• 1. Αμφισβητήσεις τής ταφής

• 2. "Το όνομα"

• 3. "Πουθενά αλλού"

• 4. "Μη επαρκής χρόνος"

• 5. "Θρύλος"

• 6. "Αντιφάσεις"

• 7. "Και οι άλλοι κλέφτες;"

• 8. Λόγοι εγκυρότητας τού Ιωσήφ τής Αριμαθαίας

Ορισμένοι σκεπτικιστές, αμφέβαλλαν ότι η αναφορά της ταφής είναι ιστορικά βάσιμη

1. Αμφισβητήσεις τής ταφής

Ο μελετητής του 19ου αιώνα Charles Guignebert ισχυρίστηκε: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε και πιθανότατα ούτε οι μαθητές ήξεραν, πού είχε ριχθεί το σώμα του Ιησού αφού είχε αφαιρεθεί από το σταυρό, πιθανότατα από τους εκτελεστές. Πιο πιθανό να είχε πεταχτεί στο λάκκο από τους στρατιώτες από το να  θάφτηκε σε έναν τάφο.»¹

Το συμπέρασμα του Guignebert βασικά επαναλαμβάνεται 150 χρόνια αργότερα από τον John Dominic Crossan στο βιβλίο του, "Ποιός σκότωσε τον Ιησού;". "Από Ρωμαϊκής πλευράς, το σώμα του Ιησού και των άλλων που είχαν σταυρωθεί μαζί του, θα είχε μείνει στο σταυρό για τα κοράκια και για τα σκυλιά"². Στην ένστασή του ότι το σώμα του Ιησού έπρεπε να θαφτεί, λόγω του ότι έτσι απαιτούσαν οι εβραϊκοί νόμοι του Δευτερονομίου 21: 22-23, ο Crossan απαντάει: «Ακόμα κι αν γινόταν (η ταφή), οι στρατιώτες που σταύρωσαν τον Ιησού πιθανότατα θα το έκαναν, γρήγορα και αδιάφορα, θα τον πετούσαν σε έναν ρηχό και πρόχειρο τάφο και όχι σε μία σπηλιά με έναν βράχο να φράζει την πύλη, στην καλύτερη περίπτωση, και τα σκυλιά και πάλι θα τον είχαν φάει"³

Υπάρχουν πολλά προβλήματα με όλα αυτά. Πρώτον, γνωρίζουμε ότι οι Εβραίοι θα απαιτούσαν να θαφτούν ακόμη και εγκληματίες. Ο ιστορικός Ιώσηπος, μάς λέει στο έργο του "Wars of the Jews": «δεν προχώρησαν σε τέτοιο βαθμό ασέβειας, ώστε να εκτοπίσουν τα νεκρά τους σώματα χωρίς ταφή, αν και οι Εβραίοι ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για την ταφή των ανδρών, ώστε κατέβαζαν και έθαβαν πριν την δύση του ήλιου, όσους καταδικάστηκαν και σταυρώθηκαν»⁴

Ο Crossan ξέρει τον στίχο του Ιώσηπου, αλλά τον απορρίπτει ως κάτι που γινόταν μόνο «στην θεωρία». Ωστόσο, έχουμε την πρόσθετη μαρτυρία του στρατιώτη που σπάζει τα πόδια των άλλων δύο καταδικασμένων με τον Ιησού, για να επιταχύνει το θάνατό τους. Και μόνο αυτό το σημείο, δείχνει ότι υπάρχει ανησυχία ότι οι εγκληματίες έπρεπε να πεθάνουν έτσι ώστε τα πτώματά τους να μπορούν να απομακρυνθούν πριν από την δύση του ηλίου.

Ένα δεύτερο σημείο είναι ότι υπάρχουν αρχαιολογικές ενδείξεις ότι η ταφή των σταυρωμένων, δεν ήταν απλώς θεωρητική. Το 1968 ο Εβραίος αρχαιολόγος Βασίλειος Τζαφέρης ανακάλυψε ένα εβραϊκό οστεοφυλάκιο, ένα κιβώτιο που χρησιμοποιήθηκε για τα κόκαλα ενός νεκρού. Στο εσωτερικό του ανακάλυψε ένα καλά διατηρημένο οστό φτέρνας με ένα καρφί που είχε μείνει  από τη σταύρωση. Σαφώς αυτή η αρχαιολογική ανακάλυψη, με το εδάφιο του Ιώσηπου και την εντολή του Μωυσή στο Δευτερονόμιο, θα έκανε την ταφή του νεκρού Ιησού αναγκαστική επιλογή.

