Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Αθεϊσμός και Επιστήμη

Έχει πράγματι αποδείξει η επιστήμη την ανυπαρξία του Θεού; * Εντροπία τού Σύμπαντος και Ανθρωπική Αρχή * Το σύμπαν, οι πιθανότητες και ο Γκέντελ

Θεωρία των Χορδών και πίστη στον Θεό

Μια ίση σύγκριση σε αντίστοιχη κριτική

 

Ένα συχνό επιχείρημα των Αθεϊστών, είναι ότι δήθεν η Θεολογία "κρύβεται" πίσω από το άγνωστο, πίσω από "επιστημονικά κενά", φτιάχνοντας δήθεν "ελαστικές" θεωρίες που να μπορούν να υποχωρούν κάθε φορά που η επιστήμη κάνει ένα βήμα μπροστά στην κατανόηση του κόσμου. Και μας υποδεικνύουν τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες, (σαν τη θεωρία των χορδών), ως "πανάκεια", που δίνουν λύση σε κάθε μας κενό και απορία, και που κάνουν τον Θεό να φαντάζει "άχρηστος" στη ζωή μας. Πόσο αληθινό όμως είναι αυτό το επιχείρημα; Και πόσο συνεπείς είναι, αν εφαρμόσουμε το ίδιο αυτό επιχείρημα, στη θεωρία των Χορδών την οποία ορισμένοι επικαλούνται; Τι θα βρούμε μετρώντας με ίσα μέτρα και σταθμά την πίστη και την επιστήμη;

Πριν πούμε οτιδήποτε, για να μην παρεξηγηθούμε, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι σε καμία περίπτωση τα όσα θα σχολιάσουμε στη συνέχεια, δεν πρέπει να εκληφθούν ως "επίθεση" προς την επιστημονική θεωρία των Χορδών. Αντιθέτως θεωρούμε ότι πρόκειται για μια ευφυέστατη σύλληψη, με μεγάλες προοπτικές, και με δυνατότητα να προωθήσει την επιστήμη σε μεγαλύτερα ύψη, και παράλληλα ως μία ακόμα επιστημονική θεωρία που συμβιβάζεται ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΕΙ με τη θεολογία, σε κάθε της έκφραση.

Αυτό που θέλουμε να δείξουμε, είναι απλώς η ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ των Αθεϊστών που την επικαλούνται δήθεν ως αντίθετη με την πίστη στον Θεό, εφαρμόζοντας πάνω σε αυτή την ίδια θεωρία, τα όσα οι παράλογοι αυτοί άνθρωποι καταμαρτυρούν στην πίστη!

Στην ανάλυσή μας αυτή, θα πάρουμε στοιχεία από ένα εξαιρετικό άρθρο του Φυσικού Άγγελου Βορβολάκου, από το επιστημονικό περιοδικό "Περισκόπιο της Επιστήμης", Νο 329, Σεπτεμβρίου 2008, σελ. 10-24, με θέμα: "Θεωρία των Πάντων".

Πριν σχολιάσουμε όμως, ας δούμε πώς ξεκίνησε και πώς διαμορφώθηκε η θεωρία των Χορδών, από απόσπασμα του άρθρου (με σκούρο μπλε χρώμα, και με την εντονοποίηση ορισμένων φράσεων δική μας):

 

Πώς ξεκίνησε η θεωρία των Χορδών

...

Τον Απρίλιο του 1919 ο Αϊνστάιν έλαβε μια επιστολή που πραγματικά τον άφησε άφωνο. Ο Αποστολέας του γράμματος αυτού ήταν ένας άγνωστος μέχρι τότε μαθηματικός, ο Theodor Kaluza, από το Πανεπιστήμιο του Konigsberg στην τότε Γερμανία. Στο μικρό σε έκταση άρθρο που περιεχόταν στην επιστολή, ο άσημος αυτός μαθηματικός πρότεινε τη λύση σε ένα από τα πιο φλέγοντα επιστημονικά προβλήματα της εποχής του. Με συνοπτική κυριολεκτικά περιγραφή, ο Kaluza έδειχνε το τρόπο ενοποίησης της θεωρίας της βαρύτητας του Αϊνστάιν με την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell με την εισαγωγή της πέμπτης διάστασης. Ουσιαστικά ο Kaluza πρότεινε την επέκταση των χωρικών διαστάσεων από τρεις σε τέσσερις και συνδύαζε αυτές τις διαστάσεις με τον μονοδιάστατο χρόνο προκειμένου να δημιουργήσει τη δική του έκδοση του χωροχρόνου σε πέντε διαστάσεις. Σε πλήρη αντιστοιχία με τις ιδέες του Rieman και του Clifford, ο Kaluza θεωρούσε ότι το φως είναι απλώς μια διαταραχή που οφείλεται στην κύρτωση της επιπλέον αυτής χωρικής διάστασης. Η θεμελιώδης διαφορά στην προσέγγιση του Kaluza είναι ότι έχοντας στη διάθεση του τις θεωρίες πεδίου για την ηλεκτρομαγνητική και βαρυτική αλληλεπίδραση, πρότεινε μια αυθεντική θεωρία ενοποιημένων πεδίων.

