Ο Αλέξανδρος Κορακίδης, στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο, μας δίνει μια συλλογή πατερικών κειμένων, που δείχνουν με σαφήνεια τις πατερικές ερμηνείες τής Γενέσεως, αλλά παράλληλα μας δείχνει και με αγιογραφικά χωρία, τη συνάφεια τού ζητήματος τού Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, με το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Και αυτή η επισήμανση, ότι το ζήτημα τής μετοχής ή απώλειας τού Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, (από τον Αδάμ ως την εποχή μας), είναι βασικό στοιχείο τού Χριστιανικού Ευαγγελίου, είναι η σημαντικότερη συμβολή τού βιβλίου αυτού, στη Χριστιανική μας κατάρτιση. Στη συνέχεια ο αναγνώστης μπορρί να πάρει μια ιδέα τών περιεχόμενων τού βιβλίου αυτού, μέσα από την εισαγωγή τού ιδίου τού συγγραφέα τού βιβλίου:

Εισαγωγικά

Στο βιβλίο αυτό επιλέγονται και αναπτύσσονται όλες οι αποκαλυπτικές διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, οι οποίες από την ώρα της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, από κοινού υπό της Αγίας και ομοουσίου και ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος, ομιλούν για την προσωπική σχέση, που έχει ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. Στις επί μέρους ομιλίες περιγράφονται κάθε φορά η θετική η αρνητική στάση του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού, δημιουργού και πατέρα του, ώστε να δέχεται μέσα στην ύπαρξη και την υπόσταση της ψυχής του την παρουσία και ενοίκηση του Παναγίου Πνεύματος ή να στερείται από τη χάρη αυτή και να εγκαταλείπεται στη σαρκικότητά του.

Η όλη ιστορική πορεία που ακολούθησε αρχικά με τη δημιουργία του ανθρώπου, την ζωοποιό σύνδεσή του με το Άγιο Πνεύμα, αλλά και την πνευματική του νέκρωση αντίθετα, είναι μακρινή και πολύπλευρη, με τα χαρίσματα πρώτα, αλλά και τα τραγικά ύστερα αποτελέσματα, από τη μεγάλη απουσία Του, μετά την πτώση του ανθρώπου και την Αποστασία του. Την πραγματικότητα λοιπόν αυτή, με τις εναλλακτικές φάσεις και την ποικιλία των καθοδηγητικών ενεργειών του Αγίου Πνεύματος, σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ζωής, που διαδραματίζεται επί μακρόν στην Π.Δ. Και ολοκληρώνεται πλήρως στην Κ.Δ., μετά το λυτρωτικό έργο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, θα παρακολουθήσουμε σε κάθε μία ομιλία, που ακολουθεί στα δύο μέρη του βιβλίου.

Στο Α' Μέρος εξιστορείται από την Π.Δ. η δημιουργία του ανθρώπου υπό του Θεού «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν» Του. Και ειδικότερα: το εμφύσημα τού Θεού στο χοϊκό πλάσμα και η ζωοποίησή του με επί πλέον μετάδοση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η εν τω Παραδείσω «εν Αγίω Πνεύματι» ζωή του. Η άρση του Αγίου Πνεύματος, μετά το προπατορικό και την αύξηση της σαρκικής ζωής των ανθρώπων. Η ζωτική και ζωοποιός παρουσία τον Αγίου Πνεύματος στη ζωή των πρώτων ανθρώπων προηγουμένως και ο υποβιβασμός της ανθρώπινης φύσεως μέχρι και της πνευματικής νεκρώσεως, μετά την πλήρη απουσία του θείου Πνεύματος.

Οι πρώτες ενέργειες αργότερα της αποκαλύψεως του Θεού στον Αβραάμ, με δοκιμασίες στη ζωή του και επαγγελίες, αποκλειστικά προσωπικές λόγω της μεγάλης πίστεως και αφοσιώσεώς του, και των ευλογιών, που ακολούθησαν προς τους απογόνους του, μέχρι της διαμορφώσεως ολοκλήρου λαού των «τέκνων του Αβραάμ». Η εξ ύψους και εξ Αποστάσεως διακριτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος με επιλογές προσώπων και περιορισμούς στις αποκαλύψεις του Θεού στους Πατριάρχες, τους δικαίους και τους Προφήτες στην Π.Δ. Οι επαγγελίες περί του Μεσσίου λυτρωτού των ανθρώπων εξαρχής και ποικιλοτρόπως πάντοτε και τα προφητικά μηνύματα περί της «εκχύσεως του Αγίου Πνεύματος εν ταις εσχάταις ημέραις». Η εν γένει απουσία του Αγίου Πνεύματος στην Π.Δ. και ο τρόπος των ενεργειών με τις επιλογές Του.

Στο Β΄ Μέρος γίνεται λόγος για τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, που αποκαταστάθηκε με την «καινή κτίση» και αναδημιουργία ιδιαίτερα του ανθρώπου, με την ενσάρκωση του Θ. Λόγου και το λυτρωτικό Του έργο, που περιλαμβάνεται στην Κ.Δ. Και ειδικότερα: Η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Η εμφάνιση του Ιησού Χριστού ως Μεσαίου και το λυτρωτικό Του έργο, με τη διδασκαλία, τον εκούσιο θάνατο επί του σταυρού και την ένδοξο Ανάστασή Του. Η υπόσχεσή Του, ότι μετά την άνοδό του στους ουρανούς θα πέμψει άλλον Παράκλητο (Ιωάν. ιστ' 7), το Πνεύμα της αληθείας, που εκπορεύεται εκ του Πατρός (Ιωάν. ιε΄ 26). Το νέο εμφύσημα του Ιησού Χριστού στους μαθητές Του και Αποστόλους, πριν από την Ανάληψή Του και η εκ νέου τελική και οριστική κάθοδος του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής επί τους Αγίους Αποστόλους, «εν πυρίναις γλώσσαις» (Πράξεις Β΄ 1-4).

Η νέα αυτή έναρξη καθόρισε την πλήρη και αρχική επανάληψη με διαρκή παραμονή του Αγίου Πνεύματος κατ' αρχήν στην Εκκλησία, την οποία και «οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν. Ιστ, 13). Ακολουθεί η πλήρης μετοχή και ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος στους αναγεννημένους άνωθεν και «εξ' ύδατος και Πνεύματος» (Ιωάν. Γ, 3-5) πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι συμμορφώνονται με τη ζωή του Πνεύματος, στα πλαίσια της εν Χριστώ μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας. Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί την μέθεξη του Θεού υπό του ανθρώπου, την ένωσή του με το θεωμένο σώμα του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Επιτυγχάνεται με τη χάρη Του η θέωση του ανθρώπου και η τελική ανάσταση του, ως Υιού του Θεού, κατά χάριν, στην αιώνια βασιλεία του Θεού στους ουρανούς.

Αλέξανδρος Σ. Κορακίδης