Διδασκαλίες τού Ιερού Χρυσοστόμου που ποτέ δεν θα σας πουν οι λεγόμενοι Πατερικοί Προτεστάντες

	Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Επιστροφή στην Κεντρική σελίδα	Προτεσταντισμός Πατέρες Ορθοδοξία

1. Υπέρ των εικόνων

«Και δεν σας κυρίεψε το πάθος αυτό μόνο για το όνομα, αλλά και για την απεικόνιση του σώματός του. Εκείνο δηλαδή που κάματε ως προς τα ονόματα, αυτό κάμετε και για την εικόνα εκείνου. Διότι εκείνη την αγία εικόνα τη χάραξαν πολλοί και στις σφενδόνες των δακτυλιδίων, και στα εκτυπώματα, και στις φιάλες, και στους τοίχους των θαλάμων, και παντού, ώστε, όχι μόνο ν’ ακούν εκείνο το άγιο όνομα, αλλά και να βλέπουν παντού την εικόνα του σώματός του, και να έχουν έτσι διπλή παρηγοριά για την αποδημία του».

(Ι. Χρυσοστόμου, Εγκωμιαστικός λόγος εις τον Μελέτιον Αρχιεπίσκοπον Αντιοχείας).

2. Υπέρ ιεροσύνης και μνημοσυνών

«Δεν θέσπισαν άσκοπα οι Απόστολοι να γίνεται επί των φρικτών μυστηρίων η μνημόνευσις των απελθόντων Χριστιανών. Eίναι γνωστό ότι πολύ ωφελεί, η προσφερόμενη ευεργεσία, αυτούς. Όταν στέκεται ο λαός και το πλήθος των Ιερέων με τα χέρια υψωμένα ενώπιον της φοβεράς θυσίας, πως είναι δυνατόν να μην καταπείσουν τον Θεό για τους κεκοιμημένους»

(3η Ομιλία προς Φιλιππησίους)

3. Υπέρ του νηπιοβαπτισμού

Συσχετίζει την περιτομή του Χριστού που έγινε την όγδοη ημέρα με το χριστιανικό βάπτισμα, το οποίο αποδέχεται και για τα παιδιά που δεν έχουν μεν δικές τους αμαρτίες, αλλά όμως γίνονται μέλη στο Σώμα του Χριστού.

«Καθάπερ γαρ εκείνους το της περιτομής σημείον εχώριζε των λοιπων εθνών, και εδείκνυ την οικείωσιν αυτών την προς τον Θεόν· τον αυτόν δη τρόπον και εφ ημών η δια του βαπτίσματος περιτομή τον χωρισμόν ακριβέστερον καθίστησι, και την διαίρεσιν των πιστών και των ου τοιούτων.

(Ομιλία ΛΘ εις την Γένεση).

«Είδες πόσαι του βαπτίσματος αι δωρεαί; Καίτοι γε πολλοίς δοκεί ότι μόνον αμαρτημάτων άφεσιν έχει η δωρεά, ημείς δε δέκα απηριθμησάμεθα τιμάς. Δια τούτο γουν και τα παιδία βαπτίζομεν καίπερ αμαρτίας ουκ έχοντα ίνα προστεθή αγιασμός, δικαιοσύνη, υιοθεσία, κληρονομία, αδελφότης, το μέλη είναι του Χριστού, το κατοικητήριον γενέσθαι του Πνεύματος."

(Τρίτη Κατήχηση προς τους μέλλοντας φωτίζεσθαι και τους νεοφώτιστους).

4. Τιμή λειψάνων

«Εστί γαρ, εστί τον μετά πίστεως ενταύθα παραγινόμενον μεγάλα καρπώσαι αγαθά· ουδέ γαρ τα σώματα μόνον, αλλά και αύται αι θήκαι των αγίων πνευματικής εισί πεπληρωμένοι χάριτος. Ει γαρ επί Ελισσαίου τούτο συνέβαινε, και θήκης νεκρός αψάμενος του θανάτου τα δεσμά διέρρηξε, και προς ζωήν επανήλθεν πάλιν, πολλώ μάλλον νυν, ότε δεψιλεστέρα η χάρις, ότε πλειων η του Πνεύματος ενεργεία, εστί και θήκης μετά πίστεως αψάμενον πολλήν εκείθεν επισπάσασθαι δύναμιν. Δια τούτο και τα λείψανα των αγίων είασεν ημίν ο Θεός, βουλόμενος ημάς προς τον αυτόν εκείνοις χειραγωγήσαι ζήλον, και λιμένα τινά παράσχειν και παραμύθιον ασφαλές των αεί καταλαμβανόντων ημάς κακών»

(Εγκώμιο Εις τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο).

