• 1. Το επιχείρημα τού Ντώκινς, περί της "πολυπλοκότητας" του Θεού

• 2. Αποσπάσματα από τον Ντώκινς για την "πολυπλοκότητα" του Θεού

• 3. Πρώτες παρατηρήσεις επί των λόγων και της "λογικής" τού Ντώκινς

• 4. Ο Άκτιστος εξω-συμπαντικός Θεός είναι ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ με κτίσματα

• 5. Οι παραλογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς

  • Μεθοδολογικοί ανορθολογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς

  • Λογικοί - Φιλοσοφικοί ανορθολογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς

Άραγε, με ποιο δεδομένο και με ποιο μέτρο σύγκρισης, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο Θεός είναι... πολύπλοκος;

1. Το επιχείρημα τού Ντώκινς, περί της "πολυπλοκότητας" του Θεού

Όταν ένας μεγάλος Βιολόγος σαν τον Ρίτσαρντ Ντώκινς, ανακατεύεται σε τομείς άσχετους με το αντικείμενο της επιστήμης του και με την εμπειρία του, επόμενο είναι να εκτίθεται δημόσια για την άγνοιά του στον τομέα αυτό. Γιατί αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα με τους όρους της δικής του επιστήμης, και με αυτή τα συγκρίνει. Γι' αυτό και το αποτέλεσμα προκύπτει αστείο και θλιβερό ταυτόχρονα, να βλέπει κάποιος έναν μεγάλο επιστήμονα, να οδηγείται σε τέτοιους παραλογισμούς!

Έχοντας λοιπόν γράψει ένα καθαρά "ιδεολογικό" και εντελώς ανορθολογικό βιβλίο, όπως "Η περί Θεού αυταπάτη", ο Ντώκινς βρέθηκε να κάνει ως βιολόγος, μαθήματα... Θεολογίας σε Θεολόγους! Και άρχισε να τους επεξηγεί την... ουσία του Θεού, με... βιολογικούς όρους!

Στο παρόν άρθρο, ο λόγος είναι περί της "πολυπλοκότητας" τού Θεού! Πρόκειται για ένα επιχείρημα, που προφανώς αρέσει πολύ στον Ντώκινς, γι' αυτό και το επαναλαμβάνει πολλές φορές, νομίζοντας ότι λέει κάτι σπουδαίο!

2. Αποσπάσματα από τον Ντώκινς για την "πολυπλοκότητα" του Θεού

Ας δούμε λοιπόν μερικά αποσπάσματα τού Ντώκινς, από το ανωτέρω βιβλίο του, για το θέμα μας, πριν τα σχολιάσουμε:

Πριν αρχίσουμε να απαντάμε, ας ξεκινήσουμε να σχολιάζουμε τις παραπάνω φράσεις του Ντώκινς, για να κάνουμε μια πρώτη διείσδυση στη σκέψη του, στη συνέπεια της σκέψης του και στη "λογική" του.

Από τα παραπάνω, συνάγουμε τις εξής παρατηρήσεις:

Α. Ξεκινώντας από το τέλος, με έκπληξη παρατηρούμε ότι αν και ο ίδιος ο Ντώκινς ΓΝΩΡΙΖΕΙ τη βάση της απάντησης τών Χριστιανών, στο επιχείρημά του, εμμένει σε αυτό, σαν να μην τη γνωρίζει! Γιατί σαφώς αναφέρει, τον Θωμά Ακινάτη, ο οποίος σαφώς αναφέρει ότι ο Θεός είναι ΑΠΛΟΣ, και όχι πολύπλοκος. Αλλά αντί ο Ντώκινς να επιχειρήσει να αποδείξει λάθος αυτή τη δήλωση, εμμένει στις θέσεις του, σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Επαναλαμβάνει το ίδιο και το ίδιο επιχείρημα, ως δεδομένο, χωρίς όμως να κάνει τον κόπο να το αποδείξει!

