• 1. Ίση τιμή προς τον Υιό

• 2. Μόνο ο Θεός λατρεύεται κατά την Παλαιά Διαθήκη

• 3. "Παν γόνυ" θα κάμψει στον Γιαχβέ, που όμως είναι ο Υιός!

• 4. Από τι εξαρτάται η Λατρευτική προσκύνηση;

• 5. Η δόξα τού Πατρός ανήκει και στον Υιό

• 6. Η κατά φύσιν κοινή εξουσία Πατρός και Υιού

• 7. Ο κοινός θρόνος Θεού και ανθρώπου Χριστού στην Αποκάλυψη

• 8. Η αποκλειστικότητα τής λατρείας, τής δόξας και τού ονόματος τού Θεού

• 9. Η δόξα τού Ιησού Γιαχβέ στον Ησαϊα

1. Ίση τιμή προς τον Υιό

Αγαπητοί ακροατές χαίρετε!

Και στη σημερινή εκπομπή, το θέμα μας, περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της πίστεώς μας, τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να εξετάζουμε το πολύ βασικό σημείο, του αν ο Ιησούς Χριστός ήρθε εδώ ως απλός άνθρωπος, ή αν (όπως πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει και σήμερα η Εκκλησία), ταυτόχρονα είναι και το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού.

Στην προηγούμενη εκπομπή, διαπιστώσαμε, ότι ο Θεός είναι ο μόνος στον Οποίο πρέπει να αποτείνεται η λατρεία όλων των κτισμάτων, και βεβαίως και των ανθρώπων της Εκκλησίας. Παράλληλα, είδαμε ότι και η προσκύνησις, (όταν αυτή δεν είναι τιμητική, όταν δηλαδή δεν γίνεται για να αποδώσει τιμή ή σεβασμό σε κάποιον ισότιμο, ή ισάξιο, ή ισοδύναμο), τότε αυτή αναφέρεται ως λατρευτική προσκύνησις, και προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε, εάν αυτά συντρέχουν στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, κατά την επίγεια 1η Παρουσία Του.

Όλα τα σημεία τα οποία εξετάσαμε στην προηγούμενη εκπομπή, δείχνουν φανερά και σαφέστατα, ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ενανθρωπίσας, και κατά την 1^η του Παρουσία, αλλά και στη συνέχεια, γίνεται αποδέκτης αυτής της μοναδικής λατρείας, η οποία πρέπει και αρμόζει στον έναν και αληθινό Θεό.

Είναι λοιπόν φανερό, ότι ο Υιός είναι της αυτής φύσεως, της αυτής ουσίας με τον Πατέρα, οι ιδιότητες είναι ακριβώς οι ίδιες, και κατά συνέπειαν και η λατρεία που απευθύνεται στον Θεό Πατέρα, η ίδια απευθύνεται και στον Υιό και Λόγο Του. Όχι όμως μόνον η λατρεία, αλλά και ό,τι περιστρέφεται, και περιλαμβάνει αυτήν, δηλαδή και η δόξα, και η τιμή, και η προσκύνησις, και ο,τιδήποτε άλλο, τα κτίσματα οφείλουν προς τον Δημιουργό.

Σ’ αυτή τη συνάφεια, ας θυμηθούμε και εκείνο που αναφέρει ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ότι «Καθώς τιμώσι τον Πατέρα, έτσι οφείλουν, (οφείλουμε) να τιμούμε και τον Υιό». (Ιωάννης 5/ε: 23)

2. Μόνο ο Θεός λατρεύεται κατά την Παλαιά Διαθήκη

Στην Παλαιά Διαθήκη είναι σαφές, ότι ο Θεός περιορίζει τη λατρεία μόνο στον εαυτό του. Διαβάζοντας τον προφήτη Ησαϊα, 45/με και στίχους 22,23, παρατηρούμε, (εκεί να ομιλεί ο Ίδιος ο Γιαχβέ, ο Κύριος, και λέγει):

«Εις εμέ βλέψατε και σώθητε πάντα τα πέρατα της γης. Διότι εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος. Ώμοσα κατ’ εμαυτού. (Έδωσα όρκο στον εαυτό μου). Ο λόγος εξήλθεν εκ του στόματός μου εν δικαιοσύνη, και δεν θέλει επιστραφεί, ότι παν γόνυ θέλει κάμψει εις εμέ, πάσα γλώσσα θέλει ομνύει εις εμέ».

