1. Ο Γιαχβέ ως ο Μόνος Αιώνιος και Μέγας Βασιλεύς

Στη σημερινή εκπομπή θα ασχοληθούμε με την απόλυτη ιδιότητα που έχει ο Θεός, την βασιλική ιδιότητα. Ο Θεός είναι Βασιλεύς είναι ο Βασιλεύς ο Μέγας όπως τον αναφέρει η Αγία Γραφή. Και κάτω από το πρίσμα αυτής της ιδιότητoς θα διαπιστώσουμε την ταυτότητα ως προς την ουσία του Υιού και λόγου του Θεού με το Θεό Πατέρα. Έτσι, συγκρίνοντας τα χωρία στα οποία αναφέρεται αυτή η ιδιότης και αποδίδεται στον Γιαχβέ, στο Θεό της Παλαιάς Διαθήκης (τον Κύριο όπως αναφέρεται στην μετάφραση των Εβδομήκοντα) και τα αντίστοιχα χωρία που αναφέρονται στον Κύριο Ιησού Χριστό από την Καινή Διαθήκη.

Μέχρι τώρα έχουμε κάνει αυτή την μελέτη για πολλές άλλες ιδιότητες που κατά απόλυτο έννοια χαρακτηρίζουν τον Θεό ή μάλλον γνωρίζεται μέσω αυτών η ενέργεια του Θεού προς τους ανθρώπους και γενικότερα προς την κτίση. Κατ’ αρχήν ας διαβάσουμε τον δέκατο στίχο από τον ψαλμό 146 ή 145 από την μετάφραση των Εβδομήκοντα: «Βασιλεύσει Κύριος εις τον αιώνα ο Θεός σου Σιών εις γενεάν και γενεάν» Ο Κύριος λοιπόν ο Θεός της Σιών (όπως αναφέρεται εδώ) βασιλεύει και θα βασιλεύσει "εις τον αιώνα και εις γενεάν και γενεάν", αιωνίως δηλαδή.

Όμοια όμως αναφέρει και ο προφήτης Ιερεμίας στο δέκατο κεφάλαιο και στίχο 10. Εκεί διαβάζουμε τα εξής: «ο Κύριος είναι Θεός αληθινός είναι Θεός ζων Βασιλεύς αιώνιος». Αιώνιος Βασιλεύς λοιπόν ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, ο Κύριος και Θεός πάσης της γης.

Συνεχίζουμε αυτή τη φορά από τον ψαλμό 145/ρμε’ ή 144 κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα απ’ όπου και διαβάζουμε. Διαβάζουμε κατ’ αρχήν τον πρώτο στίχο: «Υψώσω Σε ο Θεός μου ο Βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομά Σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος». Ο εισαγωγικός λοιπόν στίχος αναφέρεται στον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ τον Βασιλέα και ο ψαλμωδός ο Δαυίδ συνεχίζει τον στίχο 10 μέχρι τον στίχο 13 (όπου και θα διαβάσουμε) λέγοντας τα εξής: «Εξομολογησάσθωσάν σοι Κύριε πάντα τα έργα Σου και οι όσιοι Σου ευλογησάτωσάν Σε, Δόξαν της Βασιλείας σου ερρούσιν και την δυναστείαν Σου λαλήσουσι του γνωρίσαι τοις υιοίς των ανθρώπων την δυναστείαν Σου και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της Βασιλείας Σου» Αναφέρεται λοιπόν ο Δαυίδ εδώ εκτενώς για την βασιλική ιδιότητα του Θεού και την δόξα της βασιλείας Του.

Συνεχίζουμε διαβάζοντας τον στίχο 13: «Η βασιλεία Σου βασιλεία πάντων των αιώνων και η δεσποτεία Σου εν πάσει γενεά και γενεά». Με δύο παράλληλους χαρακτηρισμούς ο προφητάναξ Δαυίδ αναφέρετο στην βασιλεία του Θεού και στην δεσποτεία του και τις χαρακτηρίζει ως αιώνιες. Η βασιλεία του Θεού είναι "βασιλεία πάντων των αιώνων" και αναφέρει τον Θεό ως βασιλέα και πάντων Δεσπότη.

Είναι σαφές λοιπόν ότι ο χαρακτηρισμός αυτός του αιωνίου βασιλέως αποδίδεται και απευθύνεται και αρμόζει μόνο στον Κύριο, μόνο στον ένα αληθινό Θεό.

