Όταν οι ιδέες μου άρχισαν να γίνονται γνωστές, άρχισε επίσης να κυκλοφορεί η φήμη ότι ήμουν ένας επικίνδυνα ύποπτος για αίρεση μοναχός.

«Αν ζούσαμε λίγους αιώνες πριν», μου έγραψε αυστηρά ένας σεβάσμιος επίσκοπος, νυν καρδινάλιος, «οι θεωρίες τις οποίες η Αιδεσιμότητά σας αναπτύσσει θα είχαν αποτελέσει υπέρ αρκετό αίτιο για να σάς οδηγήσουν στο πυρ της Ιεράς Εξετάσεως».

Δεν άργησε επίσης να διαδοθεί ότι οι ανώτεροί μου εκκλησιαστικοί παράγοντες ήταν διατεθειμένοι να μεσολαβήσουν στην υπόθεση προκειμένου να ματαιωθεί η χειροτονία μου σε διάκονο[1].

Έφθασαν να επικαλεσθούν την μοναχική ευχή της υπακοής και της πειθαρχίας, για να με υποχρεώσουν να εγκαταλείψω ενσυνείδητα τις πεποιθήσεις μου. Κατ’ αυτούς, όφειλα να υπακούω τυφλά και να μην ασχολούμαι με τίποτα περισσότερο, εφόσον δικαίωμα εξετάσεως των ζητημάτων της πίστεως είχε μόνο η υψηλή ιεραρχία της Εκκλησίας.

Αν πίστευα στην Αποστολική Εκκλησία, μου έλεγαν, όφειλα να ακολουθώ σε όλα τους κανονικούς διαδόχους των Αποστόλων. Αλλά η χάρις του Κυρίου επέτρεψε να μείνω ακλόνητος στις πεποιθήσεις μου, έχοντας μπροστά μου τα αποφθέγματα του αγίου Ειρηναίου σχετικά με τους ετεροδόξους: «Από το γεγονός και μόνο ότι έχουν την αποστολική διαδοχή δεν μπορούν να έχουν απαίτηση να είμαστε οπαδοί τους. Πρέπει να ακολουθούμε τους καλούς και να χωριστούμε από τους κακούς διαδόχους των Αποστόλων»[2].

Πράγματι, η ρωμαϊκή Εκκλησία μπορεί να έχει την τυπική αποστολική διαδοχή λόγω των διαδοχικών επιθέσεων των χειρών των επισκόπων, αλλά όχι την αληθινή διαδοχή της πίστεως και της αποστολικής διδασκαλίας· αυτήν την οποίαν ο άγιος Παπίας εγκωμίαζε στους χριστιανούς της Ρώμης κατά τον δεύτερο αιώνα λέγοντας: «Σε κάθε διαδοχή και σε κάθε τόπο τηρούνται ό,τι απαιτούν ο Νόμος, οι προφήτες και ο Κύριος»[3].

Τίποτα δεν μπορούσε πια να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Γι' αυτό, όταν ένας ιερέας, ο οποίος από τότε δεν έπαψε να μου μιλά με κακία, με ονόμασε δημοσίως «αγνώμονα υιό της καθολικής Εκκλησίας», εξέφρασα τις αμφιβολίες μου στο αν ο τίτλος του «καθολικού» ταίριαζε πραγματικά στον παπισμό, τον οποίο χαρακτήρισα «ασεβή καινοτομία»[4], καθώς «η αληθινή καθολική πίστη είναι εκείνη του παλαιού και οικουμενικού χριστιανισμού»[5].

Και πράγματι, εγώ ο ίδιος θεωρούσα τον εαυτό μου περισσότερο καθολικό από την ίδιά μου την Εκκλησία: «Καθολικός είναι στην πραγματικότητα εκείνος που αγαπά την αλήθεια του Θεού, την Εκκλησία, το σώμα του Χριστού [...] εκείνος που δεν προτιμά τίποτα άλλο, παρά μόνο την θεία θρησκεία, και δεν θέτει υπεράνω της την εξουσία ενός ανθρώπου, σεβόμενος μόνο την αρχαία και μοναδική πίστη· και περιφρονώντας την εξουσία αυτήν και μένοντας σταθερά και ακλόνητα συνδεδεμένος με την αληθινή πίστη, είναι αποφασισμένος να μην πιστεύει τίποτα άλλο εκτός από εκείνο που γνωρίζει ότι θέσπισε η Εκκλησία από την αρχή της πορείας της»[6].

Όταν με ρωτούσαν αν εγώ, ο τελευταίος και ελάχιστος από τους μοναχούς του τάγματος του αγίου Φραγκίσκου, τολμούσα να κρίνω και να ονομάζω πλανεμένη ολόκληρη την Εκκλησία μου με όλους τους Πάπες, τις συνόδους και τους θεολόγους της, απαντούσα απλώς επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Τερτυλλιανού: «Κάθε διδασκαλία που αντιτίθεται στην αλήθεια που έχει διδάξει η Εκκλησία, οι Απόστολοι, ο Χριστός και ο Θεός Πατήρ, πρέπει να κρίνεται ως λανθασμένη»[7].