• 1. Χάσμα αντίληψης εχθρών και φίλων τής Εκκλησίας

• 2. Σε τι επικεντρώνεται το ενδιαφέρον

• 3. Ποιος έχει δίκιο βάσει λογικής κρίσης;

Ένα συχνό σημείο τριβής μεταξύ Ορθοδόξων Χριστιανών και εχθρών τής Ορθοδοξίας, είναι ο τρόπος που βλέπουν αμφότεροι την Εκκλησία. Οι μεν πιστοί Ορθόδοξοι τη θεωρούν ιδανικό σωτηρίας και κριτήριο αληθείας, οι δε εχθροί της, σκοταδιστικό κατασκεύασμα και κακόδοξη πλάνη. Πώς όμως προκύπτει ένα τέτοιο χάσμα αντίληψης; Υπάρχει τρόπος να βρούμε άκρη, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο;

1. Χάσμα αντίληψης εχθρών και φίλων τής Εκκλησίας

Σε κάθε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πιστών Ορθοδόξων και αντιπάλων τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι εμφανές ένα χάσμα αντίληψης.

Από τη μία μεριά έχουμε τους πιστούς Ορθοδόξους, που θεωρούν την Εκκλησία "στύλο και εδραίωμα τής αληθείας", "κιβωτό σωτηρίας", αλάθητο φορέα θείας αποκάλυψης, και μοχλό πολιτισμού, σοφίας και ευημερίας τής ανθρωπότητας.

Από την απέναντι μεριά έχουμε τους εχθρούς τής Ορθοδοξίας, που θεωρούν την Εκκλησία ειδωλολατρία, παρα-μυθολογία, άντρο εκμεταλλευτών, ομάδα φανατικών ή ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων, καταφύγιο ανηθικότητας, και σκοταδιστική αιτία οπισθοδρόμησης τής ανθρωπότητας.

Η πρώτη ομάδα προσδιορίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία ΜΟΝΟ με οτιδήποτε καλό, φωτεινό και ευθές, η δεύτερη ομάδα, την προσδιορίζει ΜΟΝΟ με οτιδήποτε κακό, σκοτεινό και φαύλο.

Βεβαίως υπάρχει και η χλιαρή εκείνη ομάδα που θεωρεί ότι η Ορθοδοξία είναι "μίγμα" καλών και κακών πραγμάτων, (είτε πιστεύουν σ' αυτή είτε όχι), αλλά στο παρόν άρθρο το θέμα μας είναι οι δύο αντίθετοι πόλοι αυτών που την αποδέχονται πλήρως, και εκείνων που τη μισούν.

Πώς γίνεται να υπάρχει όμως μια τόσο αγεφύρωτη διαφορά για το ίδιο υποκείμενο συζήτησης; Σε τι οφείλεται αυτή η διαφορά αντίληψης; Και υπάρχει άραγε ένας ορθολογικός τρόπος, να διαπιστώσουμε πού βρίσκεται το λάθος, που προκαλεί αυτό το χάσμα;

2. Σε τι επικεντρώνεται το ενδιαφέρον

Προς τον αμερόληπτο παρατηρητή είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν δίκιο αυτοί που θεωρούν την Εκκλησία να απαρτίζεται "μόνο από κακές ιδιότητες". Επίσης δεν είναι δυνατόν να είναι στην Εκκλησία όλα τέλεια!

Συνήθως αυτοί που την κατηγορούν, το κάνουν με απολύτως ψευδείς συκοφαντίες, για δήθεν εγκλήματα και καταστροφές που έκανε η Εκκλησία προς αλλοθρήσκους. Συκοφαντία όμως που οι ιστορικές πηγές την εκθέτουν ως ψευδή σε όλα της τα σημεία.

Άλλοι κατηγορούν την Ορθοδοξία για εγκλήματα, που όμως στην πραγματικότητα τα έκαναν αιρέσεις που αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία, όπως οι Αριανιστές και η Παπική Ιερή Εξέταση. Αλλά οι εχθροί τής Εκκλησίας αδυνατούν να δουν τη διαφορά μεταξύ διαφορετικών Χριστιανικών ομολογιών και δογμάτων.

