Είναι πράγματι αβυσσαλέα η άγνοια τόσο του επιστημονικώς αναλφάβητου κοινού, όσο και μετριοτήτων επιστημονικών, σχετικά με τη συμβολή των Χριστιανών επιστημόνων στην εικόνα που έχουμε για τη Φύση σήμερα, αλλά και στην ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας.

Και πώς να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν το παραμύθι περί θρησκείας που δήθεν στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη της επιστήμης επαναλαμβάνεται καθημερινά από δασκάλους, χυδαίους εκλαϊκευτές της επιστήμης και ανιστόρητους «Ιστορικούς»;

Γιατί ποιος δάσκαλος δίδαξε ποτέ πως ο Κοπέρνικος ήταν παπάς, ποιος τόνισε πως ο εμπνευστής της θεωρίας της μεγάλης έκρηξης ήταν παπάς, ότι ο Κέπλερ ήταν φανατικά πιστός, ο κατά τα άλλα κυνηγημένος Γαλιλαίος ήταν κολλητός με ένα απίστευτο πλήθος καρδιναλίων και επικαλούνταν τα γραπτά του Αγίου Αυγουστίνου για να γίνει πιστευτός, ο Νεύτων ήταν πιστός με έναν δικό του τρόπο, ο Δαρβίνος όπως ο ίδιος μας εξομολογείται ξεκίνησε πιστεύοντας και κατέληξε στον αγνωστικισμό, όχι όμως εξαιτίας της θεωρίας του αλλά εξαιτίας προσωπικών ζητημάτων, ο Μέντελ ο «πατέρας της Γενετικής» ήταν μοναχός, ο Dobzansky ένας από τους θεμελιωτές της νεοδαρβινικής σύνθεσης ήταν πιστός της Ορθόδοξης εκκλησίας, ενώ ο σύγχρονός μας πρωτεργάτης της ανάγνωσης του ανθρώπινου γονιδιώματος Francis Collins επίσης δηλωμένος Χριστιανός;

Για να μην επεκταθώ περαιτέρω στον μακρύ κατάλογο των Χριστιανών επιστημόνων θα προσφύγω στη βοήθεια της στατιστικής.

Μεταξύ λοιπόν του 1901 και του 2000 οι 654 βραβευθέντες με βραβείο Nobel δήλωσαν πως ανήκουν σε 28 διαφορετικές θρησκείες. Οι περισσότεροι, το 65,4% αυτοπροσδιορίζονται ως  Χριστιανοί.

 Συνολικά, οι Χριστιανοί έχουν κερδίσει το 78,3% όλων των βραβείων Νόμπελ Ειρήνης, το 72,5% στη Χημεία, το 65,3% στη Φυσική, το 62% στην Ιατρική, το 54% στα Οικονομικά και το 49,5% όλων των βραβείων Λογοτεχνίας.

Οι άθεοι, οι αγνωστικιστές και οι «ελεύθεροι στοχαστές» αποτελούν το 10,5% των βραβευθέντων με Νόμπελ, αλλά στην κατηγορία της Λογοτεχνίας οι προτιμήσεις αυτές ανεβαίνουν κατακόρυφα στο 35% περίπου!! Φαίνεται πως οι λογοτέχνες έχουν μια πιο ισχυρή βεβαιότητα για την απουσία του Θεού. Είναι πιο «πεφωτισμένοι» από τους επιστήμονες των Φυσικών επιστημών!!

Το παραμύθι λοιπόν περί Χριστιανισμού που τάχαμου παρεμπόδισε την ανάπτυξη της επιστήμης, καθώς και το παραμύθι περί ασυμβατότητας της επιστημονικής ιδιότητας με την χριστιανική πίστη, παρόλο που στερείται βάσης, είναι πολύ βολικό για να ταχτοποιούμε το σαρκίο μας σε έναν Κόσμο χωρίς Θεό νομίζοντας πως έτσι ξορκίζουμε τα φαντάσματα της αβυσσαλέας άγνοιάς μας, τόσο για τον Κόσμο, όσο και για την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.

Έχουμε την αίσθηση δηλαδή πως, εξοβελίζοντας το Θεό από την καθημερινότητά μας, γινόμαστε περισσότερο Oρθολογιστές και, απελευθερωμένοι πια από τα δεσμά της «τυφλής πίστης», μπορούμε να θέτουμε «σωστά» επιστημονικά ερωτήματα στα οποία απροκατάληπτα πλέον μπορούμε να δώσουμε και επιστημονικές απαντήσεις.

Και με αυτό στο μυαλό μας, θεωρούμε αδύνατον κάποιος πιστός να μπορεί να θέσει ή να ερευνήσει επιστημονικά ερωτήματα.

