Πάνε ήδη χρόνια, από την οριστική απόδειξη ότι το σύμπαν έχει αρχή. Μια απόδειξη που έθεσε οριστικά στο ντουλάπι της ιστορίας της επιστήμης, τις αθεϊστικές και τις παγανιστικές θέσεις για ένα σύμπαν άναρχο, και που δικαίωσε οριστικά και θριαμβευτικά τη Χριστιανική πίστη, που μιλούσε ανέκαθεν για την αρχή του σύμπαντος. Παρ' όλα αυτά, μερικοί άνθρωποι δεν διορθώνονται. Πάντα κάποιοι απληροφόρητοι φανατικοί, θα μιλούν για  "άναρχα" σύμπαντα, για "πολλαπλά" σύμπαντα, για "ανακυκλούμενα" σύμπαντα..., αρκεί να δικαιολογήσουν στη σκέψη τους, την απιστία τους προς τον Δημιουργό.

Ανυπόστατες δικαιολογίες απόρριψης του Θεού

Βεβαίως ούτε άναρχο είναι το σύμπαν, όπως ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ, ούτε ανακυκλούμενο, όπως επίσης ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ακόμα πιο πρόσφατα, από το γεγονός ότι η διαστολή του είναι επιταχυνόμενη, κάτι που σημαίνει ότι ΠΟΤΕ δεν θα επανέλθει στη φάση της συστολής, ώστε να μπορέσει να ξανα-διασταλεί. Και μόνο καταφύγιο για όλους αυτούς που αρνούνται τον Δημιουργό, απομένει να ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ μία απειρία άλλων συμπάντων, με διαφορετικούς χωροχρόνους, στα οποία υποτίθεται ότι ανήκει και το δικό μας, και στα οποία υποτίθεται ότι πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του δικού μας... Μόνο που, χρειάζεται τόνους φαντασίας και ΑΣΤΗΡΙΚΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ για να υποθέσει κάποιος ότι... "υπάρχουν" άλλοι χωροχρόνοι! Γιατί εφ' όσον ο χωροχρόνος μας ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ περιέχει "όλα όσα υπάρχουν στην κτίση", είναι σαν να λέει κάποιος ότι υπάρχει ύπαρξη πέρα από την... ύπαρξη! Και εάν θεωρήσουμε ότι ένας άλλος χωροχρόνος γέννησε τον δικό μας, τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ, αλλά είναι ΜΕΡΟΣ του δικού μας, εκτεινόμενος προς το παρελθόν! Από τη στιγμή δηλαδή που θα δεχθούμε οποιαδήποτε ΣΥΝΔΕΣΗ "δύο" χωροχρόνων, τότε δεν έχουμε πλέον δύο χωροχρόνους, αλλά έναν "υπερ-χωροχρόνο", του οποίου το σύμπαν μας είναι απλώς τμήμα. Και απλώς η απορία για τη δημιουργία όλων αυτών και πάλι μετατίθεται ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ χωρίς να λύνεται. Από την άλλη μεριά πάλι, εάν δεχθούμε (όπως ήδη αποδείχθηκε), ότι ο χωροχρόνος μας έχει αρχή πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, τότε ΠΡΙΝ από αυτή τη δημιουργία, απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΙΝ, συνεπώς κάθε υποτιθέμενη σύνδεση με οποιοδήποτε άλλο υποτιθέμενο εξωσυμπαντικό χωροχρόνο, είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.