Μια τρίτη κατηγορία θεωρούν ότι δήθεν η Εκκλησία καταναλώνει εθνικούς πόρους, χωρίς να προσφέρει τίποτα, κάτι που αν εξαιρέσουμε την υποκειμενική διαφορά πιστών και απίστων, για την αναγκαιότητά της, είναι και αντικειμενικά λάθος, μια και η Εκκλησία όχι μόνο δεν καταναλώνει εθνικούς πόρους, αλλά ανέκαθεν πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει πλούσια, στην άνοδο τού βιοτικού επιπέδου τής κάθε χώρας.

Κάποιοι άλλοι τη μισούν γιατί τη θεωρούν υπεύθυνη ή συνυπεύθυνη, για πλήθος ηθικών περιορισμών, που κατ' αυτούς μειώνουν την ηδονή τής καθημερινότητας, λες και τους αναγκάζει κανείς να ζήσουν Χριστιανικά αν δεν το επιθυμούν!

Και μία μεγάλη μερίδα εχθρών τής Εκκλησίας, νιώθουν τόσο έξυπνοι και σοφοί στην απιστία τους, που νομίζουν ότι πολεμώντας την Εκκλησία (για την οποία έχουν σχεδόν πλήρη άγνοια), δήθεν κάνουν τον κόσμο πιο "προοδευτικό" και "φωτεινό", και πασχίζουν να τη συκοφαντήσουν με κάθε τρόπο, για να διαφωτίσουν την ανθρωπότητα!

Στους παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε και ένα πλήθος αλλοθρήσκων, που βλέπουν την Εκκλησία ανταγωνιστικά προς τα δικά τους δόγματα, και που με την κατασυκοφάντησή της, καταφέρνουν να πείσουν νέους οπαδούς για τις δικές τους ομάδες.

Βεβαίως όλοι αυτοί, έχουν να αφηγηθούν πολλές ιστορίες, για πιστούς Ορθοδόξους και ιερείς, που δεν τιμούν ούτε την πίστη τους, ούτε το λειτούργημά τους, με διάφορους τρόπους: Από ζητήματα ηθικής καθαρότητας, ως θρησκεμπόριο.

Οι πιστοί Ορθόδοξοι πάλι, επικεντρώνουν την προσοχή τους σε άλλα ζητήματα:

Στο πώς η Ορθόδοξη Εκκλησία εκπολίτισε τον αρχαίο κόσμο σταματώντας τις ανθρωποθυσίες, την ειδωλολατρία, τη δουλεία, αντιγράφοντας και διασώζοντας την αρχαία γνώση στα μοναστήρια, δίνοντας αξία στην ανθρώπινη ζωή, προωθώντας την ισότητα τών δύο φύλων, τών διαφορετικών φυλών, δημιουργώντας γραφή για λαούς που είχαν μόνο προφορική γλώσσα, διασώζοντας αρχαία μνημεία ως Εκκλησίες, κλπ.

Στο πόσοι άνθρωποι μέσα από την πίστη στον Χριστό αγίασαν και θαυματούργησαν σε όλη την ιστορία, και έγιναν παράγοντες χαράς και ευημερίας για τους γύρω τους.

Στο πώς η Εκκλησία έκανε προσιτή τη θεία αποκάλυψη σε όλο τον πλανήτη, διορθώνοντας τα λιγοστά αλλά θεμελιώδη λάθη τής ως τότε φιλοσοφίας.

Στο πόσους ανθρώπους βοήθησε με την ελεημοσύνη και την ανέγερση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων σε όλη την ιστορία ως σήμερα.

Στο πώς θα συνεχίσουν να βοηθούν τους συνανθρώπους τους, και με ελεημοσύνες στην καθημερινότητα, αλλά και με την επεξήγηση τού Ευαγγελίου, και απάντηση στις απορίες και τις παρανοήσεις τους για τα ζητήματα τής Εκκλησίας και τής σωτηρίας.

Στο πώς θα προοδεύσουν στην προσωπική τους πορεία προς το καθ' ομοίωσιν τού Θεού ώστε να αποκτήσουν μια στενή σχέση με τον Θεό ως τέκνα Του.

Και στο πώς θα ενωθούν όλοι οι άνθρωποι τής γης σε μία Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια, με αδελφό τον Χριστό, και Πατέρα τον Θεό που τους υιοθετεί δια τού βαπτίσματος.

