Στη σημερινή εκπομπή θα συνεχίσουμε το θέμα με το οποίο ασχοληθήκαμε και σε προηγούμενες εκπομπές δηλαδή με το να προσκομίσουμε τα τεκμήρια και τις αποδείξεις που μας παρέχει η Αγία Γραφή και τα άλλα κείμενα της Εκκλησίας μας για το κεντρικό ζήτημα της πίστεώς μας ότι δηλαδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρ του κόσμου και είναι Σωτήρας του κόσμου διότι είναι ο ενανθρωπίσας Υιος και Λόγος του Θεού και κατ’ επέκτασιν Θεός κατά φύσιν. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να καταδείξουμε ότι τα όσα λέγονται από πολλούς για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ότι δηλαδή δεν είναι κατά φύσιν εκτός από άνθρωπος και τέλειος Θεός, αλλά ότι είναι λένε ένα απλό κτίσμα, το πρώτο κτίσμα της δημιουργίας του Θεού, θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι ψεύδος, είναι πλάνη η οποία απομακρύνει τον άνθρωπο από τη σωτηρία.

1. Πλανεμένες απόψεις περί του Υιού

Όλοι όσοι εσφαλμένα και υποκινούμενοι από το πνεύμα της πλάνης ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα, αναγκαστικά οδηγούνται σε μια νομική αντίληψη περί της σωτηρίας του ανθρώπου, θεωρούν ότι ο Θεός προσεβλήθη με την πρόκληση πρωτίστως του Σατανά και κατ’ επέκτασιν του ανθρώπου ότι δηλαδή δεν είναι Αυτός ο απόλυτος κυρίαρχος και εκείνος έχει αγάπη για τα δημιουργήματά του και για τον λόγο αυτό έστειλε ένα κτίσμα, το πρώτο Του δημιούργημα, όπως λένε, τον Ιησού Χριστό για να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και στην ουσία, ανέθεσε στον Ιησού Χριστό να λύσει αυτό το ζήτημα, αυτή την νομική διαφορά που δημιουργήθηκε ανάμεσα στα δύο μέρη, δηλαδή στο Θεό από τη μια μεριά και στον Διάβολο από την άλλη. Αυτό όμως είναι πολύ μεγάλη πλάνη, απομακρύνει τελείως τον άνθρωπο από την αγάπη του Θεού. Αλλοιώνει και αμαυρώνει όλο το πνεύμα και το κλίμα της θυσίας του Χριστού, παραγνωρίζει και αγνοεί το τεράστιο ζήτημα της κενώσεως του τέλειου Θεού του Υιού και Λόγου του Θεού, που έλαβε δούλου μορφήν για να θεώσει τον άνθρωπο. Είναι λοιπόν, μια τελείως αλλοιωμένη μορφή της πίστεως αυτή που παρουσιάζουν πολλοί, η οποία δυστυχώς δεν οδηγεί στην αληθινή γνώση του Θεού και στη σωτηρία αλλά τον οδηγεί στην πλάνη και στο σκοτάδι της αιρέσεως. Μέχρι τώρα, έχουμε μελετήσει αρκετά σημεία τα οποία μας οδηγούν μονοσήμαντα και τελεσίδικα στο ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εκτός από τέλειος άνθρωπος μετά την ενανθρώπισή Του και τέλειος Θεός αιωνίως γεννηθείς από τον Θεό Πατέρα αϊδίως και κατά συνέπεια είναι Συνάναρχος, Συναΐδιος, έχει όλες τις θείες ιδιότητες όπως ο Θεός Πατέρας. Δεν είναι λοιπόν κτίσμα όπως λέγουν, δεν έχει κάποια αρχή χρονική όπως έχουν όλα τα δημιουργήματα και κατά συνέπειαν είναι Άκτιστος, είναι Θεός Δημιουργός και όχι δημιούργημα. Προς τούτο εξετάζουμε τις ιδιότητες που εμφανίζονται και αποδίδονται μέσα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής στον Ιησού Χριστό και τις συγκρίνουμε με τις ιδιότητες όπως εκφράζονται και αποδίδονται στον Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη κυρίως αλλά και στον Θεό Πατέρα γενικότερα. Τελευταία εξετάζουμε την βασιλική ιδιότητα του Θεού, δηλαδή ότι ο Θεός είναι βασιλεύς με την απόλυτη έννοια της λέξης.

