Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, κατά την διδασκαλία τού Αποστόλου Παύλου και τών Πατέρων τής Εκκλησίας. Ο Χριστός είναι η κεφαλή τής Εκκλησίας και όσοι μετέχουν τών Μυστηρίων και πιστεύουν ορθώς, ως «βεβαπτισμένοι και βεβαιόπιστοι», κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, είναι ζωντανά μέλη τού Σώματος τού Χριστού.

Ο Χριστός σταυρώθηκε για να νικήση την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο και επάνω στον Σταυρό το Σώμα Του πληγώθηκε, έρρευσε από τα μέλη που καρφώθηκε στον Σταυρό, κυρίως από την αγία του πλευρά που λογχεύθηκε, το αίμα Του. Και μετά από την Ανάστασή Του ο Χριστός κράτησε τις ουλές τών πληγών στο Σώμα Του για να δείξη στους ανθρώπους την μεγάλη του αγάπη προς αυτούς, όπως γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όταν σκέπτομαι την οδύνη τού Χριστού πάνω στον Σταυρό και το αίμα που έρρευσε από την αγία Του πλευρά, δηλαδή τις πληγές που σχηματίσθηκαν πάνω στο Σώμα Του, συγκλονίζομαι από αυτήν την μεγάλη αγάπη τού Χριστού, αλλά και την αχαριστία και την απρέπεια τών ανθρώπων τής εποχής του.

Όμως, τώρα και οι Χριστιανοί σταυρώνουν τον Χριστό και πληγώνουν το Σώμα Του. Γι' αυτήν την ανασταύρωση τού Υιού τού Θεού κάνει λόγο ο Απόστολος Παύλος: «Και παραπεσόντας πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντες εαυτοίς τον υιόν τού Θεού και παραδειγματίζοντας» (Εβρ. στ', 6).

Οι αμαρτίες τών Κληρικών και λαϊκών Χριστιανών, οι διαιρέσεις και τα σχίσματα, οι φιλαρχίες και οι ανταγωνισμοί και πολλά άλλα πληγώνουν και πάλι το Σώμα τού Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι το Σώμα τού Χριστού, με ευθύνη τών Κληρικών και λαϊκών, σήμερα παρουσιάζεται πληγωμένη και τραυματισμένη. Βεβαίως, το Σώμα τού Χριστού είναι δοξασμένο και αναστημένο, αλλά εμείς οι Χριστιανοί το πληγώνουμε καθημερινά με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι δύο διαφορετικές καταστάσεις. Διαβάζω και γράφω για την Ορθόδοξη θεολογία, την ορθόδοξη νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας και ενθουσιάζομαι και ευφραίνομαι για το ύψος τής Ορθοδόξου θεολογίας και τής ορθοδόξου ησυχαστικής ζωής. Κάνω την τελευταία διόρθωση τού βιβλίου για την «πατερική και σχολαστική θεολογία». Όμως, όταν θελήσω να αγγίξω μερικές πονεμένες και τραυματισμένες πλευρές τής Εκκλησίας, από όπου ρέει άφθονο αίμα, τότε δοκιμάζω και εγώ μια αφόρητη θλίψη, ένα μεγάλο πόνο.

Κάπως έτσι αισθάνονται και οι χειρούργοι ιατροί. Διαβάζουν και γράφουν διάφορα θεωρητικά βιβλία περί ιατρικής χειρουργικής, αλλά όταν πιάνουν το νυστέρι για να κάνουν εγχειρήσεις, τότε αγγίζουν τις πληγές τού σώματος τών ασθενών και πολλές φορές τα αίματα πέφτουν επάνω τους, ματώνονται και τα ρούχα τους.

Μια τέτοια αντίληψη έχω τον τελευταίο καιρό. Το να γράφω για θεολογικά, νηπτικά και πνευματικά θέματα είναι εύκολο και ίσως και ευχάριστο. Όμως όταν θέλω να γράψω για τις «εκκλησιολογικές πληγές», συναντώ τις αντιδράσεις τών τραυματισμένων και πληγωμένων μελών τής Εκκλησίας και πέφτει πάνω μου το αίμα που τρέχει από αυτές τις πληγές.

Σκέπτομαι ότι πολλή αρρώστεια υπάρχει μέσα στην Εκκλησία από μέλη της, άλλοτε λόγω αμαρτιών, άλλοτε λόγω ζηλωτισμών, και μάλιστα εν ονόματι τού Χριστού.

Επίσης παρατηρώ ότι μερικοί ειδήμονες και μη, γράφουν θεολογικές εκθέσεις ιδεών και αστυνομικές αναλύσεις, χωρίς πόνο, δίχως δάκρυ, στεκόμενοι σε απόσταση για να μη λερωθούν και ματώσουν.

Όπου κι αν κοιτάξη κανείς θα δη πληγές, αίματα, πόνους. Και κράζει: «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς»!