Περί τού τού εν λόγω «Αρχιστρατήγου τής δυνάμεως τού Κυρίου», υπάρχουν ΤΡΙΑ επιχειρήματα που μάς πείθουν ότι το εν λόγω πρόσωπο δεν είναι απλά άγγελος, αλλά πρόσωπο τής Θεότητος, και συγκεκριμένα ο "Άγγελος Γιαχβέ", δηλαδή ο Άκτιστος Άγγελος, ο Θεός Λόγος.

Το εξεταζόμενο χωρίο είναι το εξής:

"13 Και εγένετο ως ην Ιησούς εν Ιεριχώ, και αναβλέψας τοις οφθαλμοίς είδεν άνθρωπον εστηκότα εναντίον αυτού, και η ρομφαία εσπασμένη εν τη χειρί αυτού. και προσελθών Ιησούς είπεν αυτώ· ημέτερος ει ή των υπεναντίων; 14 ο δε είπεν αυτώ· εγώ αρχιστράτηγος δυνάμεως Κυρίου νυνί παραγέγονα. και Ιησούς έπεσεν επί πρόσωπον επί την γην και είπεν αυτώ· δέσποτα, τι προστάσσεις τω σω οικέτη; 15 και λέγει ο αρχιστράτηγος Κυρίου προς Ιησούν· λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου· ο γαρ τόπος, εφ' ω νυν έστηκας επ' αυτού, άγιός εστι.

1 Και Ιεριχώ συγκεκλεισμένη και ωχυρωμένη, και ουδείς εξεπορεύετο εξ αυτής ουδέ εισεπορεύετο. 2 και είπε Κύριος προς Ιησούν· ιδού εγώ παραδίδωμι υποχείριόν σοι την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής τον εν αυτή, δυνατούς όντας εν ισχύϊ " (Ιησούς τού Ναυή 5: 13 ως 6: 2).

1. Το πρώτο επιχείρημα, είναι ότι επί λέξει, το "λύσον το υπόδημα εκ των ποδών σου" παραπέμπει στην ανάλογη σκηνή με τον Μωυσή».

Ένα μέρος αγιάζεται μόνον με την παρουσία τής Θεότητος κι όχι με μια απλή αγγελοφάνεια! Τρανό παράδειγμα η περίπτωση τού όρους Θαβώρ, το οποίο απεκλήθη «άγιο» όχι διότι περπάτησε ένας απλός άγγελος, αλλά ο ίδιος ο Θεός (Β΄ Πέτρ. 1:18).

2. Ο Ιησούς τού Ναυή προσκυνάει ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΣ το πρόσωπο που έχει απέναντί του γι’ αυτό και ταυτοχρόνως το αποκαλεί «Κύριέ μου» (εβρ. Αδωνάι) κι ότι είναι «δούλος του» (στίχ. 14). Κι εδώ φυσικά δεν έχουμε τον χαρακτηρισμό τού Αδωνάι με κοινωνική έννοια (όπως π.χ. αποκαλούσε η Σάρα τον Αβραάμ, Γεν. 18:12), αλλά με θρησκευτική έννοια, γι’ αυτό και ο Ιησούς τού Ναυή, ταυτοχρόνως με τον χαρακτηρισμό τού συνομιλητού του ως Αδωνάι, τον προσκυνάει (λατρευτικώς) και θεωρεί τον εαυτό του δούλο τού προσώπου που έχει απέναντί του (όπως αντιστοίχως ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ έπραξαν κι ελάλησαν, θεοπνεύστως προφανώς κινούμενοι, ο μεν Αβραάμ εις τούς 3 «άνδρες» (Γεν. 18:2-3) καθώς και ο Λωτ εις τούς 2 «αγγέλους» (Γεν. 19:1-2).

Κι αυτό το τελευταίο, ότι δηλ. ο Ιησούς τού Ναυή αποκαλεί το πρόσωπο που έχει απέναντί του ως Αδωνάι («Κύριέ μου») κι ότι είναι «δούλος του» (στίχ. 14), προφανώς θεοπνεύστως κινούμενος ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ, είναι τρανή απόδειξη, ότι η προσκύνηση τού Ιησού τού Ναυή στον συνομιλητή του δεν είναι ΤΙΜΗΤΙΚΗ και ΣΧΕΤΙΚΗ (όπως θα άρμοζε σε έναν απλό άγγελο πχ. Αποκ. 19:10 και 22:9), αλλά ΑΠΟΛΥΤΟΣ και ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ, όπως αρμόζει σε πρόσωπο τής Θεότητος!