Αλλά και στον 29 ψαλμό κη’ κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα με τα ίδια λόγια ο ψαλμωδός που είναι και εδώ ο Δαυίδ αναφέρει τον Κύριο ως βασιλέα. Στον στίχο 10 του ψαλμού αυτού διαβάζουμε: «Κύριος τον κατακλυσμόν κατοικιεί και καθίεται Κύριος βασιλεύς εις τον αιώνα» τονίζουμε και πάλι ότι είναι ο αιώνιος βασιλεύς. Παραμένουμε στο βιβλίο των ψαλμών και αυτή τη φορά διαβάζουμε από τον δέκατο ψαλμό τον στίχο 16 ή κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα ψαλμός 9 στίχος 37: «βασιλευσει κυριος εις τον αιωνα και εις τον αιωνα του αιωνος. Απολεισθε εθνη εκ της γης αυτου». Και εδώ λοιπόν αναφέρεται ότι ο Κύριος βασιλεύει και θα βασιλεύει εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος δηλαδή αιωνίως. Η βασιλεία Του είναι ατελεύτητος.

Ας προχωρήσουμε όμως να δούμε πως ο προφήτης Δαυίδ στο ψαλτήριον προσδίδει και άλλες εκφράσεις για να αποδώσει την βασιλεία του Θεού, για να αποδώσει την ιδιότητα του αληθινού Θεού ως του μόνου βασιλέως. Διαβάζουμε αυτή τη φορά από τον 95 ψαλμό ή 94 κατά τους Εβδομήκοντα τον στίχο 3: «οτι θεος μεγας κυριος και βασιλευς μεγας επι πάσαν την γην». Προηγουμένως χαρακτήρισε τον Θεό ως βασιλέα αιώνιο τώρα τον χαρακτηρίζει ως μέγα βασιλέα.

Προχωρούμε διαβάζοντας τον ψαλμό 93- 92 κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα (που είναι αρκετά γνωστός). Διαβάζουμε τους στίχους 1 και 2: «ο κυριος εβασιλευσεν ευπρεπειαν ενεδυσατο ενεδυσατο κυριος δυναμιν και περιεζωσατο και γαρ εστερεωσεν την οικουμενην ητις ου σαλευθησεται, ετοιμος ο θρονος σου απο τοτε απο του αιωνος συ ει». Εδώ και πάλι, ο Κύριος χαρακτηρίζεται ως βασιλεύς και μάλιστα αυτή τη φορά η βασιλεία του σχετίζεται με την δύναμη και συγκεκριμένα με την δημιουργική δύναμη δια της οποίας εστερέωσε την οικουμένη. Ο δε θρόνος Του χαρακτηρίζεται ως θρόνος αιώνιος. Παρατηρούμε ότι με αυτές τις ποιητικές εκφράσεις ο προφήτης Δαυίδ προσδιορίζει επαναλαμβάνουμε τον Κύριο στην Παλαιά Διαθήκη ως τον μοναδικό ως τον απόλυτο Βασιλέα.

2. Ο Γιαχβέ ως ο Μόνος Κριτής

Ας συνεχίσουμε όμως αυτή τη φορά με τον ψαλμό 96 ή 95 κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα και συγκεκριμένα διαβάζοντας τον στίχο 10: «ειπατε εν τοις εθνεσιν ο κυριος εβασιλευσεν και γαρ κατωρθωσεν την οικουμενην ητις ου σαλευθησεται κρινει λαους εν ευθυτητι». Παράλληλα με την δύναμη την δημιουργική δύναμη που χαρακτηρίζει τον βασιλέα Κύριο εδώ ο ψαλμωδός μας τονίζει και μία άλλη πτυχή της βασιλικής ιδιότητος. Είναι αυτή του κριτού και με την έννοια του δικαστού αλλά και με την έννοια εκείνου ο οποίος άρχει γενικώς.

Στον επόμενο ψαλμό 97 ή 96 κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα στον πρώτο στίχο διαβάζουμε: «ο κυριος εβασιλευσεν αγαλλιασθω η γη ευφρανθητωσαν νησοι πολλαι» και στη συνέχεια περιγράφει τον θρόνο θα λέγαμε του Θεού λέγοντας: «(96:2) νεφελη και γνοφος κυκλω αυτου δικαιοσυνη και κριμα κατορθωσις του θρονου αυτου». Με αυτές τις ανθρωπομορφικές εκφράσεις ο ψαλμωδός προσπαθεί να μας περιγράψει όσο είναι δυνατόν με ανθρώπινους λόγους το απρόσιτο του Θεού λέγοντας ότι νεφέλη και γνόφος δηλαδή κάτι το αδιόρατο για τα δικά μας μάτια περιβάλλουν τη δόξα του Θεού τον ένδοξο Θεό και ταυτόχρονα επαναλαμβάνει ότι δικαιοσύνη και κρίμα τον χαρακτηρίζουν δηλαδή ως βασιλέα τον χαρακτηρίζει η δικαιοσύνη και η κρίσις.