Η προσέγγιση του Kaluza στο άρθρο του ξεκινά σχετικά ανώδυνα γράφοντας τις εξισώσεις πεδίου του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα σε πέντε διαστάσεις αντί για τις συνηθισμένες τέσσερις. Οι εξισώσεις πεδίου που προκύπτουν σε πέντε διαστάσεις εμπεριέχουν την τετραδιάστατη θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν (κάτι το αναμενόμενο) καθώς και ένα επιπλέον τμήμα. Το εκπληκτικό όμως της προσέγγισης αυτής (και αυτό που εξηγεί και την έκπληξη του Αϊνστάιν) ήταν ότι το επιπλέον αυτό τμήμα αντιστοιχούσε ακριβώς στη θεωρία του Maxwell για το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Η πρόταση λοιπόν του άγνωστου αυτού επιστήμονα ήταν ικανή με μια αποφασιστική κίνηση, να ενοποιήσει τις δύο θεωρίες πεδίου που ήταν τότε γνωστές στη Φυσική μέσω της μίξης τους στην πέμπτη διάσταση. Επρόκειτο για μια καθαρά γεωμετρική θεωρία ενοποίησης. Η διάσπαση της θεωρίας του Kaluza από πέντε σε τέσσερις διαστάσεις έδινε πάλι πίσω τις εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού και της βαρύτητας, κάνοντας τον Αϊνστάιν να πιστέψει ότι ο λόγος για αυτό ήταν η ύπαρξη ενός μεγαλύτερου πραγματικού οικοδομήματος σε πέντε διαστάσεις που τις ενσωματώνει.

Ο Αϊνστάιν εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το άρθρο του Kaluza που χρειάστηκε αρκετό καιρό για να το σχολιάσει. Επίσης καθυστέρησε τη δημοσίευση του για μια περίοδο δύο ετών κατά την οποία προσπαθούσε να εξοικειωθεί με την προσέγγιση που περιγραφόταν σε αυτό. Τελικά έδωσε τη συγκατάθεση του και το άρθρο δημοσιεύθηκε στο δελτίο της η ρωσικής Ακαδημίας των Επιστημών με τον τίτλο: «Σχετικά με το πρόβλημα της ενότητας στη Φυσική»...

 

Πού κρύβεται η 5η διάσταση;

Πριν συνεχίσουμε, ας κάνουμε μια διακοπή να θυμηθούμε σε τι κατηγορούν οι Αθεϊστές τους πιστούς, ως προς την πίστη τους σε έναν αόρατο Θεό, και αόρατες άλλες οντότητες. Μας κατηγορούν για "σοφιστείες", και ότι δήθεν πάμε να "κρύψουμε" τον Θεό πίσω από κενά που δεν μπορεί ακόμα να ανακαλύψει η επιστήμη, κάτι που δήθεν η Επιστήμη "απάντησε" μέσω της θεωρίας των Χορδών! Ας δούμε όμως τη συνέχεια του άρθρου, και θα καταλάβουμε πολλά...:

...

Ήταν η πρώτη φορά που σε επίσημα δημοσιευμένη εργασία πρότεινε κάποιος συγκεκριμένη χρήση για την τέταρτη χωρική διάσταση: την ενοποίηση των νόμων της Φυσικής.

Το εύλογο ερώτημα ήταν πού ακριβώς βρίσκεται η πέμπτη διάσταση και γιατί δεν είχε παρατηρηθεί μέχρι τότε. Και για αυτό το θέμα ο Kaluza είχε να προτείνει μια σχετική λύση υποθέτοντας ότι η επιπλέον αυτή χωρική διάσταση ήταν «τυλιγμένη» με ακτίνα καμπυλότητας πάρα πολύ μικρή για να μπορεί να μετρηθεί. Στη σχετική εικόνα αναπαρίσταται και εξηγείται περαιτέρω η ιδέα αυτή για την τυλιγμένη χωρική διάσταση.