Β. Ενώ την απάντηση του Ακινάτη, τη θεωρεί ως "υπόθεση", (γράφοντας ότι ο Ακινάτης "υποθέτει" πως ο Θεός είναι λογικά απλός), τη δική του θέση, πως ο Θεός πρέπει να είναι "περίπλοκος", τη θεωρεί ΔΕΔΟΜΕΝΗ, με δηλώσεις όπως: "δεν μπορεί να είναι απλός", "πρέπει να αποτελεί εξαιρετικά πολύπλοκη και απίθανη οντότητα", "πρέπει να είναι εξαιρετικά απίθανος", "πρέπει να είναι τουλάχιστον εξίσου απίθανος", "θα ήταν επίσης επαρκώς πολύπλοκος", κλπ. Με άλλα λόγια, ενώ τη Χριστιανική θέση τη θεωρεί "υποθετική", τη δική του θέση τη θεωρεί "σίγουρη". Και αυτή του τη βεβαιότητα την εξηγεί ως εξής: "είναι εντελώς λογικό να υποθέσουμε ότι ο Θεός, παρότι αδιαίρετος, είναι εσωτερικά πολύπλοκος". Λέγοντάς το όμως αυτό, ενώ δέχεται το Χριστιανικό δόγμα περί "Αδιαίρετου" Θεού, παράλληλα ΑΡΝΕΙΤΑΙ το επίσης Χριστιανικό δόγμα περί "ΑΠΛΟΥ" Θεού! Αυτό δείχνει μια "επιλεκτική αποδοχή" όσων τον συμφέρουν, ώστε να μπορέσει να διατηρήσει το επιχείρημά του! Γιατί αν δέχεται το ένα, γιατί αρνείται το άλλο; Πολύ δε περισσότερο, όταν ΣΑΦΩΣ ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΕΙ, λέγοντας: "είναι εντελώς λογικό να υποθέσουμε..." Σαφώς λοιπόν εδώ, προδίδεται ότι η σίγουρη "θέση" του, αποτελεί ΥΠΟΘΕΣΗ, και όχι δεδομένο, όπως το παρουσιάζει στα επιχειρήματά του! Πώς λοιπόν λαμβάνει ως δεδομένο, κάτι που ο ίδιος παραδέχεται ότι αποτελεί "υπόθεσή" του, και μάλιστα όταν γνωρίζει, ότι αυτό είναι κάτι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ για τη Χριστιανική δογματική; Γιατί έτσι, φυσικά δεν αναιρεί τον Χριστιανικό Θεό που είναι εξ ορισμού "Απλός", αλλά έναν φαντασιακό "θεό", ενδοσυμπαντικό, παγανιστικό, που εύκολα αναιρείται!

Γ. Για να κατανοήσουμε όμως τους λόγους που στον Ντώκινς φαίνεται "λογικό" το περί πολυπλοκότητας του Θεού, ώστε να "μπούμε" στη σκέψη του, ας εστιάσουμε στη φράση του: "Ο Θεός... πρέπει να είναι εξαιρετικά απίθανος με την ίδια ακριβώς στατιστική έννοια που είναι και οι οντότητες τις οποίες φαίνεται ότι εξηγεί". Είναι προφανές εδώ, ότι ο Ντώκινς βγάζει το συμπέρασμά του, ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ τον Θεό με τα υλικά κτιστά αντικείμενα και οντότητες που γνωρίζει! Κάνει το ατόπημα, να συγκρίνει τον Εξω-συμπαντικό, Ασύγκριτο και Άκτιστο Θεό, με τα χωροχρονικά αντικείμενα και οντότητες, οι οποίες υπόκεινται στους νόμους των πιθανοτήτων! Γι' αυτό και τον θεωρεί: "απίθανο"! Ο Ντώκινς δηλαδή, εφαρμόζει τους νόμους των πιθανοτήτων, τη "στατιστική", στη μοναδική οντότητα, η Οποία ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ σε νόμους! Εφαρμόζει φυσικούς νόμους στη μοναδική Υπερφυσική Οντότητα! Γι' αυτό και στα 3 από τα 6 αποσπάσματά του, που παραθέτουμε, τον αποκαλεί "απίθανο".

