Εν γνώσει μας χρησιμοποιήσαμε συγκαταβατικά τον αδόκιμο όρο: "ταυτόχρονα" στον τίτλο, γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνονται το ζήτημα οι αρνητές των δύο φύσεων του Χριστού. Επίσης κάνουμε Αγιογραφική τεκμηρίωση του ζητήματος, και πάλι εν γνώσει μας, ότι αυτό δεν έχει σημασία για τους Χριστιανούς. Έχει όμως σημασία για τις εν λόγω μονοφυσιτικές προτεσταντικές αιρέσεις που δέχονται μόνο 66 από τα βιβλία της Αγίας Γραφής. Για δικό τους όφελος λοιπόν, προβαίνουμε στην παρακάτω ανάλυση.

1. Τοποθέτηση του προβλήματος

Το θέμα αυτό, γράφεται κυρίως για τις Ρωσσελιστικές αιρέσεις, όπως οι "Σπουδαστές των Γραφών", οι "Ευαγγελιστές" και οι "Μάρτυρες του Ιεχωβά". Όμως είναι χρήσιμο και για τα μέλη της "Ελευθέρας Ευαγγελικής εκκλησίας", που στο θέμα αυτό ακολουθούν τη Μονοφυσιτική αίρεση.

Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί, δεν δέχονται ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Αντιθέτως, οι Ρωσσελιστές λένε, ότι στον ουρανό είναι μόνο "θείο πλάσμα" ή "Θεός" κατά τους Ευαγγελικούς, και στη γη ήταν μόνο άνθρωπος. Αντιθέτως, οι Χριστιανοί πιστεύουμε ότι και στη γη και στον ουρανό, ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Και αυτό, θα το δείξουμε στη συνέχεια μέσα από την Αγία Γραφή, την οποία (υποτίθεται ότι) αποδέχονται οι ανωτέρω θρησκείες, αν και αρνούνται τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίες ξεκάθαρα δογμάτισαν για όλα αυτά τα ζητήματα.

2. Η έννοια του χωροχρόνου και η σχέση της με τον Χριστό

Για να καταλάβουμε το θέμα αυτό, είναι απαραίτητο πριν αναπτύξουμε οτιδήποτε, να εξηγήσουμε μερικά πράγματα για τη φύση του Θεού και τη σχέση της με τον Χωροχρόνο. Γιατί αυτό είναι το βασικό "αγκάθι" που δεν κατανοούν οι αιρετικοί, με αποτέλεσμα να κάνουν θεωρίες επί θεωριών, για ζητήματα που εξηγούνται λογικότατα αν κάποιος καταλάβει το ζήτημα αυτό.

Ο Θεός δεν εξαρτάται από τον χώρο και το χρόνο για να ζήσει και να υπάρξει. Είναι δημιουργός των πάντων, και αυτό σημαίνει ότι είναι άχρονος και αχώρετος. Άχρονος και Πανταχού παρών. Γιατί αν ο Θεός εξαρτάται από τον χώρο και τον χρόνο, πού, και πότε ήταν, "πριν" δημιουργήσει ο Ίδιος τον χώρο και τον χρόνο;

Μερικοί άνθρωποι, έχοντας άγνοια της Θεολογίας, αλλά και των ανακαλύψεων της Φυσικής, θεωρούν τον χώρο και τον χρόνο ως καταστάσεις εξ ίσου άναρχες και δεδομένες, όσο ο Ίδιος ο Θεός. Όμως αυτό είναι λάθος. Και ο Χώρος και ο Χρόνος, (ο Χωροχρόνος, κατά την επιστήμη της Φυσικής), είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ με αρχή. Ας αρχίσουμε με την επιστημονική θεώρηση του Χωροχρόνου, και συνεχίζουμε με τη Θεολογική:

Επιστημονική θεώρηση του Χωροχρόνου: Είναι πλέον αποδεδειγμένο από τους επιστήμονες, ότι το Σύμπαν έχει αρχή, και δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε ανακυκλούμενο, όπως ήθελαν διάφορες επιστημονικές, θεολογικές και φιλοσοφικές κυρίως θεωρίες. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί ότι η ίδια η ύλη δεν είναι παρά συμπύκνωση, ή αν θέλετε ταλάντωση, ή κυμάτωση του ιδίου του χωροχρόνου, με κύματα πιθανοτήτων...

Αποδεδειγμένα πλέον, ο χωροχρόνος δεν νοείται ως  "κενό" που υπήρξε "πριν" από τη δημιουργία της ύλης, αλλά έχει αποδειχθεί ότι πραγματικό "κενό" δεν υπάρχει, και ούτε ποτέ υπήρξε! Το ίδιο το κενό, είναι ένας "αφρός" σωματιδίων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται στο πουθενά, και σχηματίζουν τον ίδιο το Χωροχρόνο!

