Απαντήσεις και διαψεύσεις σε (υποτιθέμενη;)«συνέντευξη», με θέμα τη «σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στο Βυζάντιο»!

Συνέντευξη διδάκτορα παιδιάτρου ή απάτη ιστοσελίδας, άξια  για …«διδακτορικό»;!

• 1. Απαντήσεις περί ευνούχων #1: οι ευνούχοι στην ελληνική αρχαιότητα

• 2. Απαντήσεις περί ευνούχων #2: οι Ιεροί Κανόνες απορρίπτουν κάθε περίπτωση μεθοδευμένου ευνουχισμού

• 3. Απαντήσεις περί ευνούχων #3: οι ευνούχοι του «Διαφωτισμού»

• 4. Απαντήσεις περί ευνούχων #4: ολίγα περί διαδοχής και σκληρότητας

• 5. Απαντήσεις περί κακοποίησης #1: Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα

• 6. Απαντήσεις περί κακοποίησης #2: Προστασία των παιδιών στο Βυζάντιο

• 7. Απαντήσεις στα περί δήθεν «Ιερής Παιδεραστίας» #1

• 8. Απαντήσεις στα περί δήθεν «Ιερής Παιδεραστίας» #2: ποια ήταν η πραγματικά «Ιερή» παιδεραστία

Συνεχίζουμε τις διαψεύσεις και τις απαντήσεις μας, στο συκοφαντικό κείμενο[1] που επιδίωξε να προβάλλει ως δήθεν κανόνα του βίου των βυζαντινών, την αναμενόμενη για κάθε κοινωνία (αρχαία ή σύγχρονη), παραβατική συμπεριφορά.

Επίσης, βάζουμε πολλά πράγματα στην πραγματική τους ιστορική διάσταση, καθώς οι συντάκτες της συκοφαντικής ιστοσελίδας φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την ιστοριογραφία (ίσως, και κάθε επαφή γενικώς…).

Ο λόγος για τον οποίο στο άρθρο μας αναφερόμαστε επανειλημμένα σε «αθεο-νέο-παγανιστές» είναι ο εξής:

η συγκεκριμένη ιστοσελίδα που πρωτοδημοσίευσε το κείμενο, παριστάνει ότι είναι ενάντια στις θρησκείες, ακόμη και στην αρχαία ελληνική. Την ίδια στιγμή, προβάλλει τους αρχαίους μας φιλοσόφους, αποσιωπώντας όμως είτε το γεγονός ότι σε πολλών τα κείμενα εμπεριέχονται διδασκαλίες της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, είτε αποφεύγοντας να αναφέρει τα θρησκευτικού τύπου συστήματα που είχαν δημιουργήσει, όπως π.χ. ο Πυθαγόρας. Την ίδια στιγμή, το κείμενο αυτό το έχουν αντιγράψει νέο-παγανιστικές ιστοσελίδες, κρίνοντας ότι βολεύει τον αντι-χριστιανικό τους προσανατολισμό.

 Ως συγκοινωνούντα δοχεία λοιπόν, του αντι-χριστιανικού παροξυσμού, και ως διαστρεβλωτές ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής από την εμφάνιση του Χριστιανισμού, τους εντάσσουμε στην ίδια ομάδα των αθεο-νέο-ειδωλολατρών.

            (Πιστεύουμε πάντως, ότι το άρθρο αυτό (Α΄, Β΄ και Γ΄ μέρος) θα βοηθήσει πολλούς να κατανοήσουν καλύτερα το Βυζάντιο, καθώς αυτά στα οποία απαντάμε, ουσιαστικά αποτελούν γνωστή παραφιλολογία και ανεύθυνες φαντασιοπληξίες, που έχουν δυσφημίσει με απαράδεκτο τρόπο το Βυζάντιο από την εποχή του Γίββωνα[2]. Αν και η επιστήμη έχει προχωρήσει και εκατοντάδες μελέτες έχουν φέρει στο φως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κρατική οντότητα, οι αθεο-νέο-παγανιστές εννοούν να αναπαράγουν παμπάλαια και γελοία πραγματικά στερεότυπα, που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το Βυζάντιο).

1. Απαντήσεις περί ευνούχων #1: οι ευνούχοι στην ελληνική αρχαιότητα

Συνεχίζουμε λοιπόν τις απαντήσεις μας στους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του κειμένου, αυτή τη φορά για το θέμα του ευνουχισμού.

Έχουμε ξαναπεί ότι η επίθεση προς τον χριστιανισμό ή το Βυζάντιο, γίνεται είτε με αναχρονισμούς, είτε με ανάδειξη παθογενειών άσχετων με τον χριστιανισμό, οι οποίες υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες και τα κράτη.

Επειδή όμως έχει γίνει ήδη αντιληπτό ότι σε κείμενα προπαγανδιστών δεν είναι καθόλου καλό να αμύνεσαι μόνο, φροντίζουμε, εκτός από το να φανερώνουμε την αλήθεια σε όλο της το εύρος, να αναδεικνύουμε τις παθογένειες των προτύπων τους, ώστε να οδηγούνται σε αμηχανία και εσωστρέφεια μην μπορώντας πλέον να στηρίξουν μια ανύπαρκτη, «ιδανική» παγανιστική ή αθεϊστική κοινωνία.

Ας δούμε λοιπόν, οι ευνούχοι πρωτοεμφανίστηκαν στο Βυζάντιο, ή το Βυζάντιο απλά παρέλαβε μια παράδοση πολλών αιώνων, και μια ήδη παγιωμένη εκτίμηση στις υπηρεσίες των ευνούχων; Έχουν υπόψη τους άραγε ότι στην καρδιά της εποχής του διαφωτισμού (18^ος αιώνας), οι ευνούχοι μεσουρανούσαν όσο ποτέ άλλοτε;!

Ξεκινάμε λοιπόν με τον Περίανδρο, ηγεμόνα της Κορίνθου (625-585 π.Χ.).

Μην μας ξεγελάει το γεγονός ότι ονομάστηκε ‘Τύρρανος’, διότι παρά τον χαρακτήρα του, «έφερε την Κόρινθο στα ύψη της δόξας και της ευτυχίας»[3].

Σε μια εξέγερση στην Κέρκυρα, σκοτώνεται ο γιος του Περίανδρου:

«Ο τρόπος με τον οποίο εκδικήθηκε την Κέρκυρα μετά την εξέγερση, κατά την οποία σκοτώθηκε ο γιος του, ήταν αρκετά βάναυσος: έστειλε 300 αγόρια από την Κέρκυρα σαν δώρο στον Αλυάττη για να τα κάνει ευνούχους. Τα αγόρια σώθηκαν καθ’ οδόν για την Λυδία χάρη στην επέμβαση των Σαμίων» [4].

Ο Αλυάττης, ήταν ηγεμόνας της Λυδίας, ενός βασιλείου στη Μ. Ασία. Η Λυδία μάλιστα, «δε θεωρούνταν βάρβαρη, παρά χαιρόταν μεγάλη εκτίμηση ως ημιελληνικό κράτος»[5].

Κατά συνέπεια, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να σταλούν αυτά τα αγόρια εκεί, αν δεν γινόταν χρήση ευνούχων τουλάχιστον στη ΜΗ ΒΑΡΒΑΡΗ και ημιελληνική Λυδία. Και όταν σημειώνεται η αποστολή των 300 αγοριών ως ΔΩΡΟ, σημαίνει ότι οι ευνούχοι είχαν από τότε μια αναγνωρισμένη αξία.

Τη γνώση του σχετικά με τον ευνουχισμό, ίσως μαρτυρά ο Ησίοδος στη Θεογονία του (στ. 175-190), όταν μας περιγράφει τον ευνουχισμό του Ουρανού, από τα κομμένα όργανα του οποίου, γεννήθηκε η Αφροδίτη.

Παρά ταύτα, φαίνεται ότι στους Έλληνες δεν ήταν ακόμη διαδεδομένη η συνήθεια αυτή μέχρι τον 4^ο αιώνα π. Χ.

Το δικό μας συμπέρασμα στην προσπάθεια να βρούμε πότε άρχισε να κερδίζει έδαφος ο ευνουχισμός στον ελληνικό κόσμο, ταυτίζεται με το παρακάτω σχόλιο της φιλολογικής ομάδας του Κάκτου:

«Ο ευνουχισμός ήταν πολύ διαδεδομένος στην Ασία, αλλά δεν ήταν άγνωστος και στις Ελληνικές περιοχές, όπου επεκτάθηκε περισσότερο κατά τη λεγόμενη Ελληνιστική περίοδο πέρασε από εκεί στους Ρωμαίους και από αυτούς στο Βυζάντιο και αλλού στην Ευρώπη» [6].

Όπως περιγράφει ο Αρριανός (‘Αλεξάνδρου Ανάβασις’ 7,24), ο Μ. Αλέξανδρος είχε στην υπηρεσία του ευνούχους και μάλιστα «περί τω ΘΡΟΝΩ δε εστηκότας»[7].