Δ. Διεισδύοντας ακόμα βαθύτερα, στον τρόπο με τον οποίο ο Ντώκινς αντιλαμβάνεται τον Θεό, (γιατί για να αναιρέσεις κάτι, πρέπει κατ' αρχήν να συλλάβεις στο μυαλό σου, τι είναι αυτό που πας να αναιρέσεις), παρατηρούμε κάτι εξ' ίσου αστείο: Ο Ντώκινς φαντάζεται έναν "θεό" μέσα στο χώρο και το χρόνο, υπό τύπον: "τρελού επιστήμονα", που (σύμφωνα με τις ίδιες τις λέξεις του Ντώκινς), "σχεδιάζει" (λες και δεν είναι Προγνώστης), "παρακολουθεί" και "ελέγχει" (λες και δεν είναι Παντογνώστης) και επίσης "λαμβάνει αποφάσεις" και "εκτελεί υπολογισμούς", (λες και όλα αυτά δεν βρίσκονται στην άναρχη βούλησή Του και στην άναρχη Πανσοφία Του). Γιατί για να "αποφασίσει" κάποιος κάτι, και για να "εκτελέσει υπολογισμούς", σημαίνει ότι ΔΕΝ το γνωρίζει από πριν, αλλά το "σκέφτεται" και το "σχεδιάζει" εν χρόνω! Μάλιστα, με τη φράση του: "είναι εντελώς λογικό να υποθέσουμε ότι ο Θεός, παρότι αδιαίρετος, είναι εσωτερικά πολύπλοκος", κάνει διάκριση στον Θεό, "εσωτερικού" και... "εξωτερικού"! Μιλάμε δηλαδή για Θεϊκή... τοπολογία! Βάζει τον Θεό μέσα στον χώρο, του δίνει χωροχρονικά όρια, μέσα στα οποία κινείται, και στα οποία υπόκειται, και από τα οποία (περι-)ορίζεται! Λες και ο Δημιουργός του χώρου και τού χρόνου, μπορεί να περιορισθεί από τον χώρο και τον χρόνο! Πόσο θυμίζει αυτή η εντύπωση του Ντώκινς, το αστείο κακέκτυπο τού ψεύτικου φυσικού "θεού" τών Μαρτύρων της Σκοπιάς! Τέτοιοι "θεολόγοι" της πλάκας, αναλαμβάνουν να μιλήσουν για "θεό", όταν δεν έχουν καν τις προϋποθέσεις να συλλάβουν γι' Αυτόν βασικά ζητήματα, όπως την Πανταχού Παρουσία Του, την Παντογνωσία Του και την Αϊδιότητά Του! Τον φαντάζονται ως ένα ενδοσυμπαντικό πλάσμα, που χρειάζεται τον χρόνο για να σκεφθεί, να σχεδιάσει, να αποφασίσει, να υπολογίσει... Και το ΑΣΧΕΤΟ και ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟ μυαλό τους, δεν αναρρωτιέται: "Μα πώς είναι δυνατόν να χρειάζεται τον χρόνο, κάποιος που έφτιαξε τον χρόνο;"

Ε. Είναι προφανής λοιπόν πλέον, η "λογική" του Ντώκινς, η οποία είναι η εξής: "Στη Βιολογία (που είναι το αντικείμενο του Ντώκινς), για να υπάρξουν όλες αυτές οι περίπλοκες και απίθανες (για να γίνουν τυχαία), ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ τών ζωντανών οργανισμών, χρειάζεται μία τέτοια περιπλοκότητα, που να τις προγραμματίζει, και να τις κατευθύνει. Όσο πιο περίπλοκος είναι ένας οργανισμός, τόσο πιο περίπλοκα, και τόσο πιο απίθανα πράγματα κάνει. Όμως ο πιο περίπλοκος οργανισμός αυτού του πλανήτη, ο άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να κατασκευάσει (ακόμα τουλάχιστον) ζωή. Πόσο περιπλοκότερος λοιπόν, πρέπει να είναι ο "θεός", που έφτιαξε τη ζωή, τον άνθρωπο και το ίδιο το σύμπαν;"

