Είναι γνωστή η συκοφαντική μανία τών Προτεσταντών, να βγάζουν "ειδωλολατρικά" όσα απορρίπτουν με αυθαιρεσία, από τη Χριστιανική λατρεία, επειδή δήθεν "δεν τα λέει η Αγία Γραφή". Αλλά να έχουν αντίρρηση ακόμα και για τις... καμπάνες;

Κι εγώ όταν ήμουν Προτεστάντης, συκοφαντούσα την Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου για ένα σωρό Προτεσταντικών φαντασιώσεων περί δήθεν "ειδωλολατρικής θρησκείας". Αλλά όταν προχθές διάβασα να κατηγορούμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι ως ψευδής θρησκεία, επειδή έχουμε... καμπάνες, ομολογώ ότι με αιφνιδίασε. Δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι θα μπορούσε κάποιος να γράψει κάτι τόσο ανόητο! Και επειδή κάθε ανοησία που γράφει κάποιος, σύντομα αναπαράγεται από πλήθος άλλους Προτεστάντες, παρά το γελοίο τού πράγματος, είπα να γράψω μία απάντηση στα αυτονόητα. Επειδή ακόμα και τα αυτονόητα είναι συχνά αδιανόητα για τους φανατικούς τού Προτεσταντισμού, που ψάχνουν εκ τού μη όντος να βρουν συκοφαντίες κατά τής Εκκλησίας τού Χριστού.

1. Πού το λέει αυτό η Γραφή;

Το: "Πού το λέει αυτό η Γραφή;", είναι το πιο συνηθισμένο επιχείρημα τών Προτεσταντών, όταν διαφωνούν σε κάτι.

Και φυσικά, οι ίδιοι οι Προτεστάντες, αν και τους έχουμε προκαλέσει εδώ και δεκαετίες, δεν έχουν βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΔΑΦΙΟ τής Αγίας Γραφής, που να λέει ότι όλα όσα κάνουμε, πρέπει να τα λέει η Αγία Γραφή!

Ας μάς δείξουν λοιπόν, πού βρήκαν αυτόν τον ΑΝΤΙΒΙΒΛΙΚΟ ισχυρισμό τους, ότι δήθεν πρέπει όλα να τα λέει η Γραφή για να τα κάνουμε, και τότε τους δείχνουμε κι εμείς, πού το λέει η Αγία Γραφή!

Επειδή δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τον ισχυρισμό: "πού το λέει αυτό η Αγία Γραφή", και αυτός ο ίδιος ο ισχυρισμός, να ΜΗΝ βρίσκεται στην Αγία Γραφή!

Μάλιστα αντιθέτως, η Αγία Γραφή λέει ότι ΕΚΤΟΣ από αυτή, οι Χριστιανοί ΠΡΕΠΕΙ να δέχονται και την προφορική παράδοση τής Εκκλησίας!

Β΄ Θεσσαλονικείς, 2/β΄ 15: "Άρα ουν αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου, είτε δι επιστολής ημών".

Εκτός λοιπόν από τα όσα γράφηκαν στις επιστολές τών αποστόλων, στην Εκκλησία παρέμεινε ο λόγος τους, που διεσώθηκε ως σήμερα, με την υπόλοιπη παράδοση. Γιατί λοιπόν οι αρνητές τής παραδόσεως δεν δέχονται αυτά τα λόγια τής Αγίας Γραφής, και ψάχνουν να τα βρουν όλα κατ' ανάγκην στην Αγία Γραφή;

Παράλληλα, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την Αγία Γραφή, η οποία ξεκαθαρίζει την ΕΞΟΥΣΙΑ τής Εκκλησίας, να θέτει ΝΕΕΣ πρακτικές λατρείας, ακόμα και όταν αυτές δεν αναφέρονται ξεκάθαρα στην Αγία Γραφή. Επειδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έδωσε στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους, την πλήρη εξουσία "να δένουν και να λύνουν" στα τής Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού, που εκφράζει Θεοπνεύστως και τη Θεία Βουλή τού Χριστού:

"Σας διαβεβαιώνω: Όσα αν δέσετε επάνω στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό· και όσα αν λύσετε επάνω στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό" (Ματθαίος 18: 18).