Ένα τρίτο σημείο είναι αυτό που υποστηρίζει ο Craig Keener επισημαίνοντας την επιθυμία του Πιλάτου να σέβεται τα θελήματα των Εβραίων θρησκευτικών ηγετών. Ο Πιλάτος τιμά το αίτημά τους για εκτέλεση όχι επειδή οι πράξεις του Ιησού παραβιάζουν το ρωμαϊκό δίκαιο, αλλά απλά για να διατηρήσει την ειρήνη. Δεδομένης της ανησυχίας του Πιλάτου για τις εβραϊκές ευαισθησίες, η ταφή του νεκρού, θα ήταν κατανοητή.⁵

Είδαμε αρχικά ότι η ταφή των νεκρών και συγκεκριμένα των εκτελεσμένων, ήταν παραδοσιακή πρακτική των Εβραίων και επιβαλλόταν από τον Μωσαϊκό νόμο. Το επόμενο ερώτημα είναι, τι πηγές έχουμε; είναι αξιόπιστες οι πηγές αυτές σχετικά με την ταφή του Ιησού; Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, αυτός που έκανε την ταφή Του, ήταν ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Ο Ιωσήφ είναι έναν πρόσωπο κλειδί. Πολλοί λένε ότι ήταν ένας φανταστικός χαρακτήρας, και δίνουν διάφορους λόγους για αυτό. Είναι έτσι τα πράγματα;

2. "Το όνομα"

Ένας ισχυρισμός είναι ότι ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας ήταν φανταστικός χαρακτήρας επειδή λέγεται ότι το όνομα "Αριμάθεια" είναι έναν περιπαίγνιο στη φράση "Καλός μαθητής" -  Άριστος μαθητής". "Μάθεια" λέγεται ότι σημαίνει "πόλη του μαθητή" και "αρι-" είναι ένα κοινό πρόθεμα για δήλωση ανωτερότητας.

Κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η σύμπτωση είναι "εντυπωσιακή" αλλά υπάρχουν δύο σκέψεις (εκτός του προβλήματος της εφευρέσεως ενός τόσο σημαντικού χαρακτήρα) που πρέπει να τεθούν στο προσκήνιο:

i) Η πόλη της Αριμαθαίας μπορεί να ταυτιστεί με την αρχαία πόλη Ράμα, η οποία αργότερα ονομαζόταν Ραμαθαίμ ή Αραμαθαίμ σε διάφορες πηγές (Josephus Antiquities 13.4.9, 1 Μακκαβαίων. 11:34, LXX).

ii) Ας μην ξεχνάμε ότι οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν πολύ τα λογοπαίγνια. Αν ο Ιωσήφ ήταν από την πραγματική πόλη της Αραμαθαίμ, τότε δεν θα χρειαζόταν και πολύ κόπο για έναν Εβραίο ομιλητή της ελληνικής γλώσσας να κάνει το λογοπαίγνιο αυτό.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα εδάφια του Δανιήλ, στο όνομα του Ναβουχοδονόσορα που αλλάζει το "ν" με το "ρ". Αυτό εξηγείται εύκολα από φιλολογικής σκοπιάς μιας και ήταν κοινό και αποδεκτό στην αρχαία Εβραϊκή γλώσσα να αλλάζεται το "ν" με το "ρ". Στην εβραϊκή γλώσσα της γραφής βρίσκουμε πολλά άλλα παραδείγματα. (πχ qes-qais, ebnayya-benayya κτλ)

Οι παλιότεροι Ραβίνοι επίσης ασχολούνταν με τη χάραξη προσωπικών ονομάτων, όπως σημειώνει ο Chajes στον Οδηγό Φοιτητών του Ταλμούδ: Ένας ραβίνος λέει για παράδειγμα: "Αν το όνομά της δεν ήταν  Ντελίλαχ, θα έπρεπε να είχε ονομαστεί ως έτσι, αφού εξασθένησε σε δύναμή και σθένος." Το όνομα "Ντελίλαχ" είναι παρόμοιο με την εβραϊκή λέξη Νταλάχ που σημαίνει "να εξασθενεί".