Αυτή η γελοία σύνδεση, αυτή η αυθαίρετη και ανορθολογιστική σύγκριση του εξωσυμπαντικού Θεού με τα ενδοσυμπαντικά κτίσματα που έπλασε, θεωρείται από τον Ντώκινς τόσο λογική και φυσική, που δεν κάνει καν τον κόπο να προσπαθήσει να αναιρέσει την δεδηλωμένη εδώ και χιλιετίες Χριστιανική θέση, ότι "ο Θεός είναι απλός και αμερής". Για τον Ντώκινς, ο "θεός" δεν διαφέρει από ένα αντικείμενο, που μπορεί να το βάλει στο ιατροδικαστικό τραπέζι, και να το αναλύσει σε επί μέρους συστατικά, για να βρει την... πολυπλοκότητά του, και τον... τρόπο που... λειτουργεί! Είναι να απορεί κανείς, για την ΑΦΕΛΕΙΑ ενός ανθρώπου που στον τομέα της Βιολογίας πράγματι είναι μεγάλος επιστήμονας. Αλλά όταν πάει να εισάγει στη Θεολογία, Βιολογικές προϋποθέσεις ανάλυσης, τότε μόνο το γέλιο μπορεί να προκαλέσει! Όπως κάποιος που θα προσπαθούσε να μετρήσει το ύψος του με... ζυγαριά!

4. Ο Άκτιστος εξω-συμπαντικός Θεός είναι ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ με κτίσματα

Αφού πρώτα είδαμε τι είδους "θεό" έχει στο μυαλό του ο Ντώκινς, και τι είδους "θεό" πολεμάει, ας δούμε τι δηλώνει εξ ορισμού η Χριστιανική πίστη για τον Αληθινό Θεό, ώστε να φανεί ακόμα περισσότερο η αστειότητα τών επιχειρημάτων του ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΥ Ντώκινς.

Έγραψε λοιπόν ο Ίδιος ο Θεός στην Αγία Γραφή, μέσω του προφήτη Ησαϊα, πριν από διόμισυ χιλιετίες, τα εξής:

"Με ποιον, λοιπόν, θα εξομοιώσετε τον Θεό; Ή, τι ομοίωμα θα προσαρμόσετε σ' αυτόν; ...25 Με ποιον, λοιπόν, θα με εξομοιώσετε, και θα εξισωθώ; λέει ο Άγιος. 26 Σηκώστε ψηλά τα μάτια σας, και δείτε, ποιος τα δημιούργησε αυτά; Αυτός που βγάζει το στράτευμά τους κατά αριθμό· αυτός που καλεί όλα αυτά με το όνομά τους στη μεγαλειότητα της δύναμής του, επειδή, είναι ισχυρός σε εξουσία· δεν του λείπει τίποτε" (Ησαϊας 40/μ: 18, 25,26).

"Με ποιον θα με εξομοιώσετε και θα με εξισώσετε και θα με συγκρίνετε, και θα είμαστε όμοιοι; ... 8 Θυμηθείτε το, και φανείτε άνθρωποι· ανακαλέστε το στον νου σας, αποστάτες. 9 Θυμηθείτε τα προγενέστερα, τα εξαρχής· επειδή, εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και κανένας δεν είναι όμοιος με μένα· 10 ο οποίος εξαρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πριν αυτά που ακόμη δεν συνέβησαν, λέγοντας: Η βουλή μου θα σταθεί, και θα εκτελέσω ολόκληρο το θέλημά μου·... 12 Ακούστε με, σκληρόκαρδοι, εσείς που είστε μακρυά από τη δικαιοσύνη μου" (Ησαϊας 40/μ: 18, 46/μστ: 5, 8 -12).

Εδώ παρατηρούμε σαφέστατα την πλήρη ανομοιότητα του Ακτίστου Θεού με κάθε τι κτιστό. Την Παντοδυναμία του, στο να χειρίζεται πλήρως τους νόμους των πιθανοτήτων, (τους οποίους ο Ίδιος έπλασε), ώστε να εκτελεί πλήρως τη βουλή Του (και όχι "πειραματισμούς", όπως το κατανοεί ο Ντώκινς). Την παντογνωσία Του, ώστε να μη χρειάζεται να παρατηρεί και να ελέγχει. Την Αϊδιότητά του, ώστε να γνωρίζει ανάρχως το μέλλον.

Αν και τα λόγια αυτά γράφθηκαν πριν από διόμισυ χιλιετίες, ο Ντώκινς ακόμα δεν τα έμαθε, και συγκρίνει τα κτιστά που γνωρίζει με τον Άκτιστο! και όχι μόνο τα συγκρίνει, αλλά και εμμένει στην άποψή του, γιατί του φαίνεται... λογική!

