σε μία από τις εξής κατηγορίες ή είχε κάποιο από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

- Ήταν βρώμικος!

- Ήταν πολύ παχύς!

- Ήταν μεθυσμένος ή έπινε πολύ!

- Πήγαινε στα πορνεία!

- Είχε «φλουριά» φυλαγμένα!

- Ήταν απαγωγέας και …παιδεραστής!

- Ήταν κακότροπος ή έβριζε διαρκώς!

- Δεν συμπονούσε κανέναν!

- Πουλούσε επικίνδυνα τρόφιμα («ψοφίμια» λέει, που ξεκάνουν ανθρώπους)!

- Έκανε λαθρεμπόριο!

- Το βλέμμα του ήταν κακό, πονηρό και ύπουλο!

- Ήταν δολοφόνος!

- Έπινε ΚΑΙ χασίς!

Δηλαδή ο συγγραφέας αυτός, κατάφερε να μας περιγράψει ότι το Άγιο Όρος ήταν κάτι σαν το …Χάρλεμ της δεκαετίας του ‘30, το οποίο όμως παραδόξως, αντί να θεωρείται επικίνδυνο και επίφοβο, ήταν πάντα ένας αγαπημένος, πνευματικός πόλος έλξης για τους ανθρώπους!

Όποιος κοιτάξει την παραπάνω …λίστα, θα καταλάβει ασφαλώς ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο να πείσει, το δημιουργεί ο ίδιος ο Κορνάρος με τις ακραίες θέσεις του. Και τις θέσεις αυτές, τις συνόψισε σε μια φράση, με την οποία ουσιαστικά κατέταξε ο ίδιος το κείμενό του στην κατηγορία των λιβελλογραφημάτων:

«Αυτό είναι το περίφημο, το θρυλοτυλιγμένο Άγιον Όρος» και οι «αγιορείτες» το μόνο που κάνουν είναι να «επιδίδονται […] στα λαθρεμπόρια, στη παραλυσία, στις ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ και στη συγγραφή Νικοδημήτικων πορνογραφημάτων»!

Τα παραπάνω, αποδεικνύουν περίτρανα ότι το δημοσίευμά του δεν είναι παρά ένα κείμενο γεμάτο «δυσφημιστικά σχόλια και κακόβουλους, συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς»[21]. Αυτός είναι ακριβώς ο ορισμός του λιβελλογραφήματος.

Διότι, ενώ στην Κίνα του Μάο των ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ βλέπει τον «παράδεισο», στο Άγιο Όρος εντελώς τυχαία δεν μπορεί να περιγράψει ούτε μια χαραμάδα ανθρωπιάς! Δεν μας περιέγραψε ούτε έναν απλό, καλοσυνάτο αγιορείτη μοναχό. Όλοι ήταν ανώμαλοι, εγκληματίες και διεφθαρμένοι! Μα και για το Χάρλεμ να μας μιλούσε κάποιος, δεν θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι κάποιος επισκέπτης δεν μπόρεσε να περιγράψει ούτε έναν καλό άνθρωπο!

Και τι γίνεται με την ογκώδη επιστημονική, ταξιδιωτική, λογοτεχνική βιβλιογραφία που έχει συνταχτεί για το Άγιο Όρος και τη ζωή των μοναχών; Δημιουργήθηκε από ανθρώπους ψεύτες; Και όχι απλά ψεύτες, αλλά και εγκληματίες, ικανούς να διαβιούν σε γκέτο διαφθοράς και όμως να μεταδίδουν ψέματα, εξυφαίνοντας με πανουργία μια πρωτοφανή απάτη; Και να διαπράξουν αυτή την απάτη, άνθρωποι που έζησαν σε διαφορετικές εποχές, χωρίς να γνωριστούν ποτέ και μάλιστα για ένα μέρος ανοιχτό το οποίο μπορεί να επισκεφτεί ο καθένας; Αν αυτά έχουν σχέση με τη λογική, τότε ποιος είναι ο ορισμός του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ; Διότι ο Θέμος Κορνάρος στο βιβλιαράκι του, με την ισοπέδωση που επιχειρεί, μας καλεί ακριβώς σε πόλεμο κατά της κοινής λογικής, κατά των προσωπικών μας βιωμάτων, κατά όλων των συγγραφέων που είδαν εκεί αξιόλογα πράγματα.

Όμως, αυτό μοιάζει περισσότερο με ανέκδοτο: αυτό όπου ένας επαρχιώτης οδηγούσε αντίθετα σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, και πήρε τηλέφωνο την αστυνομία επειδή, λέει, …ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΡΕΛΟΙ οδηγούσαν στο αντίθετο ρεύμα!

