Κεφάλαιο Γ΄: Αντικανονική η απόσχισις των Γ.Ο.Χ. από την Εκκλησία της Ελλάδος το 1924

θ΄. Η αλλαγή του ημερολογίου ως δογματικό ζήτημα

Προκειμένου οι Γ.Ο.Χ. να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους ισχυρίζονται ακόμη, ότι η αλλαγή του ημερολογίου δεν αποτελεί μόνο μία απλή αθέτησι παραδόσεως, αλλά ταυτόχρονα «προσκρούει και στα δόγματα»²¹². Συγκεκριμένα η ημερολογιακή καινοτομία «επήνεγκε την διαίρεσιν των Εκκλησιών, και συνεπώς των ορθοδόξων χριστιανών εις τον εορτασμόν των εορτών, την τήρησιν των νηστειών και την ταυτόχρονον και ομοιόμορφον εκδήλωσιν της πίστεως»²¹³. Κατά συνέπεια «προσκρούει και προς το δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας»²¹⁴, «όπερ αποτελεί εν εκ των άρθρων του Συμβόλου της Ορθοδόξου Πίστεως ημών»²¹⁵. «Και τούτο διότι το Δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας δεν έγκειται μόνον εις την ταυτότητα της πίστεως και της θείας Λατρείας, αλλά και εις την ταυτόχρονον και ομοιόμορφον βίωσιν και έκφανσιν αυτής»²¹⁶.

Η ανωτέρω άποψις των Γ.Ο.Χ. Δεν αληθεύει. Οι επί αιώνας διαφοροποιήσεις που αναφέραμε ανωτέρω στο ζήτημα της τηρήσεως των εορτών και των νηστειών αποδεικνύουν, ότι η «ομοιόμορφος, ομοιόχρονος και ομοιότροπος»²¹⁷ τήρησις των εορτών και των νηστειών είναι μεν ποθητή, όχι όμως και απολύτως απαραίτητη για την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η διαφορετική «εκάστοτε εν τω εορτασμώ των αγίων και εν τη τηρήσει των νηστειών τάξις ουδόλως συνεπάγεται από τε θεωρητικής και πρακτικής επόψεως, την διάρρηξιν των δεσμών της μεταξύ αυτών εν Χριστώ ενότητος... Εάν η ενότης της Εκκλησίας εξηρτάτο εκ της εορτολογικής ομοιομορφίας, τότε είμεθα υποχρεωμένοι να δεχθώμεν ότι τοιαύτη ενότης δεν υπήρξε ποτέ εν τη Εκκλησία. Διότι είναι γνωστόν ότι ούτε το αυτό ημερολόγιον επεκράτει πανταχού, ούτε αι αυταί εορταί, εφ όσον άλλωστε πολλαί εξ αυτών διεμορφούντο τοπικώς, ίνα βραδύτερον επιβληθώσι γενικώς, ούτε αι αυταί ημερομηνίαι των εορτών»²¹⁸.

Συνεχίζοντας την επιχειρηματολογία τους οι Γ.Ο.Χ. ισχυρίζονται, ότι η αλλαγή του ημερολογίου επέφερε επιπλέον και τον χωρισμό «του λαού εις δύο μερίδας», διέσπασε δηλαδή «εις δύο την ΜΙΑΝ Εκκλησίαν»²¹⁹˙ στην παλαιοημερολογιτική και στην νεοημερολογιτική.

Η διάσπασις αυτή της Μιας Εκκλησίας σε δύο ενισχύει τους Γ.Ο.Χ. στην εσφαλμένη άποψί τους, ότι η ημερολογιακή μεταβολή προσέκρουσε και στα δόγματα (ειδικώτερα στο δόγμα της Μιας Εκκλησίας), είναι δηλαδή αίρεσις²²⁰.

Το επιχείρημά τους αυτό δεν είναι φυσικά ορθό, καθώς η διάσπασις της Εκκλησίας έγινε από αυτούς και όχι από εμάς. Επιπλέον εάν με βάσι αυτό τον κανόνα θεωρούμε, ότι κάθε διάσπασις της ενότητος της Εκκλησίας αποτελεί αίρεσι, τότε και οι Γ.Ο.Χ. δεν θα πρέπει να χαρακτηρισθούν ως δέκα φορές αιρετικοί, εφόσον με την πολυδιάσπασί τους, όχι απλά και έμμεσα έχουν πλήξει, αλλά στην κυριολεξία έχουν ανατρέψει τελείως το δόγμα αυτό (καθώς σήμερα υπάρχουν δέκα Εκκλησίες Γ.Ο.Χ. και πλήθος ανεξαρτήτων, αντί για Μία Εκκλησία);

Επειδή λοιπόν η αλλαγή του ημερολογίου «προσκρούει οπωσδήποτε σε δόγματα και κανόνες», οι Γ.Ο.Χ. ισχυρίζονται ότι «η Ορθοδοξία, όταν κατεδίκασε τον 16ον αιώνα το νέο παπικό ημερολόγιο, κατεδίκασε ταυτοχρόνως και κάθε μεταβολή εκκλησιαστικώς στο Ιουλιανό Ημερολόγιο»²²¹. Παρά ταύτα οι ίδιοι αντιφάσκοντας προς τον εαυτό τους ισχυρίζονται άλλοτε, ότι «επιτρέπεται η αλλαγή ή διόρθωσις του Ημερολογίου, εφ όσον βεβαίως επιβάλλει τούτο ποιμαντικός λόγος»!²²²

 

Σημειώσεις:

---

212. Περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, τεύχος 14, σελ. 22.

213. Χρυσοστόμου πρώην Φλωρίνης, Ακριβής θέσις του ημερολογιακού ζητήματος, σελ. 12.

214. Περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, τεύχος 15, σελ. 28.

215. Ευγενίου Τόμπρου, Υπόμνημα της αγίας και ιεράς συνόδου της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, σελ. 11.

216. Πανελλήνιος θρησκευτική..., το πρώτον πανελλαδικόν συνέδριον..., σελ. 55.

217. Ευγενίου Τόμπρου, ένθ ανωτ. σελ. 12.

218. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαίδου, Ιστορική και κανονική θεώρησις..., σελ. 136, 142.

219. Γρ. Ευστρατιάδου, Η πραγματική αλήθεια περί του εκκλησιαστικού ημερολογίου, σελ. 86.

220. Νικολάου Δημαρά, Περιοδικό Άγιοι Κολλυβάδες, τεύχος 28, σελ. 22.

221. Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Παλαιόν και νέον, σελ. 27-28.

222. Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Όταν οι φύλακες προδίδουν, εν Περιοδικώ Εκκλησιαστική Παράδοσις, φύλλο 117, σελ. 23.