Είναι φανερό, ότι εδώ μιλάει ο Κύριος ο Θεός, όπως εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, με το όνομα «Γιαχβέ». Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε στον στίχο 18, και σε πολλούς άλλους στη συνάφεια του κειμένου.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι μόνον στον εαυτό Του επιτρέπει λατρευτική προσκύνηση, και ότι μόνο σ’ Αυτόν θα κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα θα εξομολογηθεί σ’ Αυτόν.

3. "Παν γόνυ" θα κάμψει στον Γιαχβέ, που όμως είναι ο Υιός!

Διαβάζοντας το ίδιο χωρίο από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, βλέπουμε τα εξής: «Εγώ ειμι ο Θεός, και ουκ εστίν άλλος. Κατ’ εμαυτού ομνύω, κατ’ εμαυτού ομνύω, ή μην εξελεύσεται εκ του στόματός μου δικαιοσύνη, οι λόγοι μου ουκ αποστραφήσονται, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ και εξομολογήσεται πάσα γλώσσα τω Θεώ».

Το χωρίο αυτό το παραθέτει ο Απόστολος Παύλος σχεδόν αυτούσιο, στην προς Ρωμαίους επιστολή, στο 14/ιδ κεφάλαιο. Διαβάζουμε τον στίχο 11. Εκεί λέει ο απόστολος Παύλος: «Πάντες γαρ, παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού. Γέγραπται γαρ: (Έχει γραφτεί): Ζω εγώ λέγει Κύριος, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ. Και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τω Θεώ».

Εδώ, ο απόστολος Παύλος παίρνει το χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης από τον προφήτη Ησαϊα, όπου ο Θεός, ο Κύριος, ο Γιαχβέ, ομιλεί για τον εαυτό Του, και λέγει ότι «αυτόν θα τον προσκυνήσουν πάντες, και κάθε γλώσσα θα τον δοξάσει», και το εφαρμόζει αυτούσιο στον Χριστό. «Πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού», και το αιτιολογεί λέγοντας: «γέγραπται γαρ, (έχει γραφθεί), ζω εγώ λέγει Κύριος, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τω Θεώ».

Έτσι λοιπόν παρατηρούμε ότι ο απόστολος ταυτίζει τον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης με τον Ιησού Χριστό, και εφαρμόζει το κομμάτι που αφορά στη λατρεία του αληθινού Θεού, το εφαρμόζει όπως είναι στον Ιησού Χριστό.

4. Από τι εξαρτάται η Λατρευτική προσκύνηση;

Να πούμε εδώ κάτι περί λατρείας: «Πολλές φορές συγχέουμε τις φράσεις «προσκύνηση» και «λατρεία». Μπορεί εξωτερικά και στην κίνηση, η λατρεία και η προσκύνηση να ταυτίζονται. Αλλά το ερώτημα είναι, τι βρίσκεται μέσα στην καρδιά, στην πρόθεση, στην προαίρεση του ατόμου που προσκυνεί, και εκεί βρίσκεται  η ουσία της υπόθεσης. Η λατρεία, προσδιορίζει εκείνο το πρόσωπο που θεωρούμε την αιτία των πάντων. Εκείνο το πρόσωπο από το οποίο εξαρτάμε την σωτηρία, την ολοκλήρωσή μας. Εκείνο το πρόσωπο που δεν έχει μία επιφανειακή ζωή, ή μία πρόσκαιρη ύπαρξη, αλλά είναι αιώνια, είναι αγένετο ον, και από αυτό εξαρτιέται και η δική μας ύπαρξη. Εκείνο το πρόσωπο στο οποίο αποτινόμαστε, και από το οποίο ζητούμε τα πάντα, στο οποίο προσβλέπουμε, και βεβαίως σε αυτό το πρόσωπο ανήκει και η από μέρους μας ευλογία, σ’ αυτό το πρόσωπο αποδίδουμε την εξουσία, σ’ αυτό το πρόσωπο αποδίδουμε την πλήρη και απόλυτη τιμή.