Η συνήθεια αυτή πέρασε στους διαδόχους του Αλεξάνδρου, και κατά την ελληνιστική εποχή, στη μακεδονική αυλή των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, υπήρχαν εκτός από τους αξιωματούχους και τους αυλικούς, και εξαιρετικά μεγάλος αριθμός «ευνούχων και δούλων»[8].

Μάλιστα, θα πρέπει ιδιαίτερα να σημειωθεί ότι από τότε είχαν ανατεθεί στους ευνούχους κρατικές θέσεις:

«…ειώθεισαν ευνούχους έχειν γαζοφύλακας» (Πλουτ., ‘Δημήτριος’ 25)

δηλ.

«…συνήθιζαν να έχουν τους ευνούχους ως θησαυροφύλακες»[9].

            Από τις πληροφορίες αυτές και άλλες παρόμοιες που μας παρέχει ο Πολύβιος (2^ος αι. π. Χ.) φαίνεται ότι η χρησιμοποίηση ευνούχων ήταν συνήθεια ανατολική, για την οποία άνοιξε ο δρόμος διάπλατα με την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου. Και εκείνος, και οι διάδοχοί του, χρησιμοποίησαν εκτεταμένα τους ευνούχους, οπότε ας έχουμε υπόψη μας ότι οι Βυζαντινοί συνέχισαν απλώς, μια παγιωμένη τακτική αρκετών αιώνων.

2. Απαντήσεις περί ευνούχων #2: οι Ιεροί Κανόνες απορρίπτουν κάθε περίπτωση μεθοδευμένου ευνουχισμού

Αφού λοιπόν δείξαμε πως όποιος υποτιμήσει το Βυζάντιο εξαιτίας των ευνούχων, πρέπει ΠΡΩΤΑ να απαξιώσει τον πολιτισμό των Μακεδόνων προγόνων μας, ας εξετάσουμε μια φράση του παραληρηματικού κειμένου:

«οι ίδιοι οι γονείς δίνουν το παιδί τους να ευνουχισθεί, για να κάνει ΚΑΡΙΕΡΑ στην Εκκλησία».

Η πρώτη μας σκέψη, προκειμένου να εξετάσουμε τον ισχυρισμό αυτό, ήταν να δούμε ποιες σχετικές δυνατότητες προσφέρονταν στους γονείς από την εκκλησιαστική νομοθεσία. Εφόσον οι γονείς, υποτίθεται ότι ευνουχίζουν το παιδί τους για να ακολουθήσει μια πορεία ανόδου στα εκκλησιαστικά αξιώματα (προφανώς με τον γελοίο όρο «καριέρα», εννοούν τον ιερατικό βαθμό του Επισκόπου ή το λειτούργημα του Πατριάρχη), κανονικά θα πρέπει στην εκκλησιαστική νομοθεσία όχι μόνο να επιτρέπεται ο προγραμματισμένος ευνουχισμός, αλλά και να δηλώνεται κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στους ευνούχους.

Ο καλύτερος τρόπος για να το μάθουμε αυτό, ήταν να καταφύγουμε στα ευρετήρια των Ιερών Κανόνων και πράγματι, όπως το περιμέναμε, η ιστοσελίδα έγραφε και στο θέμα αυτό παραμύθια, αφού γι’ αυτόν που προγραμματισμένα ευνουχίζεται αλλά και γι’ αυτόν που ευνουχίζει (γονέα ή οποιονδήποτε άλλο) όχι μόνο δεν προβλέπεται καμία …‘καριέρα’, αλλά αντίθετα, τον περιμένει ο αφορισμός (αν είναι λαϊκός) και η καθαίρεση (αν είναι ιερωμένος)!

Οι μοναδικές περιπτώσεις που ευνούχος επιτρέπεται να λάβει το σχήμα της ιεροσύνης, είναι να οφείλεται η αναπηρία του είτε σε χειρουργική επέμβαση λόγω ασθένειας, είτε σε αναπηρία την οποία έχει εκ γενετής, είτε σε τραύμα στον πόλεμο, είτε σε άσκηση βίας από βαρβάρους ή από τον κύριό του όταν ήταν δούλος!

Πέρα από τις παραπάνω αιτίες, κάθε μεθοδευμένος ευνουχισμός ταυτίζεται από την Εκκλησία με τον ΦΟΝΟ!

Παραθέτουμε σε μετάφραση τους τρεις, συνολικά, κανόνες, που αναφέρονται στο θέμα αυτό:

Κανόνες Αγίων Αποστόλων, Κανών 21

«Αν κάποιος έγινε ευνούχος εξαιτίας ΒΛΑΠΤΙΚΗΣ ενέργειας των ανθρώπων ή έχασε την ανδρικότητά του σε καιρό πολέμου ή έτσι γεννήθηκε, και όμως είναι άξιος, να γίνεται επίσκοπος».

Κανόνες Α΄ Οικ. συνόδου (325), Κανών 1

«Αν κάποιος χειρουργήθηκε από γιατρούς ΩΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ή ευνουχίστηκε από βαρβάρους, αυτός να παραμένει στον κλήρο. Αν όμως κάποιος, ενώ ήταν υγιής, ευνούχισε τον εαυτό του, αυτός πρέπει να παυτεί, ακόμη κι αν ανήκε στον κλήρο. Και απ' αυτήν τη στιγμή και στο εξής κανένας απ' αυτούς δεν πρέπει να προάγεται και όπως ακριβώς αυτό είναι φανερό, ότι δηλαδή το παραπάνω έχει ειπωθεί για όσους εκ προθέσεως τολμούν να αυτοευνουχίζονται έτσι ο κανών κάνει δεκτούς στον κλήρο αυτούς που τυχόν ευνουχίστηκαν από τους βαρβάρους ή τους κυρίους τους, κατά τα άλλα όμως βρίσκονται να είναι άξιοι».

Κανόνες ΑΒ΄ συνόδου (861), Κανών 8

«Ο θείος και ιερός κανόνας των αγίων Αποστόλων θεωρεί ΦΟΝΙΑΔΕΣ του εαυτού τους όσους αυτοευνουχίζονται και, αν είναι ιερείς, τους καθαιρεί, ενώ, αν δεν είναι, τους παρεμποδίζει από τον προβιβασμό στην ιεροσύνη, κάνοντας έτσι φανερό ότι, αν ο αυτοευνουχιζόμενος είναι φονιάς του εαυτού του, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΥΧΙΖΕΙ ΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΦΟΝΙΑΣ. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς δικαιολογημένα να τον θεωρήσει αυτόν περιφρονητή και της ίδιας της δημιουργίας. Γι' αυτό η αγία σύνοδος όρισε, αν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αποδειχτεί ότι ευνουχίζει κάποιον ή με το ίδιο του το χέρι ή με διαταγή του, αυτός να υποβάλλεται σε καθαίρεση κι αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται, εκτός αν τυχόν κάποια αρρώστια που έπεσε επιβάλλει αναγκαστικά τον ευνουχισμό του αρρώστου. Γιατί, όπως ακριβώς ο πρώτος κανόνας της συνόδου της Νίκαιας δεν τιμωρεί αυτούς που ευνουχίστηκαν σε καιρό αρρώστιας εξαιτίας της αρρώστιας, έτσι και εμείς ούτε καταδικάζουμε τους ιερείς που διατάζουν να ευνουχίζονται οι άρρωστοι ούτε κατηγορούμε τους λαϊκούς που ευνουχίζουν με το ίδιο τους το χέρι γιατί αυτό το θεωρούμε θεραπεία της αρρώστιας και όχι βλάβη του πλάσματος ή προσβολή της πλάσης».

Όπως βλέπουμε λοιπόν, δεν υπάρχει ΟΥΔΕΜΙΑ ΝΟΜΙΜΗ δυνατότητα να λάβει το ιερατικό σχήμα αυτός που μεθοδευμένα/εσκεμμένα ευνουχίστηκε, είτε με ενέργεια και εντολή δική του, είτε με ενέργεια και εντολή των γονέων του ή άλλων.

Όπως ακριβώς σημειώνεται και στη βιβλιογραφία:

«Απόρροια… της βασικής θέσης, ότι και τα όργανα αναπαραγωγής αποτελούν θείο δημιούργημα, ήταν η έντονη αποδοκιμασία (και τιμωρία) του ευνουχισμού, αν δεν επιβαλλόταν από λόγους υγείας[10] […] Καταδικάζεται επίσης ο ευνουχισμός ως μέσο για την εξασφάλιση αγνείας, επειδή θεωρείται απρόσφορο, εφόσον η ‘σωφροσύνη’ δεν θα είναι εκούσια, αλλά αναγκαστική» [11].

Έτσι,…

…«η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, που έγινε στη Νίκαια το 325, εξέδωσε έναν αυστηρό κανόνα που απαγόρευε τον αυτοευνουχισμό, ορίζοντας ότι οι Χριστιανοί που επιθυμούσαν να ακολουθήσουν θρησκευτική σταδιοδρομία έπρεπε να αντιστέκονται στους πειρασμούς της σάρκας και να ελέγχουν τη σεξουαλική επιθυμία μέσω ασκητικής πειθαρχίας» [12].

