Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και οι Θεόπνευστες πηγές τής πίστεως

1. Βαθύτερες προτυπώσεις στις Θεόπνευστες γραφές

Ποιος δεν γνωρίζει την ιστορία τού Δαβίδ και τού Γολιάθ; Ποιος δεν έχει ακούσει το κατόρθωμα, όπου ο μικρόσωμος Δαβίδ με μια σφεντόνα έριξε νεκρό τον τρομερό πολεμιστή και γίγαντα Γολιάθ; Πόσοι όμως έχουμε προσέξει τις λεπτομέρειες τής διήγησης, και έχουμε αναζητήσει σε αυτές, προφητικές προτυπώσεις για την παρούσα Χριστιανική εποχή τής εικόνας; (Εβρ. 10/ι: 1). Γιατί όπως γνωρίζουμε, "όσα γράφτηκαν από πριν, γράφτηκαν από πριν για τη δική μας διδασκαλία, για να έχουμε την ελπίδα με την υπομονή και την παρηγορία των γραφών" (Ρωμαίους 15/ιε: 4). Και κάθε Χριστιανός που μελετά την Αγία Γραφή, γνωρίζει ότι όλα όσα γράφθηκαν εκεί, (αλλά και σε κάθε άλλο Θεόπνευστο κείμενο), πέρα από την απλή ιστορία που περιγράφουν, έχουν και υψηλότερα επίπεδα ερμηνείας και προτύπωσης, χρήσιμα σε κάθε εποχή και σε κάθε άνθρωπο. Γιατί ο εμπνευσμένος από τον Θεό λόγος τού Ευαγγελίου, σε όλες τις εκφράσεις του και τις μορφές του, είναι πολυδιάστατος, και δεν περιορίζεται σε τόπους και εποχές, αλλά αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, τους τόπους και την ιστορία, και πέρα ακόμα από την ιστορία! Και απομένει στον κάθε πιστό να ερευνήσει κατά την προαίρεσή του, για να ανακαλύψει και να συλλέξει τους θησαυρούς που κρύβονται ανάμεσα στις λέξεις.

Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε κάποιους από τους θησαυρούς που κρύβονται στην αφήγηση τού Δαβίδ και τού Γολιάθ, πέρα από τον προφανές απλό ηθοπλαστικό χαρακτήρα τής διήγησης: "μην υποτιμάς τους αντιπάλους σου", και "η δύναμη δεν είναι το παν", και "η δύναμη τού Θεού είναι ισχυρότερη από κάθε ανθρώπινη ισχύ". Πίσω απ' όλα αυτά τα προφανή, ο Θεός τού ουρανού έχει κρύψει και πιο σύνθετα νοήματα, σε τόπο που να τα βρίσκουν μόνο όσοι προσεγγίζουν τον Θείο Λόγο με σεβασμό, με αγάπη, και με προσήλωση στους αγίους Πατέρες τής πίστης, που ως οδοδείκτες μας δείχνουν το δρόμο και εξιχνιάζουν για εμάς τους νηπίους κρυφά νοήματα, αόρατα στον άπειρο αναγνώστη. Γι' αυτό κι εγώ, διαβάζοντας τον λόγο τού αγίου Αθανασίου τού Παρίου για τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, για πρώτη φορά κατάλαβα, (από τους παραλληλισμούς τού αγίου), μια βαθύτερη προσκίαση τής ιστορίας αυτής, αν και τη γνωρίζω από νήπιο, και που ως πνευματικό νήπιο σκίρτησα τόσο από θαυμασμό, που θέλησα να μοιρασθώ μαζί με τους αδελφούς μου, τη χαρά αυτής της αποκάλυψης στην οποία μας οδηγεί η αναφορά τού αγίου.

2. Η ιστορία τού Δαβίδ και τού Γολιάθ

Ας ξεκινήσουμε όμως, παραθέτοντας πρώτα την ιστορία τού Δαβίδ και τού Γολιάθ μεταφρασμένη στη Δημοτική, όπως περιγράφεται στο Α΄ Βασιλειών 17/ιζ: 1-54 (κατά τους Ο΄), ή Α΄ Σαμουήλ 17/ιζ: 1-54 (κατά το Μασοριτικό):

Και οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους για πόλεμο, και ήσαν συγκεντρωμένοι στη Σοκχώ, που ανήκει στον Ιούδα, και εκεί στρατοπέδευσαν, ανάμεσα στη Σοκχώ και την Αζηκά, στην Εφές-δαμμείμ. 2 Και ο Σαούλ και οι άνδρες του συγκεντρώθηκαν, και στρατοπέδευσαν στην κοιλάδα Ηλά, και παρατάχθηκαν σε μάχη ενάντια στους Φιλισταίους. 3 Και οι μεν Φιλισταίοι στέκονταν επάνω στο βουνό από την εδώ πλευρά, και ο Ισραήλ στεκόταν επάνω στο βουνό από την εκεί πλευρά· ενώ η κοιλάδα ήταν ανάμεσά τους.

4 Και ένας άνδρας προμαχητής βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων, ονομαζόμενος Γολιάθ, από τη Γαθ, ύψους έξι πηχών και μιας σπιθαμής. 5 Και είχε χάλκινη περικεφαλαία επάνω στο κεφάλι του, και ήταν ντυμένος με αλυσιδωτό θώρακα· και το βάρος τού θώρακα ήταν 5.000 σίκλοι χαλκού· 6 και επάνω στα σκέλη του είχε κνημίδες χάλκινες, κι ανάμεσα στους ώμους του ένα χάλκινο δόρυ. 7 Και το κοντάρι τού δόρατός του ήταν σαν το αντί τού υφαντή· και η λόγχη τού δόρατός του ζύγιζε 600 σίκλους σιδήρου· και ένας, κρατώντας την επιμήκη ασπίδα, προπορευόταν μπροστά του.