2. Συνοπτικά περί του Μεγάλου Βασιλέως

Συνοψίζοντας λοιπόν, είδαμε ότι ο Θεός είναι Βασιλεύς αιώνιος. Επί παραδείγματι στον ψαλμό 146 ή 145 κατά την μετάφραση των εβδομήκοντα στον 10^ο στίχο αναφέρει ο ψαλμωδός: «βασιλευσει κυριος εις τον αιωνα ο θεος σου Σιων εις γενεαν και γενεαν». Ότι δηλαδή ο Κύριος βασιλεύει και θα βασιλεύει αιωνίως εις τον αιώνα και σε όλες τις γενεές. Όμοια, στον 9^ο ψαλμό στο 37^ο χωρίο κατά την μετάφραση των εβδομήκοντα ή στον 10 ψαλμό στίχο 16^ο κατά το μασσοριτικό κείμενο αναφέρει ο ψαλμωδός κάτι ανάλογο: «βασιλευσει κυριος εις τον αιωνα και εις τον αιωνα του αιωνος». Με αυτή την έκφραση συχνά η Αγία Γραφή περιγράφει το ατελεύτητο, το αιώνιο, το χωρίς χρονικά όρια διάστημα. Όμως, στην Παλαιά Διαθήκη ο Κύριος ο Θεός, ο Γιαχβέ όπως αναφέρεται στο εβραϊκό κείμενο, δεν αναφέρεται μόνον ως Βασιλεύς αιώνιος, αλλά αναφέρεται και ως ο Μέγας Βασιλεύς, δηλαδή ο Βασιλεύς με την απόλυτη έννοια του όρου, με την έννοια που περιλαμβάνει κάθε κυριαρχική ιδιότητα και εξουσία. Έτσι, στον ψαλμό ε’ και στίχο 3 δηλαδή στον ψαλμό 95^ο κατά το μασσοριτικό κείμενο ή 94^ο κατά την μετάφραση των εβδομήκοντα και στίχο 3 διαβάζουμε: «οτι θεος μεγας κυριος και βασιλευς μεγας επι πάσαν την γην». Είναι λοιπόν ο Κύριος Θεός μέγας και Βασιλεύς μέγας. Το ίδιο μας λέγει και ο προφήτης Μαλαχίας, ή μάλλον ο Θεός δια του στόματος του προφήτου Μαλαχία όπως φαίνεται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης 1^ο κεφάλαιο και στίχο 14. Διαβάζουμε το δεύτερο μέρος του στίχου 14. Εκεί ο Κύριος λέγει: «διοτι βασιλευς μεγας εγω ειμι λεγει κυριος παντοκρατωρ και το ονομα μου επιφανες εν τοις εθνεσιν». Αλλά και στον προφήτη Ιερεμία στο 10^ο κεφάλαιο και 10^ο στίχο διαβάζουμε τα εξής: «αλλά ο Κύριος είναι Θεός αληθινός, είναι Θεός ζων και βασιλεύς αιώνιος». Στο στίχο αυτό ο προφήτης αναφέρει μια περιεκτική κατά το δυνατό περιγραφή των ιδιοτήτων του Θεού και μας λέγει ότι είναι Θεός αληθινός, Θεός ζων και Βασιλεύς αιώνιος. Μάλιστα ο προφήτης, συνδέει αυτές τις ιδιότητες και κυρίως την βασιλική ιδιότητα και εξουσία του Κυρίου με την δημιουργία, δηλαδή ότι είναι ο Δημιουργός και κατά συνέπεια έχει όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα επάνω στα δημιουργήματα. Πράγμα που όπως λέγει, δεν το έχουν οι υπόλοιποι λεγόμενοι θεοί, οι ψευδείς θεοί δηλαδή, τα είδωλα των εθνών.