Βλέπουμε λοιπόν ότι κάθε περίπτωση μεθοδευμένου ευνουχισμού ήταν απαγορευμένη, και μάλιστα, ο ευνουχισμός δεν γινόταν δεκτός ούτε με την πρόφαση του ασκητισμού, καθώς η εγκράτεια είναι ζήτημα που αφορά την βούληση του ανθρώπου.

Εφόσον λοιπόν έθεσε με απόλυτο τρόπο τα όρια, η Εκκλησία από κει και πέρα αποδέχτηκε τον ευνούχο, όπως θα δεχόταν τον κάθε ανάπηρο άνθρωπο στις τάξεις της:

 «Η Βυζαντινή Εκκλησία δεχόταν, ωστόσο, τους ευνουχισμένους άντρες τόσο στην ιερατική ιεραρχία όσο και στις τάξεις των μοναχών. Οι ευνούχοι μπορούσαν να γίνουν πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης ή, ακόμα, και άγιοι, αποδεικνύοντας έτσι ότι τα ακρωτηριασμένα αρσενικά δεν αποκλείονταν από τα ανώτατα αξιώματα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας ούτε και από τη δυνατότητα πρόσβασης στην αγιοσύνη»[13].

Το αντίθετο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί, διότι η Εκκλησία θα έπρεπε να επικυρώσει ένα απαράδεκτο καθεστώς διακρίσεων, απέναντι σε μια ομάδα ανθρώπων που έμειναν ανάπηροι παρά τη θέλησή τους, χωρίς μάλιστα να παρουσιάζουν άλλο κόλλημα στην πραγματοποίηση των ιερατικών καθηκόντων τους.

Στο ερώτημα, τι θα γινόταν αν κάποιος είχε ευνουχιστεί μόνος του, και έφερνε ψευδομάρτυρες ή ορκιζόταν ψέματα ότι το έπαθε λόγω ασθενείας, προφανώς, δεν έχουμε πολλά να πούμε.

Αν κάποιος, παρά τις συνοδικές απαγορεύσεις και παρά το γεγονός ότι ο μεθοδευμένος ευνουχισμός θεωρείται φόνος, φορτωνόταν επιπλέον και το ηθικό βάρος της ψευδομαρτυρίας μόνο και μόνο για να εισχωρήσει με τη θέλησή του σε έναν θεσμό όπως της ιεροσύνης, τότε, προφανώς η αντινομία που θα βίωνε στην ψυχή του θα έφτανε στα όρια της σχιζοφρένειας, χωρίς τίποτα να είναι ικανό να τον σταματήσει.

Θεωρούμε πιθανό, ότι ο απατεώνας που θα έφερνε ψευδείς εγγυήσεις για να πείσει ότι ευνουχίστηκε λόγω ασθενείας κ.λπ., θα κατάφερνε τελικά να τους ξεγελάσει όλους, όπως και σήμερα άλλωστε, αν κάποιος σχεδίαζε ολόκληρη σκευωρία με ψευδομάρτυρες και ψευδείς δηλώσεις, θα μπορούσε να κερδίσει μια δίκη.

Αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι:

Το κείμενο της ιστοσελίδας είχε γραφτεί με τρόπο που να ξεγελά τον αναγνώστη, ότι τάχα, υπήρχε ειδική πρόβλεψη από την εκκλησιαστική νομοθεσία για την κατοχή εκκλησιαστικών αξιωμάτων από ευνούχους.

Κάτι τέτοιο όμως είναι ψέμα.

Θέσεις για ευνούχους υπήρχαν ΜΟΝΟ σε κρατικές υπηρεσίες, όπως ήταν το αξίωμα του Παρακοιμώμενου το οποίο κατείχε συχνά ευνούχος[14] (επειδή ήταν ισχυρή θέση και ο ευνούχος δεν δικαιούνταν να γίνει αυτοκράτορας, ούτε είχε διαδόχους[15]). Επίσης ο γιατρός-γυναικολόγος, ειδικά για τις γυναίκες της αριστοκρατίας, ήταν μια θέση για την οποία προτιμούσαν ευνούχο[16].

Από την Εκκλησία όμως, όχι μόνο δεν παρέχεται ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ στον μεθοδευμένο ευνουχισμό, αλλά επιπλέον ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ με ποινή αφορισμού και επιτίμια ανάλογα με αυτά του φόνου.

Η αυτοκρατορική οικογένεια ή οι πλούσιες οικογένειες που επιθυμούσαν να έχουν ευνούχους, είτε ως φρουρούς των γυναικών της οικογένειάς τους, είτε ως θαλαμηπόλους, είτε ως δασκάλους των παιδιών τους[17], έβρισκαν τους ανθρώπους αυτούς με ακριβό αντίτιμο, ανάμεσα στους υπόδουλους άνδρες που έρχονταν πέρα από τα σύνορα της αυτοκρατορίας[18].

Αυτό συνέβη επειδή, εκτός από την εκκλησιαστική απαγόρευση, υπήρχε και η κρατική απαγόρευση, καθώς με νομοθεσίες που εξέδωσαν ο Ιουστινιανός και ο Λέων ΣΤ΄, απαγορεύθηκε αυστηρά ο ευνουχισμός των δούλων.

3. Απαντήσεις περί ευνούχων #3: οι ευνούχοι του «Διαφωτισμού»

Αλλά, ας μείνουμε για λίγο στην χρησιμοποίηση των ευνούχων…

Το κακό με τις χαμηλού επιπέδου ιστοσελίδες του κύκλου των αθεο-νέο-ειδωλολατρών, είναι ότι αποσιωπούν γεγονότα ακόμα και της πρόσφατης ιστορίας όταν δεν τους βολεύουν.

Έτσι λοιπόν, παριστάνουν ότι «αγανακτούν» με τους ευνούχους (τους οποίους πρώτη η μακεδονική αυτοκρατορία υιοθέτησε, επτά σχεδόν αιώνες πριν από το Βυζάντιο), και κάνουν ότι δεν γνωρίζουν πως σε όλο τον 18^ο αιώνα, ακριβώς στην καρδιά της εποχής του Διαφωτισμού, αλλά και σε όλο σχεδόν το 19^ο αιώνα, οι «φωτισμένοι» ευρωπαίοι είχαν αναδείξει σε κορυφαίους (και πάμπλουτους) πρωταγωνιστές της καλλιτεχνικής ζωής, τους ευνουχισμένους ‘Καστράτι’, τους διάσημους τραγουδιστές της Όπερας!

Γνωρίζουμε καλά ότι ο…

…«καστράτος (= ευνουχισμένος)…ήταν το αληθινό είδωλο της ιταλικής όπερας, προπάντων κατά το 18ο αιώνα. Με την εκτομή των όρχεων ανάμεσα στα οχτώ και στα δώδεκα χρόνια διατηρούσε για όλη του τη ζωή την παιδική φωνή του»[19]!

Ο πασίγνωστος Μότσαρτ ήταν ένας από τους πολλούς συνθέτες που είχε γράψει μουσική ειδικά για ευνουχισμένους τραγουδιστές (έργο καταλόγου: KV165, Μιλάνο 1773, «γραμμένο για τον καστράτο Rauzzini»[20]), αλλά και ο Ροσίνι, ο Χέντελ κ.ά. είχαν επίσης γράψει μουσική για τους ευνουχισμένους αυτούς τραγουδιστές. Οι τραγουδιστές-ευνούχοι, παρέμειναν «εξαιρετικά δημοφιλείς κατά τον 19^ο αιώνα»[21], ενώ «ο τελευταίος καστράτο ήταν ο Alessandro Moreschi (1858-1922)»[22], ενεργός έως τις αρχές του 20^ου αιώνα!

Όχι μόνο «ξεχνούν» τους ευνούχους της ελληνιστικής εποχής και κατηγορούν το Βυζάντιο, αλλά επιπλέον, αποσιωπούν ότι οι ευνούχοι σε ολόκληρη την «προοδευμένη», «πολιτισμένη» και προπάντων «διαφωτισμένη» Ευρώπη, δέσποζαν καταχειροκροτούμενοι, διάσημοι και πάμπλουτοι, σε ολόκληρο τον 18^ο και 19^ο αιώνα!

4. Απαντήσεις περί ευνούχων #4: ολίγα περί διαδοχής και σκληρότητας

Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα στο θέμα αυτό, βλέπουμε την ιστοσελίδα να αναφέρει επίσης ότι υπήρξαν περιπτώσεις όπου για να βγει εκτός διεκδίκησης ο αρσενικός διάδοχος του θρόνου, ευνουχιζόταν από τους αντιπάλους του ώστε να χάσει το δικαίωμα στη βασιλεία (π.χ. ο εικονομάχος Λέοντας Ε΄ ευνούχισε τους γιους του Μιχαήλ Α΄).