8 Και όταν στάθηκε, βόησε προς τις παρατάξεις τού Ισραήλ, και τους είπε: Γιατί βγαίνετε να παραταχθείτε σε μάχη; Δεν είμαι εγώ ο Φιλισταίος, κι εσείς δούλοι τού Σαούλ; Διαλέξτε για τον εαυτό σας έναν άνδρα, και ας κατέβει σε μένα· 9 και αν μεν μπορέσει να πολεμήσει μαζί μου, και με θανατώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας· αλλά, αν εγώ υπερισχύσω εναντίον του, και τον θανατώσω, τότε εσείς θα είστε δούλοι μας, και θα δουλεύετε σε μας. 10 Και ο Φιλισταίος είπε: Εγώ εξουθένωσα τις παρατάξεις τού Ισραήλ αυτή την ημέρα· δώστε μου έναν άνδρα, για να μονομαχήσουμε.

11 Όταν άκουσε ο Σαούλ και ολόκληρος ο Ισραήλ εκείνα τα λόγια τού Φιλισταίου, ταράχτηκαν και φοβήθηκαν υπερβολικά. 12 Και ήταν ο Δαβίδ, ο γιος εκείνου τού Εφραθαίου, από τη Βηθλεέμ-Ιούδα, του ονομαζόμενου Ιεσσαί· και είχε οκτώ γιους· και ο άνθρωπος αυτός στις ημέρες τού Σαούλ είχε την τάξη τού γέροντα ανάμεσα στους ανθρώπους. 13 Και πήγαν οι τρεις γιοι τού Ιεσσαί, οι μεγαλύτεροι, στη μάχη ακολουθώντας τον Σαούλ· και τα ονόματα των τριών γιων του, που πήγαν στη μάχη, ήσαν: Ο Ελιάβ, ο πρωτότοκος, και ο δεύτερός του, ο Αβιναδάβ, και ο τρίτος ο Σαμμά. 14 Και ο Δαβίδ ήταν ο νεότερος· και οι τρεις οι μεγαλύτεροι ακολουθούσαν τον Σαούλ. 15 Και ο Δαβίδ αναχωρούσε και επέστρεφε από τον Σαούλ, για να βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του στη Βηθλεέμ. 16 Και ο Φιλισταίος πλησίαζε πρωί και βράδυ, και στυλωνόταν για 40 ημέρες.

17 Και ο Ιεσσαί είπε στον Δαβίδ τον γιο του: Πάρε, τώρα, για τα αδέλφια σου ένα εφά από τούτο το φρυγανισμένο σιτάρι, και τούτα τα δέκα ψωμιά, και τρέξε στο στρατόπεδο στα αδέλφια σου· 18 και φέρε στον χιλίαρχο τούτα τα δέκα νωπά τυριά, και δες αν οι αδελφοί σου υγιαίνουν, και πάρε απ' αυτούς ένα σημάδι. 19 Και ο Σαούλ, κι αυτοί, και όλοι οι άνδρες τού Ισραήλ, ήσαν στην κοιλάδα Ηλά, σε μάχη με τους Φιλισταίους.
20 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε το πρωί ενωρίς· και αφήνοντας τα πρόβατα σε έναν φύλακα, πήρε, και πήγε, όπως τον πρόσταξε ο Ιεσσαί· και ήρθε στο περιχαράκωμα, ενώ ο στρατός έβγαινε σε παράταξη· και αλάλαξαν για μάχη· 21 επειδή, ο Ισραήλ και οι Φιλισταίοι παρατάχθηκαν, στρατός απέναντι σε στρατό. 22 Και ο Δαβίδ, αφήνοντας από πάνω του τα σκεύη στο χέρι τού σκευοφύλακα, έτρεξε προς τον στρατό, και ήρθε, και ρώτησε, τα αδέλφια του πώς έχουν.

23 Και ενώ μιλούσε μαζί τους, να, από τα στρατεύματα των Φιλισταίων ανέβαινε ο Φιλισταίος προμαχητής, αυτός από τη Γαθ, το όνομά του ήταν Γολιάθ, και μίλησε τα ίδια εκείνα λόγια· και ο Δαβίδ τα άκουσε. 24 Και όλοι οι άνδρες του Ισραήλ, καθώς είδαν τον άνδρα, έφυγαν από μπροστά του, και φοβήθηκαν υπερβολικά. 25 Και οι άνδρες τού Ισραήλ έλεγαν: Είδατε αυτόν τον άνδρα, που ανεβαίνει; Σίγουρα ανέβηκε για να εξουθενώσει τον Ισραήλ· και όποιος τον θανατώσει, αυτόν θα τον πλουτίσει ο βασιλιάς με μεγάλα πλούτη, και θα του δώσει τη θυγατέρα του, και την οικογένειά του θα την κάνει ελεύθερη ανάμεσα στον Ισραήλ.

26 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες που στέκονταν κοντά του, λέγοντας: Τι θα γίνει στον άνδρα, που θα πατάξει αυτόν τον Φιλισταίο, και θα αφαιρέσει από τον Ισραήλ το όνειδος; Επειδή, ποιος είναι αυτός ο απερίτμητος Φιλισταίος, ώστε να εξουθενώνει τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού; 27 Και ο λαός τού αποκρίθηκε σύμφωνα μ' αυτό τον λόγο: Έτσι θα γίνει στον άνδρα, που θα τον πατάξει.

28 Και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ελιάβ, άκουσε, καθώς μιλούσε στους άνδρες· και ο θυμός τού Ελιάβ άναψε εναντίον του Δαβίδ, και είπε: Γιατί κατέβηκες εδώ; Και σε ποιον άφησες εκείνα τα λίγα πρόβατα στην έρημο; Εγώ ξέρω την υπερηφάνειά σου, και την πονηρία τής καρδιάς σου· σίγουρα, για να δεις τη μάχη κατέβηκες.

29 Και ο Δαβίδ είπε: Τι έκανα τώρα; Απλά δεν μίλησα;

30 Και στράφηκε απ' αυτόν σε έναν άλλον, και μίλησε με τον ίδιο τρόπο· και ο λαός πάλι τού απάντησε σύμφωνα με τον πρώτο λόγο. 31 Και όταν ακούστηκαν τα λόγια που μίλησε ο Δαβίδ, ανήγγειλαν το πράγμα στον Σαούλ· και τον παρέλαβε.

32 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ας μη ταπεινώνεται η καρδιά κανενός ανθρώπου εξαιτίας του· ο δούλος σου θα πάει και θα πολεμήσει με τούτον τον Φιλισταίο.

