Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

 

UFO Ξένα όντα:

ΤΕΧΝΟΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

 

Α΄ Μέρος: Προκαταρκτική κοσμοθεώρηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο.

Η "περιοχή" και η δράση του κακού


Είδαμε την ουσία της Ανώτερης Διάνοιας, που πλημμυρίζει από αγάπη και σοφία, και την οδυνηρή έφεση των ανθρώπων προς την παράβαση του θείου νόμου. Δεν έχουμε λοιπόν έναν Θεό τιμωρό, που αρέσκεται να «αλλάζει τον αδόξαστο» στα παιδιά Του! Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να καταστρέψει τους ανθρώπους, αλλά για να τους σώσει, είχε πει ο Θεάνθρωπος (Λουκά 9, 56). Τα αίτια των συμφορών κάπου αλλού πρέπει να τα αναζητάμε και όχι στο Θεό, γράφει ο Πλάτων (Πολιτεία, 379c), ενώ ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης (4ος αι. μ.Χ.) τονίζει ότι «ο Θεός είναι έξω της αιτίας των κακών. Είναι ο ποιητής των όντων και όχι των μη όντων, ο δημιουργήσας την δράση και όχι την τύφλωση, ο αναδείξας την αρετή και όχι τη στέρησή της... Εάν κάποιος εκούσια καλύπτει τα μάτια του και δεν βλέπει το φως που λάμπει, ο Θεός δεν είναι η αιτία του μη βλέποντος» [1].

Ο διαβόλος (ή «Αρνητική Διάνοια») ήταν η γενεσιουργός αιτία, ο εφευρέτης του Κακού. Αυτός είναι που κατέχει το «κράτος του θανάτου» (Εβραίους 2, 14). Και εμείς βέβαια δεν είμαστε αμέτοχοι για τα δεινά του κόσμου μας, υποταγμένοι σ' αυτόν. Όταν π.χ. καίμε τα δάση ή μπαζώνουμε τα ποτάμια και προκαλούνται πλημμύρες, τότε λέμε «η φύση εκδικείται». Δεν εκδικείται όμως η φύση, εμείς «χαντακωνόμαστε» μόνοι μας.

Υπάρχει λοιπόν το Φως και το σκοτάδι' ο Ουρανός και η άβυσσος. Τα πάντα γύρω μας είναι μικρά θαύματα δημιουργίας, ζωής, Θεού: εμείς οι άνθρωποι, τα ζώα, οι πλανήτες. Για τα άσχημα της ζωής όμως δεν μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνες στο Θεό. Δεν μπορεί η Πηγή του Φωτός να εκπέμπει σκοτάδι. Δεν μπορεί ο Δημιουργός να έχει φτιάξει την κακία και την αταξία, μαζί με τη ζωή και το φως. Ο αντίθετος Του είναι που τα προκαλεί, η πνευματική αρχή του Κακού δηλαδή. Γι' αυτό και δεν πρέπει να τα διαχωρίζουμε απ’ αυτόν. Απορρίπτοντας αυτόν, είναι σαν να απορρίπτουμε τον Θεό. Μην πιστεύοντας ότι υπάρχει το κακό και ο «εφευρέτης» του, είναι σα να ρίχνουμε όλα τα άσχημα στον παράγοντα τύχη, σε ακαθόριστες συμπτώσεις, οπότε και η ζωή και η δημιουργία ερμηνεύονται αναλόγως (αθεϊσμός).

Όπως λοιπόν καθετί το καλό, το δημιουργικό (π.χ. το δώρο της ζωής) οφείλεται στην Αρχή των Όλων, στο Αιώνιο Φως, έτσι και καθετί το κακό, ό,τι δηλαδή παρεκκλίνει από το Φως την αγαθότητα, την προσφορά, έχει την πηγή του στην αρνητική και διασπαστική διάνοια. Γιατί να διαιρούμε το Κακό σε «εκατό» μέρη και να μην το εκλαμβάνουμε και συνολικά, ενιαία, σαν μια «μονάδα», απλοποιώντας τα πράγματα; Ας το σκεφτούμε σαν ένα δέντρο με όλα τα παρακλάδια του κακού, ένα δέντρο που «φύτρωσε» με τις πτώσεις των αγγέλων και των ανθρώπων.

