Το περιοδικό Δαυλός από την ελληνοκεντρικότητα στον αρχάνθρωπο

1ο Μέρος αφιερώματος στον Δαυλό

Του Γιώργου Καραμπελιά

Πηγή: Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος – Μάρτιος 2005.

Δείτε το δεύτερο μέρος

Δεδομένου ότι το περιοδικό Δαυλός υπήρξε το πρώτο που κήρυξε την «επιστροφή στους (αρχαίους) Έλληνες» και παρήγαγε ή φιλοξένησε το πρωτογενές υλικό μιας περιπέτειας που διαρκεί 23 χρόνια (ο Δαυλός εκδίδεται ανελλιπώς σε μηνιαία βάση από το 1982), η μελέτη των κειμένων και της ιδεολογικής του εξέλιξης σκιαγραφεί, κατά το μάλλον ή ήττον πιστά, την πορεία του χώρου αυτού συνολικά. Ενός χώρου που ξεκίνησε από την εμμονή στη σημασία της αρχαίας ελληνικής παράδοσης για τον σύγχρονο κόσμο και την Ελλάδα και κατέληξε, μέσα από μια ραγδαία και γενικευμένη έκπτωση, στην παραφιλολογία, τους κατακλυσμούς, την ουφολογία. Δυστυχώς, ανάλογη πορεία διαγράφει και το εν λόγω περιοδικό, η συνολική μελέτη του οποίου, με τις σχεδόν δεκαπέντε χιλιάδες των τυπωμένων σελίδων, θα απαιτούσε -και ίσως όντως απαιτεί- ένα εκτεταμένο δοκίμιο. Εδώ θα περιοριστούμε μόνο σε δύο βασικές -και κατ' ανάγκην συνοπτικά διαγραφόμενες- συνιστώσες. Η πρώτη αφορά στη μετεξέλιξη της αρχαιολατρίας του Δαυλού από μια συντηρητικών αποκλίσεων ελληνοκεντρική ιδεολογία σε μια εξωπραγματική μυθοπλασία, η οποία και θα δημοσιευτεί στο τρέχον τεύχος του περιοδικού, ενώ η δεύτερη, που θα επικεντρωθεί στην ιδεολογία και τον γενικότερο πολιτικό ρόλο του, θα δημοσιευτεί στο προσεχές τεύχος του Άρδην.

Η γλώσσα είναι η ψυχή μας

Όπως τονίζει ο Σαράντος Καργάκος στο άρθρο του, που ακολουθεί: «Ό,τι παρά πάντα νόμον ορθής αγωγής- διώκεται και εις πυρ βάλλεται, μυθοποιείται. Κι επανέρχεται στη ζωή συχνά ως βρυκόλακας». Αυτό ακριβώς συνέβη με την ελληνική γλώσσα. Μετά τη μεταπολίτευση επικράτησε μια εργαλειακή αντίληψη: το κέντρο βάρος μετατίθεται αποκλειστικά στο «σήμερα» της γλώσσας και την άμεση χρηστικότητα της ενώ εγκαταλείπεται η «διαχρονία» της, δηλαδή τα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας μας, στα πλαίσια μιας αντίληψης απομείωσης του «εθνικισμού» μας, ώστε να ενταχθούμε ευκολότερα στην «Ευρώπη» ή την «Παγκοσμιότητα». Το αποτέλεσμα, απολύτως φυσικό, ήταν η ελληνική γλώσσα και ιστορία να επιστρέψουν από τις ρωγμές... της στέγης, ως δημιουργήματα μίας αποτρόπαιης τερατογένεσης. Και συνεχίζει ο Σ. Καργάκος: «Αυτά που σήμερα προβάλλονται ως νέες μελέτες, ως νέες αναζητήσεις, ως νέες ανακαλύψεις περί αρχαίου κόσμου, καρποί μελέτης καλοπροαίρετων συχνά ερασιτεχνών, είναι μια νέα μυθολογία πού έχει πνευματικό πατέρα τον Νταίνικεν...». Μια απολύτως ομόλογη εξέλιξη στο ζήτημα της γλώσσας θα διαπιστώσουμε στην όλη «ερευνητική προσπάθεια» του Δαυλού, που θα οδηγήσει στην «ανακάλυψη» της «πρωτογλώσσας» και στην άποψη ότι οι Έλληνες είναι οι γενάρχες όλων των λαών της γης (για τους άλλους πλανήτες ίσως επιφυλάσσεται στο μέλλον).

Ας δούμε συνοπτικά τα βασικά στοιχεία της αντιπαράθεσης. Στα αρχικά στάδια ορισμένοι συγγραφείς του Δαυλού αναφέρονται σε μια, νόμιμη και δόκιμη, αμφισβήτηση των θεωριών που ήθελαν την ελληνική γλώσσα και επομένως τα ελληνικά φύλα να έρχονται στην Ελλάδα τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Αυτή υπήρξε για πολλά χρόνια η κυρίαρχη αντίληψη περί Ινδοευρωπαίων (σημειωτέον ότι προωθήθηκε ιδιαίτερα από τους Ναζί), η οποία εντόπιζε την κοιτίδα τους στο Βορρά και υποστήριζε πως οι Έλληνες κατέβηκαν από εκεί την δεύτερη π.Χ. χιλιετία και συνάντησαν τους «Προέλληνες» με τους οποίους αναμίχθηκαν. Πράγματι, πιο πρόσφατες θεωρίες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη γενεαλογία «μετατοπίζοντας» την κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών στη Μικρά Ασία 1.

Σύμφωνα με τη νεώτερη αυτή προσέγγιση, η διαφοροποίηση της ελληνικής γλώσσας από τις λοιπές, της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, χρονολογείται πολύ παλιότερα απ' ότι πιστευόταν μέχρι τώρα, ίσως και πριν το 5.000 π.Χ. Η σχέση των ελληνικών λέξεων με τις λεγόμενες «προελληνικές» αποτελεί ένα ακόμα αντικείμενο διαμάχης, διότι αρκετοί φιλόλογοι, όπως και ο καθ. Προμπονάς, υποθέτουν πως τουλάχιστον ορισμένες από τις λεγόμενες προελληνικές λέξεις είναι παλιότερες μορφές ελληνικών. Ωστόσο κανείς σοβαρός επιστήμονας (ούτε ο Renfrew στον οποίο συχνά παραπέμπει ο Δαυλός και οι λοιποί «αντι-ινδοευρωπαίοι») δεν αμφισβητεί την ύπαρξη μιας «ινδοευρωπαϊκής» γλωσσικής οικογένειας. Απλώς η θεωρία της γλωσσικής διάδοσης του Renfrew υπο­στηρίζει πως υπήρξε μια σταδιακή επέκταση της γλώσσας μέσα από μακρόχρονη επαφή χωρίς, υποχρεωτικά, βίαιες -ή τουλάχιστον χωρίς μαζικές- μεταναστεύσεις λαών. Οι πραγματικές διαφοροποιήσεις λοιπόν αφορούν απλώς στο ποιο υπήρξε η κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων και στο πόσο παλιός είναι ο αποχωρισμός ανάμεσα στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Ένας αποχωρισμός ο οποίος, με τα σημερινά δεδομένα, μοιάζει να είναι μάλλον αρχαιότερος απ' ότι αρχικά πιστευόταν και ο «γενέθλιος» χώρος πολύ πιο κοντά στον ελληνικό χώρο. Ωστόσο το ζήτημα εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ ειδικών.