3. Αυτός που "ανέβη" είναι ο Γιαχβέ Υιός

Ας κλείσουμε όμως αυτή την παρένθεση και περιήγηση στο βιβλίο των ψαλμών γύρω από την ιδιότητα του Θεού ως του μεγάλου βασιλέως διαβάζοντας τον 47 ψαλμό ή 46 κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα. Διαβάζουμε από τον στίχο 1: «πάντα τα εθνη κροτησατε χειρας αλαλαξατε τω θεω εν φωνη αγαλλιασεως οτι κυριος υψιστος φοβερος βασιλευς μεγας επι πασαν την γην». Στη συνέχεια, αναφέρει κάποια από τα χαρακτηριστικά του Θεού ως Βασιλέως σε σχέση με τα γύρω έθνη που περιέβαλλαν το λαό Ισραήλ: «υπεταξεν λαους ημιν και εθνη υπο τους ποδας ημων».

Στο στίχο 6 αναφέρει τα εξής παράδοξα: «ανεβη ο θεος εν αλαλαγμω κυριος εν φωνη σαλπιγγος». Ο Θεός ο Πατήρ ούτε κατέβη ούτε ανέβη, αντίθετα όμως, γνωρίζουμε ότι ο απόστολος Παύλος αναφέρει για τον Κύριο Ιησού Χριστό τα λόγια αυτά στην προς Εφεσίους επιστολή, τέταρτο κεφάλαιο και στίχους 7 κ. ε. Χαρακτηριστικά στο στίχο 8 λέγει: «… αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. το δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα». Εδώ λοιπόν ο Κύριος, τον οποίον αναφέρει ο προφήτης και ψαλμωδός είναι ο Ιησούς Χριστός και λέγει στη συνέχεια: «ψάλατε τω θεω ημων ψαλατε ψαλατε τω βασιλει ημων ψαλατε οτι βασιλευς πασης της γης ο θεος ψαλατε συνετως εβασιλευσεν ο θεος επι τα εθνη ο θεος καθηται επι θρονου αγιου αυτου αρχοντες λαων συνηχθησαν μετα του θεου αβρααμ οτι του θεου οι κραταιοι της γης σφοδρα επηρθησαν». Σ΄ αυτό τον ψαλμό, όπου αναφέρεται θα λέγαμε η ενδόξαση της ανθρωπίνης φύσεως την οποία προσέλαβε ο Υιος και Λόγος του Θεού και την ανέβασε υπεράνω των ουρανών, σ’ αυτό τον ψαλμό αναφέρεται και πάλι ο Κύριος ο Θεός ως βασιλεύς. Είδαμε όμως, ότι συνεσκιασμένα αποδίδεται η ιδιότης αυτή, στον Κύριο Ιησού Χριστό.

4. Ιησούς Χριστός: Ο τεχθείς Βασιλεύς των Ιουδαίων

Εξετάζουμε την ιδιότητα του Θεού ως του μεγάλου βασιλέως, του απολύτου Βασιλέως του σύμπαντος, όλης της ορατής και αοράτου δημιουργίας. Μέχρι τώρα έχουμε δει αρκετά χωρία από την Παλαιά Διαθήκη και κυρίως από το βιβλίο των ψαλμών όπου ο Θεός χαρακτηρίζεται ακριβώς έτσι δηλαδή, ως αιώνιος, ως μέγας βασιλεύς, εκείνου του οποίου η δόξα και η μεγαλοπρέπεια υπερισχύει των πάντων. Ας παραμείνουμε όμως για λίγο ακόμη στο χώρο της Παλαιάς Διαθήκης και ας διαβάσουμε δύο χωρία από τους προφήτες Μαλαχία και Ζαχαρία αντίστοιχα. Και ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο του προφήτη Μαλαχία. Διαβάζουμε τον στίχο 14 από το 1^ο κεφάλαιο: Εκεί και συγκεκριμένα στο δεύτερο τμήμα του στίχου αυτού λέγει ο προφήτης τα λόγια του Θεού τα οποία είναι τα εξής: «…διοτι βασιλευς μεγας εγω ειμι λεγει κυριος παντοκρατωρ και το ονομα μου επιφανες εν τοις εθνεσιν». Ο ίδιος λοιπόν ο Κύριος ο Γιαχβέ κατά το εβραϊκό κείμενο αυτοχαρακτηρίζεται και αυτοαποκαλείται ως Βασιλεύς μέγας. Στο βιβλίο του προφήτου Ζαχαρία ας μεταφερθούμε στο 14^ο κεφάλαιο και ας διαβάσουμε τον στίχο 9: «και εσται κυριος εις βασιλεα επι πασαν την γην εν τη ημερα εκεινη εσται κυριος εις και το ονομα αυτου εν». Και πάλι λοιπόν και ο προφήτης Ζαχαρίας αναφέρει τον Κύριο τον Θεό ως Βασιλέα και μάλιστα βασιλέα πάσης της γης.