Πράγματι, αυτό είχε συμβεί σε περιπτώσεις διαδόχων, και κατά την άποψη της ρυπο-ιστοσελίδας αυτό είναι κάτι που μας δείχνει ότι…

«ήταν πολύ άγρια τα πράγματα στην κορυφή του Βυζαντίου»!

Καταρχάς, αξίζει εδώ να προσθέσουμε την άποψη της κ. Ρεμπελάκου (θυμίζουμε ότι είναι η κυρία που υποτίθεται δίνει την «συνέντευξη»…), η οποία μας λέει:

«Θεωρείται μάλιστα εκδήλωση επιείκειας ο ευνουχισμός των μικρών αγοριών αντί για το θάνατό τους»[23].

Κρατήστε αυτή την άποψη περί επιείκειας, για να δούμε μια ΑΛΛΗ εποχή, την οποία «κατά σύμπτωση» ΠΑΛΙ «ξεχνάει» η ρυπογόνος ιστοσελίδα, και αφορά μια πραγματικά άγρια και ανελέητη εποχή, αυτή στην οποία έζησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Αν και τα παραδείγματα δολοφονιών για την κατάληψη της εξουσίας είναι πολλά ανάμεσα στους αρχαίους μας προγόνους στην αρχαϊκή, την κλασική και προπάντων στην ελληνιστική αρχαιότητα, ας μείνουμε σε μια ξεχωριστή περίπτωση, που αφορά την άνοδο στη βασιλεία του μεγαλύτερου ίσως στρατηλάτη και πολιτικού μας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Καταρχάς, η μητέρα του Αλεξάνδρου, η Ολυμπιάδα, λέγεται πως ήταν αναμεμιγμένη στη δολοφονία του άντρα της, Φιλίππου Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου[24]. Μία από τις κύριες αιτίες ήταν η πίκρα της επειδή ο Φίλιππος την άφησε για μια νεαρή, την Κλεοπάτρα, την οποία επίσης έβαλε να δολοφονήσουν[25] (η Claude Mosse, παρακάτω, στο δεύτερο απόσπασμα, λέει ότι υπεύθυνος ήταν ο Αλέξανδρος, όμως ο αρχαίος ιστορικός Πλούταρχος κατηγορεί την Ολυμπιάδα[26]).

Στη μάχη της παραμονής στον θρόνο, ο Αλέξανδρος θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη δολοφονία του εξαδέλφου του Αμύντα, για τη δολοφονία του θείου του, Άτταλου, καθώς και για τη δολοφονία του αδελφού του, ενός αρσενικού νηπίου που είχε ο πατέρας του Φίλιππος με την Κλεοπάτρα:

«Αλέξανδρος ο Μέγας…(356-323 π.Χ.), γιος του Φίλιππου του 2ου και της Ολυμπιάδας από την Ήπειρο […] Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του το 336, τον διαδέχτηκε χωρίς αντίδραση ως ο μόνος ικανός αρσενικός κληρονόμος στο βασίλειο των Μακεδόνων […] Αμέσως έβαλε και σκότωσαν το αρσενικό νήπιο του Φίλιππου, από την τελευταία σύζυγο του Ευρυδίκη (γνωστή και ως Κλεοπάτρα), που η γέννηση του απειλούσε τις κληρονομικές προσδοκίες του, και λίγους μήνες αργότερα διέταξε τη δολοφονία του θείου της Ευρυδίκης, του Άτταλου»[27].

Ή, όπως σημειώνει η Claude Mosse:

«Με τη βοήθεια του Αντίπατρου, ενός από τους συμβούλους του Φιλίππου, πέτυχε να ξεφορτωθεί τους αντιπάλους του. Εφρόντισε πρώτα να πέσει η ευθύνη για τη δολοφονία του πατέρα του στους πρίγκιπες της Λυγκηστίδας και τους εκδικήθηκε. Λίγο αργότερα πρόσταξε να θανατωθεί ο Αμύντας, καθώς και η βασίλισσα Κλεοπάτρα, ο θείος του, Άτταλος, και το σύνολο της οικογένειας του»[28].

 Εάν λοιπόν, οι συντάκτες του κειμένου, απαξιώνουν ολόκληρο τον βυζαντινό πολιτισμό για τις περιπτώσεις ευνουχισμού μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας, τότε τι θα έπρεπε να κάνει η ρυπο-ιστοσελίδα για τους τόσους φόνους που διαπράχθηκαν για να υπερασπιστεί το θρόνο του ο Μ. Αλέξανδρος; Για ποιο λόγο η ιστοσελίδα εκφράζει θαυμασμό και υπερασπίζει διαρκώς τον μεγάλο στρατηλάτη, και δεν μένει πιστή στις «ιδέες» της ώστε να καταδικάσει εξίσου, ολόκληρο αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας;

Έτσι λοιπόν γίνεται φανερή η υποκρισία τους.

[Σημείωση: Μακάρι κάποτε να ξυπνήσουν από την πλάνη τους, αν όχι οι πωρωμένοι αθεο-νέο-ειδωλολάτρες, τουλάχιστον τα νεώτερα σε ηλικία θύματά τους.

Δεν έχει υπάρξει κράτος στη αρχαία, νεώτερη ή σύγχρονη ιστορία που να μην έχει στην πλάτη του παθογένειες.

Για παράδειγμα, με ποιο δικαίωμα ο πολίτης του 20^ου αιώνα μιλάει για «σκοταδισμούς» και «μεσαίωνες»;

Είναι άραγε περισσότερο «μεσαίωνας» η εποχή που δολοφόνησε στην πυρά «μάγισσες», από την εποχή που όχι μόνο δολοφόνησε αλλά και ανέχτηκε τη μαζική εξόντωση έξι εκατομμυρίων εβραίων με φριχτές μεθόδους, συν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τσιγγάνων, συν τα εκατομμύρια νεκρών αμάχων, γυναικών και παιδιών (σε πολέμους από τον Α΄ παγκόσμιο μέχρι και σήμερα);

Είναι άραγε «σκοταδισμός» μόνο η Ιερά Εξέταση, και δεν είναι τα πρωτοφανή κύματα εκκαθαρίσεων στον αιώνα μας, με μαζική σφαγή, τρομοκρατία και βασανιστήρια ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ πολιτών, από τα ΑΘΕΪΣΤΙΚΑ καθεστώτα της Κίνας, της Ρωσίας, της Βουλγαρίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Αγκόλας, της Καμπότζης, του Βιετνάμ;

Είναι άραγε εποχή «δεισιδαιμονίας» ο Μέσος Αιώνας, και δεν είναι η σημερινή εποχή των διαφόρων σεκτών πλύσης εγκεφάλου, του σατανισμού (καθαρή μίμηση των πρακτικών της ειδωλολατρίας της ύστερης αρχαιότητας, με επικλήσεις, ‘καταλήψεις’ από πνεύματα, ανθρωποθυσίες κ.λπ.), εποχή των ζωδίων, των προλήψεων (13^η ημέρα, σπασμένοι καθρέφτες, ούρηση χρημάτων για κέρδη στα τυχερά παιχνίδια, μαύρες γάτες κ.λπ.), των αστρολόγων ή των τηλε-μέντιουμ;

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχουν τόσο πολλά περιθώρια αυταρέσκειας ή δικαίωμα για υποτίμηση πολιτισμών από τον αιώνα και τον πολιτισμό μας.]

5. Απαντήσεις περί κακοποίησης #1: Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα.

            Ο λόγος για τον οποίο ενσωματώνουμε αναφορές στην Αρχαία Ελλάδα στα απολογητικά μας κείμενα είναι γνωστός: επειδή μονίμως ο χριστιανισμός ή ο πολιτισμός του Βυζαντίου, αντιπαραβάλλονται με μια δήθεν «ιδανική», ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα(!), αρχαιότητα, το οποίο αποτελεί ένα μικρόβιο ανοησίας που μας ταλαιπωρεί από την εποχή του λεγόμενου διαφωτισμού.

            «Όταν λέμε ότι η ισηγορία, η φιλοσοφία, η άμεση δημοκρατία, τα μαθηματικά είναι προϊόν της σκέψης των Αρχαίων και δεν λέμε ταυτόχρονα ότι η θεουργία, η ιεροδουλεία, η δεισιδαιμονία, η θεοκρατία, η άλογη θέληση για δύναμη υπήρξαν και στην Αρχαία Ελλάδα, επόμενο είναι να προκύπτουν οι ‘αρχαιολάτρες’» [29].

            Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, θυμίζοντάς τους τις απαράδεκτες τάσεις και πρακτικές των αρχαίων μας προγόνων σε διάφορα θέματα, κατανοούν (ειδικά τα νεώτερα θύματα της αρχαιοπληξίας) όχι μόνο ότι κάθε παθογένεια είναι διαχρονική, αλλά επίσης, κατανοούν ότι δεν υπήρξε ΠΟΤΕ ιδανική αρχαία ελληνική κοινωνία.