Εκκινώντας από αυτή την πραγματική επιστημονική διαμάχη κατασκευάστηκε όλο το ιδεολόγημα των «αρχαιολατρών» και του Δαυλού. Η εξέλιξη αυτού του ιδεολογήματος στο χρόνο είναι απολύτως χαρακτηριστική: Αρχικώς, στη δεκαετία του '80, αμφισβητείται η έννοια της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Υποστηρίζεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι δεν υπάρχουν - παρά την τόσο προφανή γλωσσική ομοιότητα λατινικών, ελληνικών και σανσκριτικών ή ιρανικών λέξεων. Η ελληνική γλώσσα διεκδικεί μια απόλυτη αυτοχθονία και δεν συνδέεται με καμία ινδοευρωπαϊκή ομάδα που «ήλθε από αλλού»... Αυτή την εκστρατεία για το γλωσσικό θα εγκαινιάσει στο Δαυλό ο Ηλίας Τσατσόμοιρος με το άρθρο του «Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα» 2. Ως ήταν αναμενόμενο, ο γνωστός τερταυγουστιανός ιδεολόγος Κωνσταντίνος Πλεύρης θα πλειοδοτήσει με σχετικά άρθρα του 3. Ο Πλεύρης, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1970, είχε εγκαινιάσει τη στροφή προς μια ρατσιστική φυλετικού τύπου αρχαιολατρία, ως όχημα ενός νεοφασιστικού aggiornamento, στα δύσκολα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πρέπει επιπλέον να του αναγνωρίσουμε πως, έγκαιρα και με εξαιρετική οξυδέρκεια, είχε κατανοήσει πως η πολιτισμική πολιτική και το ζήτημα της γλώσσας μπορούσε να εξελιχθεί σε αποφασιστικής σημασίας όχημα για την αναγέννηση του ακροδεξιού χώρου. Όπως ήδη τονίσαμε, η λογική του μεταπολιτευτικού «εκσυγχρονισμού» και της «Αριστεράς» άφηνε ένα τεράστιο κενό ως προς τη γλωσσική μας κληρονομιά και τον πολιτισμό μας το οποίο ανέτως θα μπορούσε να καλυφθεί από τον οποιονδήποτε.

Από την γλωσσική αυτοχθονία στον... Κατακλυσμό

Με αφετηρία λοιπόν το γλωσσικό αρχίζει μια διαδρομή που θα οδηγήσει, μέσα σε είκοσι χρόνια, τον αρχαιολατρικό χώρο και τον Δαυλό, από την υπεράσπιση της αρχαίας κληρονομιάς -εγκαταλελειμμένης από τους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς ταγούς της- στα UFO, τους εξωγήινους, τους προκατακλυσμιαίους Έλληνες και, το σημαντικότερο, σε μια ρατσιστική αντίληψη του ελληνισμού.

Η λογική της άρνησης της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα πως οι «Οι Έλληνες είναι αυτόχθονες». Δεδομένου όμως ότι η γλωσσική συγγένεια με άλλους λαούς είναι αδιαμφισβήτητη, θα πρέπει να βρεθεί μια εύλογη ερμηνεία, πράγμα πολύ απλό και εύκολο για τους «ερευνητές». Αφού λοιπόν όλοι οι λαοί είτε προέρχονται από τους Έλληνες, είτε πήραν τη γλώσσα τους από τους Έλληνες, κατά συνέπεια η ελληνική είναι η «πρωτογλώσσα» του πλανήτη, απεφάνθησαν οι αρθρογράφοι του Δαυλού.

Στο τεύχος 77 πληροφορούμεθα από το εξώφυλλο πως «Η πανάρχαια ελληνική είναι η "Μητέρα-Γλώσσα" των γλωσσών» με σχετικό άρθρο του Γιάννη Μωραλίδη, ενώ ο εκδότης του περιοδικού, Δ.Ι. Λάμπρου, καταγγέλλει «το τερατογέννημα των "Ινδοευρωπαίων"» και -πάντα στο ίδιο τεύχος- ο Κωνσταντίνος Γεωργανάς θα δημοσιεύσει άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο: «Διάχυτα σε ολόκληρη την υδρόγειο τα ίχνη της πανάρχαιας παρουσίας ελλήνων» 4. Στα τεύχη 78 και 79 του 1988, ο ίδιος θα μας ξεναγήσει στους «Έλληνες, γενάρχες διαφόρων λαών» 5. Ενώ ο Κωνσταντίνος Πλεύρης θα ακολουθήσει με το άρθρο του «Η γραφή των Μάγιας είναι η γραμμική Α'» 6. Και στη συνέχεια, μέχρι σήμερα, αναρίθμητα άρθρα θα επαναλαμβάνουν το μύθευμα της «πρωτογλώσσας», ώστε να εμπεδωθεί από τα σκοτισμένα μυαλά των Νεοελλήνων και μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια να ενέχει τη θέση θεσφάτου του «χώρου». Έτσι σταχυολογούμε κατά τύχην από τα εξώφυλλα των 23 χρόνων του περιοδικού: «Η ελληνική γραφή της Σιβηρίας», τεύχος 140 - 41 / 8^ος - 9^ος 1993, «Η εξάπλωση προϊστορικών Ελλήνων στη Βόρεια Ευρώπη» τεύχ. 218, 2ος 2000 κλπ.

Δεδομένου όμως ότι στους ιστορικούς χρόνους είναι ήδη συγκροτημένοι οι υπόλοιποι πολιτισμοί εκτός Ελλάδος και δεν παραδίδεται κάποια εξάπλωση των Ελλήνων στην... Ιαπωνία ή τη Λατινική Αμερική, αυτή πρέπει... με κάποιο τρόπο να «εντοπιστεί» χρονικά από τους χαλκέντερους ερευνητές που δεν ορρωδούν προ ουδενός. Η στιγμή λοιπόν δεν ήταν άλλη από την προϊστορική εποχή, η οποία αναβαθμίζεται και μεταβάλλεται σε μια μυθική χρυσή εποχή (εξ ου και η «Χρυσή Αυγή») κατά την οποία οι Έλληνες κυριαρχούσαν σε όλο τον κόσμο. Αλλά, δυστυχώς, θα επέλθει ο «κατακλυσμός» και ο αρχαίος αυτός «πρωτο»πολιτισμός θα καταστραφεί, ενώ, εν συνεχεία, οι διαφορετικοί λαοί θα αυτονομηθούν... και θα εκφυλιστούν. Και όλα αυτά, παρ' όλο που η αρχαιολογία μας έχει δώσει πλέον δείγματα για μια πλήρη συνέχεια μεταξύ του νεολιθικού πολιτισμού και των μεταγενέστερων ιστορικών σταδίων στην Ελλάδα, χωρίς να καταγράφει ίχνη κάποιου υπέρτερου πολιτισμού. Και βέβαια θα ήταν εντελώς παράδοξο να έχουν χαθεί μόνον τα λείψανα αυτού του πολιτισμού και να επιβιώνουν τόσο τα προγενέστερα παλαιό και νεολιθικά όσο και τα μεταγενέστερα 7. Αλλά η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει τους αρθρογράφους. Πάντα υπάρχει λύση. Ο Κωνσταντίνος Κουτρουβέλης -ο οποίος εισήγαγε αυτή τη θεματική στο Δαυλό- θα μιλήσει ήδη στο τεύχος 25 του 1984 για τις «προκατακλυσμιαίες ελληνικές γραφές». Ο δε Ηλίας Τσατσόμοιρος, στο 60ό τεύχος, θα ανασύρει, ως από μηχανής θεό για να απαντήσει στο ζήτημα της έλλειψης στοιχείων, την «Ατλαντίδα», η εξαφάνιση της οποίας επιτρέπει την οποιαδήποτε λαθροχειρία. Ο ίδιος σε μια εκτεταμένη «έρευνα» θα υποστηρίξει πως η ιστορία αυτού του «ελλείποντος κρίκου» του ελληνισμού (από το τεύχος 66 έως το 69 του 1987 σειρά άρθρων με τον τίτλο «Όχι μυθολογία, ιστορία») περιλαμβάνεται στην μυθολογία των Ελλήνων. Η μυθολογία, στην πραγματικότητα, καταγράφει ιστορικά γεγονότα! (Από εκεί μέχρι τις ιπτάμενες μηχανές-άρματα των θεών η απόσταση δεν ήταν πλέον μεγάλη). Ενώ στην ίδια γραμμή πλεύσης με τον Τσατσόμοιρο, δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Διονύσιος Καλαμπαλίκης θα μας εξηγήσει πως: «Οι Ολυμπιακοί αγώνες άρχισαν πριν 22.000 έτη: Αποδείξεις βάσει αστρονομικών στοιχείων 8. Όσο για τον ιδρυτή των Ολυμπιακών δεν ήταν άλλος από τον... Ηρακλή!

