Δια τούτο έλεγε: "Μάθετε απ' εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία".

Ετέρως πάλιν το τα βραβεία αυτά και τα έπαθλα εις μέσον αγαγείν, και υπό οφθαλμούς δεικνύναι, άκουσον. Υπέσχετο σωμάτων ανάστασιν, αφθαρσίαν, την εις αέρα απάντησιν, την εν νεφέλαις αρπαγήν· ταύτα δια τών πραγμάτων έδειξε.

Πώς και τίνι τρόπω;

Αποθανών ανέστη· διό και τεσσαράκοντα ημέρας αυτοίς συνήν, ίνα αυτούς πληροφορήση και δείξη ηλίκα ημών είναι μέλλει τα σώματα μετά την ανάστασιν.

Πάλιν λέγων δια τού Παύλου, ότι "Εν νεφέλαις αρπαγησόμεθα εις απάντησιν αυτού εις αέρα", και τούτο έδειξεν έργοις. Μετά γαρ την ανάστασιν, ηνίκα έμελλεν ανιέναι εις ουρανούς, παρόντων αυτών επήρθη, φησί, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από τών οφθαλμών αυτών· και ως ατενίζοντες ήσαν, πορευομένου αυτού.

Ούτως ουν και το ημέτερον σώμα ομοούσιον έσται εκείνω τω σώματι, άτε εκ τού φυράματος όν· ώσπερ γαρ η κεφαλή, ούτω και το σώμα· ώσπερ η αρχή, ούτω και το τέλος. Και τούτο σαφέστερον ο Παύλος δηλών έλεγεν: "Ος μετασχηματίσει το σώμα τής ταπεινώσεως ημών, εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι τής δόξης αυτού". Ει τοίνυν σύμμορφον γίνεται, και την αυτήν οδόν βαδιείται, και ομοίως επί νεφελών αρθήσεται. Ταύτα προσδόκα και αυτός εν τη αναστάσει.

Επειδή γαρ άδηλον ήν τοις ακούουσι τέως το ρήμα τής βασιλείας, δια τούτο ανελθών εν τω όρει μετεμορφώθη έμπροσθεν τών μαθητών αυτού, παρανοίγων αυτοίς τών μελλόντων την δόξαν, και ως εν αινίγματι και αμυδρώς επιδεικνύς οίον έσται το σώμα το ημέτερον.

Αλλά τότε μεν μετά ιματίων εφάνη, εν δε τη αναστάσει ουχ ούτως. Ου γαρ δείται το σώμα ημών ιματίων, ουδέ στέγης, ουδέ ορόφου, ουδέ άλλου τών τοιούτων ουδενός. Ει γαρ ο Αδάμ προ τής παραβάσεως γυμνός ων ουκ ησχύνετο, δόξη ημφιεσμένος, πολλώ μάλλον τα σώματα τα ημέτερα, όσα επί μείζονα και αμείνω λήξιν βαδιείται, ουδενός τούτων δηθήσεται· δια δη τούτο και αυτός ανιστάμενος, τα ιμάτια επί τού τάφου και τής σορού κείσθαι είασε, γυμνόν αναστήσας το σώμα, δόξης αφάτου και μακαριότητος εμπεπλησμένον.

Γι' αυτό λοιπόν έλεγε: «Μάθετε από εμένα, επειδή είμαι και ταπεινός στην καρδιά» (Ματθ. 11, 29).

Από την άλλη πάλι, άκουσε το ότι έφερε στη μέση τα βραβεία αυτά και τα έπαθλα, και τα έδειξε ορατά. Υποσχόταν ανάσταση σωμάτων, αφθαρσία, τη συνάντηση στον αέρα, την αρπαγή στα σύννεφα. Αυτά τα έδειξε δια των πραγμάτων.

Πώς και με ποιον τρόπο;

Ενώ πέθανε, αναστήθηκε· γι' αυτό και σαράντα ημέρες συναναστρεφόταν με αυτούς,  για να τους πληροφόρηση και να τους δείξει πώς πρόκειται να είναι τα σώματά μας μετά την ανάσταση.

Πάλιν λέγοντας δια του Παύλου ότι: «Θα αρπαχθούμε στα σύννεφα σε συνάντησή Του στον αέρα» (Α' Θεσσ. 4, 17), και αυτό το έδειξε εμπράκτως. Επειδή μετά την ανάστασιν, όταν επρόκειτο να ανεβεί στους ουρανούς, ενώ ήταν παρόντες αυτοί ανέβηκε, λέει, "και σύννεφο τον πήρε από τα μάτια τους" (Πράξ. 1, 9) και έμειναν να τον κοιτάζουν ενώ αυτός πορευόταν.

Έτσι λοιπόν και το δικό μας σώμα θα είναι ομοούσιο με το σώμα εκείνο, αφού προέρχεται από το ίδιο φύραμα· Επειδή όπως είναι η κεφαλή έτσι και το σώμα· όπως η αρχή έτσι και το τέλος. Και αυτό δηλώνοντάς το σαφέστερα ο Παύλος έλεγε: "Ο Οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεώς μας, έτσι ώστε αυτό να γίνει σύμμορφο με το σώμα τής δόξας Του" (Φιλιπ. 3, 21). Εάν λοιπόν γίνει σύμμορφο, και την ίδια οδό θα βαδίσει, και με όμοιο τρόπο πάνω σε σύννεφα θα σηκωθεί. Αυτά να αναμένεις κι εσύ στην ανάσταση.

Επειδή λοιπόν ήταν άγνωστος ο λόγος περί της βασιλείας στους ακροατές τότε, γι' αυτό αφού ανέβηκε στο όρος, μεταμορφώθηκε μπροστά στους μαθητές Του, αποκαλύπτοντάς τους τη δόξα τών μελλόντων, και σαν σε αίνιγμα και αμυδρά επιδεικνύοντας ποιο θα είναι το σώμα μας.

Τότε όμως φάνηκε μεν με ρούχα, αλλά στην ανάσταση δεν θα είναι έτσι. Επειδή δεν χρειάζεται το σώμα μας ρούχα, ούτε στέγη, ούτε πάτωμα, ούτε τίποτε άλλο από αυτά. Επειδή εάν ο Αδάμ πριν από την παράβαση, ενώ ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν, γιατί ήταν ντυμένος με δόξα, πολύ περισσότερο τα δικά μας σώματα, όσα θα βαδίσουν σε μεγαλύτερο και καλύτερο προορισμό, δεν έχουν ανάγκη κανενός απ' αυτά. Γι' αυτό λοιπόν και Αυτός, όταν αναστήθηκε άφησε τα ενδύματα να κείτονται πάνω στον τάφο και στο σορό, ανασταίνοντας γυμνό το σώμα, πλήρες από δόξα ανέκφραστη και μακαριότητα.