Αλλά και η λογική δείχνει πόσο ανόητο είναι το ερώτημα: "πού το λέει αυτό η Αγία Γραφή;"

Πού λέει η Αγία Γραφή, ότι μπορούν να χρησιμοποιούν μικρόφωνα στις θρησκευτικές τους συνάξεις; Πού λέει η Αγία Γραφή ότι μπορούν να φορούν γραβάτα ή παντελόνι, όταν οι Απόστολοι φορούσαν διαφορετικού είδους ρούχα; Πού λέει η Γραφή ότι μπορούν να έχουν ηλεκτρικό φωτισμό στις θρησκευτικές τους συνάξεις;

Ή μήπως λέει η Γραφή για τα ηλεκτρικά κουδούνια που έχουν στις συνάξεις τους; Δηλαδή η ηχητική ειδοποίηση όταν είναι ηλεκτρική είναι εντάξει, αλλά όταν είναι καμπάνα είναι πρόβλημα;

Αυτά όμως δεν ψάχνουν να τα βρουν στην Αγία Γραφή. Μόνο οι καμπάνες τους πείραξαν, επειδή είναι Ορθόδοξη πρακτική, και ψάχνουν να βρουν κάτι να συκοφαντήσουν!

Τους πειράζουν οι καμπάνες, επειδή τις χρησιμοποίησαν και μη Χριστιανικοί λαοί; Και λοιπόν; Και μικρόφωνα και γραβάτες και παντελόνια χρησιμοποίησαν στη λατρεία τους μη Χριστιανικοί λαοί. Αυτό γιατί δεν τους προβληματίζει;

Το δικό μας ερώτημα προς τους Προτεστάντες λοιπόν είναι: "Πού απαγορεύει η Γραφή τις καμπάνες;" Αν ΔΕΝ μπορούν να μάς δείξουν το παραμικρό εδάφιο για κάτι τέτοιο, τότε αποδεικνύουν ότι ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ, και θέτουν ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ απαγορεύσεις, εκεί που η Αγία Γραφή ΔΕΝ απαγορεύει κάτι. Αποδεικνύουν έτσι, ότι βάζουν δικούς τους ΝΟΜΟΥΣ στη θέση τού Μωσαϊκού Νόμου που καταργήθηκε για τους Χριστιανούς, δημιουργώντας έναν ανθρωποποίητο δικό τους νομικισμό.

2. Κι όμως το λέει η Γραφή

Κι όμως, η Αγία Γραφή όχι μόνο ΔΕΝ απαγορεύει τη χρήση τής καμπάνας, αλλά αντιθέτως και την αναφέρει, και μάλιστα την ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ για χρήση!

Κατ' αρχήν, η Αγία Γραφή λέει, για τον αλαλαγμό που κάνουν και οι καμπάνες στη γιορτή τών πιστών, όπως και όλη η κτίση:

"Ψάλλετε, ουρανοί· επειδή, αυτό το έκανε ο Κύριος· αλαλάξτε, όσα είστε κάτω από τη γη· βγάλτε φωνή αγαλλίασης, βουνά, δάση, και όλα τα δέντρα που είναι σ' αυτά· επειδή, ο Κύριος λύτρωσε τον Ιακώβ, και δοξάστηκε στον Ισραήλ" (Ησαΐας 44: 23).

Και στον Ψαλμό 66: 1, λέει:

"Αλαλάξτε στον Θεό, ολόκληρη η γη".

Με εντολή τού Κυρίου λοιπόν, όλη η κτίση, καλείται να αλαλάξει, σύμφωνα με τα δύο προηγούμενα χωρία. Τα ουράνια, τα επίγεια και τα κάτω από τη γη. Γιατί πρέπει να εξαιρεθούν οι καμπάνες, από τη δοξολογία στον Κύριο; Δηλαδή μόνο οι καμπάνες ΔΕΝ πρέπει να αλαλάξουν για τον Θεό, επειδή έτσι κάπνισε στους Προτεστάντες;

Μάλιστα η Αγία Γραφή, ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ τις καμπάνες να ηχήσουν, όπως τα λοιπά κρουστά: Τα τύμπανα και τα κύμβαλα, ως ηχητικά όργανα που είναι και αυτά:

"Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χοροστασία· αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού" (Ψαλμός 150: 4,5).

Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια: "Η καμπάνα (ή καμπανάκι για μικρές διαστάσεις) είναι ιδιόφωνο (άμεσης κρούσης) μουσικό όργανο". Και η Αγία Γραφή, μάς καλεί να κρούσουμε ΚΑΙ αυτό το μουσικό όργανο, προς δόξαν Θεού!

