1. Όπως ο Χριστός αναστήθηκε με το σώμα του και έδειξε στους μαθητάς τους τύπους των ήλων και το άνοιγμα της πλευράς του¹ (αυτά είναι τα σημάδια του σώματος, το οποίο αναστήθηκε εκ των νεκρών), έτσι, λέγει, «και ημάς εξεγερεί διά της δυνάμεως αυτού»². Και πάλι λέγει στους Ρωμαίους: «Ει δε το πνεύμα του εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας τον Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει και τα θνητά, σώματα υμών»³.

Ποια είναι, λοιπόν, τα θνητά σώματα; Μήπως οι ψυχές; Αλλά οι ψυχές είναι ασώματες εν συγκρίσει με τα θνητά σώματα. «Και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον του ανθρώπου (ο Θεός) πνοήν ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν»⁴.

Η πνοή της ζωής είναι ασώματη. Αλλά δεν μπορούν να πουν ότι αυτή η πνοή της ζωής είναι θνητή. Και γι' αυτό ο Δαυΐδ λέγει: «Και η ψυχή μου αυτώ ζήσεται»⁵. Σαν να ήταν, δηλαδή, από αθάνατη ουσία.

Αλλά ούτε το πνεύμα μπορούν να το πουν θνητό σώμα. Τι απομένει, λοιπόν, να ονομάσωμε θνητό σώμα, παρά μόνον αυτό που πλάσθηκε, δηλαδή, τη σάρκα, για την οποία και λέγεται ότι θα τη ζωοποιήσει ο Θεός; Αυτή είναι που πεθαίνει και διαλύεται, και όχι η ψυχή ούτε το πνεύμα. Διότι ο θάνατος είναι η απώλεια της ζωτικής έξεως και η παραμονή του σώματος χωρίς πνοή στο μέλλον και το να είναι χωρίς ψυχή και ακίνητο και να διαλύεται σε εκείνα, από τα οποία έλαβε την αρχή της υπάρξεώς του. Αυτό ούτε στην ψυχή συμβαίνει, διότι είναι η πνοή της ζωής, ούτε στο πνεύμα, διότι είναι ασύνθετο και απλό, και γι' αυτό δεν μπορεί να διαλυθεί, αλλά είναι η ζωή αυτών που το έχουν.

Απομένει, λοιπόν, ο θάνατος να εκδηλώνεται στη σάρκα. Αυτή, μετά την έξοδο της ψυχής, γίνεται χωρίς πνοή και άψυχη και σιγά-σιγά διαλύεται μέσα στη γη, από την οποία ελήφθη. Αυτή, λοιπόν, είναι θνητή. Γι' αυτήν λέγει: «Ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών»⁶. Και γι' αυτόν το λόγο λέγει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή: «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία»⁷. Διότι «συ ό σπείρεις ου ζωοποιείται, εάν μη πρότερον αποθάνη»⁸.

2. Ποιο είναι, όμως, αυτό που σαν κόκκος σίτου σπείρεται και σαπίζει στη γη, παρά μόνον τα σώματα που θάπτονται στη γη, στην οποία ρίπτονται και τα σπέρματα; Και γι' αυτό είπε: «Σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη»⁹. Διότι τι είναι πιο άδοξο από το νεκρό σώμα; Ή, πάλι, τι είναι πιο ένδοξο από το σώμα που ανίσταται και μετέχει της αφθαρσίας; «Σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει»¹⁰. «Εν ασθένεια» μεν, διότι είναι γη και στη γη πηγαίνει¹¹ «εν δυνάμει» δε Θεού, ο οποίος το ανιστά εκ των νεκρών. «Σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν»¹².

Αναμφιβόλως δίδαξε ότι εδώ γίνεται λόγος όχι για την ψυχή ούτε για το πνεύμα, αλλά για τα νεκρά σώματα. Αυτά είναι τα ψυχικά σώματα, που έχουν, δηλαδή, ψυχή, και όταν τη χάσουν, αποθνήσκουν. Έπειτα εγείρονται με το Πνεύμα και γίνονται πνευματικά σώματα, ώστε με το Πνεύμα να έχουν τη ζωή μόνιμη και παντοτινή. «Άρτι γαρ», λέγει, «εκ μέρους γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον»¹³. Είναι αυτό που είπε ο Πέτρος: «Ον ουκ ιδόντας αγαπάτε, εις ον άρτι μη ορώντες πιστεύετε, πιστεύοντες δε αγαλλιάσεσθε χαρά ανεκλαλήτω»¹⁴. Διότι το πρόσωπό μας θα δει το πρόσωπο του ζώντος Θεού και θα χαρή με ανεκλάλητη χαρά, όταν, δηλαδή, θα δει τη δική του χαρά.

Σημειώσεις

1. Ιωάννης 20,20. 25. 27.

2. Α' Κορινθίους 6,14.

3. Ρωμαίους 8,11.

4. Γένεση 2,7.

5. Ψαλμοί 21,30.

6. Ρωμαίους 8,11.

7. Α΄ Κορινθίους 15,42.

8. Α΄ Κορινθίους 15,36.

9. Α΄ Κορινθίους 15,43.

10. Α΄ Κορινθίους 15,43.

11. Γένεσις 3,19.

12. Α΄ Κορινθίους 15,44.

13. Α΄ Κορινθίους 13,9. 12.

14. Α' Πέτρου 1,8.