Και πώς λέει «αυτό είναι το Άγιο Όρος»; Τα ατέλειωτα εκατομμύρια των επισκεπτών δηλαδή, δεν κατάφεραν να διακρίνουν τίποτα στον «τόπο του εγκλήματος»; Και ‘μεις μέσα σ’ αυτούς, ζούμε με ψευδαισθήσεις για όσα είδαμε και ζήσαμε; Και οι φίλοι και οι γνωστοί μας τα ίδια; Γενιές ατέλειωτες ηλιθίων που δεν καταφέρνουν να διακρίνουν την μέρα από τη νύχτα; Και ας μείναμε εκεί, και ας δουλέψαμε εκεί και ας ζήσανε εκεί φίλοι και γνωστοί; Δηλαδή, όλοι ηλίθιοι ή ψεύτες! Εκτός ΦΥΣΙΚΑ από τον Θέμο Κορνάρο! Αλλά και οι «εγκληματίες - καλόγεροι», είναι μια ιδιαίτερη πάστα. Είναι ειδικός τύπος «εγκληματία» που ενώ πάμε εκεί ως «εύκολη λεία», παριστάνουν τους «καλούς» και δεν μας σκοτώνουν, δεν μας κλέβουν, δεν μας χτυπούν και βέβαια είναι τόσο καλοί υποκριτές που εμείς πάμε για πνευματική χαλάρωση, και εκείνοι μας φιλοξενούν, μας συζητούν, μας ταΐζουν, μας υπηρετούν, υποκρινόμενοι ότι είναι κανονικοί άνθρωποι!

Μα καλά! Σε ποιους νομίζει ότι απευθύνεται ο Θέμος Κορνάρος (και οι διαφημιστές του); Παριστάνει τον εξερευνητή του 15^ου αιώνα, ο οποίος επιστρέφοντας στην πατρίδα του μπορεί να ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΩΣ για παράξενες χώρες και πλάσματα που μόνο εκείνος είδε; Και αν πράγματι ζούσε τότε, καλώς. Αλλά είναι ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ να βλέπει κάποιος στον 20^ο αιώνα ΤΕΡΑΤΑ εκεί που δεν τα βλέπει κανένας άλλος, ενώ ταυτόχρονα να μην βλέπει τίποτα, εκεί που έζησαν τα κατεξοχήν τέρατα των αθεϊστικών καθεστώτων…

Δεν συζητάμε ασφαλώς για το αν στο Άγιο Όρος είναι όλοι άγιοι. Ασφαλώς και δεν είναι, και το γνωρίζουμε καλά αυτό, ότι οι Άγιοι είναι πάντα οι λίγοι, ελάχιστοι μπροστά στα εκατομμύρια των Ορθοδόξων ανά τους αιώνες. Αυτή είναι η μαρτυρία της Γραφής, των Πατέρων, της Ιεράς Παραδόσεως γενικά. Αυτοί οι λίγοι είναι που φωτίζουν το δρόμο και για όποιον από τους υπόλοιπους ΘΕΛΕΙ να ακολουθήσει.

Αυτά τα ακραία «βαφτίσματα», ότι ΤΑΧΑ, σε έναν τόπο είναι δυνατόν να είναι όλοι άγιοι, είναι τα ευφυολογήματα που χρησιμοποιούν οι Κορνάροι ακριβώς για να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στις ακραίες τους απόψεις. Εκεί άλλωστε στηρίζεται και ο αντικληρικαλισμός άθεων, αιρετικών κ.λπ., στο ίδιο ευφυολόγημα, ότι όλοι οι κληρικοί θα πρέπει να θεωρούνται άγιοι! Αυτά, όμως, από το μυαλό τους τα βγάζουν και παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι οι Ορθόδοξοι δέχονται την παθογένεια ως κάτι πολύ αρνητικό μεν, που όμως είναι δυνατό να συμβεί σε όλους!

Απλά οι διάφοροι Κορνάροι, αισθανόμενοι την αδυναμία τους να πλήξουν ουσιαστικά την Ορθόδοξη πίστη, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο απλά είναι τα πράγματα για τους Ορθοδόξους και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται τσάμπα διότι δεν τους έχει απομείνει ΤΙΠΟΤΕ άλλο να κάνουν…

Ο Θέμος Κορνάρος λοιπόν, δεν απέκτησε στο Άγιο Όρος πρόβλημα: έχει ήδη πρόβλημα, εκ προοιμίου, και αυτό φαίνεται από όσα περιγράφει στο λιβελλογράφημά του:

Στην 5^η σελίδα του PDF αρχείου ως επισκέπτες του Αγίου Όρους …πλακώνουν ΠΡΩΤΟΙ στο ξύλο έναν μοναχό στον οποίο κατόπιν ρίχνουν μέσα στα ρούχα του ψείρες που είχαν μαζέψει. Σημειωτέον ότι ακόμη δεν είχαν μάθει ούτε καν για τα «διωχτικά» ώστε να εκνευριστούν...