Η χωρική υφή του σύμπαντος πιθανώς να εμπεριέχει περισσότερες από τρεις διαστάσεις οι οποίες όμως να ανήκουν στην κατηγορία των τυλιγμένων και δύσκολων στην παρατήρηση τους οντοτήτων. Η υπόθεση αυτή που εμπεριέχεται με σχετικά ασαφή τρόπο στην εργασία του Kaluza γίνεται αρκετά πιο εμφανής και πιθανή με την εργασία του Oskar Klein το 1926 ο οποίος προσπαθεί να ποσοτικοποιήσει κάποια από τα χαρακτηριστικά της θεωρίας του Kaluza καθώς και να γεφυρώσει κάπως το χάσμα ανάμεσα στην ενοποιημένη θεωρία του ηλεκτρομαγνητισμού και της βαρύτητας με την κβαντική θεωρία που τότε πια βρισκόταν στο απόγειο της ανάπτυξης της. Η ουσία της πρότασης των Kaluza και Klein είναι ότι το Σύμπαν χαρακτηρίζεται από τις γνωστές τρεις χωρικές διαστάσεις που είναι εκτεταμένες και αποτελούν τη σκηνή για τα φυσικά δρώμενα που παρατηρούνται καθημερινά αλλά ότι οι διαστάσεις αυτές συμπληρώνονται και από μια ακόμα μικρή σε έκταση και τυλιγμένη διάσταση στο πλαίσιο της οποίας το φως αποτελεί μια γεωμετρική διαταραχή. Αν η επιπλέον τυλιγμένη διάσταση του σύμπαντος είναι αρκετά μικρή όσον αφορά την ακτίνα του κύκλου που σχηματίζει κατά το τύλιγμα της, δεν θα ήταν δυνατή η άμεση ανίχνευση της ακόμα και με τα ισχυρότερα μεγεθυντικά όργανα που υπάρχουν σήμερα. Η τυλιγμένη αυτή διάσταση δεν είναι μια μορφή κυκλικού αντικειμένου στον χώρο όπως αναπόφευκτα δείχνουν οι προσπάθειες να απεικονιστεί. Πρόκειται για μια εντελώς ξεχωριστή διάσταση που χαρακτηρίζει κάθε σημείο του χώρου ακριβώς όπως οι γνωστές διαστάσεις ύψους, μήκους και πλάτους. Στην ανεξάρτητη αυτή διάσταση θα μπορούσε να κινηθεί ένας παρατηρητής εφόσον ήταν αρκετά μικρός. Κατ' επέκταση, ο προσδιορισμός της θέσης ενός σημείου στον χωροχρόνο Kaluza Klein απαιτεί τις συνηθισμένες τρεις χωρικές συντεταγμένες, τη χρονική συντεταγμένη και μια ακόμα συντεταγμένη για τη θέση του σημείου στην τυλιγμένη διάσταση, ανεβάζοντας τον τελικό αριθμό σε πέντε συντεταγμένες.

Πόσο μικρή είναι όμως η έκταση της κυκλικής αυτής διάστασης; Οι σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες επιτρέπουν την ανίχνευση δομών μεγέθους μέχρι ένα δισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού του μέτρου. Εφόσον η επιπλέον χωρική διάσταση είναι τυλιγμένη σε μέγεθος μικρότερο από αυτή την τιμή, δεν είναι δυνατόν να ανιχνευθεί, τουλάχιστον όχι με άμεση παρατήρηση. Η εργασία του Klein προσέφερε ενδείξεις ότι το μέγεθος της τυλιγμένης διάστασης μπορεί να είναι της τάξης του μήκους του Planck (1,616 χ 10-33 εκατοστά), μέγεθος δηλαδή κατά πολύ μικρότερο από αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί σήμερα. Εάν ο υπολογισμός αυτός είναι σωστός, είναι αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή η σχετική άμεση παρατήρηση και μέτρηση στο εγγύς μέλλον.

Για την ανίχνευση δομών στο επίπεδο μεγέθους των (υπέρ)χορδών απαιτούνται τεράστια ποσά ενέργειας. Με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα θα απαιτούντο κυκλικοί επιταχυντές με ακτίνα αρκετών δεκάδων ετών φωτός για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Όπως έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά (και με κάποια ειρωνική διάθεση), για να παρατηρηθούν χορδές θα αρκούσε ίσως ένας επιταχυντής με μέγεθος ικανό να συμπεριλάβει το ηλιακό σύστημα, όπως αυτός που παρουσιάζεται στην καλλιτεχνική απεικόνιση.