Μ’ αυτή την έννοια λοιπόν διαχωρίζουμε την έννοια της λατρείας από την τιμητική προσκύνηση, που δίνεται άλλοτε επειδή είναι χαιρετισμός,  (όπως συνηθιζόταν, και συνηθίζεται ακόμα στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Άπω Ανατολή), είναι χαιρετισμός, ή άλλοτε πάλι, είναι τιμή στο πρόσωπο ενός Βασιλέα, υπό την έννοια όχι τη λατρευτική, υπό την έννοια ότι στο πρόσωπό του, τιμούμε και χαιρετούμε τον λαό, επικεφαλής του οποίου αυτός ο Βασιλέας, ή ο Κυβερνήτης, ή ο Πρωθυπουργός, (ή εν πάση περιπτώσει, ένας άρχων), βρίσκεται επί κεφαλής.

5. Η δόξα τού Πατρός ανήκει και στον Υιό

Στην περίπτωση λοιπόν τώρα, της λατρείας, ήταν προφανές (και από τα χωρία που μόλις αναφέρθηκαν), ότι «πάσα γλώσσα εξομολογήσεται», (και εδώ είναι η έννοια της δοξολογίας), «ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός». Κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει τον Κύριο, τον Ιησού Χριστό, ως ευρισκόμενον στην δόξα του Θεού Πατέρα.

Και όπως αναφέρει ο απόστολος Πέτρος, στο 4/δ: κεφάλαιο της Α΄ του Επιστολής στο 11: «ίνα, (ώστε), εν πάσι δοξάζηται ο Θεός δια Ιησού Χριστού, ω εστιν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν».

Εδώ λέει: «δια Ιησού Χριστού», και το «δια», είναι όχι απλώς το μέσον, αλλά «η δευτέρα αιτία». «Εις τον Οποίον ανήκει η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων». Και το «ω» αυτό, («εις τον οποίον»), αναφέρεται στο αμέσως προηγούμενο πρόσωπο που αναφέρθηκε. Λέει «να δοξάζεται ο Θεός δια Ιησού Χριστού». «Στον Οποίο Ιησού Χριστό, ανήκει η δόξα, και το κράτος, εις τους αιώνας των αιώνων».

Να γιατί, είδαμε, ότι όλοι θα παρασταθούμε στο βήμα του Χριστού, και είναι Εκείνος ο Κριτής, και είναι Εκείνος ο Νομοθέτης, και στο πρόσωπο Εκείνου τα πάντα κρίνονται, και στο πρόσωπο Εκείνου κρινόμαστε, με Εκείνον συγκρινόμαστε, αν φέραμε ή δεν φέραμε το δικό Του φως, ώστε τελικά και η σωτηρία, η ολοκλήρωση και η επισφράγισή της, είναι από το δικό Του πρόσωπο. Γι’ αυτό ήταν πολύ σημαντική η αναφορά του αποστόλου Πέτρου, όπως είναι γραμμένη στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, στο 4/δ: 12, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: «και ουκ έστιν (δεν υπάρχει) εν άλλω ουδενί (σε κανέναν άλλον), η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις, (γιατί δεν υπάρχει και άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό, που να έχει δοθεί στους ανθρώπους), εν ώ δει σωθήναι ημάς, εν τω οποίω, (στον οποίο), πρέπει να σωθούμε».