Έτσι και το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, είναι μάταιο να εξετάσουμε το αν υπήρχε. Για να νομίζει κάποιος ότι δεν υπήρχε, είτε στην Αρχαία Ελλάδα, είτε στο Βυζάντιο, είτε οπουδήποτε αλλού μέχρι και σήμερα, θα πρέπει να είναι ανόητος.

            Εδώ όμως, υπάρχει κάτι περισσότερο: η παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα βρήκε άλλοθι, βρήκε δικαιολογία, πράγμα που ουδέποτε υπήρξε στο Βυζάντιο, όπου η παιδεραστία υπήρχε μόνο ως παράβαση, παρέκκλιση και παθογένεια.

Είναι γνωστό, ότι πολλά σπουδαία πνεύματα και σημαντικές προσωπικότητες στην Αρχαία Ελλάδα, δικαιολόγησαν την παιδεραστία ως αγνό έρωτα μεταξύ ανδρών, και μίλησαν για τη μεγάλη παιδαγωγική της αξία.

Θα παρακαλέσουμε, καταρχάς, να μην κουράζονται οι αρχαιόπληκτοι να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε παιδεραστία με σωματική επαφή, αλλά αποτελούσε μόνο έρωτα …ψυχών! Ματαιοπονούν, και απλά προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το γεγονός ότι τα ήθη της κλασικής, κυρίως, Ελλάδας, προέβλεπαν όλα τα σχετικά νοήματα να αποδίδονται περιφραστικά και με υπονοούμενα διότι «η σχέση ανάμεσα στον εραστή, τον ώριμο άντρα, και τον ερωμένο, τον έφηβο, ΝΤΥΝΟΤΑΝ ένα χαρακτήρα μυητικό και δε συνδυαζόταν με την οριστική επιλογή μιας σεξουαλικότητας»[30] (της ομοφυλοφιλικής δηλαδή).

Επίσης, ας μην προσπαθούν οι αρχαιολάτρες να ξεγελάσουν κάποιον, καλυπτόμενοι πίσω από την -ειλικρινή- απέχθεια των αρχαίων για την ανδρική παθητική ομοφυλοφιλία -τη θεωρούσαν άκρως υποτιμητική- και τσάμπα επικαλούνται σχετικά εδάφια του Αριστοφάνη, ή του Αριστοτέλη.

Ας μην κουράζονται, διότι ξέρουμε πολύ καλά τι συνέβαινε και τι όχι.

Για να μην πολυλογούμε, ΟΛΕΣ οι ομοφυλοφιλίες και παιδεραστίες ήταν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΕΣ στην Αρχαία Ελλάδα (και με επέμβαση της πολιτείας αν επρόκειτο για πορνεία, προαγωγή ή βιασμό ενός νέου), υπήρχε όμως το κοινωνικό περιθώριο για ΜΙΑ ερωτική σχέση μεταξύ ανδρών· αυτή που αφορούσε έναν ΑΝΥΠΑΝΤΡΟ άνδρα, ΤΟ ΠΟΛΥ μέχρι την ηλικία γάμου (30 ετών), και έναν έφηβο, περίπου από 12 έως 15 ετών και με τις εξής ΑΠΑΡΑΒΑΤΕΣ προϋποθέσεις (έστω και αν αποτελούσαν προφάσεις):

για να γίνει αποδεκτή η σχέση αυτή, έπρεπε να φαίνεται ότι πηγάζει από την ψυχική επαφή των δύο αρσενικών. Βασικός και κύριος σκοπός της σχέσης, έπρεπε να είναι η πνευματική βελτίωση του νεότερου από τον μεγαλύτερο, και ΜΟΝΟ τότε, ως επακόλουθο αυτού του «Έρωτα», μπορούσε να γίνει αποδεκτή, σιωπηλά και ιδιωτικά όμως, μια σωματική επαφή μεταξύ των δύο, η οποία παρέμενε πάντα κρυφή και μυστική.

Χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις, κάθε ανάλογη σχέση θεωρούνταν αισχρή.

Όπως σημειώνει η Claude Mosse:

«Η ανδρική ομοφυλοφιλία, ιδιαίτερα στην ‘παιδεραστική’ της μορφή, μας είναι γνωστή από πολυάριθμες φιλολογικές και εξίσου πολυάριθμες εικονογραφικές μαρτυρίες. Είναι πράγματι σημαντικό να διακρίνουμε την παιδεραστία από την ομοφυλοφιλία εννοούμενη στην κυριολεξία της. Μόνον η πρώτη απολάμβανε ένα τιμητικό κοινωνικό καθεστώς κι επιτελούσε μια παιδαγωγική λειτουργία. Ο ενήλικος που προσηλωνόταν σε έναν νέο (παις), γινόταν κατά κάποιο τρόπο ο παιδαγωγός του, εκείνος που τον βοηθούσε να περάσει από την εφηβεία στην ανδρική ηλικία» [31].

Στη σχέση αυτή, τα σεξουαλικά ζητήματα ήταν κάτι σαν «ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι» καθώς τα ήθη δεν επέτρεπαν να δημοσιοποιούνται τέτοιες γενετήσιες επαφές, και το κομμάτι αυτό παρέμενε απόλυτα ιδιωτικό, άσχετα αν όλοι το θεωρούσαν αναμενόμενο έως δεδομένο. Αυτό που έπρεπε να προβάλλεται προς τα έξω ήταν μόνο το κομμάτι της ψυχικής επαφής και του παιδαγωγικού ρόλου της σχέσης.

Ο Πλούταρχος αναφέρει με νόημα:

«Χρειάζεται βέβαια κάποια επίφαση ευπρέπειας για να αγγίξει τους ωραίους και νέους·  πρόφασή του λοιπόν η φιλία και η αρετή […] ανασηκώνει τα φρύδια και ισχυρίζεται έξω πως είναι φιλόσοφος και συνετός, εξαιτίας του νόμου. Έπειτα όμως, τη νύχτα και μες στην ησυχία ‘γλυκά είναι τα φρούτα, όταν έχει φύγει ο φύλακας’» (Πλουτ. ‘Ερωτικός’, 752a) [32].

Αυτή ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ήταν η περίπτωση παιδεραστίας-ομοφυλοφιλίας στην οποία η αρχαία ελληνική κοινωνία έδειξε ανοχή. Ας μην μας ξεγελούν λοιπόν οι φωνασκίες των προγονόπληκτων, και τα εδάφια από την αρχαία γραμματεία που απαξιώνουν την ομοφυλοφιλία μεταξύ ενήλικων (έγγαμων και άγαμων), ή απορρίπτουν την παιδεραστία των εγγάμων ή των ηλικιωμένων [33].

Ολόκληρος ο λόγος του Παυσανία στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα (180c-185c) είναι εξαιρετικά διαφωτιστικός για πολλά από τα «πρέπει» και τα «μη» του παιδεραστικού έρωτα.

Μεταξύ άλλων, οι «πάνδημοι», εκείνοι δηλαδή που ενδιαφέρονται μόνο για την σωματική πράξη, είναι κατακριτέοι και ‘εκμεταλλεύονται’ τα παιδιά, όμως, οι σεξουαλικές ‘εκδουλεύσεις’ που κάνει ο νέος προς τον εραστή του, νομιμοποιούνται όταν εκείνος πρώτα ενδιαφέρεται για την ψυχή του νέου και τη συνολική του βελτίωση και δευτερευόντως για το σώμα του[34].

Οι ‘πάνδημοι’ «είναι αυτοί που έκαναν να δημιουργηθεί αυτή η κακή φήμη, ώστε μερικοί να τολμούν να λένε ότι είναι κακό να προσφέρεται κανείς σε εραστές. Και το λένε αυτό έχοντας στον νου τους αυτούς, βλέποντας τη φορτικότατα και την ατιμία τους, γιατί βέβαια οτιδήποτε διαπράττεται κόσμια και νόμιμα δεν επισύρει δίκαια τον ψόγο» (Πλάτ., Συμπόσιον 182a).

Στο εδάφιο 181d ο Παυσανίας αναφέρει ότι μια «σωστή» τέτοια σχέση μπορεί να αφήσει αισθήματα που θα διαρκούν για πάντα, ο Πλούταρχος όμως προσδιορίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τις σωματικές επαφές, οι οποίες αναζωπυρώνουν διαρκώς το αίσθημα:

«Αν όμως, όπως λέει ο Πρωτογένης, δεν υπάρχει ερωτική συνεύρεση στην παιδεραστία, πως μπορεί να υπάρχει ο Έρωτας χωρίς την Αφροδίτη […] Αν, ωστόσο, υπάρχει Έρωτας χωρίς την Αφροδίτη, σαν μεθύσι χωρίς κρασί, με ποτό από σύκα και κριθάρι, η αναταραχή από αυτόν θα είναι άκαρπη και ατελής, δημιουργεί κορεσμό και χορταίνεται γρήγορα» (Πλουτ. ‘Ερωτικός’, 752b) [35].