Η θεωρία Kaluza Klein, παρόλη την αισθητική της κομψότητα και τη δυνατότητα ενοποίησης που προσέφερε για δύο από τις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις, βρέθηκε ήδη εκτός «παιχνιδιού» από το 1930. Οι λόγοι για αυτό ήταν πολλοί: Η ύπαρξη της πέμπτης διάστασης ήταν κάτι που απασχολούσε έντονα τους φυσικούς αφού τα συμπεράσματα του Klein σήμαιναν ότι η άμεση παρατήρηση (ιδιαίτερα με την τεχνολογία του 1930) ήταν εντελώς ανέφικτη. Η θεωρία δεν μπόρεσε επίσης να ενσωματώσει τις νεότερες εξελίξεις της κβαντικής θεωρίας που προσέφεραν μια εικόνα των αλληλεπιδράσεων μέσω της ανταλλαγής ενεργειακών πακέτων. Τελικά η μεγάλη πλειοψηφία των ερευνητών φυσικών προτίμησε να ασχοληθεί με την πολλά υποσχόμενη κβαντική θεωρία που μόλις είχε αρχίσει να δείχνει μια διαφορετική, αλλά ιδιαίτερα επιτυχημένη όσον αφορά τις προβλέψεις της, άποψη για τη φύση. Η ιδέα όμως των επιπλέον χωρικών διαστάσεων ως αναπόσπαστων στοιχείων μιας θεωρίας ενοποίησης φαίνεται πως ήταν υψίστης σημασίας, καθώς τα περισσότερα από τα μοντέλα ενοποίησης έκτοτε (καθώς και η θεωρία (υπέρ)χορδών που αποτελεί σήμερα τον καλύτερο υποψήφιο) τις εμπεριέχουν. Αυτό άλλωστε αποτελεί και τη βαθύτερη σημασία της θεωρίας Kaluza Klein και για αυτό έγινε αναλυτικότερη αναφορά σε αυτήν.

Κλίμακες μεγεθών στον μικρόκοσμο. Από το μέγεθος ενός ιού (που βρίσκεται μόλις έξω από το όριο οπτικής παρατήρησης των μικροσκοπίων) προχωρούμε στο μοριακό μέγεθος και σύντομα στο τυπικό μέγεθος του ατόμου (κατεβαίνοντας δύο και τρεις τάξεις μεγέθους αντίστοιχα). Ο ατομικός πυρήνας είναι περίπου τέσσερις τάξεις μεγέθους μικρότερος από το άτομο ενώ τα νουκλεόνια έχουν τυπικά το ένα δέκατο του μεγέθους του πυρήνα. Για να μπορέσουν οι ερευνητές να μελετήσουν τις ιδιότητες των κουάρκ πρέπει να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα παρατήρησης σε κλίμακες κατά τρεις τουλάχιστον τάξεις μεγέθους μικρότερες από αυτές των νουκλεονίων. Υπό αυτή την έννοια, φαντάζει σχεδόν απίθανο να επιτευχθεί ποτέ η άμεση παρατήρηση στο επίπεδο κλίμακας που βρίσκονται οι (υπερ)χορδές δηλαδή τα 10-34 μέτρα.

Επιστρέφοντας στον σχολιασμό, έχουμε μία επιστημονική θεωρία (που εν λόγω Αθεϊστές μας παρουσιάζουν ως πανάκεια), η οποία προβλέπει μία (τουλάχιστον) ακόμα διάσταση, η οποία όμως είναι... ΚΡΥΜΜΕΝΗ! Και είναι τόσο καλά κρυμμένη, που για να γίνει αντιληπτή, θα έπρεπε να φτιάξουμε έναν επιταχυντή σωματιδίων, μεγαλύτερο από το... Ηλιακό μας Σύστημα!

Παρ' όλα αυτά, ΔΕΝ τους ενοχλεί αυτή η τόσο καλά κρυμμένη διάσταση, ούτε η αδυναμία της σημερινής επιστήμης να την εντοπίσει. Κατηγορούν όμως τους πιστούς, ότι "κρύβουμε" τον Θεό και τις αόρατες οντότητες στις οποίες πιστεύουμε, "σε κενά άγνοιας της επιστήμης"!

Σκεφθείτε όμως, ότι εμείς ΔΕΝ δημιουργήσαμε θεωρίες για τον Θεό, με βάση την επιστήμη. Αντιθέτως! Πιστεύουμε ότι ο Θεός ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ο Ίδιος σ' εμάς, και μας ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ, και μάλιστα ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ η Επιστήμη αρχίσει την πειραματική της επαλήθευση! Και στο διάστημα αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ως προς την αντίληψή μας για τον Θεό και τη Θεολογία μας. Παρ' όλα αυτά, η επιστήμη, εξακολουθεί να συμφωνεί με την πίστη μας σε "αόρατες οντότητες", και στην πίστη μας, ότι "είναι αδύνατον να γίνει μια πλήρης θεώρηση του κόσμου χωρίς τον Θεό"!