Αλλά και το "απλούν" και "αμερές" του Θεού, είναι σαφέστατο Χριστιανικό δόγμα. Γράφει επ' αυτού, ο σεβ. Ιερόθεος Ναυπάκτου:

"Ένας αρχαίος εκκλησιαστικός διδάσκαλος έγραφε: "ο Θεός πάντη έν εστί και απλούν". Πολλοί Πατέρες τόνισαν αυτήν την άποψη, όπως ο Μ. Αθανάσιος όταν έγραφε: "Ου γαρ σύνθετος ο Θεός... απλή γαρ εστίν ουσία". Και σε άλλο σημείο ο ίδιος έγραφε: Ο Θεός "απαθής ών και απλούς απαθώς και αμερίστως του υιού πατήρ εστί". Η διδασκαλία περί της απλότητος του Θεού δεν έρχεται σε αντίθεση με την αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού και την διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργείας στον Θεό... Οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μ. Βασίλειος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι είπαν, ότι "αι μεν ενέργειαι (τού Θεού) ποικίλαι, η δε ουσία απλή" (Μ. Βασίλειος) και ότι "η σύνθεσις δεν εισάγεται δια του ενεργείν και της ενεργείας, αλλά δια του πάσχειν και του πάθους. Ο Θεός όμως ενεργεί άνευ πάθους" (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς)". (Στον παρόντα δεσμό, μπορείτε να δείτε ολόκληρο το κείμενο του σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου).

Όλα αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον Ντώκινς, που ούτε καν ασχολήθηκε με την ανάλυσή τους, παρά εμμένει χωρίς καμία δικαιολογία να τα αρνείται, συγκρίνοντας τα ανόμοια!

5. Οι παραλογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς

Αφού πλέον είδαμε σαφέστατα τα παραπάνω "χαρακτηριστικά" του αληθινού Ακτίστου Θεού, όπως τα δογματίζει ξεκάθαρα η Εκκλησία, κατόπιν της αποκάλυψης τού Ιδίου του Θεού, προς τους Αγίους, που τον γνώρισαν προσωπικά, τελειώνοντας, ας απαριθμήσουμε λεπτομερέστερα και τους παραλογισμούς που υποκρύπτει το ανορθολογικό επιχείρημα του Ντώκινς. Οι ανορθολογισμοί του είναι δύο ειδών: Μεθοδολογικοί και Λογικοί - Φιλοσοφικοί.

Μεθοδολογικοί ανορθολογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς:

Α. Μπερδεύει τις μεθόδους της Βιολογίας με της Θεολογίας. Γιατί ο Θεός δεν είναι αντικείμενο, να ελεχθεί σε "επί μέρους" τμήματα για την πολυπλοκότητά Του, αλλά ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, και μάλιστα εξωσυμπαντικό και πνευματικό, που δεν ανακαλύπτεται, αλλά ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ σε όποιον Εκείνος θέλει.

Β. Αναιρεί λάθος "θεό". Αρνείται αυθαίρετα τα εξ ορισμού χαρακτηριστικά του Θεού τών Χριστιανών, που είναι η πλήρης ανομοιότητά Του με τα κτιστά, η απλότητά Του και η αμέρειά του. Έτσι φτιάχνει έναν "θεό" στα μέτρα του, για να μπορεί να τον... αναιρέσει. Όμως με τον τρόπο αυτό, δεν αναιρεί τον Αληθινό Θεό, αλλά ένα δικό του διανοητικό κατασκεύασμα, στο οποίο δίνει κατά βούλησιν ιδιότητες που αυτός θέλει, ώστε να μπορεί να επιχειρηματολογήσει.

Γ. Μετράει με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί θεωρεί τις ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ "ιδιότητες" του Θεού τών Χριστιανών ως "υπόθεση" ανάξια λόγου, ενώ τις δικές του θεωρίες, περί του πώς κατά τη γνώμη του είναι ο "θεός", αν και παραδέχεται ότι είναι και αυτές "υποθέσεις", τις θεωρεί και τις χρησιμοποιεί ως σίγουρες!