Με άλλα λόγια, ενώ το να θεωρήσει κάποιος τον Θεό ως ΑΚΤΙΣΤΗ πρώτη αρχή, στην οποία ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ο χωροχρόνος μας, δεν αποδεικνύεται μεν, αλλά και δεν συγκρούεται με κανένα δεδομένο της επιστήμης, το να πει κάποιος ότι υπάρχουν δήθεν "άλλοι" χωροχρόνοι, όχι μονο δεν αποδεικνύεται επίσης, αλλά και συγκρούεται με τα επιστημονικά δεδομένα, που δείχνουν ότι ο χωροχρόνος μας έχει ΑΡΧΗ, και ότι πέραν αυτού, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ άλλο κτιστό, μια και δεν υπάρχει ούτε χωρικό, ούτε χρονικό "πέραν". Άλλωστε, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι "θεωρητικοί" των "πολλαπλών συμπάντων", γι' αυτό και παραδέχονται ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ελεγχθεί ο ισχυρισμός τους, εφ' όσον "για τον δικό μας χωροχρόνο, κάθε άλλος χωροχρόνος είναι απλώς... ανύπαρκτος"!!! Είναι δηλαδή σαν να μας λένε, ότι... "υπάρχει μια απειρία... ανύπαρκτων χωροχρόνων, στην οποία βρίσκεται η αιτία του δικού μας"! Πλήρης παραλογισμός!

Η πιθανότητα ύπαρξης

Βεβαίως κανένας σοβαρός Φυσικός δεν μπορεί να δεχθεί τα ανωτέρω "τσαρλατάνικα" ως λύση στο θέμα της αρχής του σύμπαντος. Γι' αυτό και υπάρχει έντονος διανοητικός αγώνας, να πλησιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στην πρώτη αυτή αιτία του υπαρκτού σύμπαντος, πέραν από μη αποδείξιμες και αντιφατικές εικασίες δήθεν άλλων χωροχρόνων. Κάτι βεβαίως που είναι όχι μόνο αποδεκτό, αλλά και επιθυμητό, στον αγώνα για κατανόηση της κτίσης.

Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας, ΚΑΙ ΠΑΛΙ καταλήγουμε στο ζήτημα των πιθανοτήτων. Στο βασικό ερώτημα: "Γιατί υπάρχει κάτι, ενώ θα μπορούσε να μην υπάρχει;" η απάντηση που δίνουν κάποιοι, είναι η εξής: "Επειδή η ανυπαρξία είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ κατάσταση, ενώ η ύπαρξη θα μπορούσε να εκδηλωθεί με αμέτρητους τρόπους, πιθανολογικά, η ύπαρξη είναι πολύ πιθανότερη από την ανυπαρξία"!!! Καταπληκτική σύλληψη! Τουλάχιστον εγώ ο γράφων, τους βγάζω το καπέλο! Νομίζω ότι ποτέ δεν θα το σκεφτόμουν αυτό. Μπορεί να μην εξηγεί βεβαίως το ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ έγιναν όλα, αλλά τουλάχιστον εξηγεί γιατί η ύπαρξη είναι η επικρατέστερη κατάσταση. Όμως, το σημαντικότερο αυτής της θεώρησης είναι ότι για μια φορά ακόμα, θέτει στη ρίζα του προβλήματος τις πιθανότητες!

Μετά την ανωτέρω απάντηση, τίθεται πλέον το πολύ σημαντικό ερώτημα: "Και από πού προσδιορίζεται ο νόμος των πιθανοτήτων;" και ακόμα: "Τι είναι θεμελιωδέστερο; Η ύπαρξη του χωροχρόνου, ή οι πιθανότητες; Ή μήπως τα μαθηματικά εκ των οποίων ρυθμίζεται ο νόμος των πιθανοτήτων;"

Σημαντικότατα ερωτήματα, που διερευνώντας τα, οδηγούμαστε από άλλο δρόμο πλέον, σε συμπεράσματα που έχουμε ήδη ξανασυναντήσει σε παλαιότερα άρθρα.

Έχουμε ξαναμιλήσει για το σημαντικό ρόλο των πιθανοτήτων στο μυστήριο της ύπαρξης, όταν ασχοληθήκαμε με τα κβάντα, και τους νόμους που διέπουν τις εμφανίσεις και εξαφανίσεις τους. Και τώρα, ξανασυναντάμε το ίδιο ακριβώς ζήτημα, αλλά αυτή τη φορά ασχολούμενοι με την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξης! Τελικά "οι πιθανότητες", είναι το κλειδί στο κάθε τι. Από τους νόμους της θερμοδυναμικής, και τον καθορισμό του "τι είναι δυνατόν να γίνει", μέχρι την ίδια την ύπαρξη!

