"Το τέλειο φιλοσοφικό επιχείρημα" τών αθεϊστών, όταν αρχίζουν να μας λένε για τον "μαύρο" κόσμο που ζούμε, για τη "ζωή κόλαση" που κάνουμε, καθώς ένας τέλειος Θεός δεν μπορεί παρά να φτιάξει έναν τέλειο κόσμο! Όμως τους διαφεύγουν πολλά...

Είναι ο κόσμος "κολαστήριο";

Αρχίζει ο άθεος να μας εξηγεί γιατί δεν πιστεύει στον Θεό. Μας μιλάει για τη φρικτή ζωή που ζούμε στη γη. Για τους πολέμους, για τα παιδάκια που πεθαίνουν χωρίς ο Θεός να επεμβαίνει, για τις θλίψεις και τη "ζωή - κόλαση" τής γης, για κάθε τι που μπορεί να μας μαυρίσει την ψυχή. Και καταλήγει: "Αν υπήρχε Θεός, θα ήταν έτσι ο κόσμος;"

Με μια ΡΗΧΗ σκέψη σαν τών αθεϊστών, φαίνεται ότι έχει κάποιο δίκιο σε αυτά που λέει. Όμως όσο αναλύουμε τα λεγόμενά του, αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις", ώστε να καλύψει την απιστία του!

Και πρώτα - πρώτα, αν ο κόσμος είναι τόσο ΦΡΙΚΤΟΣ όσο τον παρουσιάζει, Γιατί ο ίδιος ο αθεϊστής δεν αυτοκτονάει για να γλιτώσει από αυτή την ΚΟΛΑΣΗ; Γιατί εξακολουθεί να ζει σε έναν τέτοιο κόσμο; Μήπως γιατί ο κόσμος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τόσο φρικτός όσο θέλει να μας πείσει; Μήπως γιατί όλα αυτά τα απαξιωτικά που λέει, είναι απλώς ΓΕΝΙΚΕΥΣΕΙΣ σπανίων περιστατικών; Μήπως γιατί όσο σύντομη κι αν είναι η ζωή, όσες πίκρες κι αν έχει, είναι ένα Θείο Δώρο; Είναι το μεγαλύτερο δώρο που δόθηκε ποτέ; Μήπως γιατί οι χαρές τού κόσμου είναι πολλαπλάσιες από τις λύπες του;

"Ναι, αλλά μερικοί αυτοκτονούν!" Ίσως μας πει ο άθεος. Σύμφωνοι! Όμως αυτοί είναι "ΜΕΡΙΚΟΙ!" Και αν για "μερικούς" η ζωή είναι αβάσταχτη, για τη συντριπτική πλειοψηφία τών ανθρώπων είναι χαρά και ευλογία και ευτυχία! Και μάλιστα και για τους ίδιους που αυτοκτονούν, το ίδιο καλή είναι η ζωή, και μόνο κατά τον καιρό τής αυτοκτονίας τους γίνεται αβάσταχτη και αυτοκτονούν. Πάλι δηλαδή δεν μπορούμε να γενικεύσουμε τις εξαιρέσεις για να χαρακτηρίσουμε το δώρο τής ζωής. Η συντριπτική πλειονότητα τής ανθρωπότητας, θεωρεί τη ζωή ΔΩΡΟ και ευλογία και κάτι καλό. Ακόμα και η συντριπτική πλειοψηφία τών αυτοκτονούντων, ως τη στιγμή που κάτι "χάλασε" στη ζωή τους, έτσι τη θεωρούσαν. Γι' αυτό έφθασαν ως αυτή την ηλικία, και δεν αυτοκτόνησαν ενωρίτερα! Αλλά για να μην ξεφεύγει ο άθεος από τη συζήτηση, το ερώτημα δεν ήταν αν αυτοκτόνησαν άλλοι, αλλά ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΑΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ!

"Θα αυτοκτονούσα αν δεν είχα οικογένεια να φροντίσω" ίσως μας πει για να ξεφύγει από το αμείλικτο ερώτημα. Όμως κι εδώ μπλέκει περισσότερο. Γιατί αν η ζωή είναι τόσο κακή, ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ; Αν ο θάνατος είναι λύτρωση, γιατί δεν σκοτώνει (λυτρώνει) την οικογένειά του, και μετά να αυτοκτονήσει και αυτός; Αν πίστευε αυτά που έλεγε, ότι η ζωή είναι τόσο κακή, δεν θα άφηνε την οικογένειά του σε έναν τόσο αβάσταχτο κόσμο! Και όχι μόνο την οικογένειά του, αλλά θα έπρεπε να σκοτώσει μαζί και όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορεί για να τους... σώσει!