Αντίθετα από τον ισχυρισμό ότι ο Ιωσήφ ήταν ένας μύθος, το λογοπαίγνιο υπονοεί ότι ο τίτλος του Ιωσήφ ως «καλύτερος μαθητής» ήταν πρώιμος και γνωστός, αναγνωρισμένος από τους Εβραίους ελληνόφωνους της Εκκλησίας. Επομένως ακόμα και αν το "Αριμαθεία" σημαίνει "ο καλύτερος μαθητής", σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποδεικνύει ότι η ο Ιωσήφ είναι μια μυθική φιγούρα.

3. "Πουθενά αλλού"

Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Ιωσήφ δεν αναφέρεται ότι ήταν στη σταύρωση, και σημειώνουν επίσης ότι ποτέ δεν ακούμε για αυτόν πάλι. Η απάντηση σε αυτά τα "προβλήματα" είναι στην πραγματικότητα πολύ απλή. Προφανώς οι συγγραφείς του ευαγγελίου πίστευαν ότι δεν είχαν κανέναν σκοπό να τον αναφέρουν πριν από το ρόλο του να θάψει τον Ιησού. Τα ευαγγέλια δεν έπρεπε να απαριθμούν τον καθένα στη σταύρωση, ούτε καμία ιστορική αναφορά πρέπει να αναφέρει κάθε άνθρωπο που ασχολήθηκε με κάθε ιστορικό γεγονός. Μήπως ένας συγγραφέας πρέπει να αναφέρει όλους τους παρόντες σε κάθε γεγονός; Το ίδιο συμβαίνει και στα ευαγγέλια. Οι ιστορικοί και άλλοι συγγραφείς πρέπει να δώσουν μόνο τις λεπτομέρειες που θεωρούν ότι έχουν σημασία για την ιστορία τους με βάση ποιο θα είναι το κοινό τους.

Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι τα υλικά γραφής θα ήταν δαπανηρά, οπότε οι συντάκτες του ευαγγελίου (και σχεδόν οποιοσδήποτε συγγραφέας κατά τη διάρκεια του αρχαίου κόσμου) θα έπρεπε να ήταν πολύ επιλεκτικοί στις λεπτομέρειές τους. Δεν είχαν απεριόριστο χώρο ούτε και χρήμα για να περιλάβουν όλες τις λεπτομέρειες.  Ακόμη και ο Ιωάννης στο 21:25 λέει: "Υπάρχουν δε και πολλά άλλα, όσα έκαμεν ο Ιησούς, τα οποία εάν ήθελαν γραφή ένα προς ένα, νομίζω ότι ολόκληρος ο κόσμος με τας βιβλιοθήκας του δε θα εχωρούσε τα βιβλία, που θα εγράφοντο". Πράγματι.

4. "Μη επαρκής χρόνος"

Διάφοροι αμφισβητίες παραθέτουν όλα όσα συμβαίνουν στην διήγηση του Ιωσήφ με έναν τρόπο που κάνουν να φαίνεται ότι ο Ιωσήφ δεν είχε αρκετό χρόνο (λίγες ώρες περίπου) να κάνει τα πάντα. Λένε ότι ο Ιωσήφ θα έπρεπε να είχε τον χρόνο να μάθει για τον Ιησού, να πάει στον Πιλάτο, να στείλει αυτός έναν στρατιώτη για να δει αν ο Ιησούς ήταν νεκρός, να πάρει τον Νικόδημο, να πάρει όλα τα υλικά για την ταφή και τελικά να θάψει τον Ιησού.