Διερευνώντας το ερώτημα, για το "τι είναι θεμελιωδέστερο, οι πιθανότητες ή ο χωροχρόνος;", καταλήγουμε σε επίσης πολύ σημαντικά συμπεράσματα:

Εφ' όσον η ύλη και η ενέργεια, δεν είναι παρά "κύματα πιθανοτήτων", ο δε χωροχρόνος δημιουργείται από εν-υλώσεις και εξαϋλώσεις τέτοιων κυμάτων πιθανοτήτων, εξαρτώμενες από τον νόμο των πιθανοτήτων, φαίνεται προφανές να θεωρήσουμε ότι το θεμελιωδέστερο συστατικό του σύμπαντος είναι οι πιθανότητες.

Και αυτομάτως τίθεται (και πάλι) το ζήτημα: "Και ποιος Νομοθέτης έθεσε αυτόν τον νόμο;" Ποιος καθόρισε τους νόμους των πιθανοτήτων, να λειτουργούν έτσι ακριβώς όπως λειτουργούν, και να τίθεται έτσι η ύπαρξη, ως πιθανότερη από την ανυπαρξία;

Τίθεται πλέον ως φιλοσοφική απαίτηση, η ύπαρξη κάποιας οντότητας, που είναι όχι απλώς εξω-χωροχρονική, αλλά και εξω-πιθανοτική! Κάτι που δεν υπόκειται καν στον νόμο των πιθανοτήτων, αλλά που ορίζει τις πιθανότητες αυτές! Και κάτι τέτοιο, δεν είναι δυνατόν να αναζητηθεί μέσα στο πιθανοκρατικό μας σύμπαν.

Το θεώρημα της "μη πληρότητας" του Γκέντελ

Το επόμενο ζήτημα που τίθεται, είναι το εξής: Εφ' όσον οι νόμοι των πιθανοτήτων διέπονται από μαθηματικά, είναι τα μαθηματικά κάτι ακόμα θεμελιωδέστερο απ' αυτούς; Ή μήπως τα μαθηματικά είναι απλώς ο τρόπος που εκφράζονται οι νόμοι των πιθανοτήτων;

Το ερώτημα αυτό, θυμίζει αυτό που έχουν πει πολλοί Χριστιανοί: "Οι φυσικοί νόμοι, είναι απλώς Ο ΤΡΟΠΟΣ που εκφράζεται ο Θεός στην κτίση Του, και που επειδή είναι σταθερός και συνεπής, εκλαμβάνεται ως αυτοματοποιημένοι φυσικοί νόμοι". Κατά δε τη Χριστιανική πίστη, πίσω από τους φυσικούς νόμους, υπάρχουν κρυμμένοι οι λόγοι των όντων, οι οποίοι είναι οι βαθύτερες αιτίες ύπαρξης κάθε κτίσματος, και που γίνονται φανερές μόνο σε κάποιον που υπερβαίνει τον κτιστό κόσμο, και τον αντιλαμβάνεται εξ' απόψεως του Ακτίστου Θεού, μέσω της ένωσης μαζί Του".

Το ζήτημα αυτό, όσο και αν φαίνεται κατ' αρχήν άσχετο με τα μαθηματικά και τη φυσική, ουσιαστικά μας παραπέμπει στο γνωστό μαθηματικό θεώρημα του Γκέντελ (Goedel). Σύμφωνα με το θεώρημα αυτό, οποιοδήποτε σύστημα αξιωμάτων, περιλαμβάνει προτάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να διερευνήσουμε αν είναι αληθείς ή ψευδείς, με τα μέσα που μας δίνει το ίδιο το σύστημα. Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να αποδείξουμε τις αξιωματικές αυτές προτάσεις, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο σύστημα αξιωμάτων, ακόμα πιο ευρύ, που να περιέχει το προηγούμενο. Έτσι όμως, μένουμε και πάλι με την αδυναμία μας να αποδείξουμε το ευρύτερο αυτό σύστημα, και χρειαζόμαστε κάτι ακόμα ευρύτερο! Όπως καταλαβαίνει κανείς, η όλη κατάσταση δεν έχει τέλος! Πάντοτε, η  γνώση μας για το κάθε τι, θα απαιτεί περισσότερα στοιχεία, που αναγκαστικά θα μας δίνονται ΜΟΝΟ από κάτι έξω από το υπό μελέτην σύστημα.