Σ’ αυτό το σημείο όμως, ας σταματήσουμε την παράθεση χωρίων από την Παλαιά Διαθήκη αναφορικά με την βασιλική εξουσία και ιδιότητα του Κυρίου, του Γιαχβέ όπως αναφέρεται στα κείμενα αυτά, διότι άλλωστε αφενός έχουμε εκτενέστερα και αναλυτικότερα αναφερθεί σε άλλες εκπομπές, αλλά και δεν αποτελούν σημεία αμφισβητήσεως από οποιονδήποτε όπως δυστυχώς συμβαίνει με το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ας επικεντρώσουμε λοιπόν την προσοχή μας και την προσπάθειά μας στο υπόλοιπο της εκπομπής στο να καταδείξουμε ότι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται ως βασιλεύς αιώνιος και κατά συνέπεια ταυτίζεται ως προς την θεία Του φύση με τον Θεό που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.

3. Περί του Υιού ως του Μεγάλου Βασιλέως

Ας έλθουμε λοιπόν τώρα να εξετάσουμε αν αυτή η ιδιότης, δηλαδή του Βασιλέως, εφαρμόζεται και μάλιστα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού όπως θα δούμε μέσα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής και ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης. Και ας αρχίσουμε από την μαρτυρία και ομολογία του ιδίου του Κυρίου Ιησού Χριστού προς τον Πιλάτο όταν τον ρώτησε αν είναι ο Βασιλεύς των Ιουδαίων. Διαβάζουμε από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 18^ο κεφάλαιο και στίχο 36: «απεκρίθη Ιησούς· η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου·». Αναγνωρίζει λοιπόν επισήμως και ομολογεί ο Ιησούς Χριστός ότι είναι Βασιλεύς και μάλιστα διευκρινίζει ότι η Βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν έχει δηλαδή προέλευση όμοια με την προέλευση που εγνώριζε μέχρι τότε ο Πιλάτος. Αλλά, η ιδιότης αυτή του Χριστού ως Βασιλέως, ως Βασιλέως των Ιουδαίων ήταν και μία από τις δύο σημαντικότερες αιτίες της καταδίκης του Ιησού Χριστού από τους Ιουδαίους, σε Σταυρικό θάνατο.

Η πρώτη, όπως έχουμε δει στο παρελθόν, είναι ότι έκανε τον εαυτό του Θεό. Αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπόρεσαν οι σύγχρονοί του ιουδαίοι να κατανοήσουν και να αποδεχθούν. Το θεωρούσαν ως τη μεγίστη βλασφημία, γι’ αυτό και είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να τον λιθοβολήσουν και αυτό ήταν εκείνο που έκανε τον Καϊάφα να διαρρήξει τα ιμάτιά του και να οδηγήσει στη συνέχεια τον Ιησού Χριστό προς τη σταυρική καταδίκη. Αυτό βρίσκεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 26^ο κεφάλαιο, απ’ όπου ας διαβάσουμε σύντομα τους στίχους 63-65: «ο αρχιερεύς είπεν αυτώ· εξορκίζω σε κατά του Θεού του ζώντος ίνα ημίν είπης ει συ ει ο Χριστός ο υιος του Θεού». Και επισημαίνουμε, ότι ο Υιος του Θεού, όπως το αναφέρει εδώ ο Καϊάφας, έχει την έννοια του γνησίου υιού, όχι του υιού με την έννοια που θέλουν να το αποδίδουν όσοι ευρίσκονται σε πλάνη, σ’ αυτή την πλάνη στην οποία είχε πέσει και ο Άρειος, όσοι δηλαδή απορρίπτουν τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Αυτοί ισχυρίζονται, ότι η έννοια της λέξης υιος στην περίπτωση αυτή δεν είναι η έννοια του γνησίου υιού αλλά του υιοθετημένου, αυτού ο οποίος έχει γίνει υιος κατά χάρη. Εδώ όμως ο Καϊάφας δεν ζητεί από τον Ιησού Χριστό την ομολογία μ’ αυτό τον τρόπο όπως και φαίνεται στη συνέχεια: «λέγει αυτώ ο Ιησούς· συ είπας·». Δηλαδή είναι σαν να του λέγει ότι, πράγματι αυτό που είπες είναι σωστό και συνεχίζει: «πλήν λέγω υμίν, απ' άρτι όψεσθε τον υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού». Και το αποτέλεσμα: «τότε ο αρχιερεύς διέρρηξε τα ιμάτια αυτού λέγων ότι εβλασφήμησε».