"Μα η οικογένειά μου και ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να ζήσει! Δεν έχω το δικαίωμα να τους το στερήσω!" Θα μας απαντήσει ο άθεος. Και έτσι έρχεται στα λόγια μας. Ότι η ζωή είναι δώρο, ευλογία και χαρά. Δεν είναι ο μαύρος κόσμος που μας παρουσιάζει, για να καλύψει την απιστία του. Κι αν η ζωή είναι δώρο, πρέπει να αναζητήσουμε τον Δωρητή!

Αν όλος ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί τη ζωή ΕΥΛΟΓΙΑ, και μόνο μερικοί άθεοι τη θεωρούν "κόλαση", τότε... κάτι δεν πάει καλά ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ, και όχι με τον υπόλοιπο κόσμο! Αν ο υπόλοιπος κόσμος έχει ως αγαθό του τη ζωή και αυτοί τον θάνατο, αν ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει τις χαρές τής ζωής και ευλογεί τον δημιουργό, ενώ αυτοί τα βλέπουν όλα μαύρα και τον κατηγορούν, τότε ίσως θα πρέπει να επισκεφθούν κάποιον ψυχίατρο, (αν όχι τον τοπικό νεκροθάφτη). Μήπως δεν είναι η δυστυχία που τους κάνει να είναι τόσο απαισιόδοξοι, παρά η δική τους ΑΠΙΣΤΙΑ;

Γιατί υπάρχει η δυστυχία στον κόσμο;

Όμως ο άθεός μας θα επιμείνει: "Ναι, βέβαια, ωραία είναι η ζωή για τους περισσοτέρους ανθρώπους. Γιατί όμως, έστω και αυτοί οι λίγοι να βασανίζονται αν υπάρχει Θεός;"

Τώρα πλέον, ο άθεός μας αρχίζει να λογικεύεται. Δεν βλέπει πια τον κόσμο κολαστήριο, αλλά κάτι καλό, και μόνο μερικοί εκεί μέσα δυστυχούν. Και έτσι είναι πράγματι! Γιατί λοιπόν να είναι έτσι;

Ακριβώς λόγω τής απιστίας! Ο Θεός μας έδωσε συνείδηση, που δείχνει τι είναι το καλό και τι το κακό. Την ακούμε; Ή κάνουμε ό,τι μας καπνίσει; Και μας απεκάλυψε μέσω τού Χριστού τι είναι το σωστό: "Να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας". Αυτή είναι η εντολή που συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες.

Αν αγαπούσε ο καθένας μας τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του θα τον έκλεβε; Θα τον σκότωνε; Θα τον βασάνιζε; Αν ακούγαμε την εντολή τού Θεού, δεν θα έπαυαν αυτόματα οι περισσότερες δυστυχίες τού κόσμου;

Όμως είμαστε νοήμονες, και ο Θεός τους νοήμονες τους έπλασε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ να επιλέξουν πώς θα ζήσουν. Και την ελευθερία οι άνθρωποι την ύμνησαν σε όλους τους αιώνες. Είναι αγαθό η ελευθερία, και ο Θεός ΤΗ ΣΕΒΕΤΑΙ. Και μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ, (γιατί οι "εντολές" Του στην πραγματικότητα είναι ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ) και να ζήσουμε ελεύθεροι από τα πάθη με ευτυχία, ή να επιλέξουμε τη δική μας ανεξάρτητη ΑΘΕΗ πορεία, και να κάνουμε τη ζωή μας κόλαση.

Η ομοίωση με τον Θεό, (που είναι ο σκοπός τού Θεού για τον άνθρωπο), προϋποθέτει ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΝΤΑ, όπως Εκείνος είναι ελεύθερος.

Η ανθρωπότητα έχει επιλέξει τη δική της ανεξάρτητη πορεία. Και τα όσα παθαίνουμε, είναι τα αποτελέσματα αυτής τής ανυπακοής μας προς τον Θεό. Δική μας η επιλογή, δική μας η ταλαιπωρία. Ο Θεός δεν φταίει σε τίποτα. Μας προειδοποίησε. Αν ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι το κατανοούσαν αυτό, και τού ζητούσαν να έρθει να μας σώσει, ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. Όμως τώρα η πλειονότητα τών ανθρώπων επέλεξε μια δική της πορεία, και ούτε καν διανοούνται να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό. Μάλιστα τον κατηγορούν για τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ λάθη, που τους φέρνουν σε αδιέξοδο!

