Σε άρθρο με τίτλο «Αποδείξεις περί Νεφελίμ και κοίλη γη μέσα από κείμενα και χειρόγραφα - Όλη η αληθεια" που πρωτοδημοσιεύθηκε ΕΔΩ και αναπαράγεται σε πολλές άλλες, και στην υποενότητα με τον τίτλο «Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ 10 ΕΝΤΟΛΕΣ» διαβάζουμε τα εξής:

«Οι Δέκα εντολές, λεγόμενες και «Δεκάλογος», είναι ένας κατάλογος δέκα ηθικών εντολών, οι οποίες, σύμφωνα με τη Βίβλο, υπαγορεύτηκαν στον Μωυσή. Η δεύτερη κατά σειρά εντολή είναι αυτή που μας ενδιαφέρει και η οποία λέει:

"ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με και ποιών έλεος εις χιλιάδας τοις αγαπώσί με και τοις φυλάσσουσι τα προστάγματά μου".

Πολλοί ερμηνευτές της βίβλου, εκεί που γράφει: και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς. παραλείπουν εσκεμμένα το «υποκάτω της γης» σαν να μην υπάρχει καθόλου η λέξη στην συγκεκριμένη εντολή. Σε τι πλάσματα λοιπόν αναφέρεται που δεν πρέπει να προσκυνήσουμε και να λατρέψουμε και βρίσκονται κάτω από τη γη;»

Οι γράφοντες (και υπογράφοντες με ψευδώνυμα) το άρθρο αυτό, απαντούν ότι η 2η εντολή αναφέρεται σε «νεφελίμ», που «σύμφωνα με όλα, μα όλα τα αρχαία κείμενα, όλων των λαών και όλων των θρησκειών, ήταν όντα αθάνατα και παντοδύναμα. Τους σκότωνε μόνο ο χαλκός που ήταν ισχυρό δηλητήριο γι' αυτούς. Αυτοί λοιπόν οι Νεφελίμ μετατράπηκαν στη μεγαλύτερη λαίλαπα που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος, αφού αρχικά έτρωγαν τους κόπους των ανθρώπων, και μετά τους ίδιους τους ανθρώπους που αποτελούσαν για τους μιαρούς, και γένος δούλων αλλά και τροφή. Τους ανθρώπους έσωσε ένας γαλαζοαίματος ανθρωπόμορφος Νεφελίμ, ο Δίας. Ο Δίας δημιούργησε το γένος των ΕΛ που ήταν φιλάνθρωποι, είχαν έδρα τον Ολυμπο και έκλεισαν τους Νεφελίμ στα τάρταρα στο χάλκινο κούφιο εσωτερικό της Γης που φτιάχτηκε από τον Ελοχίμ Ελ Σεντάι.»

Λένε ακόμα οι γράφοντες: «Έχουμε κάνει μια έρευνα, και ανακαλύψαμε ισχυρά στοιχεία τα οποία επιβεβαιώνουν αυτά που επί 13 χρόνια ο Δημοσθένης Λιακόπουλος προσπαθεί με την γνώση του μέσα από τα χάλκινα βιβλία, από προφητείες της ορθοδοξίας τις οποίες έφερε στο φως, αλλά και με πηγές από την αρχαία ελληνική γραμματεία, και άλλες πηγές, να μας αποδείξει την ύπαρξη της κοίλης γης και των Νεφελίμ».

Κι επίσης: «Η παλαιά διαθήκη έχει πολλές αλήθειες και μέσα σ αυτές είναι το όνομα του συνόλου των ρυπαρών γενών. Τιτάνας και γίγαντας σημαίνει ισχυρότατος, μεγάλος σε μέγεθος. Είναι επίθετα, τα οποία υποδηλώνουν κάποια ιδιότητα, δεν είναι ονόματα. Το όνομά τους δεν δόθηκε σ’ εμάς η τουλάχιστον δεν σώθηκε από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Αυτοί λοιπόν οι Τιτάνες και οι Γίγαντες έχουν όνομα. Είναι οι Νεφελίμ και αυτή τη στιγμή ζουν μέσα στην κοίλη Γη.»

