Δεν είναι καθόλου "αθώα" η Δυτική δικανική θέση περί Αντιλύτρου. Όχι μόνο δεν αποτελεί μια "εναλλακτική" απάντηση στο ρόλο που έπαιξε η θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, αλλά αντιθέτως, ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΝΕΙ!

Έχουμε βεβαίως μιλήσει σε άλλο άρθρο, για τη Δυτική δικανική νοοτροπία, που εκφράζεται στο ζήτημα της αντίληψης του Αντιλύτρου, και τα προβλήματά της. Εκεί έχουμε αναλύσει τα προβλήματα ερμηνευτικής, αλλά και Θεολογίας που παρουσιάζει μια τέτοια άποψη. Εδώ όμως, θέλουμε να επεκταθούμε σε ένα ακόμα σημείο: Στο πώς η δικανική αυτή νοοτροπία και θέση περί Αντιλύτρου, εάν αναλυθεί προσεκτικά, ουσιαστικά, όχι μόνο δεν εξηγεί την έννοια της θυσίας του Κυρίου, αλλά την καταργεί πλήρως, ως προς τη σημασία της αναφορικά με τον θάνατο.

Το να θέλει ο Δυτικός άνθρωπος να βλέπει τη θυσία του Κυρίου μέσα από το πρίσμα "δικαστικού θρίλερ", δεν κακοπαριστά απλώς τον Θεό, ως σκληρό δικαστή και άδικο κριτή. Αλλά βρίσκεται στον αντίποδα της ορθής πίστης!

Ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι πράγματι ο Θεός θα μπορούσε (εναλλακτικά), να θεωρηθεί ως εκείνος ο σκληρός δικαστής, που "απαιτεί" το θάνατο του αθώου στη θέση του ασεβούς, που απαιτεί "λύτρα" για να δώσει ελευθερία στον άνθρωπο, που δικάζει μια ανθρωπότητα για την παρακοή ενός. Ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι το να στείλει τον αθώο στον σταυρό για να ικανοποιήσει μια (άγρια και πρωτόγονη) δίψα για αίμα, δεν ήταν κάτι ανατριχιαστικά ασεβές και βλάσφημο, και ότι θα μπορούσε έστω και στοιχειωδώς να συμβαδίζει με την αυτοπεριγραφή του Θεού ως "αγάπη". Ας υποθέσουμε, ότι θα μπορούσε κάποιος να αγαπά έναν τόσο άδικο και παράφρονα κριτή.

Εάν λοιπόν αποδεχθούμε τα παραπάνω, ως μια εναλλακτική απάντηση στο ερώτημα: "γιατί τελικά πέθανε ο Χριστός;" τότε τι συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια παραδοχή στο ζήτημα της νίκης επί του θανάτου;

Σύμφωνα με τη Χριστιανική αντίληψη του γεγονότος αυτού, ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού, υπήρξε μια κατάφωρη αδικία! Όχι μόνο δεν "ικανοποιούσε" αυτό τη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά αντιθέτως την προσέβαλλε πλήρως!

Σκεφθείτε, ότι όλοι μας πεθαίνουμε. Και ότι κανείς μας δεν είναι αμέτοχος των ευθυνών του απέναντι στον θάνατο. Γιατί η αμαρτωλότητά μας, η πεσμένη φύση μας, μας οδηγεί σε πλήθος παραβάσεων, στη διάρκεια της ζωής μας. ΧΩΡΙΣ αυτό να σημαίνει ότι ο Θεός μας καταδικάζει σε θάνατο λόγω των παραβάσεών μας (δικανικά), από την άλλη πλευρά, δεν μας δίνει το δικαίωμα να απαιτούμε την εξαίρεσή μας από το κοινό αυτό συνάντημα όλων των ζώντων! Γιατί τι παραπάνω έχουμε εμείς από τους άλλους, ώστε να θέλουμε να ζήσουμε χωρίς θάνατο;

Κάθε αμαρτία μας, αποτελεί "ποινικό έγγραφο" εναντίον μας, όχι από την πλευρά του Θεού, αλλά από την πλευρά του διαβόλου! Με κάθε μας αμαρτία, "υπογράφουμε την καταδίκη μας", στον σκοτεινό κόσμο του Άδη, και θέτουμε τους εαυτούς μας υπό την εξουσία "του έχοντος το κράτος του θανάτου, δηλαδή του διαβόλου" (Εβραίους 2/β: 14). Με κάθε αμαρτία, ο διάβολος και η "σκοτεινή του εξουσία", αποκτά νομικά δικαιώματα πάνω μας, γιατί ΕΜΕΙΣ τον προσκαλέσαμε στη ζωή μας, δια της παρακοής. Κι έτσι στον θάνατο, είναι φυσιολογικά ο δικαιωματικός κάτοχος της ψυχής μας! Γιατί είναι γραμμένο: "Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους 6/στ: 23).