Αυτό πολύ απλά σημαίνει, ότι ο ίδιος ο χωροχρόνος έχει την ΑΡΧΗ του, πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, όπως μετρήθηκε από τον δορυφόρο ΜΑΡ της NASA, με ακρίβεια 1%. Μάλιστα η ίδια η διαστολή του σύμπαντος, δεν είναι παρά διαστολή του χωροχρόνου, και όχι της ύλης που περικλείει αυτός (Σαϊεντίφικ Αμέρικαν Απριλίου 2005 σελ. 59).

Πώς θα ήταν λοιπόν δυνατόν, ο Χωροχρόνος να έχει (αποδεδειγμένα) αρχή και πέρας, αλλά ο Δημιουργός του Χωροχρόνου να είναι άναρχος, και να μένει σε αυτόν;

Θεολογική θεώρηση του Χωροχρόνου: Η ίδια η Ορθόδοξη Θεολογία, προπορευόμενη σαφώς από την επιστημονική τεκμηρίωση, εξ αποκαλύψεως Θεού, δογμάτιζε εξ αρχής, ότι ο Θεός είναι έξω από τον Χωροχρόνο, ως Δημιουργός του. Μάλιστα το έκανε αυτό, σε αντίθεση με τις Παγανιστικές θεωρίες, για "ενδοκοσμικούς θεούς", τις οποίες ασπάζονται ακόμα και σύγχρονες δήθεν Χριστιανικές αιρέσεις, όπως οι "Μάρτυρες της Σκοπιάς".

Και πώς θα μπορούσε ο Υιός και Λόγος του Θεού, να έχει αρχή, όταν η Αγία Γραφή μας λέει σαφέστατα γι' Αυτόν, ότι: "πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν" (Ιωάννης 1/α: 3). Πώς θα ήταν δυνατόν, να έχει αρχή, ο Χριστός και Λόγος του Θεού, όταν δια του Ιδίου πλάσθηκε ο Χωροχρόνος; Ας το σκεφθούν αυτό οι Αριανιστές.

Και όσον αφορά τον χρόνο, η Αγία Γραφή είναι και σαφέστερη ακόμα για τον ρόλο του Ιησού Χριστού στην κατασκευή του, καθώς λέει ότι ο Θεός δια του Χριστού: "και τους αιώνας εποίησεν, 3 ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού" (Εβραίους 1/α: 2). Αιώνες στην Αγία Γραφή είναι οι Χρονικές περίοδοι της δημιουργίας του Θεού, με τις ιδιαιτερότητες και διαφορές τους, καθώς προοδεύει το Θείο Σχέδιο. Δεν λέει το εδάφιο, ότι δια του Υιού έπλασε "κάποιους αιώνες", αλλά "και ΤΟΥΣ" αιώνες. Με οριστικό άρθρο. Που σημαίνει, ότι ο Υιός, συμμετείχε στη δημιουργία του Χρόνου! Πώς θα μπορούσε λοιπόν να εξαρτάται από αυτόν; Μάλιστα η επονομασία Του ως "Λόγου", δείχνει ότι ο Ίδιος ήταν αυτός που έδωσε νόημα στη Δημιουργία. Και η κατονομασία Του ως "συντηρητή" του σύμπαντος στην Αγία Γραφή, δείχνει ότι ο Ίδιος "κρατάει τα πάντα σε ύπαρξη" και υπόσταση, με την ισχύ της Θεότητάς Του. Γι' αυτό άλλωστε, αναφέρεται και ως "η αρχή της κτίσεως του Θεού" (Αποκάλυψης 3/γ: 14). Δεν λέει εκεί ότι "έχει" αρχή, αλλά ότι ο Ίδιος είναι: "η αρχή", ο αρχηγός της κτίσεως. Και γι' αυτό ακριβώς, στο πρώτο εδάφιο του Ιωάννη, δεν λέει ότι "στην αρχή δημιουργήθηκε" ο Λόγος, αλλά ότι "Εν αρχή ην ο Λόγος" (Ιωάννης 1/α: 1). Στην αρχή "ΗΤΑΝ", υπήρχε ήδη ο Λόγος.

