Η παράδοση που είναι η θεραπεία του ανθρώπου, η ένωση του με τον Θεό, η μέθεξη του μυστηρίου της Πεντηκοστής, μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Οι φορείς αυτής της παραδόσεως είναι οι Θεούμενοι.

«Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με την πατερική παράδοση. Οι παρατηρητές είναι οι Θεούμενοι. Έχουν την θεοπτία. Περιγράφουν, και σκοπός της περιγραφής είναι η επανάληψη της παρατηρήσεως, δηλαδή η θέωση, η έκφραση της Θεώσεως, με σκοπό να φθάσουν και οι άλλοι στην θέωση.

Λοιπόν, είναι ακριβώς η ίδια επιστημονική μέθοδος που υπάρχει σε όλες τις θετικές επιστήμες και στην Ορθόδοξη θεολογία. Με την διαφορά, ότι στις θετικές επιστήμες το περιγραπτό είναι περιγραπτό, ενώ στην Ορθόδοξη θεολογία το περιγραπτό είναι απερίγραπτο».

Όπως η ιατρική επιστήμη μεταδίδεται από ιατρούς σε μαθητές, έτσι μεταδίδεται και η πνευματική ιατρική επιστήμη στους μαθητές που γίνονται φορείς της ίδιας μεθοδολογίας. Με αυτήν την προοπτική έχουμε την κληρονόμηση της παραδόσεως.

«Η παράδοση των θετικών επιστημών περιλαμβάνουν τα συγγράμματα, τους δασκάλους, τους μαθητές. Και οι μαθητές διαδέχονται τους δασκάλους και γίνονται και αυτοί οι φορείς αυτής της επιστήμης, γίνονται οι μέλλοντες ειδικοί. Έχουν και αυτοί μαθητές κ.ο.κ.

Εγώ διερωτώμαι τώρα, εάν η νοερά προσευχή είναι το κέντρο της Ορθοδόξου παραδόσεως, τότε σε τι διαφέρει η Ορθόδοξη παράδοση από τις θετικές επιστήμες; Όπως υπάρχει παράδοση ιατρικής επιστήμης με μία μεθοδολογία, διερωτώμαι σε τι διαφέρει η μεθοδολογία της πατερικής παραδόσεως από την μεθοδολογία των θετικών επιστημών σήμερα; Απολύτως σε τίποτα. Δεν βλέπω καμία διαφορά».

Οι Επίσκοποι είναι οι εγγυητές αυτής της μεταδόσεως της παραδόσεως, όταν, βεβαίως, αυτοί βιώνουν την παράδοση.

«Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας είναι οι καθηγητές Πανεπιστημίου στην αρχαία Εκκλησία. Τώρα, οι Επίσκοποι είναι οι μαθητές των καθηγητών. Στην αρχαία Εκκλησία οι Επίσκοποι είναι οι καθηγητές. Αυτοί φτιάχνουν τα πνευματικά τέκνα. Έχουν όλη την ευθύνη της θεραπευτικής αγωγής, μέσα στην ενορία κλπ., και γι’ αυτόν τον λόγο δίνει ο Επίσκοπος στον Πρεσβύτερο την άδεια να κάνη τον Πνευματικό Πατέρα».

Έπειτα ο μοναχισμός είναι φορεύς αυτής της παραδόσεως.

«Ο μοναχισμός είναι ο φορεύς της Ορθοδόξου πνευματικότητος. Είναι ο φορεύς της Ορθοδόξου παραδόσεως, που λέγεται πνευματική ψυχιατρική. Η πνευματική ιατρική σημαίνει θεραπεία της νοεράς ενεργείας του ανθρώπου. Όπως υπάρχει παράδοση της Ιατρικής επιστήμης των ψυχιάτρων, των χειρουργών, των μικροβιολόγων κ.ο.κ, όλων των επιστημών, υπάρχει παράδοση με μια μεθοδολογία».

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν αυτήν την παράδοση ζωντανή. Αν έκλειψη αυτή η παράδοση, τότε θα λησμονηθεί η Ορθοδοξία.

Παρά ταύτα, πολλοί Κληρικοί αγνοούν αυτήν την παράδοση της θεραπείας και αρκούνται στις ευχές.

«Το μεγάλο πρόβλημα απ’ ό,τι βλέπω εξ επόψεως μεθοδολογίας είναι ότι η Ορθοδοξία έχει πέσει στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν εξασκηθεί στην μεθοδολογία των σημερινών επιστημών, σε καμιά πειραματική παράδοση, δεν βλέπουν καμία ανάγκη να αποδώσουν αποτελέσματα και μοιάζουν με γιατρούς που θεραπεύουν με λόγια και με υποσχέσεις χωρίς να επιφέρουν ποτέ κανένα αποτέλεσμα.

Φαντασθείτε τώρα, αν πάτε στους γιατρούς τους σημερινούς, και αν ρωτήσεις σε ένα χωριό: έχετε γιατρούς, έχετε νοσοκομείο έχετε χειρουργεία; Λοιπόν, να σου πονάει το δόντι, να πας στον γιατρό και, αντί να αρχίσει με τα μηχανήματα, σου διαβάζει μια ευχή, ας πούμε, και σου λέει θα γίνεις καλά στην άλλη ζωή.

Μετά, σου πονάει η σκωληκοειδίτις, τρέχεις στον γιατρό, σε πάει στο χειρουργείο, σε απλώνουν στο τραπέζι και αντί να σου κάνουν ενέσεις, έρχεται μια νοσοκόμα και σου διαβάζει μια ευχή της ενέσεως. Και έρχεται ο γιατρός και διαβάζει την ευχή της εγχειρήσεως, και μετά λένε:

-Ωραία, ευχαριστούμε που ήρθατε κλπ.

-Μα, κύριε γιατρέ, με πονάει…

-Δεν πειράζει, όταν πεθάνετε, θα είστε καλά…

Δηλαδή, ό,τι θα κάνετε θα είναι για την άλλη ζωή, εξ επόψεως ιατρικής επιστήμης. Αυτό έχουμε καταντήσει σήμερα. Οι Χριστιανοί πάνε στην Εκκλησία κι οι ίδιοι οι Παπάδες δεν ξέρουν τι είναι κάθαρση και φωτισμός. Ενώ η θεραπεία του ανθρώπου είναι η κάθαρση και ο φωτισμός».

Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις επικρατεί σήμερα η συντήρηση μερικών εξωτερικών στοιχείων της παραδόσεως και όχι η κληρονόμηση της ουσίας της παραδόσεως.