Αυτό μας οδηγεί στη διαπίστωση, ότι ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως οι κοσμοθεάσεις και φιλοσοφίες, που θέλουν να περιορίζουν το "υπαρκτό" μόνο στο υλικό σύμπαν, ή μόνο στον χωροχρόνο, ή μόνο σε κάτι κτιστό (ό,τι και αν είναι αυτό), θα βρίσκονται πάντοτε εκτεθειμένες στο τέλος, στο ότι θα είναι αδύνατον να αποδείξουν, ή να τεκμηριώσουν, ή να εξηγήσουν κάτι στην κοσμοθέασή τους! Όλες οι φιλοσοφίες και οι υλιστικές θεωρήσεις του κόσμου, κατ' ανάγκην, θα καταλήγουν πάντοτε σε ένα αδιέξοδο, σε μια ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θεώρηση, που δεν θα επιδέχεται  απόδειξης! Είτε αυτή η δογματική θεώρηση είναι ένας Θεός, είτε είναι ένα σύμπαν χωρίς απαντήσεις για την αιτία του, θα καταλήγουν στο ίδιο αδιέξοδο, του θεωρήματος του Γκέντελ.

Με πιο παραστατικό τρόπο, το θεώρημα αυτό λέει ότι για να μπορέσει κάποιος να θεωρήσει το σύμπαν συνολικά χωρίς ελλείψεις και κενά, πρέπει να το θεωρήσει παρατηρώντας το από μια θέση ΕΞΩ απ' αυτό! Μόνο τότε θα μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει! Όσο βρίσκεσαι ΜΕΣΑ, πάντα κάτι θα σου διαφεύγει! Όμως μια τέτοια προνομιακή θέση ΕΞΩ από το σύμπαν, απλώς δεν μπορεί υπάρχει στον κόσμο, εφ' όσον όλη η κτίση, συμπεριλαμβάνεται ΜΕΣΑ στο σύμπαν! Άρα, όσο ζούμε μέσα στον χωροχρόνο μας, ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσουμε να αποδείξουμε τίποτα συνολικά για το σύμπαν, και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τις ύστατες απαντήσεις που κρύβονται σε αυτό, και που το μυστικό τους φυλάσσεται "ΕΞΩ" από αυτό! (Όχι, δεν χρησιμοποιήθηκε εδώ η λέξη: "έξω" από λάθος, ούτε ως "τρόπος του λέγειν", όπως θα δείτε στη συνέχεια). Το θεώρημα του Γκέντελ, ΑΠΑΙΤΕΙ την ύπαρξη μιας εξω-συμπαντικής οντότητας, που θα ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ το κενό των θεωρήσεών μας για το σύμπαν! Η ύπαρξη της οντότητας αυτής, δεν είναι για τα μαθηματικά απλή σύλληψη, ούτε απλή σοφιστεία. Είναι πλέον ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ!

Επανερχόμαστε λοιπόν στη Χριστιανική θεώρηση του σύμπαντος, για την οποία μιλούσαμε προηγουμένως. Τι διαφορετικό από το θεώρημα του Γκέντελ διδάσκει η Χριστιανική πίστη;

Τίποτα!