Ας εξετάσουμε λίγο τους ισχυρισμούς των γραφόντων σχετικά με την 2^η εντολή. Κατ’ αρχήν παρατηρούμε ότι οι ίδιοι κάνουν αυτό, για το οποίο κατηγορούν «πολλούς ερμηνευτές της Βίβλου»: Μας λένε ότι η 2^η εντολή απαγορεύει «να προσκυνήσουμε και να λατρέψουμε πλάσματα που βρίσκονται κάτω από τη γη», παραλείποντας το «εν τοις ύδασιν», δηλ. το «μέσα στα νερά». Η εντολή λοιπόν δεν μιλά για πλάσματα που «βρίσκονται κάτω από τη γη» όπως γράφουν, αλλά για πλάσματα που ζουν «στα νερά κάτω από τη γη». Δεν είναι το ίδιο… Και η εντολή το κάνει αυτό, ενώ πρώτα απαγορεύει να λατρέψουμε πλάσματα που βρίσκονται «στον ουρανό επάνω» και «στη γη κάτω».

Όμως, είναι δυνατόν η εντολή να απαγορεύει να λατρεύονται ΜΟΝΟ τα όντα που ζουν σε «ύδατα υποκάτω της γης» και κατά συνέπεια, να επιτρέπει να λατρεύονται τα όντα που ζουν στην ανοιχτή θάλασσα όπου τα νερά δεν έχουν γη από πάνω; Δηλαδή, να απαγόρευε ο Θεός να λατρεύεται ο όποιος αμφίβιος βάτραχος η αμοιβάδα – ή, τα «νεφελίμ» της δήθεν «κούφιας γης» – και  να επέτρεπε να λατρεύονται μεγάλα θαλάσσια κήτη σαν αυτό που κατάπιε τον προφήτη Ιωνά (Ιωνάς 1:17^[1]), ή τα διάφορα ψάρια που οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ιερά και τα ταρίχευαν, η θεοί με σώμα ψαριού σαν την Αταργάτι της Συρίας και τον αμφίβιο Οάννη της Βαβυλώνας, ο οποίος, σύμφωνα με τον Βηρωσό, ζούσε στον Περσικό κόλπο, δίδασκε τους ανθρώπους την ημέρα και τις νύχτες γύριζε στη θάλασσα;^[2] Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ένας ερμηνευτής των Δέκα Εντολών που μιλά για όσα «ζουν μέσα στη θάλασσα» ^[3] ερμηνεύοντας την 2^η εντολή, δεν την κατάλαβε καλά, ή παρέλειψε εσκεμμένα το «υποκάτω της γης»;

Η λογική λέει πως ασφαλώς, ο Θεός θα απαγόρευε τη λατρεία κάθε υδρόβιου δημιουργήματος, όπως απαγόρεψε και τη λατρεία κάθε ουράνιου και κάθε επίγειου δημιουργήματος, δεν θα απαγόρευε να λατρεύονται μόνο όσα ζουν σε υπόγεια ύδατα… Επιπλέον, δεν έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα που να αποτελούν ένδειξη ότι οι Εβραίοι λάτρεψαν ποτέ ψάρια – πράγμα που ίσως θα συνέβαινε, αν υπήρχε τέτοιο «παραθυράκι» για να τα λατρέψουν, αν από όλα τα υδρόβια πλάσματα, μόνο η λατρεία αυτών «κάτω από τη γη» ήταν απαγορευμένη. Γνωρίζουμε από το Βασιλειών Γ΄ (στο Μασοριτικό, Βασιλέων Α´) ότι ο Σολομών έχτισε ναό σε ειδωλολατρικές θεότητες κάποιων γειτονικών λαών, για να τους λατρεύουν κάποιες παλλακίδες του που ακολουθούσαν τις θρησκείες του τόπου τους,^[4] πάντως οι θεότητες δεν ήταν ψαρόμορφες. Παράλληλα, ό,τι είχε σχέση με λατρεία παγανιστικών θεοτήτων, όποια μορφή και να είχαν αυτές, καταστράφηκε αργότερα από τον βασιλιά Ιωσία στο Βασιλειών Δ΄κεφ. 23 (στο Μασοριτικό, Βασιλέων Β´) με την αιτιολογία ότι ήταν αντίθετο με τις εντολές του Θεού.

Αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε όλους αυτούς τους λογικούς συλλογισμούς για να αποδείξουμε ότι η 2^η εντολή δεν αναφέρεται σε νεφελίμ. Ο ίδιος ο Μωυσής, που την παρέλαβε, διευκρινίζει στο Δευτερονόμιο 4:15-4:20, ότι αναφέρεται σε ψάρια:

 Δευτ. 4:15 και φυλάξεσθε σφόδρα τας ψυχάς υμών ότι ουκ είδετε ομοίωμα εν τη ημέρα ή ελάλησεν κύριος προς υμάς εν χωρηβ εν τω όρει εκ μέσου τού πυρός

Δευτ. 4:16 μη ανομήσητε και ποιήσητε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα πάσαν εικόνα ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού

Δευτ. 4:17 ομοίωμα παντός κτήνους τών όντων επί τής γης ομοίωμα παντός ορνέου πτερωτού ό πέταται υπό τον ουρανόν

Δευτ. 4:18 ομοίωμα παντός ερπετού ό έρπει επί τής γης ομοίωμα παντός ιχθύος όσα εστίν εν τοις ύδασιν υποκάτω τής γης

Δευτ. 4:19 και μη αναβλέψας εις τον ουρανόν και ιδών τον ήλιον και την σελήνην και τους αστέρας και πάντα τον κόσμον τού ουρανού πλανηθείς προσκυνήσης αυτοίς και λατρεύσης αυτοίς α απένειμεν κύριος ο θεός σου αυτά πάσιν τοις έθνεσιν τοις υποκάτω τού ουρανού

Δευτ. 4:20 υμάς δε έλαβεν ο θεός και εξήγαγεν υμάς εκ τής καμίνου τής σιδηράς εξ αιγύπτου είναι αυτώ λαόν έγκληρον ως εν τη ημέρα ταύτη.

Αφού λοιπόν ο Μωυσής μιλά για ψάρια, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύει την 2^η εντολή αναφερόμενος σε «όσα ζουν μέσα στη θάλασσα».  Η ερμηνεία του περιλαμβάνει τα ψάρια και τα κήτη και όλα τα θαλασσινά ζώα, αλλά και τους γοργονοειδείς θεούς των ειδωλολατρών που έβγαιναν από τη θάλασσα για να τους διδάξουν – αν δεχτούμε ότι αυτοί οι θεοί υπήρχαν στ’ αλήθεια.

Τα "ύδατα υποκάτω τής γης"

Βέβαια, στο Δευτερονόμιο 4:18 δεν βλέπουμε μόνο τη διευκρίνιση ότι η εντολή μιλά για ψάρια, αλλά ξανασυναντάμε το περίεργο «εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης». Ποια είναι αυτά τα ύδατα κάτω από τη γη; Αν όντως περιλαμβάνουν τη θάλασσα, που διαθέτει ψάρια αλλά δεν βρίσκεται «κάτω από τη γη», γιατί αναφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο;