Μάλιστα οι Αθεϊστές αυτοί, δέχονται την εν λόγω θεωρία, έστω και αναπόδεικτη πειραματικά, με "κρυφές διαστάσεις", που είναι αδύνατον προς το παρόν (και προς το άμεσο μέλλον) να εντοπισθούν, και που όχι μόνο δημιουργήθηκε ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ με τις εκάστοτε συνθήκες, αλλά και που ΠΟΤΕ δεν φανερώθηκε πρακτικά, όπως πρακτικά φανερώθηκε σ' εμάς τους πιστούς ο Θεός και αποκαλύφθηκε!

Ας συνεχίσουμε όμως την εξέταση και το σχολιασμό μερικών ακόμα σημείων του εν λόγω άρθρου που εξετάζουμε:

 

Υπερχορδές: Ένα "πασπαρτού" θεωριών

 ...Οι θεωρία των Kaluza Klein παρέμεινε σε ληθαργική κατάσταση για περίπου πενήντα χρόνια. Στο διάστημα αυτό η έρευνα στη Φυσική αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τη δημιουργία και μελέτη της κβαντικής έκδοσης των αλληλεπιδράσεων, προσπαθώντας να επιτύχει την ενοποίηση τους μέσω των κβαντικών θεωριών πεδίου. Η πολύχρονη αυτή προσπάθεια απέδωσε τελικά καρπούς με αποτέλεσμα το λεγόμενο πρότυπο μοντέλο της Φυσικής το οποίο περιγράφει μέσω ενός κοινού φορμαλισμού τον ηλεκτρομαγνητισμό και την ισχυρή και ασθενή πυρηνική αλληλεπίδραση. Μόνο η βαρύτητα αντιστέκεται σθεναρά στις προσπάθειες των φυσικών για τον κατακερματισμό της και την περιγραφή της μέσω της κβαντικής θεώρησης. Κατά τη δεκαετία 1980 - 1990 η κατάσταση είχε αρχίσει πια να παρουσιάζει την κινητικότητα τέλματος. Δεν εισαγόταν ουσιαστικά καμία καινούργια ιδέα και τα πειραματικά δεδομένα επιβεβαίωναν απλώς τα πορίσματα του πρότυπου μοντέλου σε νέες συνθήκες. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν το πρότυπο μοντέλο περιελάμβανε και τη βαρύτητα και αν έδινε την αίσθηση μιας πληρέστερης θεωρίας (στην πραγματικότητα το πρότυπο μοντέλο χαρακτηρίζεται από έναν μεγάλο αριθμό ελεύθερων παραμέτρων, 19 τον αριθμό, κάτι που πείθει τους φυσικούς ότι πρόκειται απλώς για μια καλή προσέγγιση μιας ευρύτερης θεωρίας που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί).

Έχοντας δοκιμάσει κάθε πιθανή προσέγγιση στο πρόβλημα της ενοποίησης της κβαντικής βαρύτητας με τις υπόλοιπες αλληλεπιδράσεις στην κβαντισμένη τους έκδοση και έχοντας αποτύχει, ορισμένοι φυσικοί άρχισαν να επανεξετάζουν τη μέχρι τότε ξεχασμένη ιδέα της ενοποίησης σε χώρους πολλαπλών διαστάσεων. Η κατάσταση το 1980 ήταν αρκετά πιο περίπλοκη σε σχέση με το 1930 διότι ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων που έπρεπε να ενοποιηθούν ήταν μεγαλύτερος (τέσσερις αντί για δύο) και η δομή τους πιο πολύπλοκη. Αναπόφευκτα το γεγονός αυτό οδήγησε στην αναγκαιότητα επέκτασης σε αριθμό διαστάσεων μεγαλύτερο των πέντε της αρχικής θεωρίας των Kaluza Klein.

Η δομή του μετρικού τανυστή επιτρέπει με τον τρόπο αυτό την εισαγωγή όλων των νέων πεδίων από πλευράς μεγέθους. Το μέχρι σήμερα αποτέλεσμα της κριτικής αυτής επανεξέτασης των αρχών προσέγγισης της Φυσικής και της αναβίωσης των θεωριών πολλαπλών διαστάσεων είναι η θεωρία των (υπέρ)χορδών. Βάσει της θεωρίας αυτής, τα σωματίδια που παρατηρούνται στη φύση και που μέχρι σήμερα θεωρούνται θεμελιώδη, στην πραγματικότητα δεν είναι.