Στην 9^η σελίδα του PDF αρχείου, σκέφτεται για κάποιον: «ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ καλόγερε. Τι γυρεύεις εδώ;», και εν τω μεταξύ, ο … «καταραμένος καλόγερος» απλά του πρόσφερε τσάι!

Στην 10^η σελίδα του PDF αρχείου, ένας μοναχός έχει «ματιά» που «τρυπάει όπου πέσει. Ματιά γερακιού» και όμως το …«γεράκι» δεν τον είχε πειράξει σε τίποτα!

Ο ίδιος επίσης ο συγγραφέας, ως εργάτης υποτίθεται, προβληματίζεται με την επίβλεψη που ασκούν οι μοναχοί στους εργάτες. Όταν όμως τον εμπιστεύτηκε ο μοναχός στη θέση του επιστάτη, παραδέχεται ότι: «ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΣΑΠΙΑ ΔΕ ΔΩΚΑΜΕ ΣΤΗ ΓΗΣ ΩΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ»! Κατά τα άλλα του έφταιγε η επίβλεψη…

Στην 14^η σελίδα του PDF αρχείου, ο συγγραφέας μας μεταφέρει μια ιστορία της οποίας όμως δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Μας κάνει εντύπωση ότι στη διήγηση, ο «Σπύρος», μέσα στη βαρυχειμωνιά, καταφέρνει να φτάσει στο πλοίο και να δει ότι ήταν πλωτό …πορνείο, όμως ο συγγραφέας δεν κάνει τον κόπο να μας πει πως πήγε εκεί ο Σπύρος…

Στην 16^η σελίδα του PDF αρχείου, ο συγγραφέας περιγράφει μέσω του «Σπύρου» τα «διωχτικά» τα οποία είναι «…για να σε γεμίσουνε ψείρες, κι άμα θα σε χρειαστούνε για τ' αμπέλια, θα σου πούνε: Φαΐ και ύπνο μα όχι λεφτά, γιατί θα σου δώσουμε και ντενεκέ να βράσεις νερό να ζεματίσεις τα ρούχα σου και να ξεψειριάσεις». Όμως, σε μια προηγούμενη διήγηση, τα «διωχτικά» ήταν οι «…κουβέρτες που δίνουνε να κοιμηθούνε οι περαστικοί, οι φτωχοντυμένοι περαστικοί [...] για να την παθαίνει ο φτωχός περαστικός και να μην ματαπατά στο μοναστήρι»! Διαλέχτε και πάρτε τι απ΄όλα είναι...

Επίσης στη 16^η σελίδα του PDF αρχείου, στον μαγαζάτορα «οι καλόγεροι του […] φέρνουνε […] αποφαγούδια απ' την τράπεζα […] Και αυτός τους δίνει καπνό και φτηνούς εργάτες».

Και καλά τον καπνό. Αλλά να τους ΔΙΝΕΙ και ...φτηνούς εργάτες! Πως γίνεται αυτό; Τους έχει στην αποθήκη με τιμολόγιο ως «Φτηνούς Εργάτες»; Ας μας λυπηθεί κάποιος επιτέλους!

Το βιβλίο του Κορνάρου «Οι Άγιοι Χωρίς Μάσκα» είναι γεμάτο από προβληματικά σημεία. Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοπό να παρουσιάσει με αρνητικό τρόπο κάθε τι που βλέπει. Τα πάντα τα περιγράφει ύποπτα, παράξενα, άσχημα. Ακόμη και πράγματα νεκρά ή τα στοιχεία της φύσης:

στην 11^η σελίδα του PDF αρχείου, ο συγγραφέας έχει πρόβλημα ακόμη και με τον αέρα αλλά και με το …ρολόι: «Το ρολόι του τοίχου απάνω, τ' ακούω να χτυπά το ίδιο σαν και χθες και προχθές και πάντα, κανονικά, σα να ΒΡΙΖΕΙ το μανιασμένο το βοριά, που σαν ΤΡΕΛΟΣ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ τους τοίχους».

Στην 7^η σελίδα του PDF αρχείου, ο συγγραφέας έχει πρόβλημα μέχρι και με τα κύματα και τα βράχια στο Άγιο Όρος! : «Τα κύματα με πάταγο ΣΠΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ στους βράχους και ΣΑ ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝΕ ΠΟΝΟ, ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝΕ ΣΑ ΛΥΚΟΙ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ μέσα σε δάσος».