Και όμως στον ίδιο το Δαυλό, στα πρώτα του τεύχη, πριν επιβληθεί η «γραμμή» Πλεύρη-Τσατσόμοιρου-Λάμπρου, υπήρχαν και πολύ πιο νηφάλιες -αν και συντηρητικές, «κανελλοπούλειες»- προσεγγίσεις. Ο Ευάγγελος Ρόζος, για παράδειγμα, υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού τα δύο ή τρία πρώτα χρόνια της έκδοσης του 9 και ο πλέον «σοβαρός» ιδεολογικός εισηγητής της σχέσης με την αρχαία Ελλάδα στην πρώτη περίοδο του Δαυλού. Ο Ρόζος, οπαδός μάλλον της εκδοχής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τον ρόλο του ελληνισμού, σε πάρα πολλά κείμενα του απορρίπτει, σαφώς, τα φληναφήματα της «γραμμής Πλεύρη». Σε άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «πνευματικός και πολιτιστικός σωβινισμός» υποστηρίζει για τη σχέση των Ελλήνων με τους «αρχαιότερους» λαούς, καθώς και για το φαινόμενο της πολιτισμικής διάδοσης: «Οι Έλληνες δημιούργησαν τον δικό τους ανώτερο πολιτισμό παίρνοντας αρχικά ό,τι τους έλειπε ή ό,τι αυτοί έκριναν καλύτερο από τους πριν απ' αυτούς αρχαιότερους λαούς (Αιγυπτίους, Βαβυλώνιους)»10. Πού λοιπόν χώρος για «κατακλυσμούς», πρωτογλώσσες και άλλους αρχανθρώπους; Εν συνεχεία, στο τεύχος 23, σε άρθρο του «Το Αιγαίο γενέθλιος χώρος της ελληνικότητας» αναφέρει: «Εκεί στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. -αν όχι ενωρίτερα, σύμφωνα με νεώτερες θεωρίες- εμφανίζονται στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα "ινδοευρωπαϊκά φύλλα", οι πρόγονοι των Ελλήνων, που πιεζόμενοι από τους θράκες» 11 κ.λπ. Τουτέστιν, ένας από τους βασικότερους ιδεολόγους του Δαυλού, στην αφετηρία του, υποστήριζε τον «ινδοευρωπαϊσμό» και μάλιστα στην παραδοσιακή του εκδοχή. Προφανώς λοιπόν άνθρωποι σαν τον Ευ. Ρόζο ή τον Μανώλη Μαρκάκη, επίσης συστηματικό συνεργάτη της πρώτης περιόδου, δεν μπορούσαν να φιλοξενούνται κάτω από κοινή σκέπη με κείμενα όπως: «Η συγγένεια Ελληνικών και Σουμεριακών» του Τσατσόμοιρου στο τεύχος 49 ή τις ανακαλύψεις του Πλεύρη. Και θα εξέλθουν.

Με αφετηρία, λοιπόν, μια επιστημονική διαμάχη γύρω από τους Ινδοευρωπαίους και την προέλευση τους, κατασκευάζεται ένα ολόκληρο ιδεολογικό σύστημα το τελικό νόημα του οποίου συνοψίζεται στο ότι οι Έλληνες αποτελούν την αποκλειστική κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, τον οποία μετέδωσαν σε όλο τον κόσμο. Επομένως κατέχουν την πνευματική του κυριότητα και όλοι οι υπόλοιποι -και κατεξοχήν ο ιουδαϊκός χριστιανισμός- προσπαθούν διαρκώς να την σφετεριστούν. Δεδομένου ότι παρόμοιος ισχυρισμός δεν στηρίζεται κυριολεκτικώς πουθενά, θα κατασκευαστεί ένα μυθοπλαστικό και αντιεπιστημονικό οικοδόμημα, που πέραν του ότι υποβαθμίζει τη σκέψη των αναγνωστών, τους παρασύρει σε μια απόλυτα ανορθολογική και μισαλλόδοξη λογική που προετοιμάζει για κάθε είδους πνευματική, ή και άλλη, εκτροπή.

Και όμως ο δαυλός, σε σχέση με τα περιοδικά και τις αθλιότητες που ακολούθησαν από Φουράκηδες, Κεραμιδάδες, Λιακόπουλους, κλπ., διεκδικεί εξ αιτίας της πρώτης του περιόδου -και αδίκως σε ό,τι αφορά στη συνέχεια- ένα επίχρησμα σοβαρότητας, έχοντας αναγορευθεί σε θεωρητική «ναυαρχίδα» του συγκεκριμένου χώρου.

Επειδή συχνά διατυμπανίζεται στα αντίστοιχα περιοδικά -για να φυλάγονται από τις κακοτοπιές- πως οι εκδότες δεν είναι υπεύθυνοι για ότι γράφεται σε αυτά, ίσως νομιστεί πως όσα παραθέσαμε παραπάνω δεν αφορούν τον εκδότη του Δαυλού. Γι' αυτό και παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το εκδοτικό σημείωμα, υπογεγραμμένο από τον Δ.Ι. Λάμπρου του τεύχους 228, του Δεκεμβρίου του 2000, με τον τίτλο «0 θεός της χαράς άρχων του τρόμου»:

Πολλές χιλιετίες πριν από την εποχή μας, οπωσδήποτε πριν από το 5000 π.Χ., ή ανθρωπότητα απήλαυσε τα αγαθά ενός παγκόσμιου πολιτισμού, που δεν μοιάζει ποιοτικά με την σημερινή πολιτιστική κατάσταση της Γης. Ο χαμένος μεγάλος πολιτισμός του Διός, ο οποίος στοιχειοθετήθηκε ως αναμφίβολη ιστορική πραγματικότητα για πρώτη φορά στο Περιοδικό αυτό, κυρίως από τον μεγάλο ερευνητή της Ελληνικής Γλώσσας και του απώτατου ελληνικού παρελθόντος αείμνηστο επιστήθιο φίλο του υπογράφοντος το αρθρίδιο αυτό και συνεργάτη τον «Δαυλού» από το 1982 έως τον αδόκητο θάνατο του το 1991, Ηλία Τσατσόμοιρο, εξαφανίσθηκε ύστερα από την ολοκληρωτική καταστροφή (πιθανότατα λόγω μετεωρολογικών ή ηφαιστειακών φαινομένων τρομακτικής εντάσεως) της κοιτίδας του, του ελληνικού γεωγραφικού χώρου, αφήνοντας ως μόνο ακέραιο διασωθέν μνημείο του την γλώσσα του, την μητέρα γλώσσα των γλωσσών, την Ελληνική Γλώσσα. [ ]

Άλλα μετά την δημοσίευση πληθώρας ερευνών και πληροφοριών από αρχαιολογικές ανασκαφές κατά τα 4 τελευταία χρονιά στον «Δ», οι οποίες θεμελιώνουν με πλήρη επάρκεια α) την ύπαρξη ελληνικής γραφής και γλώσσας τουλάχιστον προ του 5000 π.Χ. στον ελληνικό χώρο και β) ότι ο παμπάλαιος παγκόσμιος ελληνικός πολιτισμός είχε εξαπλωθεί ως γλώσσα, ως τεχνολογία, ως μουσική, ως θρησκεία κ.λπ. από τον ευρωπαϊκό βορρά μέχρι την Ιαπωνία και από τις Σιέρρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής μέχρι τα νησιωτικά συμπλέγματα των αχανών θαλασσίων εκτάσεων του Ειρηνικού, η ιστορική θεωρία απέκτησε πια την ισχύ του επιστημονικού πορίσματος (sic!) 12.

Κατεστράφη λοιπόν ολοσχερώς η κοιτίδα-γεωγραφική μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού και έμεινε ή «περιφέρεια», οι πλησιέστεροι και οι μακρινοί χώροι και πληθυσμοί που είχαν δεχθεί τα δώρα του Διός. Και σημειώνεται το φαινόμενο της ιστορικής λήθης αλλά και της πολιτισμικής ασυδοσίας και παρακμής των μορφών πολιτισμού, που είχαν μεταφυτευθεί από την Ελλάδα στην λοιπή Υδρόγειο 13.