Αυτό εδώ να το εξηγήσουμε λίγο, γιατί αυτό το «εν», («εν ώ δει σωθήναι ημάς»), αυτό το «εν», είναι πολυσήμαντο. Και δείχνει ότι «μέσα», (το «εν» είναι μία αρχαία πρόθεση, που σήμερα υπάρχει στην πρόθεση «εντός», και είναι η πιο χαρακτηριστική της  φανέρωση, της έννοιας του «εν»), μέσα στον Ιησού Χριστό, (εν τω Ιησού Χριστώ), ο Οποίος περιλαμβάνει και αγκαλιάζει όλους εκείνους που γίνονται Εκκλησία Του, υπάρχει η δυνατότητα της σωτηρίας.

Γι’ αυτό και λέει, ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόσωπο, δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα, το οποίο μας χορηγεί τη σωτηρία. Ώστε ο Ιησούς Χριστός, είναι κατ’ απόλυτη έννοια η αιτία της σωτηρίας μας, και να γιατί λέμε, ότι σ’ Αυτόν απευθύνεται η λατρεία μας και η προσκύνησή μας. Είναι λοιπόν σημαντικά τα λόγια της Αποκάλυψης 5/ε: 13, (που είδαμε τις προάλλες, σε προηγούμενη εκπομπή), που αναφέρει: «τω καθημένω επί του θρόνου και τω Αρνίω η ευλογία, και η τιμή, και η δόξα, και το κράτος, εις τους αιώνας των αιώνων». Εδώ βλέπουμε ότι είναι ίσος ο Ιησούς Χριστός, (το Αρνίο), και υπό την Θεία, και υπό την ανθρώπινη φύση, στο πρόσωπο το ένα, του Υιού και Λόγου του Θεού ενωμένες. Είναι λοιπόν ισότιμος, και ισοστάσιος, και ομόδοξος, γιατί είναι της αυτής ουσίας, και συνεπώς όλα του τα πλάσματα απευθύνουν τη λατρεία τους, και οφείλουν τη σωτηρία τους σ’ Αυτόν και μόνον σ’ Αυτόν.

6. Η κατά φύσιν κοινή εξουσία Πατρός και Υιού

Αφού λοιπόν διευκρινίσθηκε, (όσο μας επιτρέπει ο χρόνος της εκπομπής), το ζήτημα της λατρευτικής προσκυνήσεως, και η διαφορά της από την προσκύνηση που γίνεται από λόγους σεβασμού ή απόδοσης τιμής σε κάποιον ισότιμο), ας επανέλθουμε στο πολύ σημαντικό χωριό της Παλαιάς Διαθήκης, του προφήτη Ησαϊα, όπου ο Θεός, ο Κύριος, λέγει, ομνύοντας στον εαυτό Του, ότι σ’ Εκείνον θα κάμψει κάθε γόνυ, δηλαδή κάθε γόνατο, δηλαδή Εκείνον θα προσκυνήσουν, και σ’ Εκείνον θα εξομολογηθεί πάσα γλώσσα. Δηλαδή, Εκείνον κάθε γλώσσα θα δοξάσει.

Παρατηρήσαμε, ότι ο απόστολος Παύλος αυτό το χωρίο, αυτούσιο το εφαρμόζει στον Χριστό, λέγοντας στην προς Ρωμαίους επιστολή 14/ιδ: 11: «πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού», (ότι όλοι μας θα παρασταθούμε μπροστά στο δικαστικό βήμα του Χριστού), και το αιτιολογεί και λέγει πώς θα γίνει αυτό, λέγοντας: «Γέγραπται γαρ, (διότι έχει γραφεί): Ζω εγώ λέγει Κύριος, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τω Θεώ». Δηλαδή, ο απόστολος Παύλος τους λέει με άλλα λόγια, ότι ο Κύριος στον Οποίο θα κάμψει παν γόνυ και θα εξομολογηθεί κάθε γλώσσα, είναι ο Χριστός, και αυτό θα γίνει όταν όλοι μας βρεθούμε μπροστά στο δικαστικό βήμα.