Για ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, πρέπει να δώσουμε λίγη παραπάνω προσοχή στις άλλες εκφράσεις που συναντάμε στην 2^η εντολή, για τον «ουρανό επάνω» και τη «γη κάτω». Οι εκφράσεις αυτές, σε συνδυασμό με τα «ύδατα υποκάτω της γης», περιγράφουν τις κοσμολογικές αντιλήψεις των ανθρώπων, στους οποίους ο Μωυσής έδωσε τις εντολές του Θεού. Και οι κοσμολογικές αυτές αντιλήψεις, που οι Εβραίοι της εποχής είχαν μάθει από τους γείτονές τους Βαβυλωνίους, Αιγυπτίους, αλλά και Έλληνες και άλλους, ήταν ότι:

• Η γη (στεριά) ήταν ένας δίσκος που επέπλεε πάνω σε νερά, στα οποία στηριζόταν με κάποια θεμέλια. Τα νερά αυτά την περιέβαλαν (θάλασσα) και έβγαιναν στην επιφάνειά της από κάποιες τρύπες δημιουργώντας πηγές, ποτάμια και λίμνες, πάντα προερχόμενα από κάτω της. (Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ελληνική μυθολογία, οι ποταμοί και οι λίμνες είναι παιδιά του Ωκεανού, ο οποίος τροφοδοτούσε και τις πηγές και περιέβαλε τη γη.^[5])
• Πάνω από τη γη βρισκόταν ο ουρανός, ένας μεταλλικός θόλος που σύμφωνα με τους Σουμερίους ήταν φτιαγμένος από μόλυβδο, σύμφωνα με τον Όμηρο από χαλκό (στην Ιλιάδα) ή/και σίδηρο (στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια)^[6] και σύμφωνα με τους Αιγυπτίους στηριζόταν πάνω στα βουνά. Ο ουρανός στην Αγία Γραφή λέγεται και «στερέωμα», ενώ πάνω του ήταν στερεωμένα τα αστέρια.
• Πάνω από τον ουρανό βρίσκονταν τα «ύδατα υπεράνω της γης», που έπεφταν στη γη ως βροχή όταν, με πρωτοβουλία του Θεού, άνοιγαν κάποιες ειδικές θύρες και παράθυρα που διέθετε ο ουρανός. Ο Μωυσής στη Γένεση λέει ότι το «στερέωμα» βρίσκεται «ανάμεσα στα νερά», και «διαχωρίζει τα νερά από τα νερά», «τα νερά κάτω από το στερέωμα από τα νερά επάνω από το στερέωμα». ^[7]

Περισσότερες λεπτομέρειες για τις κοσμολογικές αντιλήψεις της Αγίας Γραφής μπορείτε να βρείτε στο άρθρο «Η επίπεδη γη» του Donald E. Simanek, Ομότιμου καθηγητή της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Lock Haven της Pennsylvania^[8], και στο 13^ο κεφάλαιο^[9] του βιβλίου του Nicholas F. Gier, Ομότιμου καθηγητή της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Idaho, με τίτλο:  «God, Reason, and the Evangelicals: The Case Against Evangelical Rationalism».

Στις ιστοσελίδες που περιέχουν αυτές τις δημοσιεύσεις θα βρείτε και σχεδιαγράμματα που αναπαριστούν τη γη σύμφωνα με εκείνες τις κοσμολογικές αντιλήψεις. Παραθέτω κι εδώ ένα τέτοιο σχεδιάγραμμα, που προέρχεται από το πρόγραμμα Logos 5 και υπάρχει δημοσιευμένο ΕΔΩ.

Οπότε όταν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης μιλούσαν για «ύδατα υποκάτω της γης» δεν εννοούσαν κάποια «υπόγεια νερά», που θα εννοούσαμε εμείς χρησιμοποιώντας αυτή την έκφραση. Εννοούσαν τη θάλασσα, τα ποτάμια, τις λίμνες και γενικά ό,τι νερά προέρχονταν από τον ωκεανό πάνω στον οποίο, σύμφωνα με την αρχαία εκείνη άποψη, επέπλεε η γη (στεριά). Και τα ανέφεραν ως «υποκάτω της γης» για να τα ξεχωρίζουν από εκείνα που, όπως νόμιζαν, βρίσκονταν «υπεράνω» της γης, εκείνα από τα οποία τους χώριζε ο ουράνιος θόλος, εκείνα από τα οποία προερχόταν η βροχή.