Ξεχνάμε βέβαια πως, αρχή κάθε Επιστήμης είναι ο Θαυμασμός και η Απορία.

Ο Θαυμασμός για τον Κόσμο που μας περιβάλλει και η Απορία για τον τρόπο που αυτός λειτουργεί. Και να με συγχωρεί η χάρη σας αλλά όποιος μπορεί να αναφωνήσει με τα λόγια του Ψαλμού «Οι Ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού, ποίηση δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» εκφράζει πλήρως τον Θαυμασμό του για τον Κόσμο. Εάν ο Θαυμασμός για τον Κόσμο-Κόσμημα συμβαδίσει με την Απορία τότε γεννάται και η Επιστήμη.

Δεν αμφισβητώ τον θαυμασμό οποιουδήποτε αθεϊστή ή σκεπτικιστή για τον Κόσμο, αλλά για εμάς τους Χριστιανούς, ο Θαυμασμός απευθύνεται στον ίδιο τον Δημιουργό. Η Απορία μας δε, αφορά στον τρόπο που ο ίδιος ο Δημιουργός έφερε στην Ύπαρξη τον Κόσμο. Συνεπώς, και η «επιστήμη μας» η οποία προφανώς και χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και μεθόδους με οποιονδήποτε αθεϊστή ή αγνωστικιστή επιστήμονα γίνεται πράξη με μόνο στόχο, την Δόξαν Θεού.

Εδώ φαίνεται και η διαφορά μεταξύ των Χριστιανών και των αθεϊστών επιστημόνων. Στην περίπτωσή μας, η αφορμή για να ασχοληθούμε με την επιστήμη είναι ο Θαυμασμός προς την Φύση πίσω από την οποία κρύβεται ο Ένας και τα αποτελέσματα της έρευνάς μας προσφέρονται σε αυτόν τον Ένα. Όσο μικροί ή μεγάλοι επιστήμονες και αν είμαστε, η ικανοποίησή μας από τα οποιαδήποτε συμπεράσματα των ερευνών μας έγκειται στο γεγονός της από μέρους μας κατανόησης μιας παραμέτρου του Θεϊκού Σχεδίου, και σα μικρά παιδιά επιδεικνύουμε το κατόρθωμά μας σε Αυτόν για να τον εντυπωσιάσουμε.

«Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν». Κοίτα τι καταφέραμε αναφωνούμε!! Όταν ο παπάς προσφέρει τον Άρτο και τον οίνο αυτά Του λέει. Κοίτα τι καταφέραμε. Μας έδωσες το στάρι, κοίτα, το καλλιεργήσαμε, το αλέσαμε και το κάναμε ψωμί. Μας έδωσες την άμπελο, κοίτα, πατήσαμε τα σταφύλια, κάναμε μούστο, τον αφήσαμε να ζυμωθεί και φτιάξαμε κρασί. Είμαστε άξιοι μιμητές της Δημιουργικότητάς σου. Πάρ τα τώρα αυτά από εμάς και φτιάξ' τα σώμα και αίμα δικό Σου.

Δεν προσφέρουμε δηλαδή στον Θεό ούτε σκέτο στάρι ούτε σκέτα σταφύλια, βάζουμε και εμείς τον κόπο μας και τη δημιουργικότητά μας και ξαναπλάθουμε τη Δημιουργία. Και μόνο αυτή την Πράξη που ιερουργείται καθημερινά στους ναούς αν είχαμε στο νου, θα αρκούσε ώστε να κατανοήσουμε πως η ενασχόληση με την επιστήμη είναι υποχρέωσή μας.

Ο Θεός δε μας δίδαξε ούτε την καλλιέργεια της Γης ούτε την οινοποιία, όπως πίστευαν όλες οι προηγηθείσες παγανιστικές παραδόσεις. Τόσο η καλλιέργεια της γης όσο και η οινοποιία είναι ανθρώπινες επινοήσεις που βασίσθηκαν στην ικανότητα παρατήρησης και πειραματισμού του κατ Εικόνα πλασθέντος Ανθρώπου. Είναι δε, η παρατήρηση και ο πειραματισμός, οι δύο σημαντικότεροι πυλώνες της Επιστήμης.

Μην απορείτε λοιπόν που υπάρχουν Χριστιανοί επιστήμονες σε τόσους διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς. Ούτε να αναρωτηθείτε σε πιο ποσοστό οι επιστήμονες αυτοπροσδιoρίζονται ως Χριστιανοί.

Να αναρωτηθείτε μόνο γιατί οι Χριστιανοί επιστήμονες είναι τόσο δημιουργικοί και γιατί ήταν Χριστιανοί οι επιστήμονες αυτοί που έβαλαν τη σφραγίδα τους σε όλες τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις που άλλαξαν τον Κόσμο μας.