Η δεύτερη αιτία είναι εκείνη και που ανεγράφη επάνω στο Σταυρό. Ας το διαβάσουμε στο επόμενο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου το 27^ο στο στίχο 37: «και επέθηκαν επάνω της κεφαλής αυτού την αιτίαν αυτού γεγραμμένην· ούτός εστιν Ιησούς ο βασιλεύς των Ιουδαίων». Αυτό άλλωστε είναι και εκείνο που είχε ομολογήσει ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου όπως φαίνεται στο στίχο 11 του ιδίου κεφαλαίου όπου λέγει: «Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν του ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε Ιησούς έφη αυτώ· συ λέγεις». Και είδαμε στη συνέχεια το αποτέλεσμα. Το ίδιο αναφέρεται ότι εγνώριζαν και όλοι όσοι έβλεπαν τον Ιησού επάνω στο Σταυρό, όπως διαβάζουμε στον στίχο 42 πάλι του 27^ου κεφαλαίου του κατά Ματθαίον ευαγγελίου. Εκεί αναφέρεται και τι έλεγαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι δηλαδή: «άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι· ει βασιλεύς Ισραήλ εστι, καταβάτω νυν από του σταυρού και πιστεύσομεν επ' αυτώ·». Τον αναφέρουν ως τον βασιλέα του Ισραήλ. Από τον προφήτη Σοφονία γνωρίζουμε ότι ο βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Κύριος. Το διαβάζουμε στο 3^ο κεφάλαιο και στίχο 15 του βιβλίου του προφήτου Σοφονία: «βασιλευς ισραηλ κυριος εν μεσω σου ουκ οψη κακα ουκετι». Οι δύο αυτές αιτίες ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ισχυρίστηκε, όπως και πράγματι ήταν, ο Υιος του Θεού και κατά συνέπειαν Θεός κατά φύσιν, όπως ο υιος του ανθρώπου είναι άνθρωπος κατά φύσιν και το ότι ισχυρίστηκε ότι είναι ο Βασιλεύς με την απόλυτη έννοια, ο βασιλεύς του Ισραήλ που είναι κάτι που μόνο ο Κύριος όπως είδαμε και στην Παλαιά Διαθήκη θα μπορούσε να το ισχυριστεί, αυτά τα πράγματα ήταν και οι δύο αιτίες που οδήγησαν τον Ιησού Χριστό στο σταυρικό θάνατο. Και όπως βλέπουμε, οι δύο αυτές αιτίες στην ουσία είναι μία, ότι οι Ιουδαίοι δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν την ομολογία του Ιησού Χριστού, ότι Αυτός είναι ο Υιος και Λόγος του Θεού, κατά φύσιν που σημαίνει αυτομάτως ότι έχει την ίδια φύση με τον Πατέρα Του. Είναι δηλαδή Θεός τέλειος και όχι κτίσμα όπως θέλουν να ισχυρίζονται όσοι βρίσκονται στην πλάνη του Αρείου. Τέτοιοι επί παραδείγματι είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», όπως έχουμε πει και άλλες φορές, οι Ρωσσελιστές, η ομάδα των Ευαγγελιστών - όχι ευαγγελικών – ευαγγελιστών και άλλοι.