Είναι λοιπόν δεδομένο «ότι η σεξουαλικότητα μέσα στην παιδεραστία έπαιζε αποφασιστικό ρόλο και δεν πηγάζει από την κολασμένη φαντασία μερικών επιστημόνων, αυτό γίνεται σαφές για κάθε απροκατάληπτο παρατηρητή, όταν βλέπει τις εικόνες των αρχαϊκών αγγείων, στις οποίες ένας άνδρας, ο εραστής, πιάνει τα γεννητικά όργανα ενός νεαρού, του ερωμένου […] Ο ανοιχτά επιδεικνυόμενος ομοφυλοφιλικός ερωτισμός πυκνώνεται σε μεταγενέστερες, ερυθρόμορφες παραστάσεις αγγείων […] Το ότι γινόταν γενετήσια επικοινωνία μέσα στην παιδεραστία κάθε εποχής, αυτό προκύπτει με σαφήνεια από τη γραμματεία. Από την αρχαϊκή λυρική ποίηση μέχρι τα ελληνιστικά επιγράμματα δε λείπουν οι ξεκάθαροι υπαινιγμοί ερωτικών ηδονών και σεξουαλικής απόλαυσης»[36].

Η αλήθεια λοιπόν είναι απλή: σπουδαία πνεύματα της ελληνικής αρχαιότητας τίμησαν την παιδεραστία, όμως στο …«σκοταδιστικό» Βυζάντιο, τα μεγάλα Πατερικά πνεύματα της εποχής την καταδίκασαν απερίφραστα.

6. Απαντήσεις περί κακοποίησης #2: Προστασία των παιδιών στο Βυζάντιο.

Στο κομμάτι της «συνέντευξης» όπου αναφέρονται οι συκοφαντικές εξιστορήσεις του Προκοπίου για την αυτοκράτειρα Θεοδώρα (βλ. Α΄ μέρος του άρθρου μας), σημειώνεται ότι υπήρξαν κακοποιημένα παιδιά στο Βυζάντιο.

Ποιο είναι άραγε το νόημα μιας τέτοιας αναφοράς; Μήπως εκείνοι γνωρίζουν κάποιο κράτος του παρελθόντος ή του παρόντος όπου δεν υπήρξαν τέτοια γεγονότα; Άλλωστε, το Βυζάντιο δημιούργησε εξαιρετικές φιλανθρωπικές δομές για παιδιά αλλά και αυστηρή νομοθεσία για την προστασία τους, ακριβώς επειδή αναμενόταν να υπάρχουν τέτοια ταλαιπωρημένα πλάσματα.

Από πάντα μέχρι και σήμερα, υπάρχουν κάθε είδους οικογένειες, κάθε είδους γονείς και κάθε είδους άνθρωποι. Άλλοι είναι γεμάτοι αγάπη, έχουν κοινωνική ευαισθησία και χριστιανικά αποδεκτή συμπεριφορά, ενώ άλλοι, είναι εμπαθείς και βίαιοι, παντελώς αδιάφοροι για θρησκείες, ηθικές και κανόνες.

Όμως, σχετικά με τα όσα προαναφέραμε, το Βυζάντιο παρουσιάζει μια θετική εξέλιξη: δεν παρουσίασε κανένα επίχρισμα και κανένα φιλοσοφικό ή άλλο, άλλοθι νομιμότητας για την παιδεραστία, ενώ με τις αυστηρές νομοθεσίες προσπάθησε πραγματικά να προστατέψει τα παιδιά από τους ανώμαλους.

Η «παιδεραστία καταδικάζεται τώρα αυστηρά»[37]. Η τιμωρία για τον παιδεραστή και βιαστή παρθένων, ήταν η αποκοπή των γεννητικών οργάνων και η δημόσια διαπόμπευσή του[38]. Οι νομοθέτες «προσπαθούν να αναχαιτίσουν τους ενηλίκους και να προστατέψουν τα παιδιά» ενώ «η νομοθεσία απειλεί τους γονείς με απώλεια της πατρικής εξουσίας και τους μαστρωπούς με αυστηρές ποινές»[39]. Προβλέπεται ακόμα και ότι «η παιδεραστία του συζύγου θεωρείται ως λόγος διαζυγίου» για τη γυναίκα [40].

Η ίδια η κ. Ρεμπελάκου, στη διατριβή της μιλάει για τη νομική προστασία του παιδιού στο Βυζάντιο:

«Στις διατάξεις που αναφέρονται στις προσβολές κατά των ανηλίκων παρατηρείται η εμφανής διάθεση του νομοθέτη να προστατεύσει την παιδική ηλικία από οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον της. Οι αξιόποινες πράξεις που στρέφονται κατά ανηλίκων τιμωρούνται με αυξημένη αυστηρότητα αφήνοντας να διαφανεί παρόμοιο πνεύμα φροντίδας για τα παιδιά. Η μέριμνα αυτή επεκτείνεται στα έμβρυα που έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και θεωρούνται πρόσωπα»[41].

Πέρα από τη νομική στήριξη των παιδιών, υπήρχε και η φυσική στήριξή τους στα ειδικά κρατικά και κυρίως εκκλησιαστικά ιδρύματα:

«Η Εκκλησία ανέλαβε την αποστολή ενός φορέως κοινωνικής πρόνοιας και έκανε πολλά για τους πτωχούς, τους δούλους, τα παιδιά, τους φυλακισμένους, τις γυναίκες και για άλλα κοινωνικά στρώματα» [42].

Δύο σημαντικές κατηγορίες ιδρυμάτων απευθύνονται ειδικά στα παιδιά, όπως «το ορφανοτροφείον, λέξι σύνθετος εκ του ορφανός και τρέφω… [που] αναφερόταν εμφανώς σε ένα ίδρυμα που προσέφερε καταφύγιο και τροφή στα ορφανά […] Όπως […] οι ρίζες βρέφος και τρέφω δείχνουν ότι το βρεφοτροφείον είχε σχεδιασθή για την φροντίδα των βρεφών και των πολύ μικρών παιδιών» [43].

Καθώς οι δομές της φιλανθρωπίας ήταν εξαιρετικά οργανωμένες στο Βυζάντιο, θα ήταν πλεονασμός να τις αναλύσουμε σε βάθος στο άρθρο αυτό.

Αξίζει όμως να αναφέρουμε και το κατασυκοφαντημένο, από τον Προκόπιο, αυτοκρατορικό ζεύγος, καθώς «ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα κατήργησαν τους κακόφημους οίκους και τους μαστροπούς και έχτισαν ένα ειδικό ίδρυμα για τις ανάγκες των πρώην παραστρατημένων κοριτσιών και γυναικών. Με τη μεσολάβηση της Θεοδώρας ο Ιουστινιανός εξέδωσε τη Νεαρά αρ. 14 που απαγόρευε τη μαστροπεία και την εκμετάλλευση των φτωχών κοριτσιών»[44].

Προτού λοιπόν ξανασυκοφαντήσουν το Βυζάντιο, οι αθεο-νέο-παγανιστές έχουν πρώτα να λύσουν το πρόβλημα, του πώς κατάφερε η «ιδανική» αρχαία κοινωνία να αφήνει χώρο και να δίνει «φιλοσοφικά» άλλοθι σε 30χρονους εφαψίες να ψαχουλεύουν 12χρονα και 13χρονα αγοράκια…

7. Απαντήσεις στα περί δήθεν «Ιερής Παιδεραστίας» #1

Στη συνέχειά της, η υποτιθέμενη «συνέντευξη» αναφέρει ένα γεγονός της εποχής του Ιουστινιανού, ο οποίος το 530 περίπου, εξαπέλυσε έναν διωγμό ενάντια σε αυτούς που θεωρούσε ‘παιδεραστάς’. Ανάμεσα στα θύματα των ενεργειών αυτών ήταν και δύο αρχιερείς, ο Ρόδου Ησαΐας και ο Διοσπόλεως της Θράκης Αλέξανδρος. Η ποινή τους ήταν καθαίρεση, αποκοπή του πέους και διαπόμπευση.

Η ποινή ήταν σκληρή, καθώς η νομοθεσία του κράτους ήταν και σε πολλές άλλες περιπτώσεις σκληρή. Δεδομένης όμως της εμπειρίας που αντλούμε από το κοινωνικό περιβάλλον, από την τηλεόραση, τις εφημερίδες κ.λπ., ξέρουμε ότι αν κάποιου το παιδί υποστεί κάτι τέτοιο, ο πόνος είναι τόσο μεγάλος, που τα συναισθήματα για τον δράστη, συχνά, είναι εξίσου ακραία και σήμερα.

Το σημαντικό όμως που βλέπουμε εδώ, είναι ότι οι βυζαντινοί ιστορικοί καταγράφουν όλη την αλήθεια για εκκλησιαστικά πρόσωπα και δεν πλήττονται από ψευτο-ηθικισμό. Βλέπουμε επίσης, όχι μόνο την ευσυνειδησία των ιστορικών, αλλά και των αντιγραφέων των έργων τους.