Σαν μια «μονάδα», πηγή πονηρίας και αταξίας, ας φανταστούμε ότι το Κακό εδρεύει σε μια «αιθερική περιοχή», μια συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση ύπαρξης. Όλες οι κακές σκέψεις και οι λογισμοί (που γεννούν φόνους και πολέμους π.χ.), όλα τα δεινά (αρρώστιες κτλ.), όλες οι λανθασμένες εκτιμήσεις και επιλογές μας σε προσωπικό η γενικό επίπεδο (ατυχήματα κτλ), όλα τα πάθη, οι αδυναμίες και οι εξαρτήσεις (ναρκωτικά κτλ) προέρχονται, υποκινούνται από την ίδια πηγή - «περιοχή», από την οποία ξεπηδά και το αντίστοιχο «δέντρο». Ο Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός (675­754 μ.Χ.) γράφει: «Όλες οι αδυναμίες και τα ακάθαρτα πάθη είναι δουλειά του διαβόλου και του μυαλού του. Αλλά, ενώ είναι ελεύθερος να προσβάλλει τον άνθρωπο... δεν έχει τη δύναμη να κυριαρχήσει σε κανένα: γιατί εμείς έχουμε τη δύναμη (δοσμένη από το Θεό) να δεχτούμε ή όχι να μπλέξουμε στη σύγκρουση» [2].

Οι άνθρωποι λοιπόν, είναι που σκέφτονται και επιλέγουν λανθασμένα, σε κάποιες αποφάσεις τους απ’ τη μια, ή απ’ την άλλη συγκατανευόμενοι στους εχθρικούς λογισμούς (πειρασμούς), με όλα τα άσχημα επακόλουθα, δεν θα συνέβαιναν όμως όλα αυτά, αν δεν υπήρχε η πρώτη αποστασία και η παραχωρηθείσα δύναμη του Εωσφόρου. Από τότε το Κακό «κάπου» υπάρχει, γι' αυτό και, άμεσα ή έμμεσα, επηρεαζόμαστε από την κακή «περιοχή».

Το κακό κυριαρχεί στη ζωή γιατί ο διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου» (Ιωάννη 12,31), δηλ. του πτωτικού υλικού κόσμου, όπου συνυπάρχει βέβαια με το Καλό, σαν τον θετικό και αρνητικό πόλο ενός μαγνήτη [3]. Αυτό γίνεται ολοφάνερο και στην καθημερινή μας ζωή, αφού παρατηρούμε συνεχείς εναλλαγές θετικών και αρνητικών γεγονότων, αλλά είναι ξάστερο και στη δική μας συμπεριφορά: αν βρούμε δουλειά σε κάποιον άπορο, αυτόματα έχουμε πράξει το καλό, ενώ αν φερθούμε με μίσος εκδικούμενοι έναν συνάνθρωπο μας, τότε αναμφισβήτητα έχουμε πράξει το κακό.

Ίσως η εμμονή μας στη συγκεκριμένη θεματολογία να ξενίζει μερικούς, κατανοώντας όμως τη φύση του Καλού και του Κακού θα κατανοήσουμε επαρκέστερα τη φύση των UFO αλλά και άλλων ανεξήγητων φαινομένων.

Το Κακό και οι πολυμήχανες δυνάμεις του (δαίμονες) προσπαθούν διαρκώς να αποτρέψουν την επάνοδο μας στον αέναο, Αιώνιο Πατέρα μας και σκαρφίζονται πολλαπλές μεθόδους (στους πρωτόπλαστους, ας πούμε, «συστήθηκε» ως φίλος).

Άλλες φορές μας ωθούν π.χ. στην απογοήτευση, στους αυτοτραυματισμούς, μέχρι και στην αυτοκτονία, άλλες φορές στη φιλαργυρία και στη φιλαυτία κτλ. Πρόκειται για μια μυστηριώδη ακατανίκητη τάση και έλξη που νοιώθει πολλές φορές ο άνθρωπος για το κακό. Φαίνεται να υπερβαίνει δηλαδή τις δυνάμεις του. Τις περισσότερες φορές όμως ο άνθρωπος ούτε καν υποψιάζεται το ολίσθημα του και την επήρεια που δέχεται.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, το «δέντρο του Κακού» περιλαμβάνει και όλες τις αρρώστιες που καταταλαιπωρούν τους ανθρώπους στη ζωή. Ακόμα και ο καρκίνος, μια από τις μάστιγες του 20ου αιώνα, προσβάλλει τον άνθρωπο μέσω της διάσπασης, της τακτικής δηλαδή που χρησιμοποιεί και η Αρνητική Διάνοια: Τη στιγμή που όλα βαίνουν καλώς στην υγειά ενός ατόμου, κάποια κύτταρα, τα καρκινικά, αρχίζουν ξαφνικά και εναντιώνονται στη φύση, αποστατούν και διαχωρίζονται από τα υγιή, επιφέροντας την ασθένεια.

