Δεν θα σάς πω για την επίσκεψη μου στους Αγίους Τόπους. Είναι πολλά, για να χωρέσουνε σε λίγες σελίδες. Θέλω μονάχα για το Άγιο φως να σάς διηγηθώ, όπως το είδα και το βίωσα ο ίδιος.

Ήταν η πρώτη η φορά, που πήγα στα Ιεροσόλυμα. Το 1977 το Πάσχα. Από την Μεγάλη Πέμπτη. Είχανε ήδη καταφθάσει σαν "πελάτες" στο ιατρείο μου 3-4 αρχιερείς από τους Αγίους Τόπους και μού φέρανε μάλιστα τον ίδιο τον Πατριάρχη, τον επιβλητικό και λίαν ιεροπρεπή κυρό Διόδωρο. Βρέθηκα, το λοιπόν, με δυο προσκλήσεις - άδειες ειδικές μπροστά στο ιερό κουβούκλιο τού Παναγίου Τάφου, μαζί με την γυναίκα μου και άλλους «επισήμους», το Μέγα Σάββατο πρωί, για την «αφή» τού ανεσπέρου φωτός τής Αναστάσεως από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων σε ειδική τελετή, που γίνεται από αιώνες. Το εθιμικό το Ανατολίτικο το δίκαιο σε όλο του το μεγαλείο. Μας πήραν σπρώχνοντας όλους μαζί απ’ το πατριαρχείο και έτσι καταφέραμε να βρεθούμε μπροστά - μπροστά από το ιερό κουβούκλιο και με ανθρώπινες συνθήκες. Να ’ναι καλά οι Ισραηλινοί οι αστυφύλακες, που πρόσεχαν λίγο την τάξη. Πού να γνώριζαν οι καημένοι τι τους σέρναμε με τα τροπάριά μας.

Κάποια στιγμή βλέπω ένα κύμα κυριολεκτικά ανθρώπινο με αλαλαγμούς, χορούς και ρυθμό που σείονταν θριαμβευτικά τα νεανικά ανδρικά κορμιά τους να ανοίγει δρόμο βίαια πέφτοντας, σπρώχνοντας και παρασύροντας όποιον ευρίσκονταν στο διάβα τους, σε μια κούρσα τρομερή, έως το πίσω μέρος τού Παναγίου Τάφου. Εκεί, κατά το έθιμο είναι η θέση για την Αραβόφωνη Ορθόδοξη νεολαία και επ’ ουδενί δεν επιτρέπουν να τους την συλήσουν…. Ήταν και δυο-τρεις πάνω στους ώμους φίλων τους καβάλα, που δίναν τον ρυθμό και κάνανε την μεγαλύτερη την φασαρία.

Ήλθαν και Κόπτες, με έναν δικό τους πατριάρχη, και πήραν θέση πίσω απ’ το κουβούκλιο. Κάποια στιγμή έφθασαν και οι Ραβδούχοι, που φόραγαν στολές Αγιοταφίτικες και ένα δικό τους φέσι και κτύπαγαν κάτι τεράστια ραβδιά πάνω στις πλάκες τού δαπέδου, κάνοντας κρότο εκκωφαντικό, ώστε να ανοίξουν πέρασμα για τον πατριάρχη μας, που συνοδεύονταν από την Αγιοταφική Αδελφότητα.

Ο Πατριάρχης επιβλητικός, θεόρατος, ανάμεσα σε αρχιερείς, ιερείς και διάκους, μού θύμιζαν όλοι αυτοί σταυροφόρους ιππότες τού Μεσαίωνα έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους για τα ιερά και όσια τού γένους μας και τής Ορθοδοξίας. Έγιναν έλεγχοι στο κουβούκλιο και στα άμφια τού Πατριάρχη που ύστερα μπήκε μόνος του για την αφή τού Αγίου Φωτός τής Αναστάσεως. Σε λίγο βγήκε απ’ το κουβούκλιο κρατώντας τις λαμπάδες αναμμένες και ως εδώ όλα καλά και έχει το δικαίωμα ο κάθε αμφισβητίας να λέει τα δικά του. Και πρώτος-πρώτος ο Κοραής, που έχει γράψει και μικρό βιβλίο. Δεν τού χωρούσε τού καημένου ο διαφωτισμένος νους του την πιθανότητα τού θαύματος. Όμως θα ήθελα να σάς διηγηθώ τι έγινε από εκεί και κάτω.