Τον συγγραφέα τον ενοχλεί μέχρι και η ανάγνωση στην Τράπεζα (=αίθουσα φαγητού): «Σε μια γωνιά μπρος σ' ένα αναλόγιο, ένας νέος καλόγερος διαβάζει δυνατά, μονότονα, όλη την ώρα του φαγητού, για τα βάσανα των διαφόρων αγίων. Αυτό γίνεται για να μην ξεχνιούνται στο φαγητό οι άγιοι πατέρες! Έτσι θα μοιάζανε με τους κοσμικούς και με τα ΖΩΑ»!

Οι χαρακτηρισμοί του είναι μεροληπτικοί σε ακραίο βαθμό. Στην 16^η σελίδα του PDF αρχείου, ο φίλος του ο «Σπύρος» τρώει αρκετά και ο συγγραφέας θαυμάζει: «Βρε Σπύρο, όλ' αυτά τα 'φαγες!»).

Από την άλλη όμως, οι αγιορείτες:

«τρώνε βιαστικά και απ' την πολλή βιασύνη τους ΞΕΛΑΧΑΝΙΑΖΟΥΝΕ ΓΟΥΡΛΩΝΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ [...] Καθώς τους βλέπω να τρώνε ΘΥΜΟΥΜΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ που βιάζουνται ν' αρπάξουνε το κομμάτι το ψωμί, που τους πετάξανε για να τα πιάσουνε».

Ο ένας δηλ. απλά τρώει (αν και τρώει πολύ), οι μοναχοί όμως ΛΑΧΑΝΙΑΖΟΥΝ, ΓΟΥΡΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ και θυμίζουν ΣΚΥΛΙΑ...

Δυστυχώς ο συγγραφέας στερείται σοβαρότητας.

Παντελώς όμως…

Απλά μισεί κάθε τι που έχει σχέση με τον μοναχισμό, αν και σε μερικές περιπτώσεις, φαίνεται ότι απλά μισεί τα πάντα, μέχρι και τον αέρα, τα βράχια, τα κύματα, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται στο Άγιο Όρος.

Και ο ίδιος άνθρωπος, μετατρέπει την φρίκη του δικτατορικού καθεστώτος της Κίνας σε …παιδική χαρά, φέρνοντας στη χώρα μας ένα χυδαίο προπαγανδιστικό βιβλιαρίδιο, βάζοντας μέσα ως αυθεντικός κλακαδόρος τις πιο αποκρουστικές φωτογραφίες της Μαοϊκής προπαγάνδας, και πλέκοντας ύμνους σε δολοφόνους, δολοπλόκους, παιδεραστές δικτάτορες, μόνο και μόνο για να υμνήσει το καθεστώς τους, για λόγους στεγνά ιδεολογικούς. Για να πετύχει με φρικαλέα ψέματα την αναβάθμιση των ιδεοληψιών του, και την υποβάθμιση αυτών που θεωρεί ιδεολογικούς εχθρούς του, γνήσιο τέκνο και υπηρέτης των προπαγανδιστικών μηχανισμών.

Και κλείνοντας το άρθρο, κάνουμε ένα ακόμη «δώρο» προς τους bloggers-φίλους του Κορνάρου. Μια ακόμη στιχομυθία από τον ανεκδιήγητο Θέμο Κορνάρο, ο οποίος ρωτά τους Κινέζους:

«- Πνευματικούς ανθρώπους έχετε σε φυλακή;

 - ΈΝΑΝ! Τον Κού - Φού. Θέλετε να τον ιδείτε; Είταν αρχηγός μιας λογοτεχνικής ομάδας που εσκεμμένα έβαζε θέσεις ιδεαλιστικές από τα 1942 ακόμη. Είταν ανώτατος πράχτορας του Κουόμι-νταγκ, έκανε το μαρξιστή, και μόλις στα 1955 αποκαλύφθηκε. Πρέπει να τον ιδείτε. Ίσως τον βοηθήσετε!. . .». (σελ. 89)

(Έναν! Μόνο έναν φυλακισμένο είχε το καθεστώς των εκκαθαρίσεων του Μάο! Αυτό μας μεταφέρει χωρίς κριτική ο Κορνάρος, ο οποίος συμπληρώνει χωρίς ίχνος ντροπής):

«Έσφιξα το χέρι του συνομιλητή μου πολύ συγκινημένος.

- Γιατί συγκινηθήκατε έτσι; [σ.σ.: ρωτάει ο Κινέζος]

- Για τη ΣΤΟΡΓΗ που δείχνετε ακόμη και για έναν εχθρό» (σελ. 89-90)!

Ελπίζουμε μετά τα παραπάνω, να αρχίσουν να υποστέλλονται σιγά-σιγά οι αντιχριστιανικές σημαίες του διαδικτύου με σήμα τον Κορνάρο…

…έναν ασήμαντο μεν λογοτέχνη, αλλά όμως, πολύ μεγάλο ΨΕΥΤΗ και ΥΠΟΚΡΙΤΗ…