Κατά την θέωση-θεωρία-θεοπτία-δοξασμό συμμετέχει όλος ο άνθρωπος που αποτελείται από ψυχή και σώμα. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια κατάσταση ψυχολογική, συναισθηματική και ψυχική. Και το σώμα του ανθρώπου θεούται.

Ενώ η πατερική διδασκαλία κάνει συνεχώς λόγο για την θέωση, και προσδιορίζει τι είναι, συνδέει, δηλαδή, την θέωση με τον δοξασμό, την θέα της δόξης του Θεού, την θεοπτία, την ένωση, την κοινωνία και την γνώση, εν τούτοις από διαφόρους Χριστιανούς παρατηρείται μια παρερμηνεία αυτής της θεοπτικής εμπειρίας.

«Ο Αυγουστίνος ιδέα δεν είχε περί φωτισμού και Θεώσεως. Σ’ αυτά τα θέματα ήταν τελείως εκτός θέματος, διότι είχε ακολουθήσει τον δρόμο των Πλατωνικών. Οι Φράγκοι τον αντέγραψαν, τον διάβαζαν κοκ. Και μπήκε στην θεολογία όλη η πνευματικότητα και η ευσέβεια του Αυγουστίνου μέχρι την μοντέρνα εποχή».

«Εκείνοι που έχουν φθάσει στην θέωση, είναι οι Απόστολοι που είδαν τον Χριστό εν δόξη. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, διότι υπάρχει η μοντέρνα ρωσική απασχόληση με το θέμα της Θεώσεως, που έχει επηρεάσει και τους εδώ Έλληνες, της Ελλάδος, δηλαδή, που φαντάζονται την θέωση ως μία ένεση θεότητος, δηλαδή, ότι κάνουμε εμβόλιο και βάζουμε στον άνθρωπο μέσα και τον γεμίζουμε με θεότητα, αυτό είναι κάτι που μπαίνει μέσα μας, δηλαδή, με τα Μυστήρια κλπ.

Αυτό όμως δεν είναι θέωση κατά τους Πατέρες, διότι θέωση κατά τους Πατέρες είναι το να δει κανείς τον Χριστό εν δόξη. Βλέποντας τον Χριστό εν δόξη, αυτή είναι η θέωση. Οπότε, στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε περίπτωση που ένας Προφήτης είδε τον Χριστό εν δόξη και αυτό είναι η θέωση του Προφήτη». 

«Πάντως, υπάρχει κάποια σύγχυση γύρω από αυτά τα πράγματα.

Τώρα, η θέωση είχε σβήσει από την νεοελληνική θεολογία και, άμα δεις τα παλιά εγχειρίδια, σπάνια θα βρεις καμιά λέξη περί Θεώσεως, πολύ σπάνια. Μόνον όταν αναφέρονται στους Πατέρες κάποτε-κάποτε μπορούν να πουν την λέξη "θέωση". Και έχει αντικατασταθεί, κυρίως, με την λέξη αγιασμός».