"Και θα κάνεις επάνω στα κράσπεδά του ρόδια από βαθυγάλαζο ύφασμα, και πορφυρούν, και κόκκινο, επάνω στα κράσπεδά του, ολόγυρα· και χρυσά κουδούνια ανάμεσά τους, ολόγυρα· 34: ένα χρυσό κουδούνι και ένα ρόδι, ένα χρυσό κουδούνι και ένα ρόδι, επάνω στα κράσπεδα του ποδήρη, ολόγυρα. 35: Και θα είναι επάνω στον Ααρών, για να λειτουργεί· και ο ήχος του θα είναι ακουστός, όταν μπαίνει στο άγιο μπροστά στον Κύριο, και όταν βγαίνει, για να μη πεθάνει".

Μπορεί να μην είμαστε βεβαίως υποχρεωμένοι από τον Νόμο για καμπανάκια ή καμπάνες, αλλά το ότι χρησιμοποιείτο στη λατρεία τού αρχαίου Ισραήλ, είναι μία ξεκάθαρη απόδειξη, ότι η χρήση τους στη λατρεία, ΔΕΝ είναι ούτε ειδωλολατρική, ούτε εσφαλμένη. Και φυσικά, η διαφορά μεγέθους από εκείνα τα καμπανάκια, ως τις σημερινές καμπάνες, δεν κάνει καμία διαφορά! Είτε μικρή, είτε μεγάλη, πάλι καμπάνα είναι!

3. Πού χρησιμοποιούνται οι καμπάνες στην Εκκλησία

Η κύρια χρήση τους είναι η μεταφορά μηνύματος. Τοποθετούνται ψηλά για να ακούγεται ο ήχος τους σε απόσταση.

Κυρίως καλούν τους πιστούς σε Εκκλησιασμό, ή πανηγυρίζουν με τις Εκκλησιαστικές εορτές, με γρήγορο και ρυθμικό ήχο, ή πενθούν για κάτι δυσάρεστο, με αργές κρούσεις.

Μια άλλη χρήση, είναι να καλούν την τοπική κοινωνία σαν "συναγερμός", για κίνδυνο, για συγκέντρωση, για πανηγυρισμό χαράς με γρήγορους χτύπους, ή με εξαγγελία λύπης, με αργούς πένθιμους ήχους.

Επίσης, συχνά οι καμπάνες τής Εκκλησίας, εξυπηρετούν την τοπική τους κοινωνία ενημερωτικά ως ρολόι, χτυπώντας τόσες φορές, ανάλογα με την ώρα.

4. Σύντομη ιστορία τους

Από τη Βικιπαίδεια, διαβάζουμε το εξής, για την ιστορία τής καμπάνας:

"Οι πρώτες αναφορές έρχονται από την Κίνα, όπου η χρήση της καμπάνας είναι γνωστή πολύ πριν από το 1000 π.Χ. (Χαράλαμπος Χ. Σπυρίδης (1993). «3.3α Καμπάνες, σελίδα 107». Η Φυσική των Μουσικών Οργάνων. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Grapholine. σελ. 163. ISBN 978-960-8143-41-8.).

Η χρήση των καμπανών για λειτουργική χρήση στην Δυτική Εκκλησία εισήχθη επί Πάπα Ρώμης Σαβινιανού το 604 μ.Χ (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (1962). «Τόμος 7,σελίδα 1226». Κώδων. Αθήνα: Αθανάσιος Μαρτίνος. σελ. 1247).

Από τον Η΄αιώνα στο Βυζάντιο ήταν σε χρήση στους Χριστιανικούς ναούς, μια χονδροειδής κατασκευή τύπου καμπάνας. Οι χρονογράφοι του Βυζαντίου θεωρούν, ότι οι καμπάνες συγκαταλέγονται στα ιερά σκεύη της Εκκλησίας από τον Θ΄ αιώνα, όταν ο Δούκας της Βενετίας Ούρσος χάρισε στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, δώδεκα μεγάλες καμπάνες σαν ανταπόδοση τιμητικού αξιώματος που έλαβε για την κατατρόπωση των Αράβων στη Δαλματία" (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (1962). «Τόμος 7,σελίδα 1228». Αθήνα: Αθανάσιος Μαρτίνος. σελ. 1247).

Ν. Μ.