4. Η διαφορά του Υιού από τους Δαυϊδικούς βασιλείς

Ο Χριστός ως Βασιλεύς του Ισραήλ διαφέρει σημαντικά από τους προκατόχους του θρόνου της Δαυϊδικής βασιλείας. Επί παραδείγματι, είχε αναφέρει σε συζήτησή του προς τους Ιουδαίους το χωρίο του ψαλμού του Δαυίδ που έλεγε: «είπε Κύριος προς τον Κύριον μου». Και τους λέγει πως ο βασιλεύς Δαυίδ ενώ ομιλεί για τον Μεσσία ο οποίος είναι απόγονός του, τον αναφέρει ως Κύριό του. Είναι λοιπόν Κύριος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, του Δαυίδ. Παράλληλα όμως είχε αναφέρει το ίδιο πράγμα και σε αρκετά σημεία της διδασκαλίας του όπως επί παραδείγματι στην παραβολή των ζιζανίων. Εκεί λέγει, όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο ιγ’ κεφάλαιο και στίχους 36 και 40-43: «αποστελεί ο υιος του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού». Είναι Κύριος λοιπόν των αγγέλων τους οποίους και αποστέλλει, «και συλλέξουσιν εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα και τους ποιούντας την ανομίαν». Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν, στέλνει τους αγγέλους αυτού και συλλέγουν από τη βασιλεία Του πάντα τα σκάνδαλα και τους ποιούντας την ανομίαν. Μ’ αυτό συμπεραίνουμε παράλληλα, ότι η βασιλεία του Χριστού δεν είναι κάτι το οποίο ανήκει στο μέλλον, ή δεν είναι κάτι το οποίον θα είναι αμιγές και ανεξάρτητο σκανδάλων.

Όμοια στην παραβολή της κρίσεως που αναφέρεται στο 25^ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου και στίχους 31κ. ε, όπου ο Κύριος λέγει ότι θα έλθει κατά την Δευτέρα Παρουσία, με τους αγγέλους αυτού για να κρίνει τον κόσμο λέγει ότι ο Βασιλεύς, δηλαδή ο Ίδιος, θα ξεχωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια.

5. Παρανοήσεις για την επικράτεια της Βασιλείας του Υιού

Εφόσον εξετάζουμε την ιδιότητα του Ιησού Χριστού και γενικότερα του Θεού ως του Μεγάλου και αιωνίου Βασιλέως, είναι επόμενο να ασχοληθούμε και με το αντικείμενο αυτής της βασιλικής εξουσίας, αυτής της βασιλικής ιδιότητος ή με τον χώρο στον οποίον ασκείται ή εκφράζεται αυτή η θεία ενέργεια, η βασιλική δηλαδή ενέργεια. Αυτό αναφέρεται ως η Βασιλεία του Θεού, αυτός ο χώρος αναφέρεται ως η Βασιλεία του Θεού. Και πραγματικά, είναι τραγική η εικόνα την οποία παρουσιάζουν και προσφέρουν όσοι δυστυχώς ευρίσκονται μακράν της Εκκλησίας και της Παραδόσεως των Αγίων, είναι τραγική, επαναλαμβάνουμε, η εικόνα την οποία προσφέρουν προς τους οπαδούς των. Παρουσιάζουν την βασιλεία του Θεού, σαν κάτι κτιστό, σαν κάτι που περιορίζεται από τον χρόνο και τον χώρο, δηλαδή έχει συγκεκριμένο τόπο που ασκείται, συγκεκριμένη χρονική αρχή και κατ’ επέκτασιν και τέλος και άπτεται των αισθήσεων. Δηλαδή, έχουν μια ευδαιμονιστική αντίληψη την οποία προσπαθούν να ικανοποιήσουν μέσω αυτής της ιδέας, όπως την πλάθουν στο νου τους της βασιλείας του Θεού.

Η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό για την ορθόδοξη πίστη και παράδοση. Βιώνεται, από τους αγίους ήδη από αυτή την ζωή και είναι στην ουσία η κοινωνία του κτιστού των ανθρώπων μετά του ακτίστου Θεού. Είναι κάτι δηλαδή, που είναι τελείως διαφορετικό από αυτό το κατασκεύασμα, το είδωλο θα λέγαμε, που μέσα στην άγνοια τους και την πλάνη τους, έχουν με το μυαλό τους κατασκευάσει όλοι όσοι ευρίσκονται στην πλάνη των αιρέσεων. Επ’ αυτού όμως θα πούμε περισσότερα αν ο Κύριος επιτρέψει σε επόμενες εκπομπές.