33 Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Δεν μπορείς να πας ενάντια σ' αυτόν τον Φιλισταίο για να πολεμήσεις μαζί του· επειδή, εσύ είσαι παιδί, κι αυτός είναι άνδρας πολεμιστής από τη νιότη του.

34 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι· 35 και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του· και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα· 36 ο δούλος σου χτύπησε και το λιοντάρι και την αρκούδα· και ο Φιλισταίος αυτός, ο απερίτμητος, θα είναι σαν ένα απ' αυτά, επειδή εξουθένωσε τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού. 37 Και ο Δαβίδ είπε: Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου.

Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Πήγαινε, και ο Κύριος ας είναι μαζί σου.

38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία· και τον έντυσε με θώρακα. 39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του, και θέλησε να περπατήσει· επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω· επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του.

40 Και πήρε στο χέρι του τη ράβδο του, και διάλεξε για τον εαυτό του πέντε ομαλές πέτρες από τον χείμαρρο, και βάζοντάς τες στο ποιμενικό του σακί και στο θυλάκιο, και τη σφενδόνη του στο χέρι του, πλησίαζε στον Φιλισταίο.

41 Ο δε Φιλισταίος ερχόταν προχωρώντας, και πλησίαζε στον Δαβίδ· και ο ασπιδοφόρος άνδρας μπροστά απ' αυτόν. 42 Και όταν ο Φιλισταίος κοίταξε ολόγυρά του, και είδε τον Δαβίδ, τον καταφρόνησε· επειδή, ήταν παιδί, και ξανθός, και ωραίος στην όψη.

43 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Σκύλος είμαι εγώ, ώστε έρχεσαι σε μένα με ράβδους; [Και είπε ο Δαβίδ: Όχι, αλλά είσαι χειρότερος από σκύλο (κατά τους Ο΄)] Και ο Φιλισταίος καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του. 44 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Έλα σε μένα και θα παραδώσω τις σάρκες σου στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τού χωραφιού.

45 Και ο Δαβίδ είπε στον Φιλισταίο: Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων τού Ισραήλ, που εσύ εξουθένωσες· 46 αυτή την ημέρα ο Κύριος θα σε παραδώσει στο χέρι μου· και θα σε πατάξω, και θα αφαιρέσω από σένα το κεφάλι σου· και θα παραδώσω τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων αυτή την ημέρα στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης· για να γνωρίσει όλη η γη ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ· 47 και ολόκληρο αυτό το πλήθος θα γνωρίσει ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ· επειδή, του Κυρίου είναι η μάχη, κι αυτός θα σας παραδώσει στο χέρι μας. 48 Και όταν ο Φιλισταίος σηκώθηκε, και ερχόταν και πλησίαζε σε συνάντηση του Δαβίδ, έσπευσε ο Δαβίδ, και έτρεξε στη μάχη εναντίον του Φιλισταίου.

49 Και ο Δαβίδ απλώνοντας το χέρι του στο σακί, πήρε από εκεί μια πέτρα, και την εκσφενδόνισε, και χτύπησε τον Φιλισταίο στο μέτωπό του, ώστε η πέτρα μπήχτηκε στο μέτωπό του· και έπεσε κατά πρόσωπο στη γη. 50 Και ο Δαβίδ υπερίσχυσε ενάντια στον Φιλισταίο με τη σφενδόνη και με την πέτρα, και χτύπησε τον Φιλισταίο, και τον θανάτωσε. Αλλά, δεν υπήρχε ρομφαία στο χέρι τού Δαβίδ· 51 γι' αυτό, έτρεξε ο Δαβίδ, και αφού στάθηκε επάνω στον Φιλισταίο, πήρε τη ρομφαία του, και την έσυρε από τη θήκη της, και αφού τον θανάτωσε, έκοψε μ' αυτή το κεφάλι του.
Βλέποντας οι Φιλισταίοι, ότι πέθανε ο ισχυρός τους, έφυγαν·

52 Τότε, σηκώθηκαν οι άνδρες τού Ισραήλ και του Ιούδα, και αλάλαξαν, και καταδίωξαν τους Φιλισταίους, μέχρι την είσοδο της κοιλάδας, και μέχρι τις πύλες τής Ακκαρών. Και έπεσαν οι τραυματισμένοι από τους Φιλισταίους στον δρόμο τής Σααραείμ, μέχρι τη Γαθ, και μέχρι την Ακκαρών. 53 Και οι γιοι Ισραήλ επέστρεψαν από την καταδίωξη των Φιλισταίων, και διάρπαξαν τα στρατόπεδά τους. 54 Και ο Δαβίδ πήρε το κεφάλι τού Φιλισταίου, και το έφερε στα Ιεροσόλυμα· την πανοπλία του, όμως, την έβαλε στη σκηνή του.

3. Προφητικές προσκιάσεις τής αφήγησης

Καιρός όμως να δούμε "πίσω από τις λέξεις", και να αρδεύσουμε από το Φρέαρ τού Ιακώβ το πολύτιμο δροσιστικό και ζωοποιό του περιεχόμενο, που ποτίζει την καρδιά και αυξάνει την πίστη, καταδεικνύοντας οδούς ζωής.