Όμως οι άγιοι ΑΠΟ ΤΩΡΑ βιώνουν τον Παράδεισο! Επειδή πρόσεξαν στα λόγια Του.

Η αιτία τής θλίψης τών δικαίων

"Όμως ο κόσμος είναι ατελής! Ακόμα και αν τηρούσαν τις εντολές τού Θεού οι άνθρωποι θα πέθαιναν! Και αυτοί που τις τηρούν και τώρα, πάλι πεθαίνουν!" Ίσως θα μας πει ο άθεος συζητητής μας. Όμως αυτό δεν είναι σωστό, ούτε για πριν, ούτε για τώρα.

Ο Θεός επέλεξε ως "εκπρόσωπο" τής ανθρωπότητας έναν αγνότατο άνθρωπο, τον Αδάμ, για να εγκαταστήσει τον παράδεισο και την αιώνια ζωή στον κόσμο. Μόνο ο Χριστός μπορούσε να συγκριθεί με αυτόν σε αγνότητα και καλοσύνη. Κανείς άλλος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο. Όμως ακόμα και ο Αδάμ απέτυχε! Επέλεξε ελεύθερα το δικό του δρόμο. Και ΔΕΝ άνοιξε το δρόμο τής ανθρωπότητας για τον Παράδεισο.

Όμως αυτό στο οποίο απέτυχε ο Αδάμ, το πέτυχε ο Χριστός. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει αυτό που δεν μπορούσαμε εμείς. Να νικήσει για εμάς την ατέλεια και τον θάνατο, και να μπορούμε να ζούμε για πάντα με ευτυχία, (όσοι από εμάς θελήσουμε να δώσουμε σημασία στον Θεό).

Αλλά η ανθρωπότητα 2.000 χρόνια μετά, εξακολουθεί να αρνείται τον Χριστό, και να μην επιθυμεί να δεχθεί τη δικαιοσύνη του. Έτσι ακόμα και οι δίκαιοι, αυτοί που φωτίσθηκαν και θεώθηκαν από τον Χριστό, είναι υποχρεωμένοι ακόμα να ζουν και ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ σε έναν ατελή κόσμο. Εξ' αιτίας τών πολλών, ταλαιπωρούνται και οι λίγοι δίκαιοι. Μόνο που όταν πια φεύγουν από τον κόσμο αυτό, οι ψυχές τους ελεύθερες πια από τους εναντίους τής σωτηρίας, ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ. Άρα δεν πεθαίνουν οι δίκαιοι. Ζουν αιώνια και μοιράζονται τη ζωή τού Θεού. Και όταν η ανθρωπότητα ενωμένη Τον καλέσει, θα επιστρέψουν πάλι εδώ να ζήσουν με σώματα σε μια άφθαρτη τέλεια κτίση.

"Αυτά είναι φαντασίες! Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι οι δίκαιοι είναι στον Παράδεισο; Ποιος τους είδε ποτέ;" θα μας ρωτήσει πάλι ο άθεος.

Όμως εδώ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙ! Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από εμφανίσεις τών Αγίων τής Εκκλησίας. Εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν σήμερα να βεβαιώσουν ότι είδαν και βοηθήθηκαν από τους αγίους, που ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Αυτή η άρνηση τών εκατομμυρίων μαρτυριών, αφήνει τους άθεους αναπολόγητους.

Και οι λόγοι που οι άθεοι δεν είχαν φανέρωση τού Θεού και τών αγίων στη ζωή τους, αλλά μόνο στους πιστούς, γίνονται τέτοιες φανερώσεις, είναι δύο:

Ο πρώτος επειδή σέβονται την επιθυμία τών αθέων να αρνηθούν τον Θεό, και ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ, και ο δεύτερος είναι, ότι οι άθεοι που ο Θεός διέκρινε στην καρδιά τους καλή προαίρεση (και κατά βάθος επιθυμία γι' Αυτόν), όταν τους φανερώθηκε, ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΟΙ!

Η ατέλεια τού κόσμου

Ο κόσμος φυσικά δεν είναι τέλειος. Μάλιστα κάποιοι άθεοι, έχουν σχηματίσει και καταλόγους ατελειών τού ανθρώπινου σώματος, για να δείξουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι τέλειο δημιούργημα, και να αποφανθούν, ότι μόνο ένας ανύπαρκτος (ή ατελής) θεός, θα έφτιαχνε ένα ατελές δημιούργημα! Για παράδειγμα μας αναφέρουν το λεγόμενο "τυφλό σημείο" που υπάρχει στο ανθρώπινο μάτι, οφειλόμενο σε κατασκευαστικό εμπόδιο που αφήνει ένα σημείο τού οπτικού πεδίου ακάλυπτο (αλλά από συνήθεια δεν το αντιλαμβανόμαστε). Λένε λοιπόν, ότι αν ο Θεός ήταν "τέλειος μάστορας", θα είχε κατασκευάσει το μάτι χωρίς τυφλό σημείο, κάτι που είναι εφικτό, με μια απλή μετατόπιση τού "εμποδίου" που εμποδίζει το φως.