Αντίστοιχη παράθεση, ιδιαίτερα για το δικαστικό βήμα του Χριστού, βρίσκουμε στη Β΄ Κορινθίους 5/ε: 10, όπου εκεί ο απόστολος λέγει: «Τους γαρ πάντας ημάς, φανερωθήναι δει, έμπροσθεν του βήματος του Χριστού». Ο Χριστός λοιπόν, είναι Εκείνος που θα καθίσει στον δικαστικό θρόνο, στο βήμα, και μπροστά Του θα βρεθούν πάντες, (όλοι), για να κριθούν. Σ’ Αυτόν λοιπόν τον Κύριο, θα προσκυνήσουν οι πάντες, και Αυτόν θα δοξολογήσουν. Αυτός λοιπόν είναι ο Κύριος, ο Οποίος λέγει ορκιζόμενος στον εαυτό του, ότι «Εμένα θα λατρεύσει όλη η κτίση».

Το ίδιο όμως, επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος και σε μια άλλη επιστολή, την προς Φιλιππισίους 2/β: 9-11. Εκεί ο απόστολος λέγει: «Δι ό, (δια τούτο), και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε, και εχαρίσατο αυτώ όνομα, το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού, παν γόνυ κάμψει, επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».

Και εδώ λοιπόν, φανερά ο απόστολος Παύλος, παραθέτει το χωρίο του Ησαϊα (έμμεσα αυτή τη φορά, και με διευκρινήσεις), ότι κάθε κτίσμα, είτε βρίσκεται στα επουράνια, είτε βρίσκεται επί της γης, είτε και στα καταχθόνια, θα προσκυνήσει, όχι απλώς τον Θεό, αλλά τον Ιησού Χριστό. Τον Θεό, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Και τον Θεό θα δοξολογήσει, αναφέροντας ότι ο Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός.

Κοιτώντας πάλι αυτό το χωρίο, Φιλιππισίους 2/β: 9-11, ίσως προκύψει το ερώτημα, εάν πρόκειται περί μιας θέσεως που είναι δοτή στον Ιησού Χριστό από τον Θεό. Στην έσχατη περίπτωση, θα μπορούσε κανείς, σκεπτόμενος στοχαστικά, (τα έχουμε ξαναπεί αυτά τα πράγματα), ότι όλα αυτά για τα οποία τώρα μιλούμε, είναι η εμπειρία των τελείων, (όπως λέει η Αγία Γραφή), των αγίων, (με μια πιο προσφιλή για εμάς ορολογία), δηλαδή όσων έχουν προχωρήσει στον αγιασμό, (και ξέρουμε ότι το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός), έχουν την εμπειρία του Θεού, έχουν την εμπειρία του Ιησού Χριστού, έχουν την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος, και γνωρίζουν ακριβώς τις σχέσεις ανάμεσα στα τρία αυτά πρόσωπα, τα Οποία είναι της αυτής ουσίας, και θέσεως, και τιμής, και κύρους, και δόξας και ευλογίας. Όσοι δεν την έχουν, τα προσεγγίζουν αυτά στοχαστικά, μελετώντας εκείνα που αυτοί που έχουν την εμπειρία γράψανε. Ένας από αυτούς ήταν ο απόστολος Παύλος, γράφει στους Φιλιππισίους μια επιστολή, και τους λέει αυτά τα πράγματα.

Μπορεί λοιπόν κάποιος να πει εδώ, ότι «τώρα, να, ο Ιησούς Χριστός, δεν ξέρω τι είναι, αλλά δεν είναι ούτε κτίσμα ούτε Θεός, είναι ένα πρόσωπο στον οποίο έχει δοθεί από τον Θεό μια εξουσία, ένα πρόσωπο που τέλος πάντων εκπροσωπεί τον Θεό, ένα πρόσωπο που τέλος πάντων, δεν ήταν στη θέση που είναι τώρα, αλλά χρειάσθηκε μετά από μια πορεία να υπερυψωθεί, γι’ αυτό και λέει εδώ: «γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του εχάρισε το όνομα, το υπέρ παν όνομα», δηλαδή ο Θεός του έδωσε το δικό Του όνομα».

Λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι έτσι. (Είπαμε ότι θα γίνει μια εκπομπή, στην οποία θα μιλούμε αποκλειστικά για τις δύο φύσεις του Ιησού Χριστού). Κατά την ανθρώπινη φύση μιλώντας ο απόστολος εδώ, αναφέρεται στην ανθρώπινη αυτή φύση, η οποία πέρασε μέσα από τη δοκιμασία και τελειώθη, και υπερυψώθη αυτή η ανθρώπινη φύση, και έτσι συμμετέχει εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού που είναι πάντοτε Θεός, που είναι πάντοτε άξιος τιμής και δόξας και ευλογίας όπως και ο Πατέρας, (της αυτής τιμής, δόξας και ευλογίας), έτσι, η ανθρώπινη φύση εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού, υπερυψώθηκε, και βεβαίως φέρει αυτή η ανθρώπινη φύση το όνομα του Ιησού, (Ιησούς Χριστός, Ιησούς είναι αυτός που γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία), και έτσι στο όνομα του Ιησού, κάθε άνθρωπος και κάθε ον στον ουρανό και στη γη, κάμπτει, (έτσι λέει το χωρίο 10), «παν γόνυ κάμψει», κάθε άνθρωπος δηλαδή, κάθε ον τελικά κάμπτει, (με μια πολύ παραστατική εδώ παρουσίαση, μια εικόνα), είτε πρόκειται για επουράνια, είτε για επίγεια, είτε για καταχθόνια, και κάθε γλώσσα ομολογεί, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος. Η λέξη «Κύριος» περιέχει τα πάντα μέσα. Είναι το απόλυτο Ον, είναι ο απόλυτος Κυρίαρχος, είναι ο Γιαχβέ, είναι τα πάντα. Και βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός, και υπό την ανθρώπινη φύση, στη θέση, στο επίπεδο της δόξας του Θεού Πατέρα.

Δεν έχει άλλη δόξα, αυτήν ίδια δόξα που έχει ο Πατέρας, έχει και ο Υιός. Ο Ιησούς Χριστός, και υπό την Θεία, και υπό την ανθρώπινη φύση.

Αυτή τη διευκρίνιση την κάνω, για να μπορέσει κανείς να προσεγγίσει σωστά το χωρίο, και να καταλάβει τελικά ότι ο Ιησούς Χριστός, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι εκείνο στο οποίο αποδίδομε τη λατρεία και την προσκύνηση υπό την απόλυτη έννοια.

7. Ο κοινός θρόνος Θεού και ανθρώπου Χριστού στην Αποκάλυψη

Γι’ αυτό και στην Αποκάλυψη 22/κβ: 3, αναφέρεται πολύ χαρακτηριστικά «και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου». Βλέπετε, υπάρχει ένας θρόνος, που ανήκει δικαιωματικά, ταυτόχρονα, και εις τον Θεόν, (Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα), και εις το Αρνίο, (τον Ιησού Χριστό υπό την ανθρώπινή Του φύση), «και οι δούλοι Αυτού, λατρέψουσιν Αυτώ» (συνεχίζει το χωρίο Αποκάλυψις 22/κβ: 3). «Οι δούλοι Αυτού». Τίνος Αυτού; Μιλούμε για έναν Θεό, στο πρόσωπο και του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Λατρεύουν Αυτόν τον έναν Θεό, και συνεπώς η λατρεία είναι προς τον Θεό πάντα, και συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτήν και το όνομα του Ιησού Χριστού, όπως το γνωρίζουμε.

8. Η αποκλειστικότητα τής λατρείας, τής δόξας και τού ονόματος τού Θεού

Μέχρι στιγμής, επανειλημμένως έχουμε διαπιστώσει (και είναι ξεκάθαρο), ότι ο Ιησούς Χριστός λατρεύεται και προσκυνείται ως Θεός. Επανερχόμαστε στο ότι ο μόνος ο Οποίος πρέπει να λατρεύεται και να προσκυνείται, είναι ο αληθινός Θεός.