6. Η βασιλεία είναι παρούσα

Προς το παρόν, ας δούμε πως την παρουσία της Βασιλείας του Ιησού Χριστού την αντιλαμβάνεται ο Απόστολος Παύλος, όπως το διαβάζουμε από την προς Κολοσσαείς επιστολή του, στο 1^ο κεφάλαιο και στίχο 13. Ήδη από το δεύτερο τμήμα του στίχου 11 για να έχουμε και την συνάφεια διαβάζουμε και τα εξής: «μετά χαράς ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί» «ος» δηλαδή ο οποίος «ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους», μας ελευθέρωσε από την εξουσία του σκότους, «και μετέστησεν», μας τοποθέτησε, μας μετέφερε «εις την βασιλείαν του υιού της αγάπης αυτού, εν ω», μέσω του οποίου «έχομεν την απολύτρωσιν, την άφεσιν των αμαρτιών·» αναφέρει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος για τον εαυτό του και τους υπολοίπους αγίους, ακόμα της εποχής εκείνης, ότι, μεταφέρθηκαν ήδη από τότε «εις την βασιλείαν του Υιού της αγάπης αυτού», δηλαδή εις την βασιλείαν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ένα τεράστιο πρόβλημα για όσους θεωρούν ότι η Βασιλεία είναι κτιστή και επομένως έχει συγκεκριμένη αρχή, χρονική εννοούμε αρχή. Μάλιστα, οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» τοποθετούν την χρονική έναρξη της βασιλείας του Χριστού στο έτος 1914. Τότε τοποθετούν την ενθρόνιση του Ιησού Χριστού ως βασιλέως και την έναρξη της βασιλείας του. Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα το χωρίο αυτό για τους «μάρτυρες του Ιεχωβά» που μιλεί για την μεταφορά του αποστόλου Παύλου και των υπολοίπων αγίων της εποχής εκείνης στην βασιλεία του Χριστού. Προφανώς, ήδη από τότε, η Βασιλεία του Θεού, ήταν προσιτή και εφικτή για τους πιστούς. Κάτι που είναι ένα μεγάλο αδιέξοδο για την «θεολογία» όπως θα λέγαμε των «μαρτύρων του Ιεχωβά».

Όπως όμως έχουμε και άλλοτε αναφέρει και θα το επαναλάβουμε και σήμερα, όσοι ευρίσκονται υπό την επήρεια της πλάνης του Σατανά, δηλαδή ευρίσκονται σε χώρους αιρέσεων, δεν αντιτίθενται άμεσα στην Αγία Γραφή. Χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή, σαν μέσο για να προβάλλουν και να προωθήσουν τις προσωπικές τους απόψεις και τις φιλοσοφικές τους ερμηνείες και αντιλήψεις περί του τι είναι ο Θεός. Άλλωστε και ο ίδιος ο Σατανάς χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί την Αγία Γραφή, προκειμένου να πλανήσει, εάν είναι δυνατό και τους εκλεκτούς. Η χρήση όμως είναι προς διαστροφή και όχι προς κατανόησιν. Η δε κατανόησις, ευρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, η οποία βιώνει τα διδάγματα και τας οδούς που αναφέρονται μέσα στο βιβλίο αυτό. Εκκλησία λοιπόν και Αγία Γραφή είναι συνδεδεμένα άρρηκτα και είναι μεγάλο λάθος, τραγικό λάθος, να προσπαθήσει κανένας να τα διασπάσει και να χρησιμοποιήσει το ένα ανεξάρτητα του άλλου.