Αυτή η αντίρρηση υποθέτει ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν στην σταύρωση (το οποίο δείξαμε πιο πάνω γιατί δεν ισχύει). Είναι πιθανό ότι ο στρατιώτης ήδη ήξερε ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός; Τίποτα στο ευαγγέλιο δεν δείχνει ότι ο Πιλάτος έπρεπε να στείλει τον στρατιώτη μέχρι το σημείο της σταύρωσης. Ο Νικόδημος ήταν πιθανότατα ήδη στη σταύρωση με τον Ιωσήφ. Η συγκέντρωση των υλικών της ταφής και το λόγχισμα του Ιησού δεν είναι κάτι που απαιτεί και πολύ χρόνο. Οι αμφισβητίες κάνουν απλά ό,τι μπορούν για να βρουν ένα πιθανό πρόβλημα με τα ευαγγέλια, ώστε να συνεχίσουν να είναι αμφισβητίες.

5. "Θρύλος"

Τι γίνεται με την ιστορία του Ιωσήφ που γίνεται και πιο περίπλοκη με την πάροδο του χρόνου; Αυτό το επιχείρημα δεν έχει πολύ νόημα όταν κάποιος παίρνει το χρόνο του να μελετήσει τις "πρόσθετες" λεπτομέρειες. Ας ρίξουμε μια ματιά σε καθένα από αυτά:

Ο Μάρκος λέει ότι ο Ιωσήφ «περιμένει τη βασιλεία του Θεού» ενώ ο Ματθαίος και ο Ιωάννης λένε ότι ήταν μαθητής του Ιησού. Θα απαντήσω άμεσα. Πώς είναι αυτό αντίφαση; Η αναμονή για τη βασιλεία του Θεού ήταν μέρος τού να είσαι μαθητής του Ιησού. Στην πραγματικότητα, η ίδια φράση χρησιμοποιείται στο κατά Μάρκον 1:14-15 και δείχνει ότι ο Μάρκος είδε τον Ιωσήφ ως μαθητή όπως ο Ματθαίος και ο Ιωάννης. Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο Λουκάς λέει επίσης ότι ο Ιωσήφ περίμενε τη βασιλεία του Θεού (23:51).

Ο Μάρκος μιλάει μόνο για ένα ύφασμα, αλλά ο Ματθαίος λέει ότι ήταν ένα καθαρό ύφασμα. Η απάντηση σε αυτό είναι τόσο απλή: είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσει ο Ιωσήφ ένα βρώμικο ύφασμα; Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τον Ματθαίο που θέλει να χρησιμοποιήσει τη λέξη "καθαρό". Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον τάφο (έναν ΝΕΟ τάφο)  και για την πέτρα (μια ΜΕΓΑΛΗ πέτρα).

Ο Ιωσήφ περιγράφεται ως πλούσιος στον Ματθαίο, αλλά όχι στον Μάρκο (όπου αναφέρεται μόνο ως μέλος του Εβραϊκού Συμβουλίου). Για άλλη μια φορά, η απάντηση είναι απλή. Όλα τα μέλη του Εβραϊκού Συμβουλίου ήταν πλούσια. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τον Ματθαίο να επισημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν πλούσιος.

6. "Αντιφάσεις"

Τι γίνεται με τις Πράξεις 13: 28-29 που λέει ότι ο Ιησούς θάφτηκε από τους εχθρούς του; Τι γίνεται με τον Ιωσήφ που ήταν "κεκρυμμένος δε δια τον φόβον των Ιουδαίων";  Ψήφισε και ο Ιωσήφ κατά του Ιησού; Ο Μάρκος μας λέει "Και αμέσως το πρωί έκαμαν την επίσημον νομικήν συνεδρίασιν οι αρχιερείς με τους πρεσβυτέρους και τους γραμματείς και όλους τους συνέδρους και αφού κατεδίκασαν τον Ιησούν, τον έδεσαν, τον έφεραν και τον παρέδωσαν ως εγκληματίαν άξιον θανάτου στον Πιλάτον" (15:1), Το επιχείρημα είναι ότι το ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ πάει να πει ότι ΟΛΟΙ το έκαναν, άρα έρχεται αντίθετο με την αναφορά του Λουκά ότι ο Ιωσήφ καταψήφισε. Όσοι φέρουν αυτή την αντίρρηση δεν παρατηρούν τη χρήση της γενικευμένης έκφρασης ακόμα και όταν υπάρχουν σαφείς εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, στο Μάρκο 4:34, λέει ότι ο Ιησούς "τα εξηγούσε όλα" στους μαθητές του. Αυτό σημαίνει ότι κυριολεκτικά εξηγούσε ΤΑ ΠΑΝΤΑ; - όπως και πώς να φτιάχνουν τάκος;