Ας δούμε πάλι ένα χωρίο πάλι από την Παλαιά Διαθήκη, αυτή τη φορά από το βιβλίο του Δευτερονομίου στο 6/στ: 13, όπου λέγει: «Κύριον τον Θεόν σου φοβηθήση, και αυτόν μόνον λατρεύση, και προς αυτόν κολληθήση, και επί το ονόματι αυτού ομνύει» (δηλαδή να ορκισθείς).

Τονίζουμε και πάλι, ότι εδώ ρητά λέγεται, ότι ο μόνος ο Οποίος μπορεί και πρέπει να λατρεύεται, είναι ο Κύριος ο Θεός. Κανείς άλλος. Μάλιστα αυτό το χωρίο παρετέθηκε από τον Ίδιο τον Ιησού Χριστό, όταν επειράσθη από τον Σατανά, όπως διαβάζουμε από το Ματθαίος 4/δ: 10. Εκεί λέγει ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, (παραθέτοντας από την Παλαιά Διαθήκη): «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις, και αυτόν μόνον λατρεύσεις». Δεν έχουμε λοιπόν κανένα άλλο περιθώριο, εκτός από το να συμπεράνουμε, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός. Διότι από τη μία μεριά ακόμα και ο Ίδιος αναγνωρίζει και ομολογεί ότι ο μόνος που δύναται να είναι αποδέκτης προσκυνήσεως και λατρείας είναι ο αληθινός Θεός, και από την άλλη μεριά, είδαμε σωρεία εδαφίων της Αγίας Γραφής, όπου αποδέκτης προσκυνήσεως και λατρείας είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Ας μην μας δημιουργείται βέβαια σύγχυση με αυτές τις διατυπώσεις. Του αληθινού Θεού ο Λόγος, είναι πρόσωπο. Και του αληθινού Θεού το Πνεύμα είναι πρόσωπο. Τον ένα αληθινό Θεό λατρεύουμε, του Οποίου το Πνεύμα είναι πρόσωπο, και του Οποίου ο Λόγος είναι πρόσωπο. Δεν είναι απλώς όπως ο δικός μας λόγος που δεν είναι προσωπικός, ούτε όπως το δικό μας πνεύμα, που δεν είναι έτερον. Εκεί έχουμε να κάνουμε με έναν Θεό, που φέρει προσωπικά τον Λόγο του, και προσωπικά το Πνεύμα Του.

Αυτό σαν μία παρέμβαση κατά τα ανθρώπινα, - δυστυχώς αδύνατον να εκφρασθούν -, διότι πρόκειται περί μιας άρρητης κατάστασης στην Αγία Τριάδα, αλλά εν πάση περιπτώσει, για να μη δημιουργηθεί σύγχυση στους ακροατές μας.

Και για να το δώσουμε και με έναν διαφορετικό τρόπο, παρατηρούμε ότι ενώ φέρεται να λατρεύεται ο Ιησούς Χριστός, και φέρεται επίσης να λατρεύεται ο Θεός, εν τούτοις δεν είναι δύο διαφορετικά ζητήματα, ούτε υπάρχουν δύο διαφορετικού είδους λατρείες. Η λατρεία είναι μία, όπως και η δόξα είναι μία. Όπως και όλες οι άλλες ενέργειες, δεν είναι διαφορετικές, δεν είναι δύο διαφορετικές, αλλά στην ουσία ταυτίζονται.

Ας έρθουμε λοιπόν στο ζήτημα της δόξας, όπου εκεί το πράγμα γίνεται ακόμα πιο κατανοητό:

Στο βιβλίο του Ησαϊα 42/μβ: 8, παρατηρούμε ότι ο Κύριος λέγει τα εξής: «Εγώ Κύριος ο Θεός. Τούτο μου εστί το όνομα. Την δόξαν μου ετέρω ου δώσω, ουδέ τας αρετάς μου τοις γλυπτοίς». Λέγει ρητά λοιπόν, ο Κύριος ο Γιαχβέ ο Θεός, ότι την δόξαν μου, (τη δόξα δηλαδή που αρμόζει και ανήκει σ’ εμένα), δεν θα τη δώσω σε κανέναν άλλο.