Το ότι ο Χριστός δημιούργησε τον χωροχρόνο λοιπόν, τον κάνει άχρονο και αχώρετο, όπως ακριβώς και τον Πατέρα Του, στον οποίο οφείλει την αρχή της αιτίας Του, όπως ο δικός μας λόγος, στον νου μας εκ του οποίου γεννιέται. Και επειδή κάθε μεταβολή, και αλλαγή, και μετατροπή, προϋποθέτει χρόνο, ο Χριστός ως άχρονος κατά την προανθρώπινη Θεϊκή Του ύπαρξη, δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε αλλαγή ή αλλοίωση. Για τον Θεό Πατέρα αναφέρονται τα εξής στην Αγία Γραφή: "παρ' ω ουκ ένι παραλλαγή ή τροπής αποσκίασμα" (Ιάκωβος 1/α: 17). Και ο λόγος είναι ότι ως άχρονος, δεν αλλοιούται. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τον Υιό. Για τον Οποίον είναι γραμμένο: "και συ κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισιν οι ουρανοί· 11 αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται" (Εβραίους 1/α: 10,11).

Σε αυτό το τελευταίο σημείο θέλαμε να φθάσουμε με όλα τα ανωτέρω. Ότι ο Χριστός κατά την προανθρώπινη Θεϊκή Του φύση, δεν υπόκειται σε αλλαγές, όπως η υλική (εν χρόνω) κτίση Του. Και τη σημασία αυτής της διαπίστωσης, θα τη δούμε ευθύς αμέσως, στο επόμενο κεφάλαιο, όπου θα αναλύσουμε 10 ενδεικτικές γραμμές αποδείξεων, ότι ο Χριστός ήταν ταυτόχρονα και Θεός και άνθρωπος στη γη.

3. Οι δύο φύσεις του Χριστού κατά την επίγεια πορεία του

Το ότι ο Υιός υπήρχε στον ουρανό ΠΡΙΝ ενανθρωπίσει, το αποδέχονται και οι Μονοφυσίτες. Οι Ρωσσελιστές όμως και οι Ευαγγελικοί, αρνούνται τη Θεϊκή Του φύση, ενόσω ήταν και άνθρωπος στη γη. Λένε, ότι "κένωσε τον εαυτό του από τη Θεότητά Του", και στη γη ήταν απλά και μόνο άνθρωπος. Είχε δηλαδή μόνο μία φύση.

1. Όμως, με βάση τα όσα είπαμε πιο πριν, πώς είναι δυνατόν, για τον άχρονο Υιό που έφτιαξε τον χρόνο, να υπάρξει "περίοδος" κατά την οποία να "απουσίαζε" από τον ουρανό ως Θεός; Αυτό οι Μονοφυσίτες αυτοί δεν το σκέφτηκαν! Γιατί νόμιζαν ότι είναι έξυπνοι, και γνωρίζουν καλύτερα από την Εκκλησία του Κυρίου!

Ενώ ο Υιός ζούσε εδώ στη γη ως άνθρωπος, κατά τα χρόνια της επίγειας διακονίας Του, στην πραγματικότητα δεν είχε πάψει ποτέ να λείπει από την ΑΧΡΟΝΗ κατάσταση ύπαρξής Του. Γιατί πώς είναι δυνατόν να "απουσιάζει" ο άχρονος;

Πέρα όμως από αυτή τη λογική συνεπαγωγή, ας δούμε μερικά εδάφια της Αγίας Γραφής, που δείχνουν την "ταυτόχρονη" ύπαρξή Του με τις δύο φύσεις Του. Και βάζουμε τη λέξη: "ταυτόχρονη" σε εισαγωγικά, επειδή κυριολεκτικά δεν μπορούμε να μιλάμε για "ταυτό-χρονη" ύπαρξη, εφόσον η μία του φύση ήταν εν χρόνω, και η άλλη εκτός χρόνου!

2. Είδαμε ήδη ένα εδάφιο, όπου αναφέρεται το εξής: "ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού" (Εβραίους 1/α: 2). Όσο δηλαδή ήταν άνθρωπος στη γη, έπαψε να συγκρατεί το σύμπαν σε ύπαρξη ως Θεός;

3. Ένα άλλο εδάφιο, που δείχνει ότι ο Χριστός δεν έπαψε να είναι Θεός ενώ έλαβε και την ανθρώπινη φύση, είναι το εξής: "προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος" (Πράξεις 20/κ: 28). Την Εκκλησία Του λέει εδώ, ο Θεός την απέκτησε ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑ. Πώς θα το έλεγε αυτό, αν ο Χριστός που έχυσε το αίμα Του, δεν ήταν μαζί και Θεός και άνθρωπος; Έχει ο Θεός αίμα; Το έχυσε ποτέ;

4. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και το επόμενο εδάφιο: "16 όπου γαρ διαθήκη, θάνατον ανάγκη φέρεσθαι του διαθεμένου· 17 διαθήκη γαρ επί νεκροίς βεβαία, επεί μήποτε ισχύει ότε ζη ο διαθέμενος. 18 Οθεν ουδ' η πρώτη χωρίς αίματος εγκεκαίνισται· 19 λαληθείσης γαρ πάσης εντολής κατά τον νόμον υπό Μωϋσέως παντί τω λαω, λαβών το αίμα των μόσχων και τράγων μετά ύδατος και ερίου κοκκίνου και υσσώπου, αυτό τε το βιβλίον και πάντα τον λαόν ερράντισε 20 λέγων: Τούτο το αίμα της διαθήκης ης ενετείλατο προς υμάς ο Θεός." (Εβραίους 9/θ: 16-20).

Ο "διαθέμενος" της διαθήκης, είναι αυτός που την κάνει. Ποιος έκανε τη Διαθήκη; Ο Θεός. Άρα ποιος πρέπει να πεθάνει για τη διαθήκη; Ποιανού το αίμα πρέπει να χυθεί για τη διαθήκη; "του διαθέμενου", δηλαδή ΤΟΥ ΘΕΟΥ, όπως σαφώς φαίνεται στο τέλους του εδαφίου αυτού, και όπως σαφέστερα λέει λίγο πιο πριν ο Παύλος:

"Ότι αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος· διδούς νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και επί καρδίας αυτών επιγράψω αυτούς, και έσομαι αυτοίς εις Θεόν, και αυτοί έσονταί μοι εις λαόν" (Εβραίους 8/η: 10).

Και τα λόγια αυτά ο Παύλος, τα παραθέτει από τον Ιερεμία 31/λα: 31-34 (38/λη: Ο΄). Και εκεί δεν λέει: "λέγει Κύριος", αλλά στο Εβραϊκό, λέει: "λέγει Γιαχβέ". Είναι λοιπόν σαφές, ότι για να ισχύουν αυτά τα λόγια, ο Χριστός έπρεπε να είναι και Θεός και άνθρωπος.

5. Κάτι άλλο πολύ γνωστό επίσης, είναι το ότι ο Χριστός όταν ήταν στη γη, δεν ονομαζόταν μόνο: "Υιός του Ανθρώπου", αλλά και "Υιός του Θεού". Ας το δούμε αυτό: "αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπε· συ ει ο Χριστός ο υιος του Θεού του ζώντος. 17 και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ· μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς" (Ματθαίος 16/ις: 16,17). Ο Χριστός δέχθηκε αυτόν τον τίτλο. Πώς τον δέχθηκε, αν ήταν μόνο άνθρωπος;

Ο Υιός του ανθρώπου είναι άνθρωπος. Και ο Υιός του Θεού είναι Θεός! Ο Χριστός έφερε ταυτόχρονα και τους δύο αυτούς χαρακτηρισμούς. Άρα ήταν και Θεός και άνθρωπος. Ήταν Θεάνθρωπος. Προσέλαβε ΚΑΙ την ανθρώπινη φύση, χωρίς να πάψει να κατέχει και τη Θεϊκή.

6. Όλοι γνωρίζουμε σαφώς, ότι ο άνθρωπος Χριστός έγινε βασιλιάς ΜΕΤΑ την ανάστασή Του στους ουρανούς. Το λέει σαφώς η Αγία Γραφή: "και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν αυτοίς λέγων· εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανω και επί γης" (Ματθαίος 28/κη: 18). Πώς όμως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, όταν η Αγία Γραφή τον αποκαλεί "Βασιλιά" ήδη πριν τον θάνατό Του, και ο Ίδιος το αποδέχεται; Προσέξτε μερικά εδάφια:

"Που εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;" (Ματθαίος 2/β: 2). Από τη γέννησή Του, τον αναφέρει "βασιλιά" η Αγία Γραφή!