Ένας άλλος τρόπος να το εξετάσουμε είναι να το συγκρίνουμε με την Βουλή. Όταν η βουλή εγκρίνει νομοσχέδιο, συνήθως λέμε: "Η Βουλή ψήφισε σήμερα ένα νέο νόμο." Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέλος της Βουλής ψήφισε για το νόμο; Όχι απαραίτητα. Πολλές φορές υπάρχουν μέλη που ψηφίζουν εναντίον του. Για παράδειγμα, μπορεί ένα νομοσχέδιο να έχει περάσει με 160-140. Αν και η Βουλή ψήφισε το νομοσχέδιο, αυτό δεν σημαίνει ότι κυριολεκτικά «όλοι» στην Βουλή ψήφισαν γι 'αυτό.

Τι γίνεται με τις Πράξεις 13:29; Το χωρίο λέει ότι ο Ιησούς θάφτηκε από τους εχθρούς του. Για να καταλάβουμε τι εννοεί ο Παύλος εδώ, πρέπει να το δούμε ολοκληρωμένα. Σε αυτό το χωρίο (Πράξεις 13: 16-41) ο Παύλος δίνει μια περίληψη της Παλαιάς Διαθήκης και πώς ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας. Ο Παύλος δεν δίνει τις πιο εμπεριστατωμένες λεπτομέρειες εδώ. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, μια επιστολή που δόθηκε σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Στο πλαίσιο αυτό, ο Παύλος κάνει μια διακήρυξη, δεν κάνει μια αφήγηση, συνοψίζει τα κυριότερα σημεία της ιστορίας της Π.Δ, του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού. Ως εκ τούτου, έχει παραλείψει σχεδόν όλες τις λεπτομέρειες και αυτό το χωρίο δεν μπορεί να αποδείξει μια εναλλακτική παράδοση της ταφής του Ιησού - γιατί σαφώς δεν προορίζεται να είναι η πλήρης ιστορία.

Τέλος, τι γίνεται με τον Ιωσήφ που φοβάται τους Εβραίους (σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη); Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη λέγεται ότι περιέχει αντισημιτικά εδάφια. Ωστόσο, αυτό είναι ένα κακό επιχείρημα. Πώς θα μπορούσε το ευαγγέλιο να είναι αντισημιτικό όταν ο ίδιος ο Ιησούς ήταν Εβραίος; Και θυμηθείτε ότι οι μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του Ιωάννη, ήταν και αυτοί Εβραίοι. Γιατί λοιπόν ο συγκεκριμένος στίχος φαίνεται τόσο αντισημιτικός; Είναι απλό. Ο όρος "Ιουδαίοι" στον Ιωάννη μπορεί να σημαίνει πολλούς ανθρώπους ανάλογα με το γενικό πλαίσιο. Μερικές φορές ο όρος αναφέρεται σε ολόκληρο το Εβραϊκό έθνος, ειδικά όταν συζητούνται εβραϊκά έθιμα (Κατά Ιωάννην 2:13 · 3: 1 · 5: 1 · 6: 4). Εντούτοις, μερικές φορές ο όρος «Ιουδαίοι» χρησιμοποιείται για να αναφερθούν όχι στο Εβραϊκό έθνος αλλά σε συγκεκριμένους Ιουδαίους που ήταν εχθροί του Ιησού, ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί ηγέτες που σχεδίαζαν εναντίον του (Κατά Ιωάννην 5: 15-18· 7: 1, 13, 9: 22, 10: 31-33, 18: 12, 19: 7, 12, 38, 20: 19).  Ο Ιωσήφ δεν φοβόταν τον "Ιουδαϊκό" λαό επειδή δήθεν δεν ήταν Εβραίος. Φοβόταν τους θρησκευτικούς ηγέτες που είχαν μόλις εκτελέσει τον Ιησού.