Κατά την παραβολή ενός αγίου γέροντα, οι πιστοί σαν τις μέλισσες αναζητούν τα άνθη τού κήπου τής Εκκλησίας, και εκεί επικεντρώνουν την προσοχή και τις προσπάθειές τους, σε αντίθεση με τους αντιδίκους τους, που σαν τις μυίγες, μέσα στον ίδιο αυτό κήπο, αναζητούν μόνο βρωμιά και δυσωδία, για να επικεντρωθούν σε αυτή, μη βλέποντας καν τα άνθη και την ομορφιά του!

Η προαίρεση τής κάθε ομάδας είναι αυτή που διαφοροποιεί την κρίση της στον αντίποδα τής άλλης ομάδας. Η μία με καλοπιστία, αγάπη και αλήθεια επικεντρώνεται στα ωφέλιμα και ευωδιαστά, η άλλη με κακοπιστία, μίσος και συκοφαντίες επικεντρώνει την προσοχή της στα δυσώδη και βρωμερά.

3. Ποιος έχει δίκιο βάσει λογικής κρίσης;

Αν όμως η κρίση τής κάθε μίας από τις δύο αυτές ομάδες είναι τόσο υποκειμενική, ώστε η μία να βλέπει μόνο τα καλά τής Εκκλησίας και η άλλη μόνο κακά, υπάρχει άραγε ένας αντικειμενικός τρόπος για τον ουδέτερο παρατηρητή, ώστε να σχηματίσει μία σωστή γνώμη, για το ποιος από τους δύο έχει δίκιο και ποιος όχι;

Τι λέει η λογική; Ποιο είναι το κριτήριο, βάσει τού οποίου κάποιος θα πρέπει να σχηματίσει γνώμη για το αν η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κάτι θετικό, όπως λένε αυτοί που την αγαπούν, ή κάτι αρνητικό, όπως λένε αυτοί που τη μισούν; Υπάρχει ένα τέτοιο αντικειμενικό κριτήριο;

Ναι, υπάρχει!

Είναι το ίδιο κριτήριο που χαρακτηρίζει την Ιατρική θετική, έστω και αν υπάρχουν και κακοί γιατροί και τσαρλατάνοι.

Είναι το ίδιο κριτήριο που χαρακτηρίζει την τροφή θρεπτική, έστω και αν υπάρχουν άνοστα ή δηλητηριασμένα φαγητά.

Είναι το ίδιο κριτήριο που χαρακτηρίζει τα βιβλία ωφέλιμα, έστω και αν υπάρχουν βιβλία διεστραμμένα.

Είναι το ίδιο κριτήριο που χαρακτηρίζει την επιστήμη ως δύναμη πολιτισμού και ευημερίας, έστω και αν υπάρχουν κακοί επιστήμονες ή βλαπτικές εφευρέσεις.

Όπως κανείς δεν διανοείται να χαρακτηρίσει την Ιατρική ως "βλαβερή" και "σκοταδιστική", επειδή υπάρχουν κακοί γιατροί, ομοίως το ότι υπάρχουν κακοί "ορθόδοξοι" και "ιερείς", δεν μπορεί να αποβεί καθοριστικό κριτήριο κατά τής Εκκλησίας.

Και εδώ είναι το ερώτημα που πρέπει να θέσει κάθε λογικός άνθρωπος για το θέμα μας:

Μπορεί να χαρακτηρισθεί σε μία ομάδα ή σε έναν οργανισμό, ως εκφραστής του, ένας παραβάτης τών αρχών του;

Η Εκκλησία μας αυτο-χαρακτηρίζεται ως "Ορθόδοξη", κάτι που από μόνο του, εξ ορισμού, προϋποθέτει ότι για να τής ανήκει κάτι και να την εκφράζει, οφείλει να είναι ΟΡΘΟ.

Εκφράζει άραγε την Εκκλησία, που διδάσκει κατά τής πλεονεξίας, ένα μέλος της που είναι πλεονέκτης;

Όταν η Εκκλησία διδάσκει την αγάπη, μπορεί να την εκφράσει κάποιος που μισεί;

Εκφράζει την Εκκλησία τής ηθικής καθαρότητος ένα ακάθαρτο μέλος της;

Εκφράζει την Εκκλησία που μιλάει κατά τής κλοπής και τού φόνου, ένας κλέφτης ή ένας φονιάς, απλώς και μόνο επειδή κάποτε εντάχθηκε σε αυτή;

Πότε ένα φάρμακο χαρακτηρίζεται ως ωφέλιμο; Όταν κάποιος ακολουθεί τη συνταγή του, ή όταν δεν την ακολουθεί, και κάνει του κεφαλιού του;

Η Εκκλησία είναι ένας ψυχοθεραπευτικός οργανισμός, με συγκεκριμένες ΕΠΙΣΗΜΑ ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΓΕΛΜΕΝΕΣ ΑΡΧΕΣ.