Αναπαράσταση της αλληλεπίδρασης δύο σωματιδίων ανάλογα με τη φυσική θεωρία που περιγράψει το φαινόμενο. Παρατηρώντας την αλληλουχία από το επάνω μέρος της εικόνας διακρίνονται: 1) μια μορφή κλασικής ελαστικής σύγκρουσης όπου τα σωματίδια συμπεριφέρονται σαν μπάλες μπιλιάρδου, 2) μια μη ελαστική σκέδαση κατά την οποία η ταυτότητα των σωματιδίων μπορεί να αλλάξει, 3) οι προηγούμενες μορφές αλληλεπίδρασης στη γλώσσα των κβαντικών θεωριών πεδίου όπου η αλληλεπίδραση καθορίζεται από την ανταλλαγή ενός σωματιδίου με συγκεκριμένες ιδιότητες ανάλογα με την περίπτωση, 4) στη γλώσσα της θεωρίας χορδών, τα αλληλεπιδρώντα σωματίδια είναι ουσιαστικά δύο χορδές που ταλαντώνονται, δημιουργούν μια διαφορετική χορδή λόγω της αλληλεπίδρασης τους και αυτή με τη σειρά της διαχωρίζεται σε δύο νέες χορδές, 5) λαμβάνοντας υπόψη και τη χρονική αλληλουχία της αλληλεπίδρασης των χορδών, αυτές σχηματίζουν αντίστοιχα κοσμικές επιφάνειες.

Τα σωματίδια αυτά προκύπτουν ως απεικόνιση στον τρισδιάστατο χώρο των ταλαντώσεων από απειροελάχιστες σε μέγεθος χορδές οι οποίες (σύμφωνα με τη θεωρία) αποτελούν το βασικό δομικό στοιχείο του Σύμπαντος. Οι διαφορετικοί τρόποι ταλαντώσεων των χορδών αυτών στις εκτεταμένες αλλά και στις «κρυφές» διαστάσεις που προβλέπονται από τη θεωρία, «γεννούν» τα διάφορα είδη σωματιδίων που παρατηρούνται στη φύση. Προφανώς η μελέτη των ταλαντώσεων αυτών (η σωστότερα στάσιμων κυμάτων τα οποία εμφανίζονται στις χορδές) ακολουθεί μια συγκεκριμένη μαθηματική περιγραφή η οποία στη λεπτομέρεια της είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Γεγονός όμως παραμένει πως εφόσον σε ορισμένες μαθηματικές ιδιότητες της κίνησης και ταλάντωσης των χορδών δοθεί φυσικό νόημα, τα πορίσματα της θεωρίας είναι εντυπωσιακά.

Όσο εκπληκτικό και αν ακούγεται αυτό, η θεωρία χορδών είναι η μόνη θεωρία μέχρι σήμερα που έχει καταφέρει (σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο) να περιγράψει μέσω ενός κοινού μαθηματικού πλαισίου τα σωματίδια και τις αλληλεπιδράσεις του πρότυπου μοντέλου της σωματιδιακής Φυσικής (ως τις μικρότερης τάξης ταλαντώσεις των χορδών) αλλά και την καμπύλωση του χωροχρόνου, ακριβώς όπως προβλέπει η γενική σχετικότητα, μέσω της κίνησης των χορδών. Δηλαδή βαρύτητα και κβαντική Φυσική περιγράφονται από κοινού και μάλιστα με τρόπο ο οποίος δεν παρουσιάζει απειρισμούς που να απαιτούν τεχνικές όπως η επανακανονικοποίηση για να επιτρέψουν τους υπολογισμούς των φυσικών ποσοτήτων.