Φυσικά, η ύπαρξη του Κακού αποτελεί ένα πόνο για τον Δημιουργό και για εμάς, τα πλάσματα Του. Επιτρέπει όμως την ύπαρξή του για να μπορεί ο άνθρωπος να διαλέξει την πλευρά που θα υπηρετήσει, μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας του. Η ύπαρξη του Κακού λοιπόν διευκολύνει τη θεμελίωση του αυτεξούσιου των ψυχών. Είναι το μέτρο της κρίσης. Ο Άγ. Αυγουστίνος (354 - 430 μ.Χ.) υποστηρίζει ότι είναι πρότιμοτερο να έχει κανείς ελεύθερη βούληση και να αμαρτάνει, παρά να μην έχει αυτό το δώρο και να μην αμαρτάνει. Κάθε αναγκασμός της ελεύθερης βούλησης σημαίνει την κατάργηση της και μια άκρα τυραννία [4].

Δεν μπορεί κάποιος δηλαδή ν' αποκτήσει συνείδηση φωτός άνευ της εναντίωσης στο σκότος, δεν μπορεί να λάμψει η αλήθεια δίχως την απόκρουση του ψέματος (εναντίωση αντιθέτων). Το Κακό λοιπόν είναι αναγκαίο... κακό, για να εμφανίζεται η έκφραση του αυτεξούσιου σε όλους τους ανθρώπους και, ως αποτελέσμα, να διακρίνονται οι διαβαθμίσεις στην ψυχική ποιότητα τους. Από αυτούς, οι αληθινοί πιστοί μελετούν προσεκτικά τη μέλλουσα θριαμβευτική ένωση τους με το Θείο και περιβάλλουν με εμπιστοσύνη τις παραχωρήσεις Του στο Κακό.

Γιατί, αν όλοι οι καλοί, ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι ζούσαν υγιείς ως τα βαθιά γεράματα τους και όλοι οι ασεβείς τιμωρούνταν αμέσως και φανερά σε όλους για τις πράξεις τους, τότε θα γινόμασταν όλοι «καλοί» και «ευσεβείς» από φόβο, καταναγκαστικά και συμφεροντολογικά (παραβίαση της ελευθερίας - πίεση υποχρεωτική προς το καλό). Ή, αν κάθε φορά που πέφτουμε σε κάποιο ηθικό παράπτωμα παραμορφώνεται το πρόσωπο μας, δεν θα τολμούσαμε να ξανακάνουμε το παράπτωμα αυτό. Παραμορφώνεται όμως το αόρατο πνεύμα μας και τη στιγμή εκείνη «ενώνεται» με τον καθαυτό κόσμο της παραμόρφωσης. Την άβυσσο... Με την υπομονή και τον αγώνα ενάντια στο Κακό και στις θλίψεις αποκτάται η πείρα και η ελευθερία του φωτισμένου ανθρώπου.


 

[1] Αλεξάνδρας μονάχης, οι άγγελοι, εκδόσεις Έλαφος, σελ. 232.

[2] Στο ίδιο, σελ. 130.

[3] Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, ο θετικός και ο αρνητικός πόλος δεν έχουν την ίδια δύναμη. Ο Θεός έχει τη Δύναμη. Στον διάβολο απλά παραχωρεί τόση δύναμη, όση του επιτρέπει η ανθρώπινη βούληση.

[4] Νίκου Ματσούκα, Ο Σατανάς, εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσ/νίκη 1999, σελ. 79 και 83.

 

Προηγούμενο // Περιεχόμενα // Επόμενο

Δημιουργία αρχείου: 11-4-2005.

Τελευταία ενημέρωση: 21-4-2005.

Πάνω