7. Παρερμηνείες για τα χρονικά όρια της Βασιλείας

Έτσι λοιπόν, απομονώνοντας και χρησιμοποιώντας ορισμένα χωρία της Αγίας Γραφής οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» εν προκειμένω, όπως και άλλοι αιρετικοί που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις σε σχέση με την θεότητα του Ιησού Χριστού, λέγουν ότι ναι μεν ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλεύς, αλλά δεν είναι Βασιλεύς με την απόλυτη έννοια με την οποία είναι ο Θεός Πατέρας Του. Ισχυρίζονται λοιπόν, ότι ο Ιησούς Χριστός, δεν είναι ο Βασιλεύς, με την απόλυτη έννοια, αλλά ένας βασιλικός αντιπρόσωπος, όπως γράφουν και λέγουν και μάλιστα θεωρούν ότι αυτή η βασιλική εξουσία που έχει, δεν εκπηγάζει από την ίδια του τη θεϊκή φύση, αλλά είναι κατά παραχώρηση, η βασιλική αυτή εξουσία δηλαδή του έχει παραχωρηθεί από τον μόνο βασιλέα το Θεό Πατέρα, όπως λέγουν και η οποία θα επιστραφεί στο τέλος κάποιου χρόνου. Συγκεκριμένα, στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας όπως οι ίδιοι εσφαλμένα ερμηνεύουν. Το δεύτερο σημείο είναι ότι ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός, όπως είπαμε και προηγουμένως, δεν είναι αιώνιος βασιλεύς, αλλά η βασιλεία του άρχισε το 1914, θα διαρκέσει για την περίοδο 1000 κατά γράμμα ετών, όπως και πάλι τονίζουμε εσφαλμένα ερμηνεύουν και θα λήξει με την παράδοση της, της βασιλείας αυτής, της παραχωρηθείσης, με την παράδοση της λοιπόν, στο Θεό Πατέρα Του. Αυτή την τραγική τους κακοδοξία την στηρίζουν σε ορισμένα χωρία που, θα δούμε στη συνέχεια των εκπομπών αυτών και κυρίως σε ορισμένα χωρία από τους ψαλμούς όπως το ρι’1, το Α’ Κορινθίους ιε’24-28: «είτα το τέλος, όταν παραδώ την βασιλείαν τω Θεώ και Πατρί, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. δεί γαρ αυτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θή πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος· πάντα γαρ υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. όταν δε είπη ότι πάντα υποτέτακται, δήλον ότι εκτός του υποτάξαντος αυτώ τα πάντα. όταν δε υποταγή αυτώ τα πάντα, τότε και αυτός ο υιος υποταγήσεται τω υποτάξαντι αυτώ τα πάντα, ίνα ή ο Θεός τα πάντα εν πάσιν», και το Πράξεις 3^ο 20-21: «όπως αν έλθωσι καιροί αναψύξεως από προσώπου του Κυρίου και αποστείλη τον προκεχειρισμένον υμίν Χριστόν Ιησούν, ον δεί ουρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων ων ελάλησεν ο Θεός δια στόματος πάντων αγίων αυτού προφητών απ' αιώνος». Θα δούμε όμως όπως είπαμε προηγουμένως, αν ο Κύριος επιτρέψει, αναλυτικότερα τα χωρία αυτά ένα προς ένα και θα δούμε πως έχει γίνει διαστροφή, ερμηνευτική διαστροφή των χωρίων αυτών προκειμένου να ενταχθούν μέσα στην δογματική ερμηνεία την οποία προβάλλουν και κηρύττουν.

8. Εξουσία "κατά Δημιουργίαν" και "κατ' Οικείωσιν"