Ωστόσο η διαδρομή της αρχαιολατρίας δεν θα περιοριστεί στον κατακλυσμό, θα προχωρήσει πιο πέρα, στον δρόμο της ανοικτής εξαπάτησης. Πώς άραγε κατέστη δυνατό οι «προκατακλυσμιαίοι» Έλληνες να δημιουργήσουν έναν υλικό πολιτισμό ανώτερο ακόμα και από εκείνον της αρχαίας Ελλάδας ή και του σημερινού κόσμου; Ένα μέρος αφελών ή απατεώνων του «χώρου» θα αποτολμήσει και το επόμενο βήμα: «προφανώς» διότι οι Έλληνες ήταν εξωγήινοι οι οποίοι εισήγαγαν τον πολιτισμό επί της γης! Και όμως, αυτή η εκδοχή μοιάζει λογικότερη (!) από κάποια παρθενογένεση του ελληνικού πολιτισμού. Αφού οι Έλληνες εκπολίτισαν όλη τη γη και κατασκεύασαν την ανθρώπινη γλώσσα δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το ότι ήταν απεσταλμένοι εξωγήινων ή των «θεών» για να συνδεθούμε και με την επιστροφή στον παγανισμό. Ή, στην καλύτερη (!) περίπτωση, δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για εξωγήινους, αλλά είμαστε βέβαιοι για τις υπερτεχνολογικές κατασκευές των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων. Και οι ανάλογες ανοησίες δεν θάλλουν μόνο στα ουφολογικά έντυπα του «χώρου». Ερανίζομαι ορισμένα άρθρα του Δαυλού, ο οποίος ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια στρέφεται όλο και περισσότερο προς αντίστοιχες «έρευνες», πιο κοντά στο πνεύμα της εποχής - και της αγοράς παρεμπιπτόντως:

Ο Ιωάννης Λάζαρης, «Μηχανολόγος και Αντισυνταγματάρχης Τεχνικού» σε άρθρο του που δημοσιεύεται σε δύο συνέχειες 14, εκ προοιμίου μας εξηγεί πως:

Στο παρόν άρθρο θα γίνη μια προσπάθεια προσεγγίσεως και τεχνικής αναλύσεως των μύθων που περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα κι αφορούν στον τεχνικό εξοπλισμό που είχαν στην κατοχή τους οι θεοί. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες είχε κάποια λογική η απόρριψις των μύθων ως παραμυθιών. Πριν από ένα σχεδόν αιώνα άρχισαν οι προσπάθειες για την κατασκευή των πρώτων αεροσκαφών. Δεν υπήρχαν ταχύπλοα σκάφη. Πριν από πενήντα χρόνια δεν υπήρχαν λαίηζερς. Πριν από ελάχιστα χρόνια δεν είχε αποκωδικοποιηθή το DΝΑ. Εφ' όσον δεν υπήρχαν αεροσκάφη, τότε τα άρματα των θεών στην Ιλιάδα, που ανεβοκατέβαιναν στον ουρανό, εξελαμβάνοντο ως αποκυήματα της φαντασίας του ποιητού. Σήμερα όμως με την ραγδαία τεχνολογική εξέλιξι είμαστε σε θέση να κάνουμε τα πρώτα δειλά βήματα για την κατανόησι της υψηλής τεχνολογίας εκείνης της μακρυνής αλλά και χρυσής για την ανθρωπότητα εποχής, η οποία καθαρά και με σαφήνεια περιγράφεται στα Ομηρικά έπη.

Ο ίδιος συγγραφέας, ο οποίος μάλλον απορρίπτει την εκδοχή των εξωγήινων σε μεταγενέστερο άρθρο του 15 διερωτάται σοβαρά για μια άλλη εκδοχή προέλευσης των UFΟ: «Τα "εξωγήινα" ΑΤΙΑ είναι γήινα λείψανα ενός χαμένου πολιτισμού;» και αποτελούν μάλλον υπολείμματα των διαστημοπλοίων των αρχαίων Ελλήνων. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω ο «Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. Κωστής Καρμιράντζος» «αποδεικνύει» πως «οι προκατακλυσμιαίοι χάρτες (ήταν)-αεροφωτογραφίες των Ελλήνων»16. Τα άρματα λοιπόν των θεών δεν ήταν παρά προϊστορικά ελικόπτερα, και τα διαπλανητικά ταξίδια πραγματοποιούνταν από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι είχαν χαρτογραφήσει από αέρος τη γη!

Έτσι έχουν πλέον κατασκευαστεί ορισμένες σταθερές στο «χώρο» οι οποίες μπορούν άνετα να επεκταθούν και να κατακλύσουν το σύνολο των αναρίθμητων σχετικών εντύπων και βιβλίων. (Εξάλλου πλέον ο Δαυλός έχει μάλλον απωλέσει την ηγεμονία στο χώρο και γι' αυτό τον ανταγωνίζεται με τα ίδια όπλα). Απαριθμούμε αυτές τις συνιστώσες: Αυτοχθονία των Ελλήνων, Χρυσή εποχή του Ελληνισμού πριν από τον Κατακλυσμό (10 ή 11 χιλ. χρόνια) 17, εξάπλωση των Ελλήνων σε όλη τη γη και δημιουργία της πρωτογλώσσας, παρακμή μετά τον κατακλυσμό και εκφυλισμός των πολιτευμάτων. Η μόνη διαφοροποίηση ίσως έχει να κάνει με τις απαρχές. Το ένα ρεύμα, το λιγότερο «σοβαρό» -και λιγότερο επικίνδυνο, θα συμπληρώναμε-, είναι εκείνο που θεωρεί τους εξωγήινους ως προγόνους των Ελλήνων, που ανακατεύει διαστημόπλοια, κούφια γη και άλλους καλλικατζαραίους και θάλλει σε περιοδικά όπως το Τρίτο Μάτι, Strange, Nexus, κ.ά., εκφράζεται με γραφικούς ή μικρο-απατεώνες της Ομάδας Ε κ.λπ. και απευθύνεται στην πιο μαζική και «λαϊκή» κατανάλωση. Το άλλο, ενσωματώνει, όπως είδαμε, ακόμα και τα UFO στην ψευδο-ελληνοκεντρική υπόθεση και θεωρεί πως ακόμα και τα διαστημόπλοια είχαν κατασκευαστεί από τους περιβόητους προκατακλυσμικούς Έλληνες. Οπότε τίθεται και πάλι το ερώτημα: «Πώς και γιατί οι Έλληνες δημιούργησαν αυτόν τον πολιτισμό-μήτρα όλων των υπολοίπων εάν δεν διαθέτουν κάποιες εξαιρετικές ιδιότητες, και μάλιστα γενετικά προκαθορισμένες;»

Η καταγωγή των Ελλήνων και ο «αρχάνθρωπος»

Ανασύρεται έτσι το δεύτερο «μεγάλο» επιχείρημα μετά τη γλώσσα, η καταγωγή των Ελλήνων και ο Άρης Πουλιανός. Οι Έλληνες ίσως να μην είναι εξωγήινοι, όμως -γίνεται ένα ακόμα βήμα- δεν είναι απλώς οι γεννήτορες του πολιτισμού αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Η ανθρωπογένεση δεν άρχισε στην Αφρική αλλά στην Ελλάδα! Κατά συνέπεια, ολόκληρη η ιστορία του ανθρωπίνου είδους συνοψίζεται στην ιστορία της Ελλάδας!

Όπως είναι γνωστό, οι πρώτοι ανθρωπίδες, που μόλις έχουν διαχωριστεί από τα υπόλοιπα πρωτεύοντα, ανευρέθησαν πρόσφατα στην Αφρική. Η περιβόητη «Λούσυ» βρέθηκε το 1974 στην Αιθιοπία, χρονολογείται περίπου στα τρεισήμισι εκ. χρόνια και θεωρήθηκε για πολλά χρόνια ως η πρώτη μορφή ανθρωπιδών. Ωστόσο η γενετική ανάλυση τοποθετούσε την εμφάνιση των πρώτων ανθρωπιδών πριν από περίπου 6,5 εκατ. έτη. Την επιστημονική θεωρία επιβεβαίωσε η πλέον πρόσφατη ανακάλυψη, τον Ιούλιο του 2002, του προγόνου μας που έζησε στο Τσαντ πριν 6,5 ή 7 εκατομμύρια χρόνια, του «Sahelanthropus Tchadensis»18. Απολιθώματα και ευρήματα που χρονολογούνται μέχρι πριν 2 εκ. χρόνια εντοπίζονται αποκλειστικά στην Αφρική και κυρίως στην Ανατολική. Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, από εκεί, δια της Μέσης Ανατολής, επεκτάθηκαν και στον υπόλοιπο πλανήτη 19. Ο σύγχρονος άνθρωπος, που υποκατέστησε τον παλαιότερο Νεαντερντάλειο, εμφανίζεται στην Ευρώπη περίπου πριν από 40.000 ή 50.000 χρόνια. Ο παλαιότερος άνθρωπος που έχει ανακαλυφθεί στην Ελλάδα βρέθηκε στη Χαλκιδική. Πρόκειται για τον λεγόμενο «Άνθρωπο των Πετραλώνων», από το ομώνυμο σπήλαιο που, σύμφωνα με την αρχική επιστημονική χρονολόγηση, έζησε περίπου πριν 70.000 χρόνια. Και όμως όχι: για τους Πουλιανούς (πατέρα και υιό πλέον, Άρη και Νικόλαο), ο «αρχάνθρωπος» (όπως τον μετονόμασαν) χρονολογείται στα... 700.000 χρόνια και είναι -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους- ο... κοινός πρόγονος του ανθρώπου του Νεάντερνταλ και του Homo Sapiens! Δηλαδή ανατρέπεται -κυριολεκτικώς- ολόκληρη η ανθρωπολογία. Και αυτή η περιβόητη ανθρωπολογική ανακάλυψη περιορίζεται στα ελλαδικά πλαίσια και βεβαίως αντιμετωπίζεται με θυμηδία, αν όχι με αηδία, από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Ο δε Άρης Πουλιανός την έφερε στο φως επί χούντας με την συμπαράσταση του αλήστου μνήμης συνταγματάρχη Γκαντώνα.

