Δεν θα μπορούσε δε να επιτευχθεί η θέωση, αν δεν υπήρχε το Πρόσωπο εκείνο στο οποίο θα ενωνόταν η θεία με την ανθρώπινη φύση, και αυτό το Πρόσωπο θα γινόταν το πρωτότυπο της Θεώσεως του ανθρώπου. Πρόκειται για τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Στο ερώτημα, γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος από τον Θεό, δίνονται πολλές απαντήσεις. Μια απάντηση, που την ανευρίσκουμε στην πατερική διδασκαλία, είναι ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε για την ενσάρκωση του Λόγου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η ενσάρκωση ήταν απαραίτητη ως μια πράξη «θεολογίας» και τελειοποιήσεως του Θεού, αλλά εφ' όσον ο Θεός ήταν δημιουργός κατά βούληση και θα δημιουργούσε τον κόσμο, όπως θα δούμε πιο κάτω σχετικώς με τους λόγους των όντων, γι' αυτό ο συγκεκριμένος κόσμος έγινε με σκοπό την ενσάρκωση.

«Δεν έγινε η ενσάρκωση για την σωτηρία, αλλά απεφασίσθη η ενσάρκωση, γι' αυτό δημιουργήθηκε ο κόσμος και παρεμβάλλεται η πτώση και η σωτηρία• αλλά δεν είναι η ουσία της ενσαρκώσεως και της δημιουργίας η σωτηρία. Αυτό το βρίσκει σε πολλούς Πατέρες κανείς.

Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης έχει γράψει κάτι ωραία, γι' αυτό το πράγμα, στο Συμβουλευτικό του Εγχειρίδιο. Γράφει εκεί, σε ένα κεφάλαιο περί της Θεοτόκου, και τα λέει πολύ ωραία και αυτά είναι παρμένα από τους Πατέρες της Εκκλησίας».

Βέβαια, γίνεται μια διάκριση μεταξύ δημιουργίας του κόσμου και τελειώσεως του ανθρώπου.

«Ο σκοπός της δημιουργίας είναι η ενσάρκωση, κατά τους Πατέρας. Ο άνθρωπος επλάσθη για την θέωση».