Οπότε η 2^η εντολή δεν χρησιμεύει σε τίποτα σε όσους θέλουν να αποδείξουν την ύπαρξη των «νεφελίμ» επικαλούμενοι την Αγία Γραφή.

Υποσημειώσεις

1. Ιων 1:17 (2:1) και προσέταξεν κύριος κήτει μεγάλω καταπιείν τον ιωναν και ην ιωνας εν τη κοιλία τού κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας … Ιων 2:1 (2:2) και προσηύξατο ιωνας προς κύριον τον θεόν αυτού εκ τής κοιλίας τού κήτους … Ιων 2:10 (2:11) και προσετάγη τω κήτει και εξέβαλεν τον ιωναν επί την ξηράν (Μετάφραση των Ο΄)

2. https://el.wikipedia.org/wiki/Οάννης

3. «Δεν θα (πρέπει) να κατασκευάσεις κανένα ομοίωμα κάποιου πράγματος από όσα βρίσκονται επάνω στον ουρανό και κάτω στην γη και μέσα στην θάλασσα, με σκοπό να τους αποδώσεις λατρεία και δόξα όμοια με εκείνη που αρμόζει στο Θεό.» Κείμενο: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (14ος αι.) Απόδοση στη νεοελληνική γλώσσα: Χριστόδουλος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Έκδοση: Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών. ΕΔΩ

4. 1Βασ. 11:7 (11:5) τότε ωκοδόμησεν σαλωμών υψηλόν τω χαμως ειδώλω μωάβ και τω βασιλεί αυτών ειδώλω υιών αμμων 1Βασ. 11:8 (11:7) και ούτως εποίησεν πάσαις ταις γυναιξίν αυτού ταις αλλοτρίαις εθυμίων και έθυον τοις ειδώλοις αυτών (Μετάφραση των Ο΄)

5. https://el.wikipedia.org/wiki/Ωκεανός_(μυθολογία): «(Ο Ωκεανός)… Με την αδερφή και σύζυγό του την Τηθύ έκανε απογόνους όλες τις θεότητες των ποταμών, της θάλασσας και των πηγών – τις Ωκεανίδες. … Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την απόσυρση των υδάτων οι εμφανιζόμενοι ποταμοί λίμνες πηγές κλπ. απετέλεσαν αλληγορικά τα τέκνα του Ωκεανού. Για την ερμηνεία των πηγών πίστευαν πως ο Ωκεανός ήταν εκείνος που με υπόγεια ρεύματα τροφοδοτούσε τους ποταμούς που συνέχιζαν την αέναη κίνησή τους (ροή τους) εξ ου και ονομαζόταν «αψόρρους».»

6. Theodossiou, E., Manimanis, V. N., Mantarakis, P., & Dimitrijevic, M. S., Astronomy and Constellations in the Iliad and Odyssey, Journal of Astronomical History and Heritage (ISSN 1440-2807), Vol. 14, No. 1, σελ. 24 (2011)  ΕΔΩ

7. Gen 1:6 και είπεν ο θεός γενηθήτω στερέωμα εν μέσω τού ύδατος και έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος και ύδατος και εγένετο ούτως

Gen 1:7 και εποίησεν ο θεός το στερέωμα και διεχώρισεν ο θεός ανά μέσον τού ύδατος ό ην υποκάτω τού στερεώματος και ανά μέσον τού ύδατος τού επάνω τού στερεώματος (Μετάφραση των Ο΄).

8. Donald E. Simanek, «The Flat Earth», ΕΔΩ

9. Δες ΕΔΩ.