Και στο 48/μη: 11, ο ίδιος προφήτης αναφέρει πάλι τα λόγια του Κυρίου, που λέγει τα εξής: «Ένεκεν εμού, ποιήσωσι, ότι το εμόν όνομα βεβηλούται, και την δόξαν μου, ετέρω ου δώσω». Επαναλαμβάνει λοιπόν και πάλι, ότι την δόξα που του ανήκει, δεν πρόκειται να την δώσει σε κανέναν άλλον.

Έχουμε τώρα στην Καινή Διαθήκη τον Ιησού Χριστό. Γνωρίζουμε, ότι η δόξα του Πατρός, φανερώθηκε στο πρόσωπο του Υιού. «Είδαμεν (λέει) την δόξαν αυτού, ως δόξαν μονογεννούς» Υιού του Πατέρα.

Επίσης, θα έρθει με τη δόξα του Πατέρα, λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος 16/ιστ: 27: «Μέλλει γαρ ο Υιός του ανθρώπου, έρχεσθαι εν τη δόξα του Πατρός Αυτού, μετά των αγγέλων Αυτού». Έχουμε λοιπόν τον Ιησού Χριστό, να είναι περιβεβλημένος, να μετέχει, να απολαμβάνει, την δόξα του Πατρός. Και μπορεί να πει κανείς, ότι αυτή την δόξα, τελικά του την παραχώρησε ο Πατέρας. Όμως η Αγία Γραφή γίνεται ακόμα πιο σαφής στο θέμα αυτό, ότι τούτο δεν συμβαίνει, αλλά η δόξα αυτή, η δόξα του Πατρός, ανήκει και στον Υιό. Είναι η ίδια δόξα την οποία απολαμβάνει και ο Υιός, καθώς και ο Πατέρας.

9. Η δόξα τού Ιησού Γιαχβέ στον Ησαϊα

Ας δούμε πώς περιγράφεται αυτό από τον προφήτη Ησαϊα, και πώς ερμηνεύεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη.

Ο προφήτης Ησαϊας, στο στ/6 κεφάλαιο, αναφέρει μια όραση που είχε, του Τριαδικού Θεού, και συγκεκριμένα μας λέγει τα εξής (διαβάζουμε από το στ/6: 1), όπου αναφέρει την όραση:

«Κατά το έτος εν ω απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον Αυτού εγέμισε τον ναόν».

Επαναλαμβάνουμε ότι ο προφήτης Ησαϊας, δεν είδε κανένα κτίσμα, είδε τον Ίδιο τον Κύριο, τον Γιαχβέ, όπως αναφέρει το Μασοριτικό κείμενο:

«Άνωθεν αυτού ίσταντο Σεραφείμ ανά εξ πτέρυγας έχοντα έκαστον», και στη συνέχεια στον στίχο 3, λέει: «και έκραζε το εν προς το άλλον και έλεγεν: Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων, πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης Αυτού». Βλέπει λοιπόν ο Ησαϊας, την δόξα του Γιαχβέ, να πληρεί, (να γεμίζει) όλη την γη.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, παραθέτοντας από αυτό το κεφάλαιο του Ησαϊα, αναφέρει για τον Χριστό τα εξής, λέγοντας στο 12/ιβ: 41: «Ταύτα είπεν ο Ησαϊας, ότε είδε την δόξαν Αυτού, και ελάλησε περί αυτού». Το «αυτού», αναφέρεται στον Χριστό. Επομένως, η δόξα του Πατρός είναι η ίδια η δόξα του Υιού ακριβώς, και αντιστρόφως: Μία η δόξα, όπως και μία η λατρεία.

Συνοψίζοντας, παρατηρήσαμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το επίκεντρο της λατρείας των πιστών, και συνεπώς ο αληθινός Θεός.

Στο σημείο αυτό, τελειώνει και η σημερινή εκπομπή.

Απομαγνητοφώνηση Ν. Μ.