Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εδώ και 2000 χρόνια πιστεύουμε και κηρύττουμε ότι οι Χριστιανοί θα αρπαχθούν μόνο κατά την 2η Παρουσία τού Κυρίου Ιησού Χριστού, μαζί με την ανάσταση τών νεκρών και την αφθαρτοποίηση τής κτίσεως. Μεταξύ κυρίως τών περισσοτέρων Πεντηκοστιανών θρησκειών τής χώρας μας όμως, αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η Αρπαγή θα γίνει ΠΡΙΝ από όλα αυτά, μάλιστα και πριν από τον καιρό τού Αντιχρίστου! Αν και έχουμε ήδη δημοσιεύσει για το θέμα αυτό επαρκείς αγιογραφικές αναιρέσεις αυτής τής πλάνης, είναι χρήσιμο να δούμε την ιστορία αυτής τής κακοδοξίας, με ιστορικά στοιχεία που πήραμε, από έναν επίσης Πεντηκοστιανό τής Αμερικής:

Η θεωρία της Αρπαγής πριν από τη Θλίψη, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν ξεκίνησε από την Αγία Γραφή ούτε από την αρχαία Εκκλησία, αλλά διαμορφώθηκε σταδιακά τα τελευταία διακόσια χρόνια. Πολλοί σήμερα δεν συνειδητοποιούν ότι, πριν από τον 19ο αιώνα, δεν υπήρχαν πιστοί που υποστήριζαν την Αρπαγή προ της Μεγάλης Θλίψεως ή κατά τη διάρκειά της. Η έννοια αυτή, στην πραγματικότητα, ήταν άγνωστη στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού.

Η απαρχή της ιδέας ενός ξεχωριστού γεγονότος Αρπαγής, διαχωρισμένου από την επιστροφή του Κυρίου μετά τη Θλίψη, τοποθετείται στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Emmanuel Lacunza, Ρωμαιοκαθολικός ιερέας από τη Χιλή, έγραψε το 1790 το έργο «Ο ερχομός του Μεσσία με Δόξα και Μεγαλοπρέπεια». Το βιβλίο αυτό διδάσκει ότι η Αρπαγή είναι ξεχωριστό γεγονός, όμως η Ρώμη απαγόρευσε τη δημοσίευσή του και το ενέταξε στον κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων. Αργότερα, το 1812, ο Lacunza επανέφερε το βιβλίο χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ραβίνος Juan Josafat Ben-Ezra, εμφανιζόμενος ως προσήλυτος Ιουδαίος, πιθανώς για να αποκρύψει την ταυτότητά του. Το έργο μεταφράστηκε το 1826 στα Αγγλικά από τον Edward Irving στο Λονδίνο.

Ο Lacunza δίδασκε ότι η Θλίψη διαρκούσε μόνο 45 μέρες και υποστήριζε πως στην Αρπαγή θα συμμετείχαν μόνο λίγοι Χριστιανοί. Διαβάζοντας αποσπάσματα του έργου του, είναι φανερό ότι η διδασκαλία του διαφέρει πολύ από τη θεωρία προ-Θλίψεως που γνωρίζουμε σήμερα.

Καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση αυτής της διδασκαλίας έπαιξε ο Edward Irving και οι οπαδοί του, οι οποίοι επηρέασαν τον J.N. Darby, ηγέτη της κίνησης των Χριστιανών Αδελφών (Brethren) στο Plymouth. Ο Darby διαμόρφωσε περαιτέρω τη θεωρία, αντικαθιστώντας τη 45ήμερη Θλίψη του Lacunza με περίοδο επτά ετών. Μέσω του Darby, η θεωρία πέρασε στον Ironsides και έπειτα στον Scofield, ο οποίος ενίσχυσε την απήχηση της διδασκαλίας ενσωματώνοντάς τη στις υποσημειώσεις της Βίβλου του Scofield. Αυτό μπέρδεψε κάποιους ανθρώπους, που δεν γνώριζαν ότι οι υποσημειώσεις αυτές δεν αποτελούν θεόπνευστο κείμενο, αλλά ανθρώπινες ερμηνείες.

Από εκεί, η διδασκαλία αυτή μεταδόθηκε και από τον Dakes, γνωστό για το έργο του «89 λόγοι για τους οποίους ο Θεός είναι Τριάδα», καθώς και από τον Clarence Larkin, ο οποίος προσέθεσε διαγράμματα για να υποστηρίξει τις απόψεις του, και ισχυριζόταν ότι οι γλώσσες ήταν έργο του διαβόλου. Έτσι διαμορφώθηκε η σύγχρονη εκδοχή της Αρπαγής πριν από τη Θλίψη.

Παράλληλα, τη δεκαετία του 1830, η θεωρία ενισχύθηκε από την περίφημη «όραση» της Margaret Mac Donald στη Σκωτία. Υποστηρίχθηκε ότι ο Θεός της αποκάλυψε μια μυστική Αρπαγή, όπου οι πλήρεις Πνεύματος Χριστιανοί θα συμμετείχαν πριν την έλευση των εσχάτων καιρών. Ο Rob Norton, ωστόσο, διέδωσε μια παραλλαγμένη εκδοχή της άποψής της, υποστηρίζοντας ότι εκτός από τους όσους ήταν πλήρεις Πνεύματος που θα αρπάζονταν, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να υπομείνουν τη Θλίψη, χωρίς να χαθεί η σωτηρία τους, και ότι η Margaret Mac Donald δίδασκε μία επιμέρους αρπαγή. Στην πραγματικότητα, η MacDonald πίστευε στην Αρπαγή μετά τη Θλίψη, αλλά τα λεγόμενά της διαστρεβλώθηκαν από τον Rob Norton.

Αξιοσημείωτο είναι ότι και οι διδασκαλίες του Lacunza, όπως και των Irving και Darby, περιείχαν την ιδέα μιας μυστικής Αρπαγής και ενδιάμεσων κρίσεων. Όμως, η Γραφή ποτέ δεν δίδαξε αυτά τα πράγματα.

Είναι λοιπόν λυπηρό να βλέπει κανείς ανθρώπους της Πεντηκοστής, που κατηγορούσαν άλλα δόγματα για αστήρικτες στην Αγία Γραφή διδασκαλίες, να υιοθετούν και οι ίδιοι θεωρίες χωρίς επαρκή εξέταση. Ένα δόγμα που πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 1812, είναι αδύνατον να έχει διδαχθεί από τους συγγραφείς της Αγίας Γραφής.