Το βλέπουμε από την ενδοχωροχρονική δική μας οπτική, ή από την άχρονη οπτική τού Θεού;

Το πρόβλημα της ύπαρξης του κακού, της ατέλειας και του πόνου είναι ένα από τα πιο δύσκολα θεολογικά ερωτήματα, καθώς -κατά απαίτηση της λογικής μας-, αφού ο Θεός είναι η απόλυτη αγάπη και η απόλυτη τελειότητα, δεν μπορεί η ατέλεια και το κακό να προέρχονται από Αυτόν και αφού δεν μπορεί να προέρχονται από Αυτόν -κατά λογικό συνειρμό- δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Αφού ο τέλειος Θεός δημιούργησε τον κόσμο, ο κόσμος θα έπρεπε να είναι όχι μόνο "καλός λίαν" αλλά τέλειος.

Και για μεν το κακό ως ενέργεια των αυτεξούσιων κτισμάτων, η ύπαρξη της ελευθερίας της βούλησης και η παραβολή των ζιζανίων του αγρού, δίνουν επαρκή απάντηση, όμως τι θα πούμε για το φυσικό κακό;

Η παρούσα απάντηση βασίζεται πάνω στην οπτική της δημιουργίας. Αν δούμε τη δημιουργία όχι ως μια πράξη του Θεού ακαριαία αλλά ως μία δημιουργική διαδικασία, ένα δηλαδή συνεχές ευθύγραμμο δημιουργικό γίγνεσθαι, τότε στην πορεία αυτή προς την τελειότητα βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε ένα σημείο της δημιουργίας στο οποίο για εμάς αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί (ενώ, αντίθετα, για τον Θεό -που βρίσκεται όχι μόνο μέσα αλλά και πάνω και πέρα από την χωροχρονικότητά μας- η δημιουργία έχει ολοκληρωθεί). Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργία είναι ατελής μόνο για εμάς και μόνο σε σχέση μ' εμάς (είναι δηλαδή για εμάς ατελής επειδή σε σχέση μ' εμάς ακόμα δημιουργείται). Με άλλα λόγια, το κακό ως ατέλεια υπάρχει στον κόσμο επειδή αυτή τη στιγμή ο κόσμος βαδίζει προς την τελειότητα.