Ήμασταν λίγοι εκείνη την χρονιά μες στο ναό τής Αναστάσεως. Γινόντουσαν ταραχές και γεγονότα επικίνδυνα και πέφτανε και σφαίρες. Έτσι π.χ. απαγορεύτηκε η επίσκεψη στο Φρέαρ τού Ιακώβ, που επισκέφτηκα στην δεύτερη επίσκεψή μου στα Ιεροσόλυμα, δέκα χρόνια αργότερα.

Είχαν αψηφήσει τους κινδύνους μόνο 800 προσκυνητές εκείνη την χρονιά και ίσως γι’ αυτό το Άγιο Φως μάς έκανε μεγάλη χάρη. Για ώρα, ίσως και για δέκα ολόκληρα λεπτά έκοβε βόλτες σαν γαλάζιο συννεφάκι φωτεινό στους τρούλους και στην οροφή και πάλι προς τα κάτω, μέχρι και λίγο πάνω απ τα κεφάλια μας και δώστου πάλι. Είχα τα μάτια καρφωμένα στα καντήλια πάνω απ’ την είσοδο τού κουβουκλίου, ώσπου τα είδα με τα μάτια μου σε μια κατεβασιά που έκανε τούτο το χαρούμενο και γαλαζοφώτεινο το συννεφάκι τα άναψε όλα διαμιάς και έτρεξε ντροπαλό να ξανακρυφτεί πίσω από γειτονικές κολόνες.

Δίπλα η γυναίκα μου έκλαιγε κι ο κόσμος σταυροκοπιότανε συγκινημένος εκτός από έναν καθηγητή θεολογίας σε Πανεπιστήμιο, που γύρισε δίπλα μου και ρώτησε ενοχλημένος. «Μα επιτέλους, τι είναι αυτό που βλέπετε; Δεν σάς καταλαβαίνω».

Θαύμασα τού Θεού μας τον μεγάλο σεβασμό στο αυτεξούσιο τού ανθρώπου, για άλλη μια φορά. Κοίτα να δεις, πώς είναι δυνατόν να πάθαμε 800 άνθρωποι ομαδική υστερία και μονάχα ο κύριος καθηγητής να εκατάλαβε την απάτη!

― «Φλας είναι, γιατρέ μου, φλας. Τι κάνετε έτσι;»

Ξέχασε ο καημένος πως μιλούσε σε οφθαλμίατρο και ερασιτέχνη φωτογράφο. Από μικρός με φωτογραφικές μηχανές και με τηλεφακούς και ευρυγώνιους και φλας, φωτόμετρα και φιλμ ασπρόμαυρα και έγχρωμα αργότερα και όχι όπως τώρα με τα υπεραυτόματα τα κινητά τηλέφωνα, που γίνανε όλοι φωτογράφοι και αφάνισαν κάθε μορφή τέχνης απ’ την φωτογραφία.

― «Άντε από εκεί, μην σού αστράψω μια και δεις εσύ τα φλας και καταλάβεις την διαφορά από το Άγιο Φως…»

Υ.Γ. Τα τελευταία τα εσκέφτηκα, μα δεν τού τα είπα, γιατί σεβάστηκα και γω το αυτεξούσιό του… Ελεύθερος καθένας να αμφισβητεί και να μην πιστεύει τίποτα. Εδώ τον ίδιο τον Χριστό, που έκανε θαύματα στα μάτια τους μπροστά, και τον αμφισβητούσαν και τον σταύρωσαν και συ το Άγιο Φως τής Αναστάσεως να μην αμφισβητήσεις; Άσε εμάς τους αφελείς στην ησυχία μας, όμως, και μην μάς κολάζεις με την λογικοκρατία σου…