Επιπλέον, βλέπουμε ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία το άξιο μέλος φέρει άξια τον βαθμό της ιεροσύνης, ενώ το ανάξιο μέλος, φέρει αναξίως τον βαθμό ιεροσύνης και δικαίως τιμωρείται από την εκκλησία, κατακρίνεται από την ιστορία, και φυσικά, εφόσον καταπατά τον νόμο, εισπράττει και την τιμωρία της κρατικής νομοθεσίας.

Ας συνειδητοποιήσουμε όμως για τι πράγμα μιλάνε οι αθεο-νέο-παγανιστές. Καταρχάς, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι «την περίοδο που ανέβηκε στο θρόνο ο Αλέξιος Κομνηνός, η Βυζαντινή Εκκλησία αριθμούσε περίπου 600 επισκόπους»[45].

Αν, με βάση τον αριθμό αυτό, υπολογίσουμε επιπλέον ότι η εδαφική έκταση της αυτοκρατορίας ήταν αρκετά μεγαλύτερη κατά την εποχή του Ιουστινιανού, άρα, ο συνολικός αριθμός των επισκόπων πιθανόν να ήταν και μεγαλύτερος από 600.

Τελικά τι θέλουν να μας πουν; Ότι δύο από τους 600 επισκόπους ΜΙΑΣ συγκεκριμένης περιόδου, προέβησαν σε γενετήσιες εγκληματικές ενέργειες;

Και να προσθέσουμε ότι η κ. Ρεμπελάκου δεν αναφέρει άλλες συγκεκριμένες περιπτώσεις από τις πηγές. Δηλαδή μιλάμε για δύο ακραία άτομα, ανάμεσα όμως σε ΧΙΛΙΑΔΕΣ επισκόπους που έζησαν στη διάρκεια της Βυζαντινής ιστορίας.

Οι ένοχοι παραμένουν ένοχοι, αλλά αυτό το μηδαμινό ποσοστό, σε εμάς φαίνεται να αποδεικνύει ακριβώς την προσοχή που έδειξε ο Κλήρος και ο Λαός της Εκκλησίας στις επιλογές των επισκόπων! Κατάφεραν να επιλέξουν ως επισκόπους, πρόσωπα αρκετά αξιόλογα, ώστε να καταμαρτυρούνται τόσο ακραίες πράξεις σε δύο μόνο πρόσωπα, σε ολόκληρη τη Βυζαντινή ιστορία! Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι υπάρχουν και άλλες «κρυμμένες» περιπτώσεις, και ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΣΕΙ τον αριθμό αυτό, και πάλι κινούμαστε σε ένα σχεδόν υπερφυσικά χαμηλό ποσοστό παθογένειας ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες επισκόπων της βυζαντινής ιστορίας!

Είναι ακατανόητο λοιπόν για εμάς τι προσπαθούν να επιτύχουν και ποιον προσπαθούν να θίξουν οι αθεο-νέο-παγανιστές με αυτές τις αναφορές.

Από εκεί και πέρα τώρα, για τον χριστιανισμό, το πράγμα δεν είναι καθόλου πολύπλοκο: οι πράξεις αυτές δεν αποτελούν καμιά ‘ιερή παιδεραστία’ αλλά μόνο απεχθή εγκλήματα του ποινικού δικαίου (θα δούμε παρακάτω ποιοι δέχονταν την παιδεραστία ως ιερή πρακτική των θεών τους…).

Ο Κλήρος, δεν είναι ούτε η CIA, ούτε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία: μπορεί κάποιος να γίνει κληρικός ή μοναχός αν το βάλει σκοπό, και, ταυτόχρονα, αν έχει καταφέρει να κρύψει καλά την ψυχοπαθολογία του.

Μπορεί μάλιστα η επιδίωξή του αυτή να οφείλεται στο ότι νομίζει πως το ράσο είναι κάτι σαν μαγικό φίλτρο, και μόλις το φοράς, μπορείς ενώ κοιμάσαι όρθιος και δεν κάνεις καμία προσπάθεια, ταυτόχρονα να απαλλαγείς από τα πάθη σου…

Φυσικά, αυτό είναι ψευδαίσθηση και εντελώς αντι-χριστιανική πεποίθηση.

Μόνο ο Θέμος Κορνάρος[46] και οι λοιποί αθεο-νέο-παγανιστές ισχυρίζονται ότι αν βάλεις στον Αλ Καπόνε ράσο αυτός οφείλει αμέσως να μεταμορφωθεί σε μητέρα Τερέζα της Καλκούτας, και το κάνουν αυτό όχι επειδή το πιστεύουν, αλλά για να βρίσκουν ασχολία στις προβληματικές ιδεοληψίες τους και να ψαρεύουν οπαδούς.

Για το λόγο αυτό, αν κάποιος είναι πνιγμένος στις ψυχικές διαταραχές και στις προβληματικές συμπεριφορές και επιθυμίες, και θέλει πραγματικά να είναι χριστιανός, η ορθή συμπεριφορά είναι να προσπαθήσει πρώτα να κάνει πολύ δουλειά με την πίστη του και τα ζητούμενά της. Μέχρι τότε, πρέπει να αποφύγει συνειδητά το ράσο, διότι ακριβώς, υπάρχουν όλοι αυτοί οι μη έχοντες άλλην εργασίαν, εκτός από το να ψάχνουν να βρουν μια τέτοια περίπτωση για να πουν το τετριμμένο απόφθεγμα: «να ποια είναι η Εκκλησία».

Στην Εκκλησία όμως είναι σαφής η προσωπική ευθύνη του καθενός, και στην Αγία Γραφή συνεχώς αναφέρεται, ότι αυτός που λέει ότι είναι χριστιανός δεν πρέπει να σκανδαλίζει τους γύρω του.

Βεβαίως, ευθύνη υπάρχει και στην άλλη πλευρά: όταν φοράει κάποιος τις παρωπίδες του και επικεντρώνεται επιλεκτικά, μη βλέποντας τίποτε άλλο γύρω του εκτός από κληρικούς, τότε φαίνεται η ιδεοληψία του σε σημείο ψυχασθένειας.

Όταν κάποιος υβρίζει τον χριστιανισμό, για παθογένειες ανθρώπων αντίθετες με τον χριστιανισμό, που οφείλονται σε χίλιες δυο άλλες αιτίες, τότε, εξετάζοντας τις διάφορες στατιστικές θα πρέπει να οδηγηθούμε σε καθεστώς παράνοιας:

Μπορούμε π.χ. να υβρίζουμε το θεσμό του Λυκείου και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, επειδή δράστες κακοποίησης γυναικών, σε ποσοστό πάνω από 60%, είναι απόφοιτοι Λυκείου, ΤΕΙ ή ΑΕΙ (οι δύο τελευταίοι σε ποσοστό 25% περίπου)!

Μπορούμε να υβρίζουμε τα επαγγέλματα των εμπόρων, των στελεχών επιχειρήσεων, των αγροτών κ.λπ., εξαιτίας του ποσοστού που κατέχουν στην απεχθέστερη των περιπτώσεων παιδεραστίας, που είναι η αιμομιξία.

Μπορούμε επίσης να υβρίζουμε και να ασκούμε κοινωνικές διώξεις σε ποικιλία επαγγελμάτων, επειδή στην μη αιμομικτική παιδεραστία, στα μεγαλύτερα σκάνδαλα ήταν αναμεμιγμένοι δικαστές, δικηγόροι, αλλά και δάσκαλοι, παιδαγωγοί, παιδοψυχολόγοι, ακόμα και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων που επικεντρώνονται στην προστασία του παιδιού!

Και ο κληρικός ασκεί λειτούργημα, και ο καθηγητής ασκεί λειτούργημα, και ο δάσκαλος ασκεί λειτούργημα, και ο δικαστής ασκεί λειτούργημα και το στέλεχος μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης ασκεί λειτούργημα.

Λοιπόν;

Όταν μια συμπεριφορά είναι κοινή σε πλειάδα επαγγελμάτων-λειτουργημάτων, εμείς, αντί να μελετήσουμε την ψυχική πάθηση, θα ασκήσουμε δίωξη στα επαγγέλματα και στις ιδέες που εκπροσωπεί ο κάθε επαγγελματικός-κοινωνικός κλάδος;!

Πώς είναι δυνατόν, όταν πρόκειται για δράστη κληρικό, να λέμε το παρανοϊκό «φταίει ο χριστιανισμός»;

Δηλαδή , αντί για τον δράστη-δάσκαλο, εμείς θα καταδικάσουμε την εκπαίδευση; Αντί για τον δράστη-δικαστή, θα καταδικάσουμε την ιδέα της δικαιοσύνης; Αντί για τον δράστη-εθελοντή, θα καταδικάσουμε την ιδέα του εθελοντισμού ή του ανθρωπισμού; Αντί για τον δράστη-ομαδάρχη, θα καταδικάσουμε τις κατασκηνώσεις;

Πότε θα αρχίσει η κοινωνία να πετάει …οπωροκηπευτικά, σε αυτή την πρωτόγονη, την απίθανη, την αδιανόητη αντίληψη του παραλόγου;

8. Απαντήσεις στα περί δήθεν «Ιερής Παιδεραστίας» #2: ποια ήταν η πραγματικά «Ιερή» παιδεραστία

Ας δούμε όμως, ποια είναι η πραγματική, η αυθεντική ‘Ιερή παιδεραστία’.