Ένα από τα βασικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα, σε ιδεολογικό τουλάχιστον επίπεδο, η θεωρία χορδών είναι πως επιδέχεται πάρα πολλές λύσεις. Όπως έχουν προσδιορίσει οι ερευνητές, υπάρχουν τρισεκατομμύρια κόσμοι (οι λύσεις της θεωρίας εμβέλειας Σύμπαντος) οι οποίοι περιγράφονται από τη θεωρία χορδών και οι οποίοι δεν μοιάζουν καθόλου με τον φυσικό κόσμο τον οποίο παρατηρούμε. Για αυτούς τους παράλληλους κόσμους η θεωρία προβλέπει διαφορετικά θεμελιώδη σωματίδια και σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό διαφορετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους (άρα και διαφορετικούς νόμους της Φυσικής). Ταυτόχρονα όμως, υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός λύσεων της θεωρίας χορδών οι οποίες αντιστοιχούν σε κόσμους ιδιαίτερα όμοιους με αυτόν που παρατηρούμε γύρω μας. Το πρόβλημα είναι πως κανείς από τους ερευνητές δεν μπορεί να επιλέξει τη σωστή λύση ανάμεσα στις πιθανές για την περιγραφή το. Φυσικού κόσμου. Σε θεωρητικό επίπεδο δεν έχει βρεθεί ακόμα κάποια ιδιότητα η συμμετρία η χαρακτηριστικό της θεωρίας το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ενδεικτικά για τη λύση την οποία επιθυμούν να προσδιορίσουν οι επιστήμονες. Σε πειραματικό επίπεδο, η θεωρία χορδών είναι κατά κάποιον τρόπο «θύμα» του πεδίου εφαρμογών της. Καθώς αναφέρεται σε δομές (τις υπερχορδές) οποίες χαρακτηρίζονται από εξαιρετικά μικρό μέγεθος, της τάξης του μήκους Planck (10-34 μέτρα) δεν είναι δυνατή ούτε κατά διάνοια η άμεση παρατήρηση τους. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο μικρό είναι αυτό το μέγεθος, αρκεί να λάβει κανείς υπόψη την ακόλουθη αναλογία: μια (υπέρ)χορδή είναι πιο μικρή από ένα πρωτόνιο σε έναν ατομικό πυρήνα, όσο μικρότερος είναι ο πυρήνας αυτός από έναν άνθρωπο! Τα προβλήματα της θεωρίας όσον αφορά την πειραματική της επαλήθευση δεν σταματούν εδώ.

Πέρα από την αδυναμία άμεσης παρατήρησης των φυσικών δομών οι οποίες τη χαρακτηρίζουν, η θεωρία των χορδών δεν έχει κατορθώσει ακόμα να παρουσιάσει κάποια πρόβλεψη η οποία να μπορεί να ελεγχθεί πειραματικά από τους επιταχυντές σωματιδίων και μέσω αυτής να μπορεί να αποδειχθεί η ύπαρξη και ορθότητα της έστω και έμμεσα. Σε αντίθεση, στο επίπεδο της Φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων τα δεδομένα από τη νέα γενιά πειραμάτων αναμένονται με ανυπομονησία για ενδείξεις φυσικών δομών και διαδικασιών πέρα από το πρότυπο μοντέλο οι οποίες θα μπορούσαν να ρίξουν περισσότερο φως στις επιλογές της θεωρίας χορδών. Ορισμένα αποτελέσματα «εξωτικής» Φυσικής, εφόσον παρατηρηθούν, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ενδείξεις για τη θεωρία των χορδών, όχι όμως και αποδείξεις.

Όπως επισημαίνεται από αρκετούς ερευνητές, αυτά δεν είναι τα επιθυμητά χαρακτηριστικά μιας πλήρους έκφρασης της θεωρίας των Πάντων, η οποία δεν μπορεί ακόμα τουλάχιστον να ταυτιστεί με τη θεωρία των χορδών. Υπέρ της θεωρίας όμως τάσσονται επίσης πολλοί επιστήμονες και από τις τάξεις των ερευνητών του χώρου. Τα κύρια επιχειρήματα τα οποία αντιτείνουν αναφέρονται στη μαθηματική δομή και «ομορφιά» της θεωρίας, στις ιδιότητες ενοποίησης τις οποίες έχει ήδη δείξει ότι διαθέτει (και είναι η μόνη θεωρία που έχει επιτύχει κάτι παρόμοιο) καθώς και στην αναμφισβήτητη ευρύτητα της. Όπως αναφέρεται από πολλούς ερευνητές, η θεωρία χορδών είναι μια θεωρία του 21ου αιώνα με την οποία η επιστημονική κοινότητα βρέθηκε αντιμέτωπη νωρίτερα από όσο θα έπρεπε. Για την κατανόηση της χρειάστηκε η ανάπτυξη νέων μαθηματικών μεθόδων καθώς και ριζικά διαφορετικής φυσικής διαίσθησης από τους επιστήμονες. Όπως πολλοί υποστηρίζουν, η πειραματική επιβεβαίωση της δεν θα αργήσει να έλθει.