Εφεξής, η ξέφρενη φαντασία των Πουλιανών και του ψευδο-«ελληνοκεντρικού χώρου» μπορεί να εκδιπλωθεί προς όλα τα αζιμούθια. Διαβάζουμε στον Δαυλό: «Καταπληκτικά ευρήματα του κ. Ά. Πουλιανού. Λίθινος πολιτισμός αναπτύχθηκε στην Ελλάδα πριν 12 εκατ. χρόνια. Ο "όρθιος άνθρωπος" μιλούσε, είχε νόμους και έφτιαχνε όπλα. Καταρρέουν Αφροκεντρισμός και Ινδοευρωπαίσμός». Και ακολουθεί συνέντευξη του «διαπρεπούς ανθρωπολόγου» 20. Και για να μη μένει καμία αμφιβολία για τη θέση του Δαυλού επί του θέματος, στην εισαγωγή του περιοδικού για τη συνέντευξη, διαβάζουμε:

Μετά από 40 έτη ερευνών του διαπρεπούς ανθρωπολόγου Αρη Πουλιανού φαίνεται πλέον βέβαιο, ότι ο άνθρωπος στάθηκε για πρώτη φορά όρθιος στο βόρειο Αιγαίο πριν από 11 (+-1) εκατομμύρια χρόνια. Την άποψη αυτή ενισχύουν τα πρόσφατα ευρήματα από τη Χαλκιδική, που ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος σε ανοικτό χώρο στο ανατολικό τμήμα του όρους Κάλαυρος, στη Νέα Τρίλλια. Όλα τα ευρήματα, οστά ανθρώπου του Homo Erectus Trilliensis (κνημιαίο, ωλένη, κερκίδα κ.λπ.), ζώων, εργαλεία λίθινα και οστέινα, γύρη δένδρων και φυτών, προέρχονται από τη Μειόκαινο (13 εκατομμύρια έως 5,250 εκατ. πριν), η οποία και ονομάζεται Ανθρωπογενής. Τα ευρήματα τόσο της Τρίλλιας όσο και του γνωστού Σπηλαίου των Πετραλώνων καθώς και τα αποτελέσματα των μελετών παρουσιάστηκαν σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και επικυρώθηκαν ομόφωνα. Οι ανακαλύψεις του Άρη Πουλιανού ανέτρεψαν όλες τις επικρατούσες ανθρωπογενετικές θεωρίες ως προς τον γεωγραφικό χώρο και τον χρόνο. Όχι μόνο ανέτρεψαν την θεωρία του Αφροκεντρισμού, αλλά και εντοπίζουν σε ποιο σημείο πρωτοεμφανίζεται επί της Γης ο άνθρωπος.

Αν διαβάσει κανείς αυτή την "συνέντευξη", θα μείνει ενεός από το εύρος και την έκταση της παραπληροφόρησης που διοχετεύει. Θα μπούμε στον πειρασμό να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα που επιτρέπουν να κατανοήσουμε την κομβική σημασία της «παλαιο-ανθρωπολογίας» του Πουλιανού για την οικοδόμηση του ψευδο «ελληνοκεντρικού» κατασκευάσματος. Σε μία φράση και μόνον του Πουλιανού θεμελιώνονται όλα τα βασικά στοιχεία των μυθευμάτων αυτού του χώρου:

Δεν είμαστε Ινδοευρωπαίοι. Είμαστε ένας λαός αυτόχθων. Η ιστορική διαδρομή του είναι εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων σ' αυτή εδώ την γη, όπως είναι και ο πολιτισμός. Οι Αρχάνθρωποι των Πετραλώνων έζησαν περίπου για ένα εκατομμύριο χρόνια μέσα στην Σπηλιά. Βέβαια πρωτομπαίνουν όταν αλλάζει το κλίμα της Γης και γίνεται ψυχρό, στην αρχή της Πλειστοκαίνου, δηλαδή πριν 1.700.000 χρόνια περίπου. Και βγαίνουν, εγκαταλείπουν την Σπηλιά, όταν αυτή γεμίζει μπάζα πριν 580.000 με 600.000 χρόνια. Σε αυτό το εκατομμύριο χρόνων που έζησαν μέσα στην Σπηλιά, σ' όλες τις παγετώδεις περιόδους και περιόδους ξηρασίας, ανέπτυξαν έναν πολιτισμό, που έδωσε την ρίζα, την αρχή για κάθε άλλο πολιτισμό, πολύ πιο παλαιό από τους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής, Σουμερίων, Αιγυπτίων κ.λπ. και όλων των άλλων λαών, Ινδιών και Κίνας, που υπήρξαν ποτέ επί της Γης.

Οι Έλληνες λοιπόν είναι αυτόχθονες. Η ιστορία τους δεν αρχίζει πριν 5 ή 7 χιλιάδες χρόνια αλλά πριν «εκατομμύρια χρόνια» (όπως θα δούμε στη συνέχεια) έζησαν πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια σε σπηλιές (κλείνοντας το μάτι στα μυθεύματα περί «κούφιας γης» και ανθρώπων των σπηλαίων), μέσα τις οποίες ανέπτυξαν έναν αρχέγονο πολιτισμό. Την ίδια, δηλαδή, εποχή που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, σύμφωνα με το σύνολο των ανθρωπολόγων, ο άνθρωπος βρίσκεται στα πρώτα του εξελικτικά στάδια, και τα πρώτα χονδροειδή εργαλεία χρονολογούνται περίπου στα 2 - 2,5 εκ. χρόνια, στην Ελλάδα των «αρχανθρώπων» ζούσαν «σε σπηλιές» άνθρωποι που δημιουργούσαν πολιτισμό για «ένα εκατομμύριο χρόνια». Και για να μην αμφιβάλλουμε, ο Πουλιανός συνεχίζει: «Ο άνθρωπος έχει τις ρίζες του εδώ, και οι Αρχάνθρωποι έχουν τις ρίζες τους σ' αυτό το σημείο, δηλαδή από την Χαλκιδική μέχρι κάτω σ' όλο το Αιγαίο αναπτύσσεται το όρθιο στάδιο του Ανθρώπου». Ωστόσο δεν αρκείται στο ότι αναγορεύει τον Homo erectus σε σύγχρονο άνθρωπο αλλά πάει ακόμα πιο πίσω: «ο άνθρωπος πρωτοεμφανίζεται εδώ... πριν από 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια». Ο πρώτος μαθητής του γυμνασίου γνωρίζει, ή τουλάχιστον είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει, πως πριν 11 ή 12 εκατομμύρια χρόνια όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί δείγμα ανθρωπιδών αλλά δεν είχαν καν δημιουργηθεί οι σύγχρονες κατηγορίες των πιθήκων, ενώ τα απολιθώματα των πρωτευόντων (primates) που διασώζονται ανήκουν σε είδη που δεν απαντώνται σήμερα.