7. "Και οι άλλοι κλέφτες;"

Τι συμβαίνει με την ταφή των άλλων κλεφτών; Ο Ιωάννης στο 19:31 δεν λέει ότι ο Ιωσήφ ζήτησε και τα τρία σώματα. Το μόνο που λέει είναι ότι οι Εβραίοι δεν ήθελαν τα σώματα να κρέμονται στο σταυρό κατά το Πάσχα. Πιθανότατα τα σώματα των δύο κλεπτών τέθηκαν σε τάφο εγκληματιών όπως συνήθως. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Ιησούς δεν είχε την ίδια κατάληξη ήταν επειδή ο Ιωσήφ παρενέβη.

Τέλος, κάποιος, αρκεί μόνο να ρωτήσει γιατί οι μαθητές θα αναφέρονταν σε ένα συγκεκριμένο μέλος μιας συγκεκριμένης ομάδας, την οποία οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ελέγξουν από μόνοι τους και να ρωτήσουν; Το φαινόμενο του κουτσομπολιού σε εκείνη την εποχή ήταν τέτοιο που δεν θα ξέφευγε από κανέναν το εάν ο Ιησούς είχε (ή δεν είχε) στην πραγματικότητα θαφτεί στο τάφο του Ιωσήφ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι και τα τέσσερα ευαγγέλια γράφτηκαν κατά τον πρώτο αιώνα, θα ήταν πολύ δύσκολο να φτιάξουν ένα πλαστό πρόσωπο και όνομα, και να το κατατάξουν σε μια τόσο σημαντική θέση, ενώ υπήρχαν ακόμη άνθρωποι ζωντανοί που θα μπορούσαν να ελέγξουν τον ισχυρισμό αυτό.

8. Λόγοι εγκυρότητας τού Ιωσήφ τής Αριμαθαίας

Μερικοί λόγοι για τους οποίους η πλειοψηφία των λογίων αποδέχεται την ταφή του Ιησού από τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας, είναι οι εξής:

1) Ως μέλος του Εβραϊκού συνεδρίου που καταδίκασε τον Ιησού, ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας είναι απίθανο να είναι μια χριστιανική εφεύρεση. Υπήρξε έντονη δυσαρέσκεια εναντίον της εβραϊκής ηγεσίας για το ρόλο τους στην καταδίκη του Ιησού (Α΄ Θεσσ. 2.15). Είναι επομένως εξαιρετικά απίθανο οι Χριστιανοί να εφεύρουν ένα μέλος που ανήκε στο συνέδριο που καταδίκασε τον Ιησού, ενώ μετά να τιμά τον Ιησού δίνοντάς του μια σωστή ταφή αντί να τον κατηγορήσει ως έναν κοινό εγκληματία. Έτσι, σύμφωνα με τον ερευνητή της Καινής Διαθήκης Raymond Brown, η ταφή του Ιησού από τον Ιωσήφ είναι "πολύ πιθανή", αφού είναι "σχεδόν ανεξήγητη". (Raymond E. Brown, The Death of the Messiah, 2 vols. (Garden City, N.Y.: Doubleday, 1994), 2: 1240-1.

2) Οι συντάκτες του ευαγγελίου  δεν θα εφεύρισκαν έναν άνθρωπο που δεν υπήρχε και στη συνέχεια να λένε ότι ήταν στο Εβραϊκό Συνέδριο, αν κάτι τέτοιο δεν ήταν αλήθεια. Γιατί; Επειδή σχεδόν όλοι γνώριζαν ποιος ήταν στο Σανχεδρίν. Έτσι, ένας πλασματικός χαρακτήρας θα ήταν σίγουρα αντίθετος για τους ίδιους τους σκοπούς των ευαγγελιστών συγγραφέων οι οποίοι είχαν την πρόθεση να αναμεταδώσουν τον σκοπό του Ιησού για τον κόσμο, για να τον διαβάσουν και να πεισθούν. Ο καθηγητής Stein προσθέτει: «Το γεγονός ότι ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας δεν κατείχε κάποια ιδιαίτερη θέση εξουσίας ή φήμης στην πρώιμη Εκκλησία υποστηρίζει επίσης την ιστορικότητα αυτής της παράδοσης» (Stein, R. 1979. Was the Tomb Really Empty?)