Επίλογος

Κατά μία προσέγγιση, η όλη εξέλιξη της επιστημονικής έρευνας και δραστηριότητας είναι μια πορεία προς την ενοποίηση θεωριών και τρόπων περιγραφής του φυσικού κόσμου. Στο εγχείρημα αυτό έχει αφιερωθεί ένα σημαντικό μέρος του έμψυχου και άψυχου επιστημονικού δυναμικού και είναι γεγονός πως έχουν επιτευχθεί ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το κατά πόσον υπάρχει πραγματικά μια «τελική» θεωρία και τι πραγματικό αντίκτυπο θα έχει ο προσδιορισμός της για την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί από κανέναν σήμερα. Αυτό που χαρακτηρίζει τον επιστημονικό κόσμο είναι οι απόψεις των μελών του υπέρ η κατά της σχετικής αυτής έρευνας και φυσικά υπέρ η κατά της τελευταίας υποψήφιας θεωρίας για την περίοπτη αυτή θέση: της θεωρίας των χορδών. Πέρα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες της, ακόμα και αν αυτή αποδειχθεί κάποτε πως είναι πράγματι η τελική θεωρία, αξίζει να θυμάται κανείς πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σήμερα και δεν φαίνεται πώς θα συμβεί στο άμεσο μέλλον. Απαιτείται αρκετή ακόμα υπομονή πριν αποδειχθεί αν είναι δυνατή η όχι η διατύπωση μιας τελικής «Θεωρίας των Πάντων».

 

Πιστεύουμε ότι ήδη είναι προφανές αυτό που θέλουμε να πούμε, σχολιάζοντας το άρθρο αυτό. Έχουμε κάποιους ανθρώπους, (Αθεϊστές), που έχουν τόση τύφλωση και προκατάληψη κατά της πίστης στον Θεό, που:

1. Μας παρουσιάζουν μία θεωρία ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΠΗ ΑΚΟΜΑ, ως δήθεν "ακύρωση της ανάγκης ύπαρξης του Θεού", ο Οποίος όμως ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ καθημερινά στους πιστούς!

2. Κατηγορούν τους πιστούς ότι δήθεν "κρύβουμε τον Θεό σε σημεία που η επιστήμη ακόμα δεν μπορεί να ερευνήσει", όταν η ίδια αυτή η θεωρία που μας παρουσιάζουν, κάνει ακριβώς αυτό: Προβλέπει "κρυμμένες διαστάσεις", εκεί που όχι μόνο δεν μπορούμε να δούμε αλλά ούτε στο μέλλον δεν θα μπορούμε!

3. Μας κατηγορούν ότι δήθεν "διαμορφώνουμε ευέλικτες θεωρίες περί Θεού, για να ταιριάζουν με τις εκάστοτε ανακαλύψεις της επιστήμης", όταν εμείς έχουμε ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΠΑΓΙΩΜΕΝΗ ΘΕΣΗ για τον Θεό, διατυπωμένη ΠΡΙΝ βγουν τα εν λόγω πορίσματα της επιστήμης! Ενώ αντίθετα, η θεωρία που μας προτείνουν ως "λύση", είναι τόσο ευέλικτη, που οι αμέτρητες λύσεις της, μπορούν να ταιριάξουν με αμέτρητα "σύμπαντα", ακόμα και ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ!

4. Μας κατηγορούν ότι πιστεύουμε σε αναπόδεικτες αόρατες οντότητες, όταν η θεωρία που μας προτείνουν, προβλέπει ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ τέτοιες διαστατικές οντότητες, που είναι αδύνατον να εντοπισθούν!

5. Μας κατηγορούν για "αντιεπιστημονικότητα", επειδή δήθεν πιστεύουμε στον Θεό λόγω της "ομορφιάς" που νιώθουμε λόγω της πίστης μας, όταν η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ αυτή θεωρία, γίνεται αποδεκτή από τους επιστήμονες (σύμφωνα με το άρθρο που προαναφέραμε), "Τα κύρια επιχειρήματα τα οποία αντιτείνουν αναφέρονται στη μαθηματική δομή και «ομορφιά» της θεωρίας, στις ιδιότητες ενοποίησης τις οποίες έχει ήδη δείξει ότι διαθέτει ... καθώς και στην αναμφισβήτητη ευρύτητα της" !!! Με άλλα λόγια, αυτό για το οποίο μας χαρακτηρίζουν "αντιεπιστημονικούς", είναι το κύριο επιχείρημα της... Επιστημονικότατης θεωρίας των Υπερχορδών, που βρίσκεται στην αφρόκρεμα της Φυσικής! "Ομορφιά" και "ευελιξία"!

 

Στο άρθρο αυτό, δεν κάναμε τίποτα περισσότερο, από το να μετρήσουμε την πιο προηγμένη Επιστημονική Θεωρία της Φυσικής, με τα ίδια μέτρα και σταθμά με τα οποία ορισμένοι μετρούν την πίστη στον Θεό. Τι λέτε; Μετρούν σωστά ή "κλέβουν";

Έρευνα - Σχολιασμός: Ν. Μ.

Δημιουργία αρχείου: 31-10-2008.

Τελευταία μορφοποίηση: 22-6-2017.

ΕΠΑΝΩ