Δ. Δεν αποδεικνύει ούτε εκλογικεύει τα δεδομένα του. Θεωρεί την πολυπολοκότητα τού "θεού" τόσο βέβαιη, που απαξιοί να αναιρέσει με οποιοδήποτε επιχείρημα, τις θέσεις τών Χριστιανών, περί του Αμερούς Αληθινού Θεού.

Ε. Οι μαρτυρίες τον διαψεύδουν. Από τη στιγμή που ο ίδιος δεν έχει να παρουσιάσει κάποιον αυτόπτη μάρτυρα, ή κάποιο "χειροπιαστό" στοιχείο, περί τού ισχυρισμού του, ότι το "Άκτιστο" μπορεί να είναι πολύπλοκο, δεν μπορεί και να το παρουσιάζει ως σίγουρο. Από την άλλη μεριά όμως, οι άγιοι, που είναι οι αυτόπτες μάρτυρες που γνώρισαν προσωπικά τον Θεό, ΕΞ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ μας διαβεβαιώνουν, ότι ο Θεός είναι Απλούς και Αμερής. Όμως ο Ντώκινς αρνείται τις μαρτυρίες τών αυτοπτών αυτών μαρτύρων.

Λογικοί - Φιλοσοφικοί ανορθολογισμοί του επιχειρήματος του Ντώκινς:

Α. Αυθαίρετη σύγκριση του κτιστού με τον Άκτιστο. Όχι μόνο δεν υπάρχει καμία λογική βάση να γίνει μία τέτοια σύγκριση, αλλά επί πλέον, αυτή ακριβώς η ανομοιότητα και έλλειψη σύγκρισης, αποτελεί εξ ορισμού χαρακτηριστικό του Ακτίστου! Αρνούμενος κάποιος τον ίδιο τον ορισμό του Ακτίστου, ουσιαστικά μιλάει για άλλο πράγμα. Είναι εντελώς εκτός θέματος.

Από τη στιγμή που θέλει να εφαρμόσει ο Ντώκινς φυσικές μεθόδους ερμηνείας των ιδιοτήτων του Ακτίστου, (πράγμα ούτως ή άλλως άτοπο), οφείλει κατά την πάγια μέθοδο τών φυσικών επιστημών, να παρουσιάσει έστω και ένα παράδειγμα εξω-χωροχρονικής οντότητας, που να υπόκειται στους νόμους της φύσης (κάτι άτοπο ακόμα και ως ιδέα!) Από τη στιγμή που δεν έχει να μας υποδείξει οτιδήποτε εξω-χωροχρονικό, που να έχει την ιδιότητα τής πολυπλοκότητας που ισχυρίζεται, (γιατί ΜΟΝΟ ο Θεός είναι εξω-χωροχρονικός), δεν μπορεί και να εμμένει σε μια τέτοια σύγκριση.

Β. Το Άκτιστο, μόνο αμερές μπορεί να είναι! Αν το σκεφθείτε, θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, ότι το Άκτιστο, ΔΕΝ θα μπορούσε να "αποτελείται" από επί μέρους "υλικά"! Και ο λόγος είναι προφανής! Τα επί μέρους υλικά, έχουν "κατασκευαστεί" από κάποιον με αυτή τη διαρρύθμιση, για να συνεργάζονται μεταξύ τους, προς κάποιο σκοπό. Αλλά εφ' όσον μιλάμε για τον Άκτιστο Θεό, τον Οποίο ΚΑΝΕΙΣ δεν τον έπλασε, είναι προφανές ότι δεν του έδωσε και επί μέρους υλικά!

Γ. Το Άχρονο, μόνο αμερές μπορεί να είναι! Ομοίως, και για το άχρονο του Θεού, προκύπτει το εξής αβίαστο συμπέρασμα. Γιατί πώς είναι δυνατόν, να "συνεργάζονται" μεταξύ τους τα υλικά του Αχρόνου Θεού, όταν δεν μεσολαβεί χρόνος, ώστε να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους; Εφ' όσον ο Θεός έπλασε τον χρόνο, πώς είναι δυνατόν, να υπόκειται στη λειτουργία του χρόνου, όπου το κάθε υποτιθέμενο "συστατικό" του, αλληλεπιδρά με τα άλλα, για να επιτελέσουν μία (εν χρόνω) λειτουργία;