Σε αντίθεση με τις υλιστικές και παγανιστικές θεωρήσεις του κόσμου, η Χριστιανική πίστη ΕΜΜΕΝΕΙ σε μια Πρώτη Αιτία, που βρίσκεται ΕΞΩ από τον χωροχρόνο! Τη λέμε: "Θεό". Είναι δε χαρακτηριστική η εμμονή των Χριστιανών, να δεχόμαστε ΕΞΩΚΟΣΜΙΚΟ ΘΕΟ, και όχι ενδοκοσμικό, σαν τις άλλες (τις παγανιστικές κυρίως) θρησκείες. Το φιλοσόφημα των υλιστών ότι υπάρχει μόνο ο υλικός κόσμος, και των Παγανιστών, ότι δήθεν ο Θεός (ή οι θεοί κατ' αυτούς) βρίσκονται ΜΕΣΑ στον κόσμο, συγκρούεται άμεσα με το μαθηματικό θεώρημα του Γκέντελ! Είναι δηλαδή μια αντιεπιστημονική δοξασία!

Θεωρούμε ότι Αυτός ο Θεός, δεν έπλασε απλώς κάποτε στο παρελθόν το σύμπαν και το παράτησε, όπως πιθανολόγησε μέσα στην άγνοιά του ο δυστυχής Επίκουρος, αλλά συνεχίζει να ενεργεί σε αυτό, δίνοντάς του υπόσταση κάθε στιγμή, "υφαίνοντάς το" σε κάθε (κυριολεκτικά) σημείο του χωροχρόνου, μέσα σε έναν "αφρό κενού", αποτελούμενο από δυνάμει σωματίδια που στη σύγχρονη φυσική ονομάζουμε Κβαντικό κενό. Αυτά ακολουθούν τους ΝΟΜΟΥΣ των πιθανοτήτων, οι οποίοι νόμοι όμως, είναι πέραν της δυνατότητάς μας να καθορίσουμε ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ λειτουργούν έτσι!

Ο μόνος τρόπος να δει κάποιος συνολικά τους "λόγους των όντων" κατά τη Χριστιανική πίστη, (τον ύστατο λόγο για το κάθε τι στο σύμπαν), είναι "να εξέλθει" απ' αυτό!

Και πώς είναι δυνατόν να εξέλθει κάποιο κτίσμα, από την κτίση; Δια της θεώσεως!

Δεν είναι απαραίτητο ένα κτίσμα να εξέλθει "σωματικά" από την κτίση. Η ένωσή του με τον Άκτιστο, το κάνει κοινωνό των ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ της Θεότητας, που είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο. Ουσιαστικά το σύμπαν περιβάλλεται από τη Θεότητα, και όχι το αντίθετο! Δια της ενώσεώς του λοιπόν με τον Θεό, το κτίσμα είναι δυνατόν (σε συμφωνία με το θεώρημα του Γκέντελ), να έχει μια εξωτερική άποψη του κόσμου, αντιλαμβανόμενο αυτό ακριβώς που δεν μπορεί να αντιληφθεί χωρίς την "έξοδο" αυτή: Τους λόγους των όντων! Δεν είναι εκπληκτικό, το ότι η Χριστιανική εμπειρία των αγίων, έρχεται σε τέτοια συμφωνία με τη Μαθηματική θεώρηση του κόσμου;

Όταν βεβαίως λέμε για "ένωση με τον Θεό", δεν εννοούμε ότι το κτίσμα θα κατανοήσει ποτέ τον Θεό! Αντιθέτως! Εάν τολμήσουμε να εφαρμόσουμε και στον Θεό το θεώρημα του Γκέντελ, (κάτι που ούτως ή άλλως δεν γίνεται), θα αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πέραν του Πανταχού Παρόντος, συνεπώς δεν μπορούμε να σταθούμε πέραν του Θεού για να τον διερευνήσουμε, άρα ούτε τον Θεό θα κατανοήσουμε ποτέ στην πληρότητά του, έστω και αν θεωθούμε! Όσον αφορά μάλιστα τον Θεό, με δεδομένη την απειρότητά Του, είναι προφανές ότι το άπειρο ΠΟΤΕ δεν ολοκληρώνεται στην κατανόησή μας, εφ' όσον είμαστε πεπερασμένα χωροχρονικά όντα. Στους αιώνες θα τον μαθαίνουμε και θα τον προσεγγίζουμε, αυξάνοντας τη γνώση μας γι' Αυτόν, χωρίς όμως ποτέ να την ολοκληρώσουμε!