"Απεκρίθη Ιησούς· η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου· ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις· νυν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 37 είπεν ουν αυτώ ο Πιλάτος· ουκούν βασιλεύς ει συ; απεκρίθη Ιησούς· συ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ" (Ιωάννης 18/ιη: 36-37). Ο Χριστός εδώ, ξεκαθαρίζει στον Πιλάτο, ότι "ναι, είμαι βασιλιάς όπως το λες, αλλά η βασιλεία μου δεν είναι εδώ". Γιατί ως Θεός, ήταν Βασιλιάς ουράνιος. Και αυτή είναι η αιτία, που ακόμα και ως μωρό, αποκαλείται "βασιλιάς", πριν ακόμα λάβει αυτή την εξουσία. Γιατί ως Θεός ήταν πάντα βασιλιάς. Ως άνθρωπος όμως, έπρεπε να λάβει αυτή τη βασιλεία. Αν δεν ήταν και Θεός εκτός από άνθρωπος, δεν θα ήταν δυνατόν να ονομάζεται "βασιλιάς" πριν από την ανάληψη αυτής της εξουσίας. «Για τον Υιό, όμως, λέει: ‘Ο θρόνος σου ω Θεέ, είναι στον αιώνα του αιώνος, σκήπτρο ευθύτητας είναι το σκήπτρο της βασιλείας σου’» (Εβραίους 1/α: 8). Δηλαδή ο Χριστός αναφερόταν ως "Θεός" και με βασιλική εξουσία, και ΠΡΙΝ την ενανθρώπιση. Αυτός είναι ο λόγος που και ως άνθρωπος ονομαζόταν: "βασιλιάς". Γιατί ήταν και Θεός.

7. Στην Προς Ρωμαίους 9:5 διαβάζουμε: «των οποίων [Ισραηλιτών] είναι οι πατέρες, και από τους οποίους γεννήθηκε ο Χριστός, όσον αφορά την σάρκα, αυτός που είναι επάνω σε όλους ευλογητός Θεός στους αιώνες». Το εδάφιο αυτό, κάνει ξεκάθαρο διαχωρισμό, ότι ο Χριστός εκτός από "ευλογητός Θεός στους αιώνες", ο Ίδιος, ήταν και "κατά σάρκα". Δείχνει δηλαδή την ταύτιση ανθρώπου και Θεού Χριστού. Μάλιστα ξεκαθαρίζει, ότι είναι "ευλογητός Θεός στους αιώνες"! Δεν υπάρχει εποχή που να μην είναι!

8. "Εάν δε βραδύνω, ίνα ειδής Πως δει εν οίκω Θεού αναστρέφεσθαι, ήτις εστίν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας. 16 και ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· ός εφανερώθη εν σαρκί" (Α΄ Τιμόθεον, 3/γ: 15,16). Εδώ ξεκαθαρίζει, ότι ο Θεός για τον οποία μιλάει το εδάφιο, "φανερώθη εν σαρκί". Δεν μιλάει το εδάφιο για τον Χριστό. Για τον Θεό μιλάει. Και ποιος λέει ότι φανερώθηκε με σάρκα; Αυτός για τον Οποίο μιλάει, δηλαδή ο Θεός. Αν ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος στη γη, θα τον ονόμαζε εδώ Θεό;

9. "Απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν. 20 είπον ουν οι Ιουδαίοι· τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν; 21 εκείνος δε έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού" (Ιωάννης 2/β: 19-21).

Προσέξτε, ότι στο εδάφιο αυτό, ο Χριστός είπε ότι ΑΥΤΟΣ ο Ίδιος θα ανάσταινε το σώμα Του! Δεν θα το ανάσταινε μόνο ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα, αλλά βάζει και τον εαυτό Του μέσα! Πώς θα το έκανε αυτό αν δεν ήταν και Θεός, εφόσον ως άνθρωπος ήταν νεκρός; Και το ίδιο τονίζει και αλλού, για την αυτοανάστασή Του: "17 δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. 18 ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου" (Ιωάννης 10/ι: 17,18).

10. "ου (=όπου) γαρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών" (Ματθαίος 18/ιη: 20). Αν ο Χριστός ήταν απλός άνθρωπος, πώς μπορούσε να είναι οπουδήποτε ήταν συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά Του; Πώς θα ήταν Πανταχού Παρών, αν δεν ήταν ταυτόχρονα Θεός εκτός από άνθρωπος; Προσέξτε! Δεν λέει: "θα είμαι". Λέει: "ΕΙΜΑΙ"! Τότε δηλαδή, που μιλούσε, που ήταν άνθρωπος!

Πολλά θα μπορούσαμε ακόμα να παρουσιάσουμε ως τεκμήρια της Θεανθρώπινης υπόστασης του Χριστού στη γη. Όπως εδάφια που μιλάει ως Θεός, που λέει: "εγώ είμαι", κλπ. Όμως νομίζουμε ότι αυτά τα ανωτέρω αρκούν για κάθε καλόπιστο και λογικό αναγνώστη.

Όμως δεν είναι αυτό το μοναδικό σφάλμα των Μονοφυσιτών. Σε άλλη μελέτη μας, συνεχίζουμε να δείξουμε ότι ο Χριστός παρέμεινε άνθρωπος και μετά την ανάστασή Του. Δείτε τις αποδείξεις!

Έρευνα: Γ.Κ.

Διαμόρφωση: Ν.Μ.