Α. Ο Ποιμένας, το Ποίμνιο, το Λιοντάρι και η Αρκούδα

Ο Δαβίδ ήταν ποιμένας, ζηλωτής και ατρόμητος ποιμένας για χάρη τού ποιμνίου του. Πρότυπο τού Χριστού, αλλά και τών εν Χριστώ ποιμένων τής Εκκλησίας, εκείνων που μετέχοντας στο Σώμα τού Χριστού, εκπληρώνουν στο ακέραιο τις ευθύνες τους, που θα τους ζητήσει ο Θεός, κατά τον λόγο: "να ποιμάνετε το αναμεταξύ σας ποίμνιο του Θεού, επιβλέποντας όχι αναγκαστικά, αλλά εκούσια... Εγκρατευθείτε, αγρυπνήστε· επειδή, ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί" (Α΄ Πέτρου 5/ε: 2,8). Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Δαβίδ κατά το παράδειγμα τού "Καλού Ποιμένος" Χριστού, και σκιά τών Αγίων Ποιμένων τής Εκκλησίας τού Κυρίου, "θέτει την ψυχή του" σε κίνδυνο "υπέρ τών προβάτων" του (Ιωάννης 10/ι: 11). Θυμηθείτε τι λέει στον Σαούλ: "Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι· 35 και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του· και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα". Και δεν θεωρεί τον εαυτό του "ισχυρό πολεμιστή", αλλά ταπεινά λέει: "Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου". Το λιοντάρι και η αρκούδα, είναι χαρακτηριστικά σύμβολα τών εχθρών τής Εκκλησίας. Ας θυμηθούμε τα Σατανικά θηρία τής Αποκάλυψης που μας περιγράφει ο απόστολος Ιωάννης: "είδα ένα θηρίο να ανεβαίνει από τη θάλασσα, το οποίο είχε επτά κεφάλια, και δέκα κέρατα· κι επάνω στα κέρατά του ήσαν δέκα διαδήματα, κι επάνω στα κεφάλια του υπήρχαν ονόματα βλασφημίας. 2 Και το θηρίο που είδα, ήταν όμοιο με πάρδαλη, και τα πόδια του σαν αρκούδα, και το στόμα του σαν στόμα λιονταριού· και ο δράκοντας (ο διάβολος) έδωσε σ' αυτό τη δύναμή του, και τον θρόνο του, και μεγάλη εξουσία" (Αποκάλυψη 13/ιγ: 1,2). Το λιοντάρι και η αρκούδα είναι λοιπόν οι εκ τού Σατανά κίνδυνοι, που απειλούν τα λογικά πρόβατα τής Εκκλησίας τού Χριστού.

Β. Ο Γολιάθ και οι Βλασφημίες

Στο ίδιο όμως χωρίο τής Αποκάλυψης, βλέπουμε ότι το Θηρίο τού Αντιχρίστου είναι βλάσφημο, γιατί όχι μόνο έχει "ονόματα βλασφημίας" όπως διαβάσαμε, αλλά πιο κάτω γράφει και τα εξής: "Και προσκύνησαν τον δράκοντα, που έδωσε εξουσία στο θηρίο, και προσκύνησαν το θηρίο, λέγοντας: Ποιος είναι όμοιος με το θηρίο; Ποιος μπορεί να πολεμήσει μαζί του; 5 Και του δόθηκε στόμα που μιλούσε μεγάλα, και έλεγε λόγια βλασφημίας, και του δόθηκε εξουσία να κάνει πόλεμο για 42 μήνες. 6 Και άνοιξε το στόμα του σε βλασφημία ενάντια στον Θεό, να βλασφημήσει το όνομά του, και τη σκηνή του, κι αυτούς που κατοικούν μέσα στον ουρανό" (Αποκάλυψη 13/ιγ: 4-6).

Κατά τον ίδιο τρόπο, διαβάζουμε για τον γίγαντα Γολιάθ για τα προκλητικά του λόγια, και ειδικότερα εναντίον τού Δαβίδ (τύπο τού Χριστού) τα εξής: "Και ο Φιλισταίος καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του..." (εδ. 43). Πρόκειται για βλασφημία εναντίον τού Υιού τού Θεού, τού αντιτυπικού Ποιμένα Δαβίδ. Κατά τον ίδιο τρόπο, όπως ο Γολιάθ βλασφημεί τον αντιτυπικό Χριστό και τον λαό Του, για 40 ημέρες, έτσι και το Θηρίο κάνει πόλεμο κατά τών αγίων για 42 μήνες. Και όπως ο αλλόθρησκος Γολιάθ προτάσσει τους ψευδείς "θεούς" του έναντι τού αληθινού Θεού, έτσι και το Θηρίο αποστατεί και αυθαδιάζει κατά τού Θεού τών Θεών. Και όπως το λιοντάρι και η αρκούδα είναι τύποι τών κοσμικών εχθρών τής Εκκλησίας, όπως είδαμε, έτσι και ο Γολιάθ, κατά τα λόγια τού Δαβίδ: "ο δούλος σου χτύπησε και το λιοντάρι και την αρκούδα· και ο Φιλισταίος αυτός, ο απερίτμητος, θα είναι σαν ένα απ' αυτά, επειδή εξουθένωσε τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού. 37 Και ο Δαβίδ είπε: Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου". (εδ. 36,37). Ο ίδιος λοιπόν ο Δαβίδ με τα λόγια του, κατατάσσει τον Γολιάθ μεταξύ τών "θηρίων" που λαμβάνουν την εξουσία τους από τον Διάβολο, τον εχθρό τού Θεού. Και ο Γολιάθ έτσι γίνεται τύπος τού Αντιχρίστου, τού βλάσφημου Αποστάτη που θα συγκρουσθεί με τον λαό τού Θεού και θα χαθεί από το χέρι Του. Γιατί ο Δαβίδ δεν υποστηρίζει ότι αυτός είναι που νικάει τον Γολιάθ, αλλά ο Ίδιος ο Θεός, όπως είδαμε στο προηγούμενο εδάφιο, και όπως θα δούμε και στη συνέχεια.

