Δεν είναι ολίγες οι φορές που οι Γ.Ο.Χ. κατακρίνουν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, επειδή δεν αναβαπτίζουν τους ετεροδόξους που προσέρχονται στην Ορθοδοξία αναγνωρίζοντας (δήθεν) με τον τρόπο αυτό το βάπτισμα ή μάλλον το ράντισμά τους. Η αποδοχή στο σώμα της Εκκλησίας των ετεροδόξων (π.χ. Παπικών) δια αναμυρώσεως και όχι δια αναβαπτισμού δεν σημαίνει φυσικά σε καμμία περίπτωσι αναγνώρισι της εγκυρότητος του βαπτίσματός τους. Η Εκκλησία προκειμένου να διευκολύνη την επιστροφή των αιρετικών στο σώμα της¹⁶⁹, εφήρμοσε σε πολλές περιπτώσεις την αρχή της Οικονομίας και αποδέχθηκε ορισμένους αιρετικούς μόνο δια αναμυρώσεως¹⁷⁰ η ακόμη και απλής μετανοίας¹⁷¹, εφόσον φυσικά είχε εφαρμοσθή κατά το βάπτισμά τους ο ορθός τύπος του μυστηρίου.

Επειδή βέβαια οι Παπικοί έχουν εδώ και αιώνας καταργήσει τον ορθό τύπο του βαπτίσματος, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως το 1755 αποφάσισε τον αναβαπτισμό τους κατά την επιστροφή τους στην Ορθόδοξο Εκκλησία¹⁷². Την απόφασι αυτή δεν αποδέχθηκαν πολλοί Ορθόδοξοι κληρικοί, οι οποίοι συνέχιζαν να δέχωνται τους Παπικούς μόνο δια αναμυρώσεως.

Τους «λατινόφρονας» αυτούς κληρικούς ή «αμίσθους δεφένσορας του λατινικού ψευδοβαπτίσματος»¹⁷³ της εποχής του κατέκρινε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο οποίος υποστήριζε: «Τις ουν τους πάντη αβαπτίστους (Λατίνους) ερεί μη δειν βαπτίζεσθαι, τη καθολική προσερχομένους Εκκλησία; ουδείς δήπου νουν και φρενών μη εξεστηκώς... Τοιγαρούν βαπτίζονται πανταχού, καν τινες, πάθει μάλλον ή και αμαθεία κινούμενοι, εισέτι και νυν αντιλέγειν εθέλουσι, την φερομένην Διάταξιν προβάλλοντες, την μύρω δεχομένην τους από Λατίνων επιστρέφοντας»¹⁷⁴.

Παρά ταύτα οι ανωτέρω Πατέρες δεν διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους «λατινόφρονας» της εποχής τους ούτε δημιούργησαν Εκκλησίες Γ.Ο.Χ., όπως οι σημερινοί Ζηλωταί.

Οι Γ.Ο.Χ. κατακρίνουν επίσης την απροσεξία πολλών κληρικών, οι οποίοι κατά την τέλεσι του μυστηρίου τού βαπτίσματος δεν βυθίζουν πλήρως τον βαπτιζόμενο στο νερό κατά τις τρεις καταδύσεις. Υποστηρίζουν μάλιστα ότι «το μυστήριον πάσχει από ακυρότητα και πρέπει να επαναληφθή»¹⁷⁵. Την άποψί τους όμως αυτή δεν συμμερίζονται ούτε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ούτε η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1829, που επικαλούνται. Η εν λόγω Εγκύκλιος π.χ. αναφέρει, ότι «ο επιχειρών δε τη πράξει των τοιούτων σκολιών και τη Εκκλησία απαραδέκτων και μη διορθούμενος, ένοχός εστι τοις παρά των ιερών Αποστόλων εν τη παραβάσει τούτων ωρισμένοις επιτιμίοις και αποδοκιμαστέος» και όχι φυσικά, ότι πρέπει να επαναληφθή το Μυστήριο.

Την απρόσεκτη τέλεσι του Βαπτίσματος «μέσα εις λεκάνας και σκαφίδια, μέσα εις τα οποία, μόλις ολίγον τι μέρος των ποδών των βαπτιζομένων παιδίων βουτάται»¹⁷⁶ η σε «πινάκιά τινα, ύδωρ χωρούντα μόλις μέχρι των αστραγάλων ήκον του παιδός»¹⁷⁷ κατέκριναν και οι άγιοι Νικόδημος ο Αγιορείτης και Αθανάσιος ο Πάριος αντίστοιχα, χωρίς φυσικά να υποστηρίζουν τις σημερινές, ζηλωτικές κακοδοξίες περί επαναλήψεως του ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος.

 

Σημειώσεις:

---

169. Μεγάλου Βασιλείου, κανών α΄, P.G.138, 579B.

170. Κανών ζ΄ της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, P.G.137, 344B.

171. Κανών 95ος της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, P.G.137, 841C.

172. Γ. Μεταλληνού, Ομολογώ εν Βάπτισμα, σελ. 126-128.

173. Πηδάλιον, σημείωσις στον μστ΄ αποστολικόν, σελ. 56.

174. Επιτομή των θείων της πίστεως δογμάτων, σελ. 350-352.

175. Περιοδικό Άγιος Αγαθάγγελος, τεύχος 171, σελ. 8.

176. Πηδάλιον, σημείωσις στον ν΄ αποστολικόν, σελ. 65.

177. Επιτομή των θείων της πίστεως δογμάτων, σελ. 354.