Στην Μεταμόρφωση, ο Χριστός εμφανίζεται να μιλάει με τον Μωυσή και τον Ηλία στην κορυφή ενός βουνού, λουσμένος μέσα σε ένα φως αφόρητης φωτεινότητας. Είναι ένα γεγονός που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στα Eυαγγέλια, που του αξίζει η Μεγαλόπρεπη Εορτή που συνδέεται με αυτό. Το γεγονός ότι ο Χριστός φαίνεται να μιλάει ταυτόχρονα με τον Μωυσή και τον Ηλία είναι από μόνο του μια επιβεβαίωση ότι σε Αυτόν, ολόκληρος ο Νόμος και οι Προφήτες βρίσκουν την εκπλήρωσή τους. Είναι ενδιαφέρον, που μας λένε ότι το περιεχόμενο της συνομιλίας τους ήταν η «αναχώρηση» («έξοδος») του Χριστού που επρόκειτο σύντομα να λάβει χώρα.

Έχω αναρωτηθεί εδώ και καιρό για την φύση αυτής της συνδιάλεξης.  Άραγε ο Μωυσής και ο Ηλίας λένε στον Ιησού κάτι που Εκείνος δεν γνωρίζει; Ή μήπως είναι ο Ιησούς που λέει στον Μωυσή και τον Ηλία κάτι που εκείνοι δεν γνωρίζουν; Και πώς γίνεται, να βρίσκονται εκεί μαζί Του - και ο Μωυσής και ο Ηλίας - την ίδια χρονική στιγμή;

Στην εικόνα της Μεταμόρφωσης, το γενόμενο συνήθως περιβάλλεται από μια αμυγδαλόσχημη αύρα ή φωτοστέφανο - ένα είδος καλλιτεχνικής παρένθεσης, που «περιέχει» μέσα της ένα γεγονός που κατά κάποιο παράδοξο τρόπο βρίσκεται εκτός Χώρου, εκτός Χρόνου και εκτός της δικής μας  κατανόησης.

Μια πολύ «πλούσια» πρόταση από ορισμένους, είναι πως εκείνη η Στιγμή, σε εκείνο το βουνό, ενώνει δύο άλλες στιγμές σε δύο άλλα βουνά: τον Μωυσή πάνω στο όρος Σινά καθώς στέκεται μέσα στο θεϊκό φως, και τον Ηλία τον Θεσβίτη πάνω στο όρος Χωρήβ καθώς ακούει την ήρεμη, μικρή φωνή του Θεού.

Αν θέλετε, μέσα σε μια τέτοια αύρα-φωτοστέφανο μπόρεσαν ο Χώρος και ο Χρόνος να φιλοξενήσουν και τα τρία Πρόσωπα.  Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πως ο Χριστός έτσι «αποκαλύπτει» το μυστήριο της αναχώρησής Του, το μυστήριο του Σταυρού, ταυτόχρονα στον Μωυσή και τον Ηλία. Αυτή είναι μια προσέγγιση που είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου.

Όταν ψάλλουμε για αυτό το Γεγονός στην Εορτή αυτή, λέμε:

«Μετεμορφώθης εν τω όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς Σου την δόξαν Σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, τω φως σου το αΐδιον ..»

Αυτό που γίνεται μέσα στην αύρα-φωτοστέφανο μας «ξεπερνά» αβάσταχτα. Ξέρουμε πως οι Μαθητές δεν ήσαν έτοιμοι να κατανοήσουν την αναχώρηση του Χριστού – μάλιστα στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, λίγο πριν από την Μεταμόρφωση, ο Πέτρος προσπαθεί να επιπλήξει τον Ιησού πάνω στην ιδέα πως θα υπέφερε και θα πέθαινε. Ωστόσο, ο Ιησούς είναι Εκείνος που στρέφει την επίπληξη στον Πέτρο, αποκαλώντας τον μάλιστα «Σατάν».

Έχει γίνει εξαιρετικά της μόδας στην εποχή μας να σκεφτόμαστε τα πάντα με όρους ιστορικούς. Οι καθαρές γραμμές αιτία-αποτέλεσμα – του προηγούμενου να προηγείται λογικά του επόμενου – εύκολα ταιριάζουν στις αντιλήψεις της φαντασίας μας περί διαχείρισης.  Μελετάμε το παρελθόν για να σχεδιάσουμε το μέλλον. Αν όμως τα γεγονότα διαρρήξουν τα όρια αυτού του συνεχούς, ολόκληρο το σκεπτικό μας περί διαχείρισης καταρρέει.  Τι πρέπει να κάνουμε, όταν ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης γίνονται μάρτυρες ενός τέτοιου μυστικιστικού «μπερδέματος» συνύπαρξης του Παλαιότερου με  το Νεότερο, ήτοι, του προφητευμένου Μεσσία να συνδιαλέγεται με… τους προφήτες Του;

Οι σύγχρονοι βιβλικοί μελετητές έχουν απορρίψει εδώ και καιρό το όλο γεγονός ως θρησκευτική μυθοπλασία. Πάρα πολλοί κανόνες παραβιάζονται, λένε. Ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο τι μάς λένε…

Εδώ που τα λέμε, στην πραγματικότητα η Μεταμόρφωση, μαζί με την περίπλοκη εκείνη συνομιλία της, είναι όραμα της μοναδικής αντίληψης της Εκκλησίας για τον Χριστό. Αυτός ο άνθρωπος, ο Ιησούς της Ναζαρέτ, είναι επίσης ο Λόγος, ο Μονογενής Υιός που βρίσκεται στους κόλπους του Πατέρα. Υπήρξε πριν από όλα τα πράγματα, και όλα τα πράγματα έγιναν μέσω Αυτού. Είναι ο Μονογενής που συνομίλησε με τον Μωυσή στο Όρος Σινά και που ψιθύρισε στο αυτί του Ηλία στο Χορήβ. Άλλωστε ο Ίδιος είχε πει, «Πριν από τον Αβραάμ, Εγώ είμαι».

Πρόκειται για τον Κύριο που συγκεντρώνει όλη την Ιστορία μέσα Του – αφού η Ιστορία είναι μια ιστορία δικής Του αφήγησης. Όταν, με πίστη μπαίνουμε μέσα στο Σύννεφο Φωτός επάνω στο Άγιο Βουνό, ακούμε την φωνή να μας λέει: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. Αυτόν να ακούτε».

Μέσα σε αυτό το άκουσμα, μπορούμε να μαθαίνουμε να βλέπουμε πως έχει σταθεί κοντά μας πάνω σε κάθε βουνό, σε κάθε στιγμή μοναδικής σημασίας. Στεκόταν μαζί μας πριν Τον γνωρίσουμε, ακόμα και όταν Τον βλέπαμε μόνο μέσα από τους διαστρεβλωτικούς φακούς μας. Στέκεται κοντά μας ακόμα και τώρα μιλώντας για την έξοδό Του, ακριβώς όπως θα σταθεί κοντά μας την στιγμή της δικής μας εξόδου.

Να Τον ακούμε, όσο δυνάμεθα.