Όμως ενώ το Λιοντάρι και η Αρκούδα ΔΕΝ βλασφημούν, αλλά είναι απλώς "επικίνδυνα" θηρία για το λογικό ποίμνιο τής Εκκλησίας, ο Γολιάθ έχει ένα επιπλέον χαρακτηριστικό από αυτά. Γιατί όχι μόνο είναι θηριώδης και αυτός, αλλά επί πλέον είναι και ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ, και είναι και νοήμων, και εξοπλισμένος, όχι μόνο με την κτηνώδη δύναμη αυτών, αλλά και με κάθε ανθρωποποίητο περίτεχνο όπλο, όπως εξηγεί το εξεταζόμενο κεφάλαιο: "Γολιάθ, από τη Γαθ, ύψους έξι πηχών και μιας σπιθαμής. 5 Και είχε χάλκινη περικεφαλαία επάνω στο κεφάλι του, και ήταν ντυμένος με αλυσιδωτό θώρακα· και το βάρος τού θώρακα ήταν 5.000 σίκλοι χαλκού· 6 και επάνω στα σκέλη του είχε κνημίδες χάλκινες, κι ανάμεσα στους ώμους του ένα χάλκινο δόρυ. 7 Και το κοντάρι τού δόρατός του ήταν σαν το αντί τού υφαντή· και η λόγχη τού δόρατός του ζύγιζε 600 σίκλους σιδήρου· και ένας, κρατώντας την επιμήκη ασπίδα, προπορευόταν μπροστά του" (εδ. 4-7). Και όχι μόνο πολεμάει, αλλά και επικαλείται ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΟΥ. Και απειλεί όχι με θάνατο τον λαού τού Θεού, αλλά ΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ, με τα λόγια: "Διαλέξτε για τον εαυτό σας έναν άνδρα, και ας κατέβει σε μένα· 9 και αν μεν μπορέσει να πολεμήσει μαζί μου, και με θανατώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας· αλλά, αν εγώ υπερισχύσω εναντίον του, και τον θανατώσω, τότε εσείς θα είστε δούλοι μας, και θα δουλεύετε σε μας" (εδ. 8,9) Θα πρέπει λοιπόν να αναζητήσουμε τον αντιτυπικό Γολιάθ, όχι μεταξύ τών πολιτικών στρατευμάτων τού κόσμου αυτού, αλλά μεταξύ τών ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ δυνάμεων τού Σατανά, τα οποία απειλούν να "θανατώσουν" τον Χριστό από την καρδιά μας, και να μας υποδουλώσουν στους ψευδείς θεούς τους. Πρόκειται για την πιο περίτεχνη επίθεση τού κόσμου τού Σατανά κατά τής Εκκλησίας, ΤΗΝ ΨΕΥΔΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ. Και ενώ το λιοντάρι και η αρκούδα είναι διάφοροι κτηνώδεις κίνδυνοι κατά τής Εκκλησίας, η ψευδής θρησκεία και η αίρεση είναι "λογικοί" κίνδυνοι, και ως εκ τούτου πιο ισχυροί και πανούργοι. Είναι προκλητικοί και βλάσφημοι, και οδηγούν ΣΕ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ τον άνθρωπο που θα πέσει θύμα τους. Και τα όπλα τους είναι ανθρωποποίητα περίτεχνα κατασκευάσματα, που δημιουργούν δέος και θαυμασμό στον απλό άνθρωπο, και φοβίζουν τους άπειρους τού πνευματικού πολέμου, τών οποίων η στήριξη είναι στα σαρκικά και όχι στα πνευματικά όπλα. Μιλάει λογικά και φαίνεται να πείθει για την ανωτερότητά της η ψευδής θρησκεία, και στις ημέρες τής ακμής της μοιάζει ασταμάτητη και ανίκητη... Μέχρι να βρεθεί να της αντιπαρατεθεί ποιμένας άφοβος, δοκιμασμένος στον πόλεμο και τους κινδύνους, με όπλα Πνευματικά και πλήρη Πνεύματος Αγίου. Κάποιος σαν τον Δαβίδ.

Γ. Η πολεμική εξάρτηση τού Δαβίδ

Η αφήγηση μας περιγράφει την προσπάθεια εξοπλισμού τού Δαβίδ ως εξής: "38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία· και τον έντυσε με θώρακα. 39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του, και θέλησε να περπατήσει· επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω· επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του" (εδ. 38,39). Βλέπουμε εδώ την πολιτική-κοσμική εξουσία, (τον Σαούλ), να επιχειρεί να εφοδιάσει τον Δαβίδ με επίσης ανθρώπινα μέσα πολέμου, βαριά και περίτεχνα φτιαγμένα για πόλεμο. Όπλα που είναι καλά για έναν κοσμικό στρατιώτη, όχι όμως για έναν στρατιώτη τού Θεού. Είναι ανθρώπινα βάρη, με τα οποία ο στρατιώτης τού Θεού ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ στον δρόμο τού Πνευματικού πολέμου. Γιατί στηρίζονται στην ανθρώπινη νόηση και εφευρετικότητα, και όχι στη δύναμη τού Θεού. Και με τα όπλα αυτά, μπορεί κάποιος να νικήσει μικρούς εχθρούς, αλλά θα νικηθεί από τούς γίγαντες τού Σατανά που έρχονται εναντίον του με ακόμα ισχυρότερα και περίτεχνα κοσμικά όπλα. Γι' αυτό, ο στρατιώτης τού Θεού, όταν ξεκινάει για τέτοιο Πνευματικό πόλεμο, πρέπει ΝΑ ΞΕΝΤΥΘΕΙ από κάθε κοσμικό βάρος, και να βαδίσει ελεύθερος από δεσμεύσεις αυτού τού κόσμου στην Πνευματική μάχη. Μόνο έτσι θα μπορέσει να νικήσει τους νοητούς Γολιάθ, που είναι μεν εξαρτησμένοι με ανθρώπινα όπλα, αλλά τους λείπει Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τού Αγίου Πνεύματος, και η Πνευματική εξάρτηση. Κατά τον λόγο τής Αγίας Γραφής: "Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· 2 αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης" (Εβραίους 12/ιβ: 1,2).

Τα λόγια τού Δαβίδ προς τον Γολιάθ, περιγράφουν αυτό το πράγμα πολύ κατάλληλα: "Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων τού Ισραήλ, που εσύ εξουθένωσες· 46 αυτή την ημέρα ο Κύριος θα σε παραδώσει στο χέρι μου" (εδ. 45, 46).

Έτσι, ενώ ο Γολιάθ εμφανίζεται ως ένας τρομερός πολέμαρχος, ο Δαβίδ βγαίνει μπροστά του ως ένας όμορφος νέος, πλήρης τής ομορφιάς τού Αγίου Πνεύματος, και ως "παιδί" κατά την κακία και την αγνότητα: "Και όταν ο Φιλισταίος κοίταξε ολόγυρά του, και είδε τον Δαβίδ, τον καταφρόνησε· επειδή, ήταν παιδί, και ξανθός, και ωραίος στην όψη" (Εδάφιο 42). Κατά τον λόγο: "Αδελφοί, μη γίνεστε παιδιά στο μυαλό· αλλά, γίνεστε νήπια μεν στην κακία, τέλειοι όμως στο μυαλό" (Α΄ Κορ. 14/ιδ: 20). Και όμορφος στην ψυχή κατά το: "ο κρυφός άνθρωπος της καρδιάς, κοσμημένος με την αφθαρσία τού πράου και ησύχιου πνεύματος, το οποίο μπροστά στον Θεό είναι πολύτιμο" (Α΄ Πέτρου 3/γ: 4).