Ο υποφαινόμενος έχει μια προσωπική εμπειρία για τον τρόπο που ο κ. Πουλιανός κατασκευάζει την ανθρωπολογική του θεωρία (!). Σε διάλεξη του στο «Πνευματικό Κέντρο» του Δήμου Αθηναίων, το 2001, ρωτήθηκε από τον συγγραφέα αυτού του κειμένου σε τι στηρίζει την άποψη του πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 8 εκατ. χρόνια στην Ελλάδα, τη στιγμή που όλη η διεθνής βιβλιογραφία μιλούσε για 6 εκατ. το πολύ, και μάλιστα στην Αφρική και μόνο. Η απάντηση του στο ερώτημα μου ήταν απολύτως χαρακτηριστική: «Πριν από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν είχε ανακαλυφθεί η "Λούσυ", μιλούσαν για 3,5 εκατ. χρόνια. Τώρα έφθασαν στα έξι. Άρα κάποτε θα φθάσουν και στα επτά-οκτώ που λέω εγώ». Στο μεταξύ, τα οκτώ τα έκανε έντεκα και ούτω καθεξής. Και όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνεται η συνέντευξη του Άρη Πουλιανού στον Δαυλό, σε άρθρο του ετέρου ανθρωπολόγου, του Νίκου Πουλιανού, στην Ελληνική Αγωγή, αναφέρονται τα εξής: «Σήμερα ή Μοριακή Βιολογία δίνει ηλικία διαχωρισμού του ανθρώπου από τον κλάδο των Πριμάτων (primates) περί τα 6 εκατ. χρόνια. Εμείς θα επιμείνουμε στα ± 1 εκατ. χρόνια» 21 Έτσι την ίδια ακριβώς στιγμή, το 2001, ο Αρης Πουλιανός υποστήριζε σε διάλεξη τη θεωρία των οκτώ εκατομμυρίων ετών, όπως ακριβώς αποκάλυπτε ο Νικόλαος Πουλιανός στην Ελληνική Αγωγή, και παράλληλα, στον Δαυλό, ο πρώτος «ανέβαινε» στα ένδεκα εκατ. χρόνια! Τι είναι όμως τρία ή τέσσερα εκατομμύρια χρόνια για τους Έλληνες «ανθρωπολόγους»;!

Και είναι εύλογο: η οικογένεια Πουλιανού έχει στήσει στη Χαλκιδική μια ολόκληρη βιομηχανία ελέγχοντας -και οικονομικά- το σπήλαιο των Πετραλώνων, ενώ διοχετεύει αυτού του είδους την «επιστημονική γνώση» στους χιλιάδες των μαθητών από όλα τα σχολεία της Ελλάδας που το επισκέπτονται κάθε χρόνο, καθώς και στους χιλιάδες άλλους επισκέπτες -του «ελληνοκεντρικού χώρου» κατ' εξοχήν- που στην πλειοψηφία τους είναι βέβαια αφιλοκερδείς όσο και εύπιστοι. Αυτή η βιομηχανία της παραπληροφόρησης απαιτεί μια διαρκή ανατροφοδότηση με νέες «ανακαλύψεις», γι' αυτό και, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, αυτές θα πρέπει να... υποστασιοποιούνται. Ίσως έτσι το «μοντέλο Πουλιανού» να οδηγείται σε απόλυτα εξωπραγματικά μυθεύματα -όπως εξάλλου συνέβη με το σύνολο του «χώρου»- αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτό, όταν το κράτος και οι αρχαιολόγοι ή οι ανθρωπολόγοι των Πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων και της Εφορίας Αρχαιοτήτων και της Αρχαιολογικής Εταιρείας, σιωπούν επιτρέποντας στους Πουλιανούς να διασύρουν την Ελλάδα παγκοσμίως; [Εξ άλλου, παραδόξως, τα δικαστήρια έχουν πολλές φορές δικαιώσει τον... Πουλιανό στην αντιδικία του με το ελληνικό κράτος, ενώ του παραχωρείται συστηματικά το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων για τις διαλέξεις του!]

Ερανιζόμαστε για άλλη μια φορά από τον Δαυλό: στο τεύχος 202 του Οκτωβρίου 1998, βλέπουμε να αναγράφεται στο εξώφυλλο: «Αγαλμα 500.000 ετών στην Καρδιά Πτολεμαϊδας» και, όπως μαθαίνουμε στη σελίδα 12.590, πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη ανακάλυψη της οικογενείας, και μάλιστα του κ. Νικολάου Πουλιανού. Διαβάζουμε λοιπόν στο σχετικό άρθρο συνέντευξη του Ν. Πουλιανού πως πρόκειται για ένα «πρωτογλυπτό» ηλικίας «500.000 ετών τουλάχιστον. Ίσως όμως να φθάνη ή να ξεπερνά την ηλικία του Αρχάνθρωπου των Πετραλώνων (750.000 έτη).[ ] Είναι πράγματι μια συνταρακτική ανακάλυψη, καθώς το αρχαιότερο δείγμα τέχνης που είχαμε έως τώρα στον κόσμο δεν ξεπερνά τις 40-50.000 χρόνια» 22.

Ο αναγνώστης θα έχει προσέξει φαντάζομαι δύο σταθερές αυτής της επιστημονίζουσας παραφιλολογίας: πρώτον, την τάση υπερδεκαπλασιασμού της αυθεντικής χρονολόγησης (ο «Άνθρωπος των Πετραλώνων» περνάει από τα 70 χιλ. χρόνια ηλικίας στις 700 ή 750 χιλιάδες, και το «πρωτογλυπτό» από τα 40.000 χρόνια της τέχνης του ανθρώπου στις 500.000) και, δεύτερον, την επιμονή στο «πρωτο»-γλυπτό (κατά το «πρωτογλώσσα») «αρχ»-άνθρωπος κλπ., έτσι ώστε να τονίζεται η σημασία των προγόνων μας και... παρεμπιπτόντως, των «ερευνητών».

Οι εχθροί του ελληνισμού

Όμως μένει να εξηγηθεί πώς και γιατί ο ελληνισμός έχει οδηγηθεί σήμερα στο έσχατο σημείο της παρακμής και της κατάπτωσης, ενώ κατείχε την παγκόσμια κυριαρχία πριν τον κατακλυσμό; Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Για την έκπτωση των Ελλήνων ευθύνονται πολλοί. Είναι πανθομολογούμενος ο συστηματικός αντισημιτισμός του Δαυλού και, προφανώς, ή λογική της απόλυτης αυτοχθονίας, της «πρωτογλώσσας» και όλων των υπολοίπων παραπέμπει σε μια λογική «περιούσιου λαού» που ανταγωνίζεται τον άλλο περιούσιο λαό, τους Εβραίους, για την «παγκόσμια ηγεμονία». Ωστόσο οι «Εβραίοι» και ο «εβραϊσμός» δεν είναι τόσο οι συγκεκριμένοι Εβραίοι, ή έστω οι σιωνιστές, αλλά ο «εβραϊσμός» μέσα στην ίδια την Ελλάδα, δηλαδή η... ορθοδοξία και το ελληνικό κράτος. Αυτός είναι ο πραγματικά μεγάλος εχθρός. Όπως γράφει ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Δαυλού, ο Π.Λ. Κουβαλάκης: «Η πρώτη όψη της εθνικής μας συνείδησης, η ελληνικότητα, είναι η μόνη εθνική ιδεολογία (παρήχθη από ένα συγκεκριμένο έθνος) που είναι ταυτόχρονα και παγκόσμια, ταυτισμένη με τον Πολιτισμό. Από την άλλη πλευρά η μόνη εθνική ιδεολογία που αντιστρατεύτηκε ιστορικά και αντιστρατεύεται πνευματικά την ελληνικότητα είναι αυτή της ρωμιοσύνης» 23. Δηλαδή ο βασικός αντίπαλος του «παγκοσμιοποιημένου» ελληνισμού του Δαυλού είναι ο... συγκεκριμένος και μόνος υπαρκτός ελληνισμός, εκείνος της «ρωμιοσύνης», δηλαδή... του ελληνικού κράτους.