Δ. Το Αχώρετο, μόνο αμερές μπορεί να είναι! Κατά τον ίδιο πάλι τρόπο, που τόσο πολύ ξεπερνάει τη νοητική ικανότητα τού Ντώκινς να το αντιληφθεί, τα επί μέρους "τμήματα" μιας οντότητας, για να είναι "επί μέρους", χρειάζεται να καταλαμβάνουν συγκεκριμένο "μέρος", συγκεκριμένο τόπο στο χώρο! Εφ' όσον ο Θεός είναι εξ' ορισμού μη υποκείμενος στους περιορισμούς τού χώρου, ως Δημιουργός του χώρου, πώς είναι δυνατόν να αποτελείται από "συστατικά", τα οποία έχουν το χαρακτηριστικό να επιμερίζονται στον χώρο; Ακόμα και αν υπήρχαν έστω και δύο αχώρετα αντικείμενα, που να συνιστούν τον Θεό, αυτά θα ήταν άπειρα, συνεπώς κατ' ανάγκην θα ταυτίζονταν!

Ε. Ο Άναρχος, μόνο Παντοδύναμος και πιθανός μπορεί να είναι! Πώς θα μπορούσε Αυτός που έθεσε τους νόμους τών πιθανοτήτων, να θεωρείται... "απίθανος", κατά τη διατύπωση τού Ντώκινς; Αυτός που έχει θέσει τους όρους, για το τι είναι πιθανό και τι απίθανο στο σύμπαν το οποίο κατασκεύασε, και που γι' αυτό ονομάζεται και "Παντοδύναμος", μια και υλοποιεί κυριολεκτικά οτιδήποτε βούλεται, πώς θα μπορούσε να υπόκειται στους περιορισμούς τής απιθανότητας; Απλό συμπέρασμα, αλλά τόσο περίπλοκο για το Αθεϊστικό μυαλό του Ντώκινς!

ΣΤ. Το πνευματικό, μόνο αμερές μπορεί να είναι! Γιατί από τη στιγμή που δεν μιλάμε για ένα υλικό φυσικό αντικείμενο, αλλά για τον Άυλο και Πνευματικό μας Δημιουργό, σε τι θα μπορούσαμε να τον... χωρίσουμε; Σε τι συστατικά άραγε, μπορεί να χωρίσει ο Ντώκινς, πνευματικές έννοιες όπως η αγάπη, η χαρά, η ταπείνωση, η καλοσύνη, κλπ; Δηλαδή πώς φαντάζεται τον Θεό; Σαν αμοιβάδα; Ή σαν ανθρωποειδές; Ή μήπως σαν Εξωγήινο; Η καλπάζουσα φαντασία, είναι κακός σύμβουλος, όταν ο λόγος είναι για το Άκτιστο, που δεν μπορεί να περιγραφεί.

Ζ. Η Πρώτη Αιτία μόνο αμερής μπορεί να είναι! Γιατί αν "αποτελείται" από επί μέρους αιτίες, κατ' ανάγκην παύει να είναι πρώτη, και οφείλουμε να αναζητήσουμε την αιτία αυτής της πολυπλοκότητας! Γιατί αν κάτι "αποτελείται", κατ' ανάγκην και "εξαρτάται" από τα επί μέρους στοιχεία του, οπότε παύει να είναι "πρώτη αιτία", αλλά αποβαίνει αιτία άλλης αιτίας!

Νομίζουμε ότι αυτοί οι βασικοί ανορθολογισμοί του επιχειρήματος τού Ντώκινς, αρκούν, αν και θα μπορούσαμε να το αναλύσουμε πολύ περισσότερο. Παρ' όλα αυτά, κατά τη φράση τού Ντώκινς "είναι εντελώς λογικό να υποθέσουμε ότι ο Θεός, παρότι αδιαίρετος, είναι εσωτερικά (sic) πολύπλοκος". Αυτή είναι η λογική του, την οποία δεν κοκκινίζει από ντροπή να τη διατυπώνει δημόσια και σε βιβλίο!

Αυτή είναι η "λογική" του Αθεϊσμού!

Επιλογή αποσπασμάτων: Γιάννης Τ.

 Κείμενο: Ν. Μ.