Για να μελετήσει όμως κανείς το ζήτημα αυτό με σοβαρότητα θα πρέπει να δει κατ’ αρχήν τι αφορά αυτή η βασιλική εξουσία του Θεού. Όταν μιλούμε περί βασιλικής εξουσίας ή βασιλικών ενεργειών στην ουσία εννοούμε τα κυριαρχικά δικαιώματα που έχει ο Βασιλεύς επάνω στην επικράτεια την οποία βασιλεύει. Την κυριαρχία του δηλαδή, ταυτόχρονα την νομοθετική εξουσία που ασκεί, ορίζει νόμους, την κρίση που μπορεί να επιφέρει στις παραβάσεις αυτών των νόμων, ότι δηλαδή μπορεί να ασκεί και να προωθεί την δικαιοσύνη και τέλος όταν μιλούμε για Βασιλέα είναι σχεδόν ταυτόσημη η ισχύς και η δύναμις του βασιλέως εκείνου. Θα πρέπει λοιπόν να δούμε εάν αυτά τα πράγματα έχουν εφαρμογή και στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Επίσης, εκτός των προτέρων διευκρινίζουμε, ότι όπως σε πολλά άλλα θέματα έχουν αποτύχει να διακρίνουν πράγματα μεταξύ τους, όπως και οι Ιουδαίοι απέτυχαν επί παραδείγματι να διακρίνουν την πρώτη παρουσία του Κυρίου από την δεύτερη και δυστυχώς δεν τον ανεγνώρισαν όταν ήλθε, όταν ενηνθρώπισε, έτσι και οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν διακρίνουν τις δύο διαφορετικές χροιές που έχει η έννοια «βασιλεία» και που η μία είναι κατά δημιουργία και η άλλη «κατά οικείωσιν» κατά την οικείωσιν. Δηλαδή απλούστερα, ο Θεός είναι Βασιλεύς όλων των κτισμάτων ανεξάρτητα εάν το θέλουν ή όχι, επειδή τα έχει όλα αυτός δημιουργήσει, είναι Κύριος των πάντων και από την άλλη μεριά, είναι βασιλεύς όλων όσων θέλουν να πιστεύουν σ’ Αυτόν, θέλουν να Τον αποδέχονται ως Θεό και Λυτρωτή και Σωτήρα. Αυτή η δεύτερη είναι η Βασιλεία «κατά την οικείωσιν». Ο ένας χώρος στον οποίο ασκεί την βασιλική του επιρροή και εξουσία ο Κύριος είναι σε όλα τα δημιουργήματα ανεξάρτητα εάν το θέλουν ή όχι και ο δεύτερος χώρος, η βασιλεία η «κατά την οικείωσιν», είναι ο χώρος εκείνος στον οποίον ασκεί την βασιλική εξουσία ο Κύριος σε εκείνους που Τον αναγνωρίζουν ως τέτοιον. Και είναι δύο διαφορετικά πράγματα και είναι διαφορετικές και οι ενέργειες που αποδέχονται όσοι βρίσκονται στον κάθε χώρο ξεχωριστά ανάλογα με την στάση που τηρούν και ανάλογα με το πως διάκεινται στον Βασιλέα και Κύριο. Με τα ζητήματα αυτά που προηγουμένως αναφέραμε θα ασχοληθούμε εκτενώς σε επόμενες εκπομπές. Ωστόσο ας δούμε σήμερα δύο χωρία στον ελάχιστο χρόνο που μας έχει απομείνει για το ότι η βασιλεία του Χριστού δεν είναι περιορισμένη χρονικά αλλά αιώνιος.

Έτσι, ας δούμε το Β’ Πέτρου 1,11. Εκεί ο απόστολος γράφει: «ούτω γαρ πλουσίως», έτσι πλούσια «επιχορηγηθήσεται υμίν η είσοδος», θα επιχορηγηθεί σε σας η είσοδος «εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού. » Η βασιλεία λοιπόν του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι αιώνιος και δεν έχει τέλος. Είναι όμοια με την Βασιλεία του Θεού. Μάλιστα σε ένα άλλο χωρίο στο δεύτερο που θα δούμε και τελευταίο για σήμερα ο απόστολος Παύλος αναφέρει τον Κύριο Ιησού Χριστό ως βασιλέα και Θεό. Έτσι διαβάζουμε από την προς Εφεσίους επιστολή 5^ο κεφάλαιο και στίχο 5: «τούτο γαρ εστε γινώσκοντες, ότι πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ος εστιν ειδωλολάτρης, ουκ έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού». Εδώ λοιπόν ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται ως Θεός και μάλιστα η Βασιλεία Του είναι η μοναδική βασιλεία του Θεού.

Απομαγνητοφώνηση Ν. Τ. και Θανάσης Αναστασίου