Αυτό που χαρακτηρίζει έναν οργανισμό, είναι ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΞΑΓΓΕΛΜΕΝΕΣ ΑΡΧΕΣ του, και όχι οι ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ τών αρχών αυτών! Γιατί κάποιος που παραβαίνει τις αρχές αυτές, κατ' ανάγκην ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ τον οργανισμό αυτό, τού οποίου τις αρχές παραβιάζει!

Όπως δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί "πατριώτης" ο Έλληνας που καταπατάει την Ελληνική σημαία και ασεβεί προς το Σύνταγμα, ομοίως δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί "Χριστιανός" ο Ορθόδοξος που καταπατάει τις αρχές τής Ορθοδοξίας και αρνείται να συμμορφωθεί με αυτές..

Αν υπάρχει κάτι κακό στις ΕΠΙΣΗΜΑ εξαγγελμένες αρχές τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που έγιναν αποδεκτές στα 2000 χρόνια της, από τα μέλη της, τότε ναι, αυτό το κακό μπορεί να χρεωθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν όμως τής χρεώνονται πράγματα τα οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΞΗΓΓΕΙΛΕ ΕΠΙΣΗΜΑ, αυτό είναι και άδικο και παράλογο.

Βεβαίως υπάρχουν παραβάτες, και παράνομοι, και διεστραμμένοι "ορθόδοξοι". Αλλά οι παραβάσεις τους βαρύνουν αυτούς τους ίδιους, και όχι την Εκκλησία, τις αρχές τής οποίας παραβαίνουν με τις πράξεις τους!

Συμπεραίνουμε λοιπόν βάσει λογικής, ότι αυτοί που συκοφαντούν την Εκκλησία για το χάλι πολλών μελών της, την αδικούν, εξωτερικεύοντας έτσι το δικό τους μίσος προς την Εκκλησία, και όχι μία αντικειμενική και ανεξάρτητη προκαταλήψεων κρίση.

Συκοφαντώντας, γενικεύοντας και αοριστολογώντας οι άνθρωποι αυτοί, συκοφαντούν έναν φορέα πολιτισμού και ανέλιξης τής ανθρωπότητας, προβάλλοντας σε αυτόν το δικό τους ψυχικό σκοτάδι.

Στον αντίποδα τα πιστά μέλη τής Εκκλησίας, γνωρίζουν καλά σε ποιο οργανισμό πίστεψαν και εμπιστεύθηκαν τη σωτηρία τους, γι' αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζουν όλα εκείνα τα καλά και ωφέλιμα τα οποία εκπροσωπεί, εξαγγέλλοντάς τα επίσημα και αναλυτικά στα Ιερά της κείμενα.

Δεν είναι τυφλοί και ανόητοι, ώστε να κλείνουν τα μάτια στα κακώς κείμενα τών Ορθοδόξων αδελφών τους εκείνων, που είτε δεν θεραπεύθηκαν ακόμα, είτε δεν προσπαθούν να θεραπευθούν με την ψυχοθεραπευτική αγωγή τής Εκκλησίας. Αλλά γνωρίζουν καλά ότι αυτά τα κακώς κείμενα ΔΕΝ βαρύνουν την Εκκλησία, η οποία τα έχει καταδικάσει και αγωνίζεται να τα απαλείψει.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν παραδειγματίζονται από τους παραβάτες τών αρχών τής Εκκλησίας, αλλά μόνο από τους αληθινούς εκπροσώπους τής Εκκλησίας, τους αγίους, που ακολουθούν τις αρχές της και θεραπεύθηκαν με τη θεραπευτική της αγωγή.

Καλοπροαίρετα λοιπόν απολαμβάνουν τα άνθη τού κήπου τής Εκκλησίας και τρέφονται με τους ζωογόνους θεραπευτικούς χυμούς τών καρπών τής αγάπης της, προσευχόμενοι ακόμα και για εκείνους που αφήνουν το μίσος και την προκατάληψη, να παραπλανά την κρίση τους σε άδικα και σκοτεινά μονοπάτια κατάκρισης και βλασφημίας.

Δ΄ Βιβλικός