Ο δε Γολιάθ εκπλήττεται με την παράδοξη εμφάνιση τού Δαβίδ και του αποκρίνεται κοροϊδευτικά: "Σκύλος είμαι εγώ, ώστε έρχεσαι σε μένα με ράβδους;" (εδ. 43). Και λαμβάνει την "πληρωμένη" απάντηση τού Δαβίδ: "Όχι, αλλά είσαι χειρότερος από σκύλο" (εδ. 43: Ο΄). Πρόκειται για μια απάντηση που θυμίζει έντονα τα λόγια στην Αποκάλυψη 22/κβ: 15: "Έξω (από την ευλογημένη πόλη), όμως, είναι τα σκυλιά και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονιάδες και οι ειδωλολάτρες, και κάθε ένας που αγαπάει και πράττει το ψέμα". Παρατηρούμε την έντονη ταύτιση τού Γολιάθ ως "σκύλου", με τους ψεύτες και τους ειδωλολάτρες. Πρόκειται για χαρακτηριστικά που κυρίως σχετίζονται με την ψεύτικη θρησκεία, της οποίας ο Γολιάθ είναι τύπος. Και η εξύβρισή του από τον Δαβίδ ως "σκύλου", μας δίνει ένα ακόμα χαρακτηριστικό που ενισχύει αυτό το συσχετισμό.

Παράλληλα μας δείχνει κάτι ακόμα: Ο Δαβίδ, δεν διατηρεί κανέναν σεβασμό απέναντι στον βλάσφημο ειδωλολάτρη. Δεν κάνει μαζί του "λυκοφιλίες", ούτε κοιτάει να του μιλήσει ευγενικά και φιλικά. Πρόκειται για θανάσιμο εχθρό τού αληθινού Θεού, και ως τέτοιο τον βλέπει. Ένα υπόδειγμα για όλους εμάς, ώστε να γνωρίζουμε πώς πρέπει να βλέπουμε κάθε ψεύτικη θρησκεία και αίρεση. Χωρίς καμία συμπάθεια για το βλάσφημο περιεχόμενό της, αλλά με πλήρες και απόλυτο μίσος για κάθε ψεύδος της, που υποδουλώνει και θανατώνει πνευματικά και αιώνια τους συνανθρώπους μας. Μεταξύ τής αληθινής Εκκλησίας και τής ψεύτικης υπάρχει απόλυτη διάσταση, αγεφύρωτο χάσμα και απόλυτο μίσος. Γιατί "ποια συμμετοχή έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Και ποια κοινωνία έχει το φως προς το σκοτάδι; 15 Και ποια συμφωνία έχει ο Χριστός με τον Βελίαλ; Ή, ποια μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστο;" (Β΄ Κορ. 6/στ: 14,15). Όσο και αν αγαπούμε τον πλανημένο μας συνάνθρωπο, και προσπαθούμε να τον ελευθερώσουμε από τη πλάνη του, άλλο τόσο πρέπει να μισούμε τη θρησκεία τού ψεύδους που τον υποδουλώνει, της οποίας θρησκεία, τύπος είναι ό Γολιάθ. (Προσοχή! Να τονισθεί ότι ο Γολιάθ είναι τύπος ΤΗΣ ΨΕΥΤΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και όχι τού πλανημένου πιστού! Τον πλανημένο πρέπει να τον αγαπάμε με όλη μας την ψυχή. Για την ψευδή θρησκεία του όμως, αρμόζει θανάσιμο μίσος, μέχρι την τελική εξάλειψη τού ψεύδους της). Και κάθε σεβασμός προς μια ψευδή θρησκεία, και κάθε ευγένεια προς αυτή, δεν αρμόζει στους Χριστιανούς, κατά το παράδειγμα τής συμπεριφοράς του Δαβίδ προς το πρότυπο αυτού τού ψεύδους.

Καθώς λοιπόν ο Δαβίδ εμφανίζεται μπροστά στον Γολιάθ με την παράξενη "στρατιωτική" (αλλά όμως τόσο πνευματική) του εξάρτηση, η έκπληξη και η κοροϊδία τού Γολιάθ θυμίζει τα λόγια τού αποστόλου Παύλου: "Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό. 13 Τα οποία και μιλάμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά. 14 Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ' αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο. 15 Ενώ μεν ο πνευματικός άνθρωπος ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν ανακρίνεται από κανέναν. 16 Επειδή: «Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει;». Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού" (Α΄ Κορινθ. 2/β: 12-16).

Μπροστά στους αλλόθρησκους και τους αιρετικούς, οι Πνευματικοί τρόποι και αγώνες τού Χριστιανού είναι μωρία. Μα μόνο με αυτή την κατά κόσμον "μωρία", πορεύθηκε η Εκκλησία στην ιστορία, και κατέκτησε δυναστείες, και ντρόπιασε "σοφούς", και κατέλυσε εχθρούς και θηρία που τόλμησαν να υψώσουν απέναντί της το ανάστημά τους. Η Εκκλησία με την κατά κόσμον μωρία της θριάμβευσε και συνεχίζει τη θριαμβευτική της πορεία προς την τελική νίκη!

Στέκει λοιπόν ο Δαβίδ μπροστά στον Γολιάθ με παιδική ταπεινότητα και αγνότητα μα και με αρρενωπό θάρρος και αποφασιστικότητα. Με ομορφιά ψυχής, αλλά και με θανάσιμο μίσος για κάθε τι ψευδές και ειδωλολατρικό. Με λιτό στρατιωτικό εξοπλισμό, αλλά και με ελευθερία και ουράνια ελαφρότητα και εξάρτηση Πνεύματος Αγίου. Με αγάπη και αυτοθυσία για τα πρόβατά του, αλλά και για τη λογική ποίμνη τού Γιαχβέ. Εξαρτησμένος και μαθημένος στους τρόπους και τους αγώνες τού βουνού, έχοντας ασκητέψει στην έρημο χάριν τού ποιμνίου του, ενάντια σε θηρία και δυσκολίες, στέκει τώρα πανέτοιμος μπροστά στον γίγαντα.