Μην ξεχνάμε άλλωστε τον περίφημο διάλογο τού Ευαγγελιστού Ιωάννη με τον πραγματικό, φύσει δηλαδή άγγελο, στο χαριτωμένο περιστατικό τής Αποκ. 19:10 και 22:9, κατά το οποίο ο ίδιος ο άγγελος ομολογεί ότι οι άνθρωποι ΔΕΝ είναι δούλοι τών αγγέλων, αλλά ότι οι άγγελοι είναι σύνδουλοι με τούς ανθρώπους στον Θεό («σύνδουλός σού ειμι και τών αδελφών σου»).

Κι επειδή τα συγκεκριμένα χωρία (Αποκ. 19:10 και 22:9) παρερμηνεύονται δεινώς, ευκαιρία δοθείσης να παρατηρήσουμε εδώ, ότι η γενική «τών αδελφών», όπως και η γενική «σού» (τις οποίες έχουμε ανωτέρω υπογραμμίσει), δεν είναι Γενική Διαιρετική, όπως εσφαλμένως εκλαμβάνεται από πολλούς ερμηνευτές κι εξηγούν τα εν λόγω χωρία ως ο άγγελος να είναι ένας από τούς πιστούς, χριστιανός, άνθρωπος (!!!) π.χ. «Είμαι σύνδουλός σου και ένας εκ τών αδελφών σου» (!), αλλά η γενική «τών αδελφών», όπως και η «σού», είναι Γενική Αντικειμενική και ο λόγος τού αγγέλου προς τον Ιωάννη μεταφράζεται ορθώς ως εξής: «Είμαι σύνδουλος με εσένα καθώς και με τούς αδελφούς σου».

3. Τρίτον, και μάλλον το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ τής Θεότητος τού ομιλούντος μετά τού Ιησού τού Ναυή προσώπου, είναι το γεγονός ότι το επόμενο κεφάλαιο αποτελεί συνέχεια τού διαλόγου τών δύο προσώπων, γι’ αυτό και ξεκινάει με τον συμπλεκτικό σύνδεσμό «και», όχι μόνον εις τον στίχ.1, αλλά και εις τον στίχ.2. Αυτό φαίνεται ΚΑΙ εις το Εβραϊκό κείμενο (για όσους μπορούν να διαβάσουν ξεκινάει με την φράση וִֽירִיחוֹ֙ wî-yer-ee-kho = «Και η Ιεριχώ») όπου το πρώτο γράμμα από δεξιά (υπογραμμισμένο με κόκκινο) είναι το αντίστοιχο Εβραϊκό «και», καθώς το ίδιο και εις τον στίχ.2 («וַיֹּ֤אמֶר» way-yō-mer = «Και είπεν»).

Περί τού λόγου το ασφαλές μαρτυρεί επίσης ΚΑΙ η μετάφρασις τών Ο΄ κατά την οποίαν ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ οι στίχ. 1 και 2 ξεκινούν με τον σύνδεσμο «και», τον οποίον σημειωτέον ο Βάμβας, εις τον στίχ.1, έχει ερμηνεύσει ως μεταβατικό («Η δε Ιεριχώ») χωρίς αυτό να αλλάζει κάτι από το νόημα, διότι μεταβατικό σημαίνει ότι από τον διάλογο τών δύο προσώπων μεταβαίνουμε εις το ζήτημα τής Ιεριχούς και κατόπιν επιστρέφει και πάλι το κείμενο εις τα δύο ομιλούντα πρόσωπα, γι’ αυτό και ο στίχ.2 ξεκινάει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ με συμπλεκτικό σύνδεσμο: «Και είπεν Κύριος προς τον Ιησούν».

Αναπτύξαμε όλο αυτό το σκεπτικό και την επιχειρηματολογία για να αποδείξουμε το εξής αυτονόητο: Η αρχή τού έκτου κεφαλαίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχεια τού προηγουμένου κεφαλαίου και άρα η συνέχεια τού διαλόγου τών δύο ομιλούντων προσώπων. Κι εφόσον ισχύει αυτό, τότε το πρόσωπο, το οποίο εις το 5:14 αυτοσυστήνεται ως «αρχιστράτηγος τής δυνάμεως τού Κυρίου», εις το 6:2 χαρακτηρίζεται από το ιερό κείμενο ως «Κύριος» κι αυτό συμφώνως προς το Εβραϊκό κείμενο είναι «יְהוָה֙» δηλαδή Γιαχβέ!!!

Το ιερό κείμενο δεν μάς δίδει ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ επιχείρημα για να εκλάβουμε τον συνομιλητή τού Ιησού τού Ναυή ως ένα απλό άγγελο ή αρχάγγελο. Απεναντίας μάς προσφέρει πληθώρα επιχειρημάτων για να εννοήσουμε ότι ο συνομιλητής τού Ιησού τού Ναυή, δεν είναι ένα αγγελικό ον, αλλά πρόσωπο τής Θεότητος!__