Επιστρέφοντας όμως στο θέμα του σύμπαντος, αντιλαμβανόμαστε, ότι αυτό ακριβώς που μας λείπει για την κατανόησή του, και αυτό ακριβώς που μας κάνει να έχουμε πάντοτε μια ελλειπή θεώρηση, είναι η αδυναμία μας να δούμε εκείνον τον ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ παράγοντα που του δίνει διαρκώς ύπαρξη, που καθορίζει τη μαθηματική έκφραση των πιθανοτήτων του, και που του έδωσε μια αρχή στον χρόνο.

Οι μαθηματικές και φυσικές προσεγγίσεις, είναι ένας άλλος τρόπος, για να αντιληφθούμε τη ματαιότητα του υλισμού μας. Να δούμε προφανώς τα αδιέξοδα της αποχωρισμένης από τον Θεό ζωής μας, και του ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΟΥ της ύπαρξής μας, χωρίς Αυτόν που μας δημιούργησε. Χωρίς Αυτόν, θα είμαστε πάντοτε ένα βήμα πριν τη λύση, και η λύση πάντοτε θα μας διαφεύγει. Θα βλέπουμε το νόμο, και θα μας διαφεύγει ο νομοθέτης. Θα βλέπουμε το αποτέλεσμα, και θα μας διαφεύγει η αιτία. Θα βλέπουμε τις κυρίαρχες πιθανότητες, και θα μας διαφεύγουν οι λόγοι της λειτουργίας τους. Θα βλέπουμε το πρόβλημα, και θα μας διαφεύγει η απάντηση.

Κι όμως! "ο βαστάζων τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως Αυτού" (Εβραίους 1/α: 3), "ίσταται επί την θύραν (της καρδιάς μας) και κρούει! Αν κάποιος ακούσει τη φωνή Του και Του ανοίξει" (Αποκ. 3/γ: 20), τότε θα μοιρασθεί μαζί Του κοινές εμπειρίες, Θεϊκές εξωκοσμικές εμπειρίες, τέτοιες που λίγοι άνθρωποι βίωσαν στην ιστορία εξερχόμενοι από τον κόσμο μας, και που ακόμα και να μας τις εκφράσουν δεν μπορούσαν:

"οίδα άνθρωπον εν Χριστω προ ετών δεκατεσσάρων· είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν· αρπαγέντα τον τοιούτον έως τρίτου ουρανού. 3 και οίδα τον τοιούτον άνθρωπον· είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν· 4 ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι" (Β΄ Κορινθίους 12/ιβ: 2-4).

Δεν κράζει η Σοφία; Και δεν εκπέμπει τη φωνή της η σύνεση;
2 Στέκεται επάνω στην κορυφή των ψηλών τόπων, ψηλότερα από τον δρόμο, στο μέσον των τρίστρατων.
3 Κράζει κοντά στις πύλες, στην είσοδο της πόλης, στην είσοδο των θυρών:
4 Άνθρωποι, σε σας κράζω· και η φωνή μου απευθύνεται στους γιους των ανθρώπων.
5 Απλοί, καταλάβετε φρόνηση· κι εσείς, άφρονες, αποκτήστε καρδιά που να καταλαβαίνει.
6 Ακούστε· επειδή, θα μιλήσω έξοχα πράγματα, και τα χείλη μου θα προφέρουν ορθά.
7 Επειδή θα πει αλήθεια το λαρύγγι μου· και τα χείλη μου βδελύσσονται την ασέβεια.
8 Όλα τα λόγια τού στόματός μου είναι με δικαιοσύνη· μέσα σ' αυτά δεν υπάρχει κάτι δόλιο ή διεστραμμένο·
9 όλα είναι σαφή σ' εκείνον που καταλαβαίνει, και ορθά σ' εκείνους που βρίσκουν γνώση.
10 Πάρτε την παιδεία μου, και όχι ασήμι· και γνώση, μάλλον, παρά εκλεκτό χρυσάφι.
(Παροιμίες 8/η: 1-10)

Ν. Μ.