Δ. Η ράβδος και η σφεντόνα τού Δαβίδ

Και τι κρατάει ο Δαβίδ ως όπλα γι' αυτή τη φοβερή μάχη; Η αφήγηση μας περιγράφει: "Και πήρε στο χέρι του τη ράβδο του, και διάλεξε για τον εαυτό του πέντε λείες πέτρες από τον χείμαρρο, και βάζοντάς τες στο ποιμενικό του σακί και στο θυλάκιο, και τη σφενδόνη του στο χέρι του, πλησίαζε στον Φιλισταίο" (εδ. 40).

Πρώτα λοιπόν κρατάει "ράβδο", τη γκλίτσα τού τσοπάνη! Πάει να αντιμετωπίσει ένα θηρίο, έναν γίγαντα, μια "πολεμική μηχανή" με μία γλίτσα! Γι' αυτό και έκπληκτος ο Γολιάθ τον ρώτησε: "σκύλος είμαι;" Τι δείχνει αυτή η γκλίτσα; Δεν δείχνει πρώτ' απ' όλα την αφοβιά του; Το ξύλο που διώχνει τα σκυλιά και κατευθύνει τα πρόβατα, μπαίνει στη μάχη απέναντι σε έναν άρτια εξοπλισμένο φοβερό αντίπαλο! Πόσο υποτιμητικό πρέπει να του φάνηκε αυτό του Γολιάθ! Σαν να του έλεγε με έργα, (και όχι μόνο με λόγια) ο Δαβίδ, για πόσο "τιποτένιο" τον είχε! "Σίγουρα τρελός θα είναι!" Πρέπει να σκέφτηκε ο πανίσχυρος Γολιάθ.

Μα το ραβδί που ενάντια έναν πάνοπλο σαρκικό γίγαντα σαν τον Γολιάθ δεν έχει καμία χρησιμότητα, δείχνει κάτι πολύ σημαντικό, αν σκεφθούμε τη συμβολική του διάσταση! Γιατί η γκλίτσα τού τσοπάνου, ενάντια σε μια ψεύτικη θρησκεία, (τής οποίας τύπος είναι ο Γολιάθ), λέει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ! Μας δείχνει την ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ διάσταση τού αγώνα κατά τών αιρέσεων και τής ψεύτικης θρησκείας. Γιατί οι αιρέσεις δεν πολεμούνται με όπλα σαρκικά και με τη βία, αλλά ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ! Βαθύ, απύθμενο μίσος για την αίρεση, αλλά ΒΑΘΙΑ και ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ για τα πλανημένα μέλη της! Η αγάπη προς τους πλανημένους αδελφούς μας, ΣΚΟΤΩΝΕΙ την αίρεση, την εκμηδενίζει και την εξουδενώνει. Οι άνθρωποι που πλανήθηκαν σ' αυτή, χρειάζονται ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, όπως ο ποιμένας με τη γλίτσα του, δείχνει το δρόμο στα πρόβατα και τα καθοδηγεί. Δεν αρκεί να χτυπάς την αίρεση. Τα λογικά πρόβατα που παρασύρθηκαν σ' αυτή, δεν είναι εχθροί, αλλά καημένα πρόβατα που έχασαν το δρόμο τους. Ο εχθρός είναι μόνο η ίδια η αίρεση, και όχι τα θύματά της. Καμία συμπόνια και καμία συμπάθεια για το ψεύδος, αλλά απόλυτη αγάπη και συμπόνια για τους δυστυχισμένους αιρετικούς και αλλόθρησκους, που σύρονται δούλοι απ' αυτή. Αυτός που θα παλέψει με την αίρεση, πρέπει να είναι απόλυτα σκληρός απέναντί της, αλλά στοργικός ποιμένας και οδηγός για τους ανθρώπους που θα βοηθήσει να την εγκαταλείψουν. Αυτοί χρειάζονται κατεύθυνση, κι οφείλει να τους την προσφέρει. Να τους δείξει το δρόμο της εξόδου απ' αυτή, αλλά και το δρόμο τής Σωτηρίας εν Χριστώ Ιησού.

Παράλληλα ο πόλεμος με τις αιρέσεις και την ψεύτικη θρησκεία, προϋποθέτει διαποιμανση τών ΗΔΗ πιστών στην Εκκλησία προβάτων. Δεν είναι δυνατόν ο ποιμένας να φεύγει από την ποίμνη, αφήνοντας τα πρόβατα σκορπισμένα και ακατήχητα. Δεν είναι δυνατόν να τα εγκαταλείπει βορά τού κάθε εχθρού τής πίστης, και να τρέχει σε πολέμους μακριά απ' αυτά. Αλλά ΠΡΙΝ τον πόλεμο, πριν δοκιμάσει να διαρπάσει τα πλανημένα πρόβατα τής αίρεσης, θα ξεκινήσει από τα δικά του πρόβατα. Πρώτα αυτά πρέπει να διδάξει, πρώτα να κατευθύνει και να εξαρτήσει, τα πρόβατα τής δικής του ποίμνης, και τότε μόνο, θα προβεί στη μάχη. Γι' αυτό η εξάρτηση τού Δαβίδ, από τη ράβδο ξεκινάει. Πρώτα η διαποίμανση και μετά η σφεντόνα! Πρώτα η άμυνα και μετά η επίθεση. Φυλάμε τα μετόπισθεν, και μετά επιχειρούμε εισβολή στο χώρο τού εχθρού. Γιατί αν και πνευματικός, ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!

Μα ο Δαβίδ έχει και μια σφεντόνα. Και η σφεντόνα λειτουργεί με πέτρες! Γι' αυτό ο Δαβίδ διαλέγει "πέντε λείες πέτρες από τον χείμαρρο". Πρέπει να είναι λείες οι πέτρες, για να διασχίζουν σωστά και με ακρίβεια τον αέρα. Βότσαλα από τον χείμαρρο, στρογγυλεμμένα από τη διάβρωση τού νερού, κατάλληλα για μάχη.