Όμως με τον Χριστό συνέβη κάτι άλλο!

Ο Χριστός, σε όλη τη ζωή Του, δεν αμάρτησε ΠΟΤΕ. Δεν έδωσε στον διάβολο, την παραμικρή αφορμή, το παραμικρό δικαίωμα να αποκτήσει πάνω του εξουσία. Δεν του άφησε πάνω του το παραμικρό νομικό δικαίωμα!  Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είπε; "Ποιος από σας με ελέγχει για αμαρτία;" (Ιωάννης 8/η: 46). Και είπε ακόμα: "Ο άρχων του κόσμου τούτου (ο διάβολος), δεν έχει καθόλου δικαιώματα σ' εμένα" (Ιωάννης 14/ιδ: 30).

Κι έτσι φθάνουμε στη σταύρωση!

Ο Χριστός ήταν "το δόλωμα". ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ τον διάβολο με τη ζωή του, με τη στάση του, με τη διδασκαλία του. Τον νικούσε σε κάθε του βήμα. Συγχωρούσε αμαρτίες, θεράπευε αρρώστιες, εξέβαλλε δαιμόνια, εξέθετε τα κακώς κείμενα, μάζευε ακολούθους. Είχε γίνει ένα "αγκάθι στο μάτι" του διαβόλου! Κι εκείνος, θέλησε "να τον βγάλει από τη μέση".

Πράγματι, αυτό συνέβη κατά τη σταύρωση. Ο σατανάς θέλησε να διώξει από τα πόδια του, αυτόν που του "χαλούσε τις δουλειές". Και αυτό το έκανε μέσω της σταυρικής θυσίας, την ιστορία της οποίας γνωρίζουμε. Μα τότε, καθώς ο Χριστός άφηνε στον σταυρό την τελευταία του πνοή, και ο διάβολος έχαιρε για έναν εχθρό λιγότερό, υπέστη ξαφνικά τη μεγάλη του ήττα!

Ως τότε, όλοι όσοι πέθαναν, ΔΙΚΑΙΩΣ ΠΕΘΑΝΑΝ, και οδηγήθηκαν στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη. Ως τότε, δικαίως ο διάβολος απαιτούσε την εξουσία πάνω σ' αυτούς, που στη ζωή τους επιτελούσαν το δικό του θέλημα, και όχι του Θεού. Ο Θεός δεν απαιτούσε να διασώσει όσους στη ζωή τους επέλεξαν την αμαρτία! Μα ο Χριστός ήταν ΑΚΑΤΗΓΟΡΗΤΟΣ! Ο Σατανάς δεν είχε πάνω Του καμία εξουσία! Δεν είχε κανένα νομικό δικαίωμα, ώστε να μπορεί να πει: "δικός μου ήταν, και δικαίως τον θέτω υπό την εξουσία μου στον Άδη". Ο Χριστός ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕ! Ο Σατανάς υπερέβη την εξουσία που του είχε αφεθεί!

Ο Σατανάς λοιπόν, σκοτώνοντας τον ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ, εκτέθηκε! Εκτέθηκε ως ΑΡΠΑΓΑΣ. Και ο θάνατος εκτέθηκε ως ΑΝΟΜΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ. Γι' αυτό και ο Χριστός, δικαίως πλέον, απαιτεί ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ! Είναι ο μόνος αδικημένος από τον θάνατο, και απαιτεί πλέον την κατάργηση του θανάτου! Και δικαιωματικά πλέον, εισβάλλει με τις αγγελικές στρατιές στον Άδη, και ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Αναπολόγητος ο διάβολος, δεν έχει να αντιτείνει κανένα νομικό δικαίωμα, γιατί εκτέθηκε ενώπιον όλης της κτίσης, ως ένας άδικος ηγέτης, που κατακράτησε παράνομα τον Δίκαιο! Και οι αγγελικές δυνάμεις εισβάλλουν πια δικαιωματικά στον Άδη και σπάνε το από αιώνων "στάτους κβο", και τον αδειάζουν, απ' όλες εκείνες τις ψυχές που ζητούν τη λύτρωση από τον Αναμάρτητο! Από τον μόνο που κατέβηκε εκεί, και που ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ μπορεί να απαιτήσει την επάνοδό του στον κόσμο των ζωντανών! Γι' αυτό και με τη σταυρική θυσία Του ο Χριστός "απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια" (Κολοσσαείς 2/β: 15).