Γι' αυτό εξ άλλου ο Δαυλός και οι ομόφρονές του, συστηματικά, καθημερινά, αδιάκοπα, εκστρατεύουν ενάντια στο υπαρκτό ελληνικό έθνος -που δυστυχώς πλέον έχει περιοριστεί σε «ενάμισι» κράτος, την Ελλάδα και την Κύπρο-, στο όνομα του αρχαίου ελληνισμού και κυρίως του «σύγχρονου» εκφραστή του, του «Παγκόσμιου Πολιτισμού». Και για να μη μένει καμία αμφιβολία, ο εκδότης του Δαυλού, στην ίδια ακριβώς γραμμή πλεύσης, μας λέει πως η Ελλάδα δεν είναι η κακομοίρη Ελλαδίτσα την οποία παλεύουμε να διασώσουμε εδώ και τώρα, από τα «θηρία» που την απειλούν από Ανατολή και Δύση, αλλά μια «άλλη Ελλάδα»: «Συνειδητοποίηση της υπαρκτής Ελληνικής Παγκοσμιότητας, ιδού η σημερινή Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων. Μια ιδέα απολύτως ρεαλιστική, αφού η Ελλάδα ως Επιστήμη, Λογική, Απόδειξη, Διάλογος, θεωρία, Δημοκρατία, Γλώσσα κ.λπ. είναι ήδη πανταχού παρούσα· μια ιδέα χωρίς αντίπαλο...». Και παρακάτω: «Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε την παγκόσμια Ελληνικότητα αυτή είναι ήδη κατακτημένη. Απομένει πρώτον να την κατανοήσουμε, να την αποδεχθούμε ως πραγματικότητα...» 24. Και έρχεται ο «ελληνοκεντρικός» κ. Μπερνς, σε συνέντευξη του στον Δαυλό -τη στιγμή που βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία-, να δηλώσει πως: «Δεν θα υπήρχε αυτή η Αμερική αν δεν υπήρχε η αρχαία Ελλάδα» 25. Καθόλου τυχαία ο Δαυλός, ενώ σε χιλιάδες (κυριολεκτικώς), άρθρων και σχολίων επιτίθεται στην Ορθοδοξία, τη «ρωμιοσύνη», το ελληνικό κράτος, τον εβραϊσμό... ως υπόστρωμα του χριστιανισμού, αφήνει συστηματικά στο απυρόβλητο την Τουρκία και τις δυτικές δυνάμεις. Όχι, ο μεγάλος εχθρός είναι η «ρωμιοσύνη»!

Έτσι αρχίζουμε να κατανοούμε καλύτερα το τρέχον πολιτικό νόημα μιας ορισμένης ιδεολογικής, μέχρι γελοιογραφίας, εμμονής: η επέκταση του ελληνισμού στα πέρατα της Οικουμένης έχει απαντήσει στο αίτημα της επιβίωσης του. Εμείς ζούμε μέσα από τους... Αμερικανούς, τους... Αϊνού, τους... Ίνκας κλπ. Σε ό,τι αφορά στη σημερινή μας υπόσταση, δεν έχουμε παρά να χωνευτούμε σε αυτό τον παγκόσμιο «ελληνικό» κόσμο και να... εγκαταλείψουμε το προσκήνιο ως συγκεκριμένο και απτό έθνος-κράτος. Και επειδή ως συγκεκριμένο και απτό έθνος υπήρξαμε για 1.700 χρόνια ορθόδοξοι, βαλκανικοί, «τουρκομερίτες», ανατολίτες, θα πρέπει να ξεριζωθούν αυτά τα στοιχεία της ζωντανής ταυτότητας μας για να γίνουμε και πάλι... αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή παγκοσμιοποιημένοι. Υπερβολή; Ας διαβάσουμε και πάλι τον κ. Κουβαλάκη:

Σε παλαιότερο άρθρο (τεύχος 219, «Η εξολόθρευσις των Εθνών και ο κατατρεγμός του Πολιτισμού») προσπαθήσαμε να καταγράψουμε την ιστορική και ιδεολογική καμπή, από την οποία διέρχεται σήμερα η ανθρωπότητα. Κύριο γνώρισμα της φαίνεται να είναι η σταδιακή επικράτηση ενός οικουμενικού προτύπου ανθρώπου με αντίστοιχη αποδυνάμωση, μέχρι και αφανισμό, των ιδιαίτερων εθνικών ιδεολογιών, αυτών των πανίσχυρων μορφών συλλογικής συνείδησης, που ταλάνισαν (υπογρ. του Αρδην) κυρίως τον Δυτικό Κόσμο κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Μέσα στη δίνη της μεταβολής αυτής πρέπει να ιδωθή και η εθνική ιδεολογία της σύγχρονης Ελλάδος. [ ]

Η εθνική μας συνείδηση παρουσιάζει δύο διαφορετικές και αντίρροπες όψεις, φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο των εθνών. Η μία όψη συνιστά την παγκόσμια Ελλάδα, δηλ. τις αξίες, τα πρότυπα και τα ιδανικά που γέννησε η πνευματική μεγαλουργία των αρχαίων προγόνων μας και αποτελούν σήμερα την ενεργοποιό δύναμη, τη φαιά ουσία του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Είναι πλέον κοινός τόπος, πως ό,τι συνιστά σήμερα τον Παγκόσμιο Πολιτισμό [ ] γεννήθηκε και ήκμασε στην αρχαία Ελλάδα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως την εποχή εκείνη, και όχι αργότερα, σφυρηλατήθηκε και διαμορφώθηκε το πολιτισμικό πρότυπο του Έλληνος Ανθρώπου, που ξεπέρασε τα όρια της Ελληνικής Φυλής, έγινε πανανθρώπινο: «...το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλούμε τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός» 50-52). Σήμερα της ημετέρας παιδείας μετέχουν άνθρωποι απ' όλα τα έθνη της γης, όσοι σκέπτονται, φέρονται και δημιουργούν «ομολογουμένως τη φύσει» - ελεύθερα, έλλογα, αδογμάτιστα, μη μαζικά, μη εξουσιαστικά, μη θεοκρατικά.

Την άλλη όψη της εθνικής μας συνείδησης συνιστά η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους, που στηρίζεται στη βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση και σε έναν εκκεντρικό κρατισμό, γνωστόν ως Ρωμιοσύνη. Οι ιδεολογικές καταβολές της βρίσκονται στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες, την εποχή του μεγάλου μίσους και του ολοκληρωτικού διωγμού παντός ελληνικού, τότε που επιβλήθηκε το πρότυπο του «δούλου του Θεού», του υποταγμένου στον Ιεχωβά και στους επίγειους εκπροσώπους του, την πολιτική και θρησκευτική εξουσία 26.

Κατά συνέπεια, σύμφωνα με τη «γραμμή» του Δαυλού, για να μεγαλουργήσει και πάλι ο ελληνισμός, πρέπει να εξαφανιστεί το ελληνικό έθνος-κράτος, που με την βαλκανική μιζέρια του εμποδίζει την εκδίπλωση των θαυματουργών ιδιαιτεροτήτων των «Ελλήνων» και να γίνουμε ένα μέρος της νέας «παγκόσμιας κοινότητας», στην οποία ήδη έχει σαρκωθεί ο ελληνικός πολιτισμός. Και προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η συντριβή του «Ιεχωβά και των επίγειων εκπροσώπων του, της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας». Γι' αυτό και οι ύμνοι στην παγκοσμιοποίηση (αλλά προσοχή, αυτή φέρει ελληνική σφραγίδα και όχι εβραϊκή! Αντίθετα «εβραϊκό» είναι το ελληνικό κράτος του «Ιεχωβά»!).

Τέλος, ο εκδότης του Δαυλού θα διευκρινίσει και τις πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες της άποψης του, κατακεραυνώνοντας την... Επανάσταση του 1821 και τις απόπειρες του ελληνισμού για εθνική ολοκλήρωση καθώς και τον βενιζελισμό που οδήγησαν σε καταστροφή [παραδόξως (!;) σε απόλυτη ταύτιση με μια υποτιθέμενη οικουμενιστική-πατριαρχική αντίληψη για την Ορθοδοξία]. Ιδού πως εκφράζεται για τις απελευθερωτικές απόπειρες των Ελλήνων: «Ο επί 17 αιώνες υπνώττων Ελληνισμός, ο ανελλήνιστος, απολίτιστος και ανιστόρητος Ελληνισμός των μαύρων αιώνων της Ρωμιοσύνης, απέκτησε με την Επανάσταση του 1821 κρατική "στέγη", έστω στέγη που θύμιζε τον κοινολεκτούμενο "καραγκιόζ-μπερντέ" και πλέον ου» 27. Ο «μεγάλος βυζαντινισμός» μας του Καβάφη, οι γενιές και γενιές των αγωνιστών κατά της ξένης κατοχής, οι αδιάκοπες απόπειρες για απελευθέρωση συρρικνώθηκαν για τον Δαυλό σε έναν «ανελλήνιστο, απολίτιστο και ανιστόρητο Ελληνισμό» και εκείνο το έστω μικρό κρατίδιο που βγήκε μέσα από υπεράνθρωπους αγώνες και για εκατό χρόνια αποπειράθηκε να απελευθερώσει το έθνος μας, με λάθη, με οπισθοδρομήσεις, με θυσίες, ήταν απλώς ένας «καραγκιοζ-μπερντές», ενώ ο ελληνισμός κατά τον κ. Λάμπρου θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει τον Ι. Μεταξά, όπως επισημαίνει στο άρθρο του.