Όμως, όσον αφορά τον πνευματικό μας πόλεμο ενάντια στις αιρέσεις και στις ψευδείς θρησκείες, γιατί σφεντόνα; Γιατί πέτρες; Γιατί οι πέτρες ήταν πέντε; Και ποιος να είναι άραγε ο χείμαρρος; Τι συμβολίζουν άραγε όλα αυτά;

Ας ξεκινήσουμε από την πέτρα. Έχουμε κατ' επανάληψιν τονίσει, τον "κλασσικό" πνευματικό συμβολισμό τής "πέτρας" τής Αγίας Γραφής, που είναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. "Ο Κύριος είναι αγαθός. 4 Στον οποίο καθώς προσέρχεστε, σαν σε μια ζωντανή πέτρα, αποδοκιμασμένη μεν από τους ανθρώπους, στον Θεό όμως εκλεκτή, πολύτιμη... 6 Γι' αυτό και περιέχεται μέσα στη γραφή: «Δέστε, βάζω στη Σιών μια ακρογωνιαία πέτρα, εκλεκτή, πολύτιμη· και εκείνος που πιστεύει σ' αυτή δεν θα ντροπιαστεί». 7 Η τιμή, λοιπόν, είναι σε σας που πιστεύετε· ενώ σ' αυτούς που απειθούν, «η πέτρα που αποδοκίμασαν εκείνοι που οικοδομούν, αυτή έγινε ακρογωνιαία πέτρα», και «πέτρα προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου»· 8 οι οποίοι προσκόπτουν στον λόγο, καθώς είναι απειθείς· στο οποίο και τοποθετήθηκαν" (Α΄ Πέτρου 2/β: 3-8).

Το κατ' εξοχήν όπλο τού πιστού είναι ο λόγος τού Ευαγγελίου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Με αυτό πολεμάμε τις ψεύτικες θρησκείες και αιρέσεις. "Επειδή, αν και περπατάμε με σάρκα, όμως δεν πολεμάμε κατά σάρκα· 4 επειδή, τα όπλα τού πολέμου μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά με τον Θεό για καθαίρεση οχυρωμάτων· 5 δεδομένου ότι, καθαιρούμε λογισμούς, και κάθε ύψωμα, που αλαζονικά υψώνεται ενάντια στη γνώση τού Θεού, και αιχμαλωτίζουμε κάθε νόημα στην υπακοή τού Χριστού" (Β΄ Κορινθ. 10/ι: 3-5).

Το Θεόπνευστο Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού, τού "λίθου", που "άπαξ (μία φορά) παραδόθηκε στους αγίους" (Ιούδας 1/α: 3). Το Θεόπνευστο Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού, που η Εκκλησία το εξέφρασε στην ιστορία 1) με την Αγία Γραφή, 2) με τις Οικουμενικές Συνόδους, 3) με τα εγκεκριμένα κείμενα τών Αγίων Πατέρων, 4) με την Υμνολογία τής Εκκλησίας, και 5) με τα Λειτουργικά μας κείμενα. Με αυτές τις 5 πέτρες, με αυτές τις 5 εκφράσεις τού Λόγου τού Θεού, η Εκκλησία χτυπά θανάσιμα και αφανίζει το ψεύδος και την αίρεση. Αυτές είναι οι 5 πέτρες τού Δαβίδ, που διάλεξε προσεκτικά από τον "χείμαρρο", αυτόν που "όπως είπε η γραφή, ποτάμια από ζωντανό νερό θα ρεύσουν από την κοιλιά του. 39 (Αυτό το έλεγε για το Πνεύμα, που επρόκειτο να παίρνουν αυτοί που πιστεύουν σ' αυτόν...)" (Ιωάννης 7/ζ: 38,39). Από τον "καθαρό ποταμό με νερό τής ζωής, λαμπερό σαν κρύσταλλο, που έβγαινε από τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου" (Αποκάλυψη 22/κβ: 1). Από τον "ποταμό φωτιάς (που) έβγαινε και διαχεόταν από μπροστά Του," (Δανιήλ 7/ζ: 10), μπροστά από τον Ζωντανό Θεό!

Λόγοι Ευαγγελίου ήταν οι "πέτρες", λόγοι Θεόπνευστοι για τον Ιησού Χριστό, διαλεγμένοι και "λείοι", χωρίς ψεγάδια, χωρίς ατοπήματα, χωρίς ψεύδος. Λόγοι βγαλμένοι μέσα από τη Θεία Αποκάλυψη, από τη Χάρη τού Θεού, λειασμένοι με το Πνεύμα του το Άγιο. Λόγοι που διαπέρασαν κάθε φράγμα τής περικεφαλαίας τού Γολιάθ, και καρφώνονται στο κεφάλι σαν βόλι. "Και ο Δαβίδ απλώνοντας το χέρι του στο σακί, πήρε από εκεί μια πέτρα, και την εκσφενδόνισε, και χτύπησε τον Φιλισταίο στο μέτωπό του, ώστε η πέτρα μπήχτηκε στο μέτωπό του· και έπεσε κατά πρόσωπο στη γη." (εδ. 49). Λόγοι αληθείας, που σκοτώνουν κάθε ψεύδος και κάθε αίρεση, εισχωρώντας στη σκέψη και λογικεύοντας τον πλανημένο, γκρεμίζοντας κατά γης την ψεύτικη θρησκεία του. Τη γκρεμίζουν μπρούμυτα, με το πρόσωπο κατά γης, στο χώμα που της αξίζει, σαν θρησκεία τού αρχαίκακου όφεως, που σέρνεται στο χώμα. Μπρούμυτα κατά πρόσωπο, σαν να προσκυνάει τον νικητή Χριστό που πολεμούσε. Εκεί που υπήρχε έπαρση και αλαζονεία, τώρα υπάρχει εδαφιαία προσκύνηση.

Και τότε, κόβεται η κεφαλή τής αίρεσης, και μένει το σώμα της ακέφαλο. Τα μέλη της σαν σκόρπια πρόβατα τρέχουν εδώ κι εκεί, και η νίκη τού Χριστού μας πάνω της, γίνεται τρόπαιο, σαν το κεφάλι τού Γολιάθ, και σαν το σπαθί του. Και τότε η ράβδος τού ποιμένα θα βοηθήσει τα πλανημένα πρόβατα να βρουν οδό ζωής και καταφύγιο σωτηρίας.

Ν. Μ.