« Όσα γαρ ουκ ισχύει πλούτος και χρυσίον, τοσαύτα ισχύει μαρτύρων λείψανα. Χρυσίον μεν γαρ ούτε νόσον απήλασε πώποτε, ούτε θάνατον εφυγάδευσε, μαρτύρων δε οστά αμφότερα ταύτα ειργάσατο, τα μεν επι των προγόνων των ημετέρων, τα δε και εφ’ ημών. Και ταύτα ουχ ημείς μόνον, αλλά και οι προ της παρουσίας του Χριστού γενόμενοι δίκαιοι μετά ακριβείας ίσασι φιλοσοφείν, ότε πάντων εξελθόντων Αιγύπτου, και των μεν χρυσίον, των δε αργύριον επιφερομένων, ο Μωσης αντί πλούτου παντός τα του Ιωσήφ οστά λαβών επεφέρετο, θησαυρόν μέγιστον και μυριων γέμοντα αγαθών μεθ΄ εαυτού κομίζων».

(Εις την μεγαλομάρτυρα Δροσίδα).

5. Υπέρ ιεροσύνης

«Η ιεροσύνη ασκείται μεν επί της γης, αλλά ανήκει στην τάξη των επουρανίων ταγμάτων. Τούτο δε είναι εύλογο, διότι την ιεροσύνη δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος, ο οποίος, αν και η ιερατική διακονία ασκείται από σαρκικά όντα, την καθιστά τέτοια ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους….

Αλλά όταν κάποιος εξετάση τα σχετικά προς την καινοδιαθηκική ιεροσύνη θα διαπιστώση ότι τα φοβερά και φρικωδέστατα εκείνα ήσαν μικρά και ότι το λεχθέν περί του νόμου αληθεύει και στην περίπτωση αυτή, ότι δηλαδή δεν αποτελεί δόξα η δόξα του παλαιού νόμου συγκρινόμενη προς την υπερβάλλουσα δόξα της Καινής Διαθήκης….

Διότι, αφού δεν μπορεί κάποιος να εισέλθη στη βασιλεία των ουρανών αν δεν αναγεννηθή με το ύδωρ και το Πνεύμα, αν δεν βαπτισθή δηλαδή, επί πλέον αφού εκείνος ο οποίος δεν τρώγει τη σάρκα και δεν πίνει το αίμα του Κυρίου εκβάλλεται από την αιώνια ζωή, αφού δε όλα αυτά δεν επιτελούνται παρά μόνο με τα χέρια του ιερέα, τότε πως θα μπορέση κάποιος να ξεφύγη από το πυρ της γέεννας ή να λάβη τους στεφάνους της μακαρίας ουράνιας δόξας αν από παραφροσύνη παραθεωρή το μέγεθος της ιερωσύνης;

…..

Οι ψυχές λοιπόν που επιλέγονται για την ιεροσύνη πρέπει να διακρίνονται από τα προσόντα αυτά, όπως τα σώματα των αγίων που ανέδειξε κάποτε η χάρη του Θεού στην κάμινο της Βαβυλωνίας».

(Λόγος περί ιεροσύνης, τρίτος)

6. Η Ιερά Παράδοση μας βοηθά στην ορθή ερμηνεία της Αγίας Γραφής

«Από εδώ (δηλ. το εδάφιο Β’ Θεσ/κείς 2:15), φαίνεται ότι οι απόστολοι δεν παρέδωσαν τα πάντα σε γραπτά κείμενα, αλλά πολλά τα παρέδωσαν με τον Προφορικό λόγο, τα οποία είναι και αυτά αξιόπιστα. Εάν υπάρχει η παράδοση, τότε μην ζητάς τίποτε περισσότερο» (Ομιλία 4^η, προς Θεσ/κείς).

«Και α ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις. Πιστοίς, ου ζητητικοίς, ου συλλογιστικοίς. Πιστοίς· ποιοίς; Τοις μη προδιδουσι το κήρυγμα. Α ήκουσας, ουχ α συνεζήτησας. Η πίστις γαρ εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Θεού. Τι εστί, ‘’Δια πολλών μαρτύρων;’’. Ως αν ει Έλεγεν, Ου λάθρα ήκουσας ουδέ κρυφή, αλλά πολλών παρόντων, μετά παρρησίας. Ουκ είπεν, ‘’Ειπέ’’, αλλά ‘’Παράθου’’, καθάπερ επί θησαυρού το παρατιθέμενον εν ασφαλεία παρακατατιθέναι». (4^ηΟμιλία Εις την Β Τιμοθέου).

Τέλος, κλείνουμε παραθέτοντας από την πατρολογία του καθηγητή Στ. Παπαδόπουλου σχετικά με την αξία της πατερικής θεολογίας ως προς την ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Από αυτά, θα καταλάβουμε πόσο εγκληματικό είναι να παραχαράσσονται τα γραπτά των πατέρων είτε με αποκρύψεις διδασκαλιών τους, είτε διαστρέβλωσης των λόγων τους.

« …η Εκκλησία στις καίριες αυτές στιγμές της πατερικής θεολογίας, που έγιναν παράδοσή της, αποδίδει κύρος και σημασία ίση με εκείνην που δίνει στην Αγία Γραφή. Όπως οι Προφήτες και Απόστολοι, έτσι και οι ‘’ποιμένες (= Πατέρες) και Διδάσκαλοι’’ ‘’ελάλησαν’’ δια Πνεύματος Αγίου κατά τον Ιωάννη Δαμασκηνό (Έκδ. Ορθοδ. Πίστεως 90)…Τη βεβαιότητα της η Εκκλησία για τη συνεργία του αγ. Πνεύματος στο θεολογικό έργο των Πατέρων έχει εκφράσει και συνοδικά. Άρα η βεβαιότης αυτή δεν αντιπροσωπεύει προσωπικές γνώμες, αλλά κυρωμένο φρόνημα της Εκκλησίας» ( Α τόμος, Πατρολογία Στ. Παπαδόπουλου, σελ. 24-25).

«Διαπιστώνουμε λοιπόν στο χώρο της πατερικής θεολογίας, μια σταθερή διαδικασία, βάσει της οποίας επιτυγχάνεται προοδευτικά μεγαλύτερη κατανόηση και άρα γνώση της αληθείας, που έχει ήδη αποκαλυφθεί στην Γραφή, αλλά σαν άπειρη παραμένει ανεξάντλητη. Την προοδευτικά αυτή μεγαλύτερη κατανόηση της αλήθειας πραγματοποιεί το άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιώντας ορισμένα μέλη της Εκκλησίας, τα οποία έτσι γίνονται Πατέρες και Διδάσκαλοι…αφού πρόκειται για περαιτέρω κατανόηση, δεν έχουμε νέα αλήθεια. Αυτό αποκλείεται. Ο άγιος Ειρηναίος, που μιλάει για το τι μπορεί να προσφέρει επιπλέον (‘’πλείον’’, ‘’πλέον’’) ο καλός θεολόγος, σημειώνει εμφατικά ότι δεν φέρνει νέο Χριστό ή άλλο δημιουργό Θεό, αλλά κατά κάποιο τρόπο εισέρχεται βαθύτερα στις αλήθειες αυτές κι επεξεργάζεται θέματα της θείας οικονομίας, δίνοντας απαντήσεις στα προβλήματα που γεννιούνται σε όσους ζουν τις παραπάνω αλήθειες. Αφού επομένως δεν έχομε νέα αλήθεια, θα πρόκειται περί διασαφήσεως ή ερμηνείας της υπαρχούσης». (Α τόμος, Πατρολογία Στ. Παπαδόπουλου, σελ. 31-33).

Επιφυλασσόμαστε για την συνέχεια….