Είναι καιρός όμως να προχωρήσουμε και να δούμε πως η αποκάλυψις η οποία έγινε λαμπρότερη στο χώρο της Καινής Διαθήκης περιγράφει αυτήν ακριβώς την ιδιότητα του Θεού ως του μεγάλου, ως του μόνου και αιωνίου βασιλέως. Και ας ξεκινήσουμε διαβάζοντας κατ’ αρχή για τον βασιλέα των Ιουδαίων όπως τον αναφέρουν οι μάγοι ψάχνοντας υπό την καθοδήγηση του αστέρος να τον βρουν. Στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο λοιπόν στο 2^ο κεφάλαιο όπου ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην προσκύνηση των μάγων λέγει από τον στίχο 1 τα εξής: «Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως, ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες· που εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;». Έψαχναν λοιπόν οι μάγοι υποκεινούμενοι από τον θεοδρόμο αστέρα για τον πραγματικό, τον αληθινό βασιλέα των ιουδαίων σε αντίθεση με τον σφετεριστή βασιλιά τον Ηρώδη. Είναι λοιπόν η πρώτη νύξη στην Καινή Διαθήκη του Ιησού ως Βασιλέως των Ιουδαίων.

Πάλι από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, αυτή τη φορά από το 5^ο κεφάλαιο και στίχους 34 και 35 διαβάζουμε τα λόγια του Ιησού σε σχέση με τον όρκο. Λέγει λοιπόν ο Ιησούς: «Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως· μήτε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού· μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιόν εστι των ποδών αυτού· μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως». Εδώ, αναφέρει τον Θεό ως τον μεγάλο βασιλέα ο Ιησούς Χριστός και λέγει ότι ο θρόνος του Θεού είναι στον ουρανό και υποπόδιο των ποδών αυτού είναι στη γη και η πόλις του μεγάλου βασιλέως είναι τα Ιεροσόλυμα. Βεβαίως δεν πρόκειται για τοπικούς προσδιορισμούς που πρέπει να τους εκλάβουμε κατά λέξη, κατά γράμμα, όπως δυστυχώς γίνεται και αυτό από πολλούς που ευρίσκονται σε αιρετικούς χώρους. Εμείς όμως ας σταθούμε ότι αναφέρει ο Ιησούς Χριστός τα Ιεροσόλυμα ως την πόλη του μεγάλου βασιλέως. Προχωρούμε στο ίδιο ευαγγέλιο το κατά Ματθαίον και ας σταθούμε στο 21^ο κεφάλαιο όπου μεταξύ των άλλων αναφέρεται η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα λίγο προ του πάθους οπότε ο λαός τον υπεδέχθη ως τον βασιλέα των Ιουδαίων. Χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής αναφέρει ότι το σημείο αυτό ήταν σε εκπλήρωση της προφητείας που έλεγε τα εξής. Διαβάζουμε από το 21^ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου και συγκεκριμένα ας ξεκινήσουμε από τον στίχο 4: «τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος· είπατε τη θυγατρί Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι πραύς και επιβεβηκώς επί όνον και πώλον υιόν υποζυγίου».

Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος υποκινούμενος από το Άγιον Πνεύμα εφαρμόζει την προφητεία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο βασιλεύς της Σιών. Προηγουμένως διαβάσαμε από τον ίδιο ευαγγελιστή ότι ο Ιησούς Χριστός αναφέρει την Ιερουσαλήμ ως την πόλη του μεγάλου βασιλέως. Υπάρχει λοιπόν σαφής εδώ η υπόνοια ότι ο Ιησούς Χριστός ταυτίζεται με τον μεγάλο βασιλέα. Είναι ο βασιλεύς της Σιών. Ας προσέξουμε δεν είναι ένας από τους βασιλείς της Σιών, είναι ο Βασιλεύς της Σιών. Μέχρι τώρα διαπιστώσαμε κατ’ αρχήν από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο Κύριος, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, ο Θεός όπως εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ως ο μέγας και αιώνιος βασιλέας και αρχίσαμε να διαπιστώνουμε από χωρία της Καινής Διαθήκης συνεσκιασμένα ότι και ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται ως βασιλέας. Μόλις προηγουμένως είδαμε ότι αναφέρεται ως ο βασιλεύς της Σιών εκείνος για τον οποίον είχανε γραφτεί όλες οι μεσσιανικές προφητείες. Όσο προχωρεί όμως η επίγειος πορεία του Χριστού προς το τέλος της τα σημεία τα οποία δείχνει και δίνει ο Ιησούς Χριστός για τη βασιλεία του είναι και πιο ξεκάθαρα.

Έτσι επί παραδείγματι όταν βρίσκεται ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου του λέγει: «η βασιλεία η εμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου». Αναφέρει λοιπόν για μια βασιλεία η οποία δεν μοιάζει με τη βασιλεία που είχε ο Δαυίδ ή οι απόγονοί του στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Αυτό βρίσκεται στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο 18^ο κεφάλαιο και στίχο 36. Μάλιστα, το σημείο αυτό, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός χαρακτήριζε τον εαυτό Του βασιλέα και αυτή την εντύπωση είχαν - και ορθά - όλοι όσοι τον άκουγαν ήταν και η μία από τις δύο βασικές κατηγορίες εναντίον του οι οποίες και τον οδήγησαν τελικώς στον Σταυρό. Όπως γνωρίζουμε, η πρώτη κατηγορία είναι ότι έκανε τον εαυτό του υιό Θεού, υιό του ευλογητού όπως ανέφερε ο Καϊάφας. Αυτό βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 26^ο κεφάλαιο και στίχους 63-65 και στον 27^ο κεφάλαιο στίχος 43. Όπως άλλοτε έχουμε εξηγήσει το να χαρακτηριστεί ο Ιησούς Χριστός ως ο Υιος του Θεού, σημαίνει αυτόματα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Είναι Θεός δηλαδή, κατά φύσιν όπως ακριβώς ο Πατέρας Του και αυτό το πράγμα συνιστούσε βλασφημία και επέφερε την ποινή του θανάτου.

Το δεύτερο σημείο, είναι ότι χαρακτηρίστηκε ως βασιλεύς των Ιουδαίων. Αυτό το διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 27^ο κεφάλαιο και στίχους 11, 37 και 42: «σταυρώσαντες δε αυτόν διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού βαλόντες κλήρον, και καθήμενοι ετήρουν αυτόν εκεί. και επέθηκαν επάνω της κεφαλής αυτού την αιτίαν αυτού γεγραμμένην· ούτός εστιν Ιησούς ο βασιλεύς των Ιουδαίων».

Βεβαίως, αυτοί οι δύο διαφορετικοί λόγοι στην ουσία δεν είναι διαφορετικοί αλλά έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους και το κοινό σημείο είναι ότι αυτοί οι ισχυρισμοί του Ιησού τον έκαναν εκτός από άνθρωπο ταυτόχρονα και Θεό δηλαδή Θεάνθρωπο. Αυτό ακριβώς το γεγονός ότι δηλαδή ο Υιος και Λόγος του Θεού ο οποίος είχε την θεία φύση, την φύση της Θεότητος, προσέλαβε και την ανθρωπίνη και ταπεινώθηκε και βρέθηκε μπροστά στους Ιουδαίους λέγοντας και πράττοντας όσα έπραξε. Αυτό για τους Ιουδαίους ήταν σκάνδαλο και όπως λέγει και ο απόστολος Παύλος και για τους Έλληνες ήταν μωρία. Ένας Θεός δηλαδή να κενώνει τον εαυτό του, να προσλαμβάνει την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση και τα αδιάβλητα πάθη της ούτως ώστε στη συνέχεια να την ανυψώσει και να τη φέρει στο ύψος της Θεότητος.

Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο για το οποίο ομιλεί εκτενώς ο απόστολος Παύλος κυρίως στις επιστολές του, αλλά και ολόκληρη η Εκκλησία είτε στην Καινή Διαθήκη, είτε στα άλλα της κείμενα. Επανερχόμαστε λοιπόν και αρχίζουμε σιγά σιγά να διακρίνουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ταυτίζεται με τον μεγάλο βασιλέα και αυτό γιατί; Διότι όπως έχουμε πει και στο παρελθόν είναι μια η θεία φύσις. Ένας είναι ο αληθινός Θεός ο οποίος έχει τρεις υποστάσεις. Η βασιλική λοιπόν ιδιότης είναι μία ενέργεια δια της οποίας ο Θεός γίνεται γνωστός σε μας τα πλάσματα τα δημιουργήματά του. Είναι λοιπόν φυσικό ότι αυτή η ενέργεια εφόσον είναι ενέργεια του Πατρός να είναι και ενέργεια του Υιού ο οποίος έχει γεννηθεί από τον Πατέρα και κατά συνέπεια έχει ακριβώς την ίδια φύση, την ίδια ουσία όπως έχουμε πει και άλλοτε και ακριβώς ταυτίζονται οι ενέργειες. Υπάρχει ταυτότης ενεργειών. Σε πολλά σημεία στην διδασκαλία του ο Ιησούς Χριστός και κυρίως στις παραβολές προς του μαθητάς του ανέφερε την ιδιότητά Του ως βασιλέως και συγκεκαλυμμένα αλλά και αμεσότερα. Άλλωστε, η βασιλεία του Θεού ήταν το κεντρικό θέμα του Ευαγγελίου. Αυτό καθεαυτό το Ευαγγέλιο ήταν η μετοχή, η δυνατότης μετοχής και εισόδου των ανθρώπων στην Βασιλεία του Θεού.

5. Ιησούς: Ο Μέγας Βασιλιάς των παραβολών

Ενδεικτικά, θα αναφέρουμε δύο από τις παραβολές που είχε πει ο Ιησούς Χριστός προς τους μαθητάς Του. Και ας αρχίσουμε από την πρώτη παραβολή την παραβολή των ζιζανίων που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 13^ο κεφάλαιο. Στον στίχο 36 διαβάζουμε: «Τότε αφείς τους όχλους ήλθεν εις την οικίαν αυτού. Και προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού λέγοντες· φράσον ημίν την παραβολήν των ζιζανίων του αγρού». Στη συνέχεια στον στίχο 40-43 διαβάζουμε: «ώσπερ ουν συλλέγεται τα ζιζάνια και πυρί καίεται, ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος». Ερμηνεύει λοιπόν ο Ιησούς Χριστός και τους λέγει ότι στην συντέλεια του αιώνος θα είναι όπως όταν συλλέγονται τα ζιζάνια και κατακαίονται στη φωτιά. Πιο συγκεκριμένα: «αποστελεί ο υιος του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και συλλέξουσιν εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα και τους ποιούντας την ανομίαν».

Ας παρατηρήσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος λέγει ότι θα αποστείλει τους αγγέλους αυτού που σημαίνει ότι έχει εξουσία επί των αγγέλων να τους αποστέλλει και συλλέξουσι εκ της βασιλείας αυτού. Οι άγγελοι λοιπόν συλλέγουν τα ζιζάνια δηλαδή όλους αυτούς που ποιούν τα σκάνδαλα από την βασιλεία του Χριστού. Και στο στίχο 43 λέγει: «τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών». Ενώ προηγουμένως μας μίλησε για δική του βασιλεία τώρα μας μιλεί για τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Είναι προφανές ότι μία είναι η βασιλεία και η βασιλεία του Χριστού ταυτίζεται με την βασιλεία του Θεού.

Η δεύτερη παραβολή που θα αναφέρουμε βρίσκεται πάλι στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο αυτή τη φορά στο 25^ο κεφάλαιο και είναι η γνωστή παραβολή της κρίσεως από όπου διαβάζουμε τους στίχους 31 έως και 34: «Όταν δε έλθη ο υιος του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού». Εμφανίζεται λοιπόν ο Ιησούς Χριστός ένδοξος και ένθρονος δηλαδή Βασιλεύς. «και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων». Στον στίχο 34 που θα διαβάσουμε γίνεται ακόμα πιο σαφής: «τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού·…». Σαφώς λοιπόν, χαρακτηρίζεται, αυτοχαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως ο βασιλεύς. Και τι θα πει ο Βασιλεύς στους εκ δεξιών: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». Και το υπόλοιπο της παραβολής αναφέρει τον Ιησού Χριστό ως τον Βασιλέα περί του οποίου γίνεται λόγος για την Βασιλεία.

Απομαγνητοφώνηση Ν. Τ.