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους ότι ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο κόσμος είναι τέλειος. Άλλωστε αυτό ακριβώς το αναφέρει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή, όταν στη Γένεση λέει σαφώς ότι ο κόσμος πλάσθηκε "καλός λίαν" και ΟΧΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.

Θα συμφωνήσουμε επίσης μαζί τους, ότι ένας τέλειος Θεός, πλάθει και τέλεια δημιουργήματα.

Πότε όμως είναι τέλεια τα δημιουργήματα τού τελείου Θεού;

Μόνο ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ! Κατά τη διάρκεια τής δημιουργίας, τα πλάσματα είναι ΑΤΕΛΗ. Ατελές, δεν είναι μόνο αυτό που δεν είναι τέλειο. Α-τελές είναι και αυτό που δεν έχει ακόμα τελειώσει! Και η δημιουργία τού Θεού ακόμα δεν τελείωσε.

Ο Θεός δεν είχε σκοπό να πλάσει απλώς πλανήτες και βιολογικά όντα. Ούτε καν απλώς νοήμονα βιολογικά όντα. Ο σκοπός τού Θεού ήταν να πλάσει ΘΕΟΥΣ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ. Να πλάσει όντα που θα έφθαναν να μοιρασθούν τη δική Του Θεία Ζωή. Και μόνο τότε η δημιουργία θα θεωρείται ΤΕΛΕΙΑ.

Η κτίση όλη, (όπως έχει δείξει με εκπληκτικό και δραματικό τρόπο η Κβαντική Μηχανική), εξαρτά την ίδια της την ύπαρξη από ΤΟΝ ΝΟΗΜΟΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ. Η νόηση είναι η κινητήρια και καθοριστική δύναμη που ορίζει την κτίση. Ο άνθρωπος, ως το αποκορύφωμα τής κτίσης, θα είναι αυτός που θα οδηγήσει και την υπόλοιπη κτίση στην τελείωση. Ως τότε, η κτίση που εξαρτάται από τον άνθρωπο, θα είναι ατελής, και θα περιμένει την αφθαρτοποίησή της, όπως το περιέγραψε ο απόστολος Παύλος:

"18 Λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς. 19 η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται. 20 τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ’ ελπίδι 21 ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. 22 οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν· 23 ου μόνον δε, αλλά και αυτοί την απαρχήν του Πνεύματος έχοντες και ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, την απολύτρωσιν του σώματος ημών" (Ρωμαίους 8/η΄ 18-23).

Δική μας ελεύθερη μετάφραση: "18 Επειδή σκέφτομαι, ότι δεν είναι άξια τα παθήματα τού τωρινού καιρού, να συγκριθούν με τη δόξα που θα αποκαλυφθεί σ' εμάς. 19 Επειδή η προσμονή τής κτίσης περιμένει την αποκάλυψη τών γιών τού Θεού (τών τελειοποιημένων αγίων). 20 Επειδή η κτίση υποτάχθηκε στη ματαιότητα, όχι επειδή το ήθελε, αλλά γι' αυτόν που την υπέταξε. Με την ελπίδα 21 ότι και αυτή η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία τής φθοράς, στην ελευθερία τής δόξας τών τέκνων τού Θεού. 22 Επειδή γνωρίζουμε ότι όλη η κτίση μαζί στενάζει και πονάει μέχρι τώρα. Και όχι μόνο αυτή, αλλά και εμείς που έχουμε τα πρωτοκάρπια τού Πνεύματος, και εμείς μέσα μας στενάζουμε περιμένοντας την υιοθεσία, την απολύτρωση τού σώματός μας".

Καλούμε λοιπόν κάθε άνθρωπο, να ενώσει τη φωνή του και τις προσπάθειές του με το Σώμα τού Χριστού την Εκκλησία, και να Τον προσκαλέσει μαζί μας, για να πάψει κάθε θλίψη και πόνος στην ανθρωπότητα:

"Και θα εξαλείψει ο Θεός κάθε δάκρυ από τα μάτια τους. Και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Γιατί τα πρώτα πέρασαν. Και είπε Αυτός που κάθεται στο θρόνο: "Να! Τα κάνω όλα καινούργια!" (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5).

Ν. Μ.