Γι' αυτό χαρακτηρίσαμε εκ προοιμίου αυτόν τον χώρο «ψευδο-ελληνοκεντρικό». Διότι, στην πραγματικότητα, με μοχλό και πρόσχημα την (όντως) χρυσή εποχή του κλασικού ελληνισμού, υπηρετεί έναν απηνή διωγμό ενάντια στην πρόσφατη ταυτότητα μας, «των 17 τελευταίων αιώνων», όπως ανενδοίαστα υποστηρίζει, και τροφοδοτεί έναν μόνιμο εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους διαφορετικούς αναβαθμούς της ιστορικής μας διαδρομής. Αυτή η ιδεολογία υπηρετεί και προωθεί τον, ιδεολογικό τουλάχιστον, σπαραγμό μεταξύ των Ελλήνων, σε μια κομβική στιγμή της ιστορίας μας, όταν και πάλι απειλούμαστε με γεωγραφική συρρίκνωση και πολιτισμικό εξανδραποδισμό. Τέλος, στο όνομα μιας δήθεν ελληνικής οικουμενικότητας, προωθεί μια ρατσιστική, στενόκαρδη, και εν τέλει καθόλου «ελληνική», αντίληψη για την ελληνικότητα και τον ελληνισμό.

Όμως για την ιδεολογία και τους στόχους του Δαυλού θα επανέλθουμε στο επόμενο τεύχος του Άρδην.

 Ακολουθεί το 2ο μέρος του αφιερώματος στον Δαυλό

Σημειώσεις

1. Βλέπε και τις απόψεις του καθηγητή Renfrew που δημοσιεύτηκαν και στο Δαυλό τ. 80-81,84, 85 του 1988, καθώς και του καθηγ. κ. Προμπονά που δημοσιεύονται στο ανά χείρας τεύχος του «Άρδην».

2. Βλέπε τεύχος 26, Φεβρ. 2004. (Στο άρθρο όλες οι παραπομπές από τον Δαυλό, είναι απολύτως ακριβείς εκτός, σε ορισμένες, από διαφορές στην ορθογραφία).

3. Κ. Πλεύρης, «Το ελληνικό Αλφάβητον», τ. 29, Μάιος 2004, «Περί καταγωγής του ελληνικού αλφαβήτου» τ. 51, Μάρτιος 1986, «Η αλήθεια για το Αλφάβητο και οι διαστρεβλωτές της», τ. 58, Οκτώβριος 1986, «Η διαχρονική ενότητα της ελληνικής» τ. 79, Ιούλιος 1988.

4. Δαυλός, τ. 77, 1988.

5. Δαυλός, τ. 78 και 79 του 1988.

6. Δαυλός,τ. 83-Νοέμβριος 1988.

7. Μάλιστα, αυτές τις ημέρες του αρχόμενου 2005, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός ακόμα νεολιθικού οικισμού στην Αυγή της Καστοριάς, που σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων ήκμασε γύρω στο 5.600 έως 5.000 π.Χ. περίπου. Και βέβαια τα κτίσματα και τα καλλιτεχνικά ή χρηστικά αντικείμενα είναι νεολιθικά και όχι βέβαια τα φανταστικά των «πρωτοελλήνων» του Δαυλού. (Γιώτα Μυρτσιώτη, «Σπάνια νεολιθικά ευρήματα», Εφημερίδα Καθημερινή, 29 Ιανουαρίου 2005).

8. Βλέπε τεύχ. 264, Δεκ. 2003.

9. Χαρακτηριστικά παραθέτω τα άρθρα του τον πρώτο χρόνο της έκδοσης του «Δαυλού»: τεύχος 1 «Πολωνικός ιδεαλισμός», τεύχος 3 «Το ιδεολογικό υπόβαθρο του Αγώνα», τεύχος 4 «Πού βρίσκεται η πνευματική ηγεσία», τεύχος 5 «Η Άλωση αφετηρία αναγεννήσεως του Ελληνισμού», τεύχος 7 «Η αποτυχία της Κλασικής Παιδείας», τεύχος 8-9 «Δημαγωγία και πολιτική, τεύχος» 10 «Εξουσία και Πνεύμα», τεύχος 11 «Ηράκλειτος και Σωκράτης», τεύχος 12 «Η Κλασική Ελλάδα θεμέλιο για το παρόν και το μέλλον».

10.  Δαυλός τ. 19, Ιούλιος 1983, σ. 869

11.  Δαυλός τ. 23, Νοέμβριος 1983, σ. 1052.

12.  Η παρένθεση του Άρδην.

13. Βλέπε τεύχος 228, Δεκέμβριος του 2000.

14. Βλέπε «Η τεχνολογία των θεών», δαυλός, τεύχη 235-236/7 του 2001.

15. Βλέπε τ. 244, Απρίλιος 2002.

16. Δαυλός τ. 252, Δεκέμβριος 2002.

17. Και ποιος ακούει τον Μαρινάτο και όλους τους υπολοίπους αρχαιολόγους, που μιλούν για την καταστροφή της θήρας, την οποία και αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη, καθώς και για τον «κατακλυσμό» που προκάλεσε το παλιρροϊκό τσουνάμι -ισχυρότερο από το πρόσφατο της Ινδονησίας, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις με βάση το μέγεθος της καλδέρας της θήρας- που δημιούργησε η τελευταία και πιο καταστροφική έκρηξη του ηφαιστείου. Γύρω στο 1450 π.Χ., λοιπόν, καταστρέφεται η θήρα και η Κρήτη, τουλάχιστον, και οι καταστροφικές συνέπειες έφτασαν μέχρι την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. (Βλέπε σχετικά, Σπ. Μαρινάτος, Νικ. Πλάτων, στην Ιστορία του ελληνικού έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Α', σσ. 212-221).

Αυτή είναι και η πλέον πιθανή ερμηνεία του «Κατακλυσμού». Αν όμως γινόταν αποδεκτή μια τέτοια χρονολόγηση του «Κατακλυσμού» από τον Δαυλό και τους λοιπούς, τότε θα εντασσόταν στην πραγματική ιστορία και θα κατέρρεε ολόκληρο το οικοδόμημα που εμφανίζει έναν υπερτεχνολογικό πρωτοελληνισμό πριν καν από την αρχαιότερη νεολιθική εποχή, την έκτη χιλιετία π.Χ. Γι' αυτό και όσο αρχαιότερα, τόσο καλύτερα...

18. Βλ. και Richard Leakey, The origins of Mankind, Phoenix, Λονδίνο 1999 και Kate Wong, Meave Leakey et.al., in “New Look at Human Evolution”, Scientific American, Special Edition, τομ. 13, αρ. 2, 25 Αυγούστου 2003.

19. Βλέπε σημ. 18.

20. Δαυλός, τεύχος 230, Φεβρουάριος 2001

21. Νίκος Πουλιανός, «Συνθήκες εμφανίσεως του νέου είδους, Εύνοια της φύσεως(;!)», Ελ. Αγωγή, τεύχος 48, Φεβρουάριος 2001.

22. Βλέπε τεύχος 202 του Οκτωβρίου 1998, σ. 12590

23 Παν.Λ. Κουβαλάκης, «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμ­βριος 2000.

24. Δ. Ι. Λάμπρου, «Η μεγάλη Ιδέα του σημερινού Ελληνισμού», Δαυλός, τ. 207, Μάρτιος 1999.

25. Δαυλός, τ. 209, Μάιος 1999.

26 Παν. Λ. Κουβαλάκης, ό.π. «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000.

27. Δ. Ι. Λάμπρου, «Η μεγάλη Ιδέα του σημερινού Ελληνισμού», ό.π., Δαυλός, τ. 207, Μάρτιος 1999.

Του Γιώργου Καραμπελιά.

Πηγή: Άρδην, τ. 52, Ιανουάριος – Μάρτιος 2005.

Συνέχεια στο δεύτερο μέρος