3) Είναι πιο πιθανό αν κάποιος ήθελε να φτιάξει μια πλαστή ιστορία, στην θέση του Ιωσήφ να έβαζε κάποιο μέλος της οικογενείας του Ιησού. Είναι πραγματικά ενοχλητικό ότι τα ευαγγέλια δείχνουν ότι η οικογένεια του Ιησού αδιαφόρησε για τον τόπο ταφής.

4) Η ιστορία για τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας περνά το κριτήριο της πολλαπλής επιβεβαίωσης. H αναφορά της ταφής αποτελεί μέρος του αρχικού υλικού του Μάρκου για την ιστορία του Πάθους του Ιησού. Πρόκειται για μια πολύ πρώιμη πηγή, η οποία πιθανώς βασίζεται σε μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων και χρονολογείται μέσα σε λίγα χρόνια από την στιγμή της σταύρωσης του Ιησού. Επιπλέον, ο Παύλος στην πρώτη του επιστολή προς την εκκλησία της Κορίνθου αναφέρει επίσης μια εξαιρετικά πρώιμη πηγή για την ταφή του Ιησού, την οποία οι περισσότεροι επιστήμονες την χρονολογούν μέσα σε λίγα χρόνια ή και μήνες μετά την σταύρωση. Η ανεξάρτητη μαρτυρία για την ταφή του Ιησού από τον Ιωσήφ βρίσκεται επίσης στις ξεχωριστές πηγές που χρησιμοποιεί ο Ματθαίος και ο Λουκάς και στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Άρα έχουμε τον αξιοσημείωτο αριθμό τουλάχιστον 4 ανεξάρτητων πηγών για την ταφή του Ιησού, μερικές από τις οποίες είναι εξαιρετικά πρώιμες.

5)  Άλλες μικρότερες λεπτομέρειες για τον Ιωσήφ βρίσκονται στην αφήγηση του ευαγγελίου και υποστηρίζουν την ιστορικότητά του. Ο Ιωσήφ ονομάζεται πλούσιος άνθρωπος  (Ματθαίος 27:57) και οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις επιβεβαίωσαν ότι μόνο πλούσιοι κατείχαν το είδος του τάφου που περιγράφηκε στις διηγήσεις της ταφής. Περαιτέρω, ο Ιωάννης μας λέει ότι ο τάφος του Ιησού βρισκόταν σε κήπο (19:41) και η αρχαιολογία επιβεβαίωσε επίσης ότι αυτό ήταν χαρακτηριστικό των τάφων πλούσιων ή εξεχόντων ανθρώπων. Αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες, αλλά δίνουν εκείνο το "δαχτυλίδι" της αλήθειας που αναζητούν οι ιστορικοί.

6) Δεν υπάρχει άλλη παράδοση ταφής. Εάν η ταφή του Ιησού στον τάφο του Ιωσήφ της Αριμαθαίας είναι μόνο ένας θρύλος, τότε είναι πολύ περίεργο ότι δεν εμφανίζονται πουθενά αντιφατικές παραδόσεις, ακόμη και στην Εβραϊκή πολεμική.

7) Η ίδια η ιστορία είναι απλή και στα βασικά της στοιχεία στερείται θεολογικής αντανάκλασης ή απολογητικής εξέλιξης.

Όλο και περισσότεροι μελετητές της Καινής Διαθήκης φαίνεται να συνειδητοποιούν αυτά το σημεία για αυτό και το γεγονός της ταφής του Ιησού είναι ένα καθολικά αποδεκτό γεγονός, σαν οποιοδήποτε άλλο μες στην ιστορία.

Σημειώσεις

1. Guignebert, Charles. Jesus. New York: U, 1956. Print. 500. As cited in Josh McDowell's Evidence That Demands a Verdict, Volume 1: Historical Evidences for the Christian Faith. San Bernardino, Ca.: Here's Life, 1979. Print.

2. Crossan, John Dominic. Who Killed Jesus?: Exposing the Roots of Anti-semitism in the Gospel Story of the Death of Jesus. San Francisco: HarperSanFrancisco, 1995. Print. 187.

3. Crossan, 1995. 188.

4. Josephus, Flavius, and William Whiston. The Works of Josephus: Complete and Unabridged. Peabody, MA: Hendrickson, 1987. Print.679.