Αναφέραμε ανωτέρω τις κακόδοξες, εκκλησιολογικές θεωρίες τόσο του παπικού όσο και του προτεσταντικού Οικουμενισμού, καθώς και τις συγκρητιστικές τους μεθόδους για την επανένωσι των Χριστιανικών Εκκλησιών. Αναφερθήκαμε επίσης συνοπτικά και στην Ορθόδοξο εκκλησιολογία καταδεικνύοντας την μεγάλη αντίθεσί της προς τις ανωτέρω οικουμενιστικές θεωρίες. Στην συνέχεια θα εξετάσουμε την ορθότητα ή μη τού ζηλωτικού ισχυρισμού, σύμφωνα με τον οποίο οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι πλέον αιρετικές, επειδή έχουν (δήθεν) αποδεχθή τις θεωρίες του αιρετικού Οικουμενισμού της Δύσεως, και συνεπώς οι πιστοί οφείλουν να διακόψουν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η ανωτέρω κατηγορία δεν ευσταθεί. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ουδέποτε αποδέχθηκαν ή διεκήρυξαν επίσημα τις ανωτέρω κακοδοξίες ούτε πραγματοποίησαν κάποια συγκρητιστικού τύπου ένωσι με ετεροδόξους στα πλαίσια της Οικουμενικής Κινήσεως, ούτως ώστε να δικαιολογήται η διακοπή της κοινωνίας μαζί τους.

Είναι βέβαια αδιαμφισβήτητο, ότι αρκετοί Ορθόδοξοι κληρικοί και θεολόγοι επηρεάσθηκαν σημαντικά από το σύγχρονο οικουμενιστικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να υποστηρίξουν κακόδοξες, εκκλησιολογικές θεωρίες, να υπογράψουν απαράδεκτες συγκρητιστικού τύπου, ενωτικές συμφωνίες με εκπροσώπους άλλων Χριστιανικών ομολογιών και να παραβιάσουν κατάφωρα τους ιερούς κανόνας περί εκκλησιαστικής κοινωνίας και συμπροσευχής με τους ετεροδόξους στα πλαίσια τών υπέρμετρα παρατεινομένων Θεολογικών Διαλόγων μαζί τους.

Παρά ταύτα οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι οι ανωτέρω απαράδεκτες απόψεις και ενέργειες τών εν λόγω Ορθοδόξων δεν υιοθετήθηκαν ποτέ επίσημα από τις ηγεσίες και την πλειονότητα των Εκκλησιών τους, εκτός από σπάνιες και όχι σημαντικής σημασίας περιπτώσεις. Οι πράξεις αυτές απετέλεσαν μεμονωμένες πτώσεις όχι μεγάλου αριθμού Ορθοδόξων κληρικών και θεολόγων, οι οποίοι εκπροσωπούσαν κατά κύριο λόγο τους εαυτούς τους και όχι το επίσημο φρόνημα τών Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Κατωτέρω θα αναφερθούμε στις σπουδαιότερες παρεκκλίσεις των ανωτέρω Ορθοδόξων από την Ορθόδοξο εκκλησιολογία και θεολογία, και θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε, ότι δεν συνιστούν σε καμμία περίπτωσι επίσημη διακήρυξι αιρέσεως. Αντιθέτως, πιστεύουμε, ότι έπειτα από ένα αιώνα συνδιαλλαγών και υποχωρήσεων προς τους ετεροδόξους, οι Ορθόδοξοι αντιλήφθηκαν το ασύμφορο και αδύνατο των επιδιώξεών τους, καθώς και την αμετανοησία των ετεροδόξων, με αποτέλεσμα η συμμετοχή της Ορθοδοξίας στην Οικουμενική Κίνησι να διέρχεται σοβαρή κρίσι. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσουμε να αναιρέσουμε και την ζηλωτική επιχειρηματολογία, η οποία αγωνίζεται με ανειλικρινείς μεθόδους να αποδείξη, ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι αιρετικές ή ήδη έμπρακτα ενωμένες με τους αιρετικούς.

Στην συνέχεια θα αναφερθούμε στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι αντιμετώπισαν παρόμοιες με τις σημερινές ή ακόμη και χειρότερες καταστάσεις. Οι Πατέρες λοιπόν τόσο με την διδασκαλία όσο και με το παράδειγμά τους σε ανάλογες περιπτώσεις μάς υποδεικνύουν, ότι οι σημερινές εκτροπές τών Ορθοδόξων που συμμετέχουν στην Οικουμενική Κίνησι, δεν αποτελούν λόγο διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας, εφόσον δηλαδή δεν έχει πραγματοποιηθή ούτε ένωσις με αιρετικούς ούτε οποιαδήποτε επίσημη διακήρυξις αιρέσεως. Υπενθυμίζουμε ότι -σύμφωνα με όσα αναφέραμε στο β΄ κεφάλαιο του α΄ μέρους- οι άγιοι Πατέρες επιτρέπουν την προ συνοδικής κρίσεως διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας μόνο στις δύο ανωτέρω περιπτώσεις.

Ταυτόχρονα θα παρουσιάσουμε και το πλήθος των παραποιήσεων και παρερμηνειών που διαπράττουν οι Γ.Ο.Χ. τόσο στην Εκκλησιαστική Ιστορία όσο και στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων προκειμένου να αποδείξουν ως ορθές τις κατηγορίες τους κατά των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να αποσπάσουν τους απλούς πιστούς από το σώμα τους.

Η ανωτέρω άποψίς μας δεν αμνηστεύει φυσικά τις παρανομίες τών Ορθοδόξων, που συμμετέχουν στην Οικουμενική Κίνησι. Διότι ναι μεν οι άγιοι Πατέρες δεν διέκοψαν κατά το παρελθόν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Ορθοδόξους που διέπραξαν ενέργειες ανάλογες με τις σημερινές οικουμενιστικές, αγωνίσθηκαν όμως σθεναρά για τον περιορισμό ή την εξάλειψί τους. Σύμφωνα λοιπόν με το υπόδειγμα τών Πατέρων οφείλουμε και εμείς να μη διακόψουμε την κοινωνία με τους εν λόγω Ορθοδόξους, έχουμε χρέος όμως να αγωνιζώμαστε διαρκώς για την καταστολή και εξάλειψι των διαφόρων, οικουμενιστικών ενεργειών και δηλώσεών τους, οι οποίες προσβάλλουν το Ορθόδοξο φρόνημά μας και αντιτίθενται στην Ορθόδοξο Παράδοσι.

 

---