Η αρχαιοελληνική κοινωνία, απείχε απείρως από την ουτοπική "κοινωνία φιλοσόφων" που θέλουν να μας παρουσιάσουν οι Νεοπαγανιστές, παπαγαλίζοντας αναγεννησιακά παραμύθια τής Δύσης. Στην πραγματικότητα εκτιμούσε τόσο πολύ τους ελάχιστους φιλοσόφους, που... τους μετέτρεπε σε δούλους!

Ο Πλάτων είχε το 388 π.Χ. μια δυσάρεστη περιπέτεια: Είχε πάει στην Σικελία να επισκεφθεί τον Διονύσιο των Συρακουσών. Επειδή όμως δεν άρεσε στον τύραννο, τον επεβίβασαν δια της βίας σε ένα πλοίο της Σπάρτης, του οποίου ο πλοίαρχος τον μετέφερε στην Αίγινα όπου τον πούλησε ως δούλο. Ευτυχώς κάποιος Κυρηναίος τον εξαγόρασε και έτσι μπόρεσε να επανέλθει στους φίλους του και την φιλοσοφία.

Ο Διογένης ο Κυνικός εξορίστηκε και πουλήθηκε ως δούλος, ο Βίων ο Βορυσθενίτης πουλήθηκε ως σκλάβος, ο Μουσώνιος Ρούφος εξορίστηκε στην Γυάρο και μετά εξαναγκάστηκε σε καταναγκαστική εργασία κατά την προσπάθεια ανοίγματος της διώρυγας της Κορίνθου από τον Νέρωνα, ο Επίκτητος, του οποίου το «Εγχειρίδιον» βρίσκει ευρεία διάδοση στα Χριστιανικά μοναστήρια, πουλήθηκε ως δούλος στην Ρώμη και είχε σπασμένο πόδι από τον αφέντη του κατά τα χρόνια της δουλείας του.

Επίσης επί Ρωμαϊκής Εθνικής Αυτοκρατορίας υπήρχε διαχωρισμός στις κατηγορίες των δούλων, π.χ. ο Γάιος πουλούσε φιλοσόφους, μουσικούς και λογίους.

Τόσο τιμούσαν λοιπόν τη μόρφωση και τη φιλοσοφία οι αρχαίοι Παγανιστές.