Αυτή ξεκινά από την «ιδανική» αρχαία κοινωνία, όπου γνωστοί είναι οι θεϊκοί παιδεραστικοί έρωτες όπου «ο Δίας θα ερωτευθεί το Γανυμήδη, ο Απόλλωνας τον Υάκινθο»[47], γνωστός είναι «ο έρωτας του Ποσειδώνα για τον Πέλοπα […] ή του Απόλλωνα… για τον Κυπάρισσο, ή του ίδιου για τον Άδμητο» [48].

Λέγοντας λοιπόν ‘Ιερή παιδεραστία’, εννοούμε κατά πόσο αυτή προβάλλεται ως θεϊκή προτροπή ή ενέργεια και έτσι να καθαγιάζεται στη συνείδηση των ανθρώπων.

Τέτοια περίπτωση είναι και η ιεροδουλία. Ανατολικής προέλευσης αλλά εφαρμόστηκε και στην Αρχαία Ελλάδα (όπως στην Κόρινθο), ενώ «μεγάλος αριθμός ιεροδούλων» υπήρξε και «στα ελληνιστικά ιερά της Μ. 'Ασίας» [49].

Γνωρίζουμε ότι όπου εφαρμόστηκε με πραγματικά θρησκευτικά κριτήρια, αφορούσε κορίτσια σε ηλικία γάμου, τα οποία αφιερώνονταν σε ναούς για να έχουν «ιερές» σεξουαλικές σχέσεις με τους «πιστούς» επισκέπτες του ναού και έτσι να είναι γόνιμες στο γάμο τους, ή το έκαναν για να μαζέψουν την προίκα τους και να παντρευτούν[50].

Αυτό σημαίνει ότι η ιεροδουλία αφορούσε ηλικίες γάμου, δηλ. που ξεκινούσαν από 12-13 ετών. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι στην Κόρινθο, όπου είχαμε το μεγαλύτερο κέντρο με ιερόδουλες της Αφροδίτης, ο σκοπός ήταν απλά το κέρδος μέσω της ‘ιερής’ πορνείας, σίγουρα οι ηλικίες των κοριτσιών που θα δελέαζαν τους ναυτικούς και τους άλλους επισκέπτες δεν θα ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα τους δελέαζαν για γάμο.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα:

«το ιερό της Αφροδίτης, υπήρξε τόσο πλούσιο, ώστε είχε πάνω από χίλιες ιερόδουλες υποταγμένες στη θεά, που τις ανέθεταν γυναίκες και άνδρες. Εξαιτίας τους υπήρχε στην πόλη συνωστισμός και μεγάλος πλούτος· οι ναυτικοί εύκολα ξετινάζονταν, κι από εκεί βγήκε η παροιμία: το ταξίδι στην Κόρινθο δεν είναι για τον καθένα» [51].

Κατανοούμε λοιπόν την κατάντια της αρχαίας ελληνικής θρησκευτικότητας, όταν βλέπουμε τις υπηρέτριες της «θεάς» να είναι ουσιαστικά πόρνες που αφήνουν τεράστια κέρδη στο ναό, ενώ «ξεζουμίζουν» οικονομικά τους επισκέπτες όπως ακριβώς ένας πολυτελής οίκος ανοχής...

Αυτές οι πορνικές διαδικασίες κινούνταν στα πλαίσια του παγανιστικού θρησκευτικού φαινομένου του «Ιερού Γάμου» όπου συχνά, γινόταν…

…«αποκορύφωση μιας εορτής με την σεξουαλική ένωση, τον ιερό γάμο […] οι πληροφορίες όσον αφορά την Ελλάδα είναι σποραδικές και ασαφείς […] η Αφροδίτη… στην Κόρινθο είχε τις εταίρες της […] Απροκάλυπτος ήταν ο ερωτισμός στην Διονυσιακή λατρεία· τουλάχιστον σε μερικούς τύπους της Διονυσιακής μυήσεως φαίνεται… ότι κατά την μύηση συνέβαινε μεταξύ των μυστών πραγματική ολοκληρωμένη ερωτική επαφή, ιδιαιτέρως παιδεραστική […] Κατά την Διονυσιακή εορτή των Ανθεστηρίων στην Αθήνα η σύζυγος του βασιλέως… προσφερόταν στον θεό ως σύζυγος» [52]!

 Σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο που όσο κι αν επιθυμούν οι αρχαιολάτρες να ξεχνούν, δίνει μεγάλη βάση στο …υπογάστριο, όλα τα φαινόμενα σεξουαλισμού είναι αναμενόμενα: ο Διόνυσος και οι ακόλουθοί του οι Σάτυροι, αλλά και ο Πάνας, και η Αφροδίτη, όλα αντιπροσωπεύουν μια κατάσταση όπου όλοι ασχολούνται με τα γεννητικά τους όργανα συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Διότι μην έχει κανείς την εντύπωση ότι οι άνθρωποι τότε, τα έβλεπαν όλα αυτά μόνο με θρησκευτικό μάτι!

Είναι απίστευτος ο διάλογος δύο ιεροδούλων της Αφροδίτης που μας μεταφέρει ο Στράβωνας:

«Αναφέρεται ότι κάποια εταίρα, όταν την κατηγόρησε μια άλλη ότι είναι τεμπέλα […] είπε: ‘εγώ είμαι τεμπέλα, που στο άψε σβήσε κατέβασα ΤΡΙΑ ΚΑΤΑΡΤΙΑ;»[53], το οποίο φυσικά αποτελεί «σεξουαλικό υπαινιγμό»[54]!

Και απορεί άραγε κανείς, για το τι περίπου γινόταν στα διονυσιακά όργια και στις υπόλοιπες οργιαστικές τελετές;

«Σάτυροι λοιπόν και Πρίαπος… αναφέρονται σε σχέση με τη σεξουαλική τρέλα που εξαπολύει ο Διόνυσος… περιτριγυρισμένος από φαλλούς σε διέγερση […] Στα αγγεία οι Σάτυροι απολαμβάνουν απεριόριστα, αυνανίζονται, συνουσιάζονται με ζώα, επιτίθενται σε γυναίκες που τις ξαφνιάζουν στον ύπνο τους» [55].

Προσέχουμε ότι ο θεός Διόνυσος σε μια από τις περιπέτειές του, για να ξετρελάνει από ερωτική μανία τους ανθρώπους, δεν εμφανίζεται με τη μορφή γυναίκας, αλλά με τη μορφή ΑΓΟΡΙΟΥ:

«Αυτή τη φορά, ο θεός έρχεται αυτοπροσώπως, με τη συνταρακτική όψη ενός νέου αγοριού στο άνθος της ηλικίας του. Ο Διόνυσος ξετρελαίνει από πόθο τους χωριανούς του Ικάριου, ‘πόθο να κάνουν έρωτα μαζί του και μάλιστα τους παρακινεί να το αποπλανήσουν, να το βιάσουν’» [56].

Μίλησε κανείς για «Ιερή παιδεραστία»;

Στο Βυζάντιο, θυμίζουμε, αυτά ονομάζονται ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, έτσι τα αντιμετωπίζει ο χριστιανισμός, ως τέτοια τα καταδικάζει και η νομοθεσία, προσπαθώντας να προστατέψει τα παιδιά από τους ανώμαλους. Φυσικά η αρρώστια δεν εξαλείφεται χωρίς τη βούληση του ανθρώπου, τουλάχιστον όμως υπάρχει ένα ηθικό βάρος να αντιμετωπίσει, ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΑΥΤΟ, και βέβαια, μια πολύ σκληρή νομοθεσία που παραδειγματίζει τους επίδοξους φονιάδες παιδικών ψυχών.

Αυτό ήταν πραγματική πρόοδος στην προστασία του παιδιού.

Αντιθέτως, στην Αρχαία Ελλάδα υπάρχει δικαιολόγηση της παιδεραστίας: για τους πνευματικά ανεπτυγμένους υπάρχει το πρόσχημα της «καλοκαγαθίας», ενώ για τους αμόρφωτους πληθυσμούς, υπάρχει ο παιδεραστής Δίας, ο παιδεραστής Ποσειδώνας, ο παιδεραστής Απόλλωνας ή ο παιδεραστής Διόνυσος, να δικαιολογούν τις πράξεις τους…

Μην ξεχάσουμε και την ΣΗΜΕΡΙΝΗ εποχή της «αθεΐας» και της «προόδου» όπου η ανωμαλία κρύβεται πίσω από έναν άλλο «θεό», το Political Correct όπου οι παιδόφιλοι φτιάχνουν κόμματα και νόμιμες οργανώσεις μέσα από τις οποίες προβάλουν και διαφημίζουν την αρρώστια τους…

(το άρθρο θα συνεχιστεί με το Γ΄ Μέρος [και τελευταίο] της απάντησής μας).