Μετά από τον ΑΔΙΚΟ ΦΟΝΟ του Αθώου, (του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΑΘΩΟΥ), ο θάνατος πλέον, φαντάζει ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟΣ. Φαντάζει ως "παρά φύσιν" κατάσταση, και ως υπό κατάργησιν διαδικασία. Ο θάνατος παύει να είναι πλέον "το φυσιολογικό συνάντημα των αμαρτωλών", και γίνεται "το κράτος της δυναστείας του Διαβόλου, του άδικου δυνάστη". Και μπαίνει σε διαδικασία κατάργησης. Πρώτα οι δίκαιοι, που πλέον δεν περνούν από τον Άδη, αλλά εισάγονται στον Παράδεισο των ψυχών, και ύστερα, (στη 2η Παρουσία του Χριστού), οι άδικοι, που και αυτοί θα λάβουν σώματα για κρίση δίκαιη, σίγουρα δικαιότερη από την εκτεθειμένη πλέον παράνομη φυλακή του Άδη.

Γι' αυτό ο Χριστός αφέθηκε να σταυρωθεί και να πεθάνει, χωρίς να το αξίζει. Δεν ικανοποίησε καμία δήθεν "δικαιοσύνη" ενός παράφρονος "θεού", που απαιτούσε δικαστικά το θάνατο ενός δικαίου, χάριν αδίκων. Αφέθηκε ως δόλωμα, ώστε να ΕΚΤΕΘΕΙ ο διάβολος και όλο του το βασίλειο ως ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟ. Και να απαιτήσει μετά ο Χριστός ως αποζημίωση την κατάργησή του.

Άνθρωπος ήταν ο Χριστός όταν πέθανε, και η αδικία που του έγινε, έγινε πάνω στην ανθρώπινη φύση Του. Μόνο που η φύση αυτή η ανθρώπινη είναι ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ! Και εν τω Χριστώ, απαιτούμε πλέον ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ! Ενωμένοι ΣΤΟ ΣΩΜΑ του Χριστού την Εκκλησία, απαιτούμε τη δική μας ΕΞΑΙΡΕΣΗ από τον Άδη, ως αντιστάθμισμα για την παράβαση που έγινε ενάντια στην Κεφαλή μας, στον Χριστό. Και οι Χριστιανοί πλέον εξαιρούνται από τον Άδη, και εισάγονται στον παράδεισο των Ψυχών, σε άλλο βασίλειο, που δεν ανήκει στον Διάβολο. Και σ' εκείνον απομένουν (ως την ανάσταση), μόνο οι ψυχές εκείνες ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, αρνούμενες τον Μόνο Σωτήρα τους, τον Μόνο που έχει δικαίωμα να απαιτήσει την ελευθερία τους από τον Άδη.

Αφού είδαμε λοιπόν πώς "λειτουργεί" η θυσία του Χριστού εναντίον του Άδη και του Θανάτου, επανερχόμαστε στο ζήτημα της Δυτικής δικανικής θέσης περί της θυσίας του Χριστού. Προσέξτε λοιπόν, πώς μια τέτοιου είδους άποψη, εκτός από βλάσφημη εναντίον του Θεού, οδηγεί σε ακύρωση της θυσίας του Χριστού:

Εάν η θυσία του Χριστού έγινε ως "απαίτηση" του Θεού, για να ικανοποιηθεί η "θεία δικαιοσύνη", όπως λένε οι Δυτικοί, τότε ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΑΔΙΚΙΑ! Τότε ο Θάνατος και ο Άδης, λειτούργησαν στα πλαίσια της νομιμότητας, και ο Χριστός ΔΙΚΑΙΩΣ ΠΕΘΑΝΕ, κατ' απαίτησιν του Θεού! Τότε ο Διάβολος, δικαίως τον σκότωσε, στη θέση των ενόχων, (αφού αυτό ήταν το... θείο θέλημα), και ο θάνατος, όχι μόνο δεν εκτίθεται ως ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟΣ, αλλά αντιθέτως, αναδεικνύεται ως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ και ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ! Τότε ο διάβολος, δικαίως συνεχίζει να διατηρεί το βασίλειο του Άδη υπό την εξουσία του, εφ' όσον δεν υπερέβη την εξουσία αυτή, αλλά αντιθέτως, "χρησιμοποιήθηκε" για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη του Θεού. Τότε και ο Χριστός ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ, λαμβάνοντας πίσω αυτό που του αφαιρέθηκε δίκαια, κατ' εντολήν της δικαιοσύνης του Θεού!

Εάν η Δυτική δικανική άποψη περί Αντιλύτρου γίνει αποδεκτή, τότε ο Θάνατος ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ, ο διάβολος ΔΕΝ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ, ο Άδης ΔΕΝ ΑΔΕΙΑΖΕΙ, η ανθρώπινη φύση ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ, και κανείς μας δεν μπορεί να απαιτήσει την εξαίρεσή του από το βασίλειο του Άδη, επειδή η ανθρώπινη φύση και ο Χριστός ΔΕΝ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ.

Εάν η Δυτική άποψη περί Αντιλύτρου είναι αληθινή, ας ψάξουμε να βρούμε άλλον Σωτήρα και άλλον